Alþýðublaðið - 03.06.1943, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLAPIÐ
Fimmtudagur 3. jiiní 1943.
rlTJARNARBldl
Codir giuifána.
(ln Which We Serve)
NOEL COWARD
SÉÐASTA SINN
I. . Bönnuð fyrir börn innan. .
14 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
kl. 3 og 5.
Miljónastúlkan
. . (Million Dollar Baby) ..
Amerískur gamanleikur.
PRISCILLA LANE
Föstudag kl. 3, 5, 7 og 9:
FLOTENN I HÖFN
The Fleet’s In) -
Ameríksk söngva- og gaman*
mynd.
Dorothy Lamour
William Holden
Eddie Bracken
Aðgöngum. seldir frá kl. 11
LÖGLEG AFSÖKUN
SKÓLAKENNARINN þótti
hlutdrægur gagnvart
tveimur drengjum, sem voru
háðir nemendur hans. Hann sá
ekki sólina jyrir öðrum, en var
mjög strangur við hinn.
Einn morgun bar svo við, að
báðir þessir drengir komu of
seint í skólann.
„Þið hljótið að hafa heyrt til
skólabjöllunnar, drengir, og þið
vitið vel, að það er ófært að
koma of seint í tíma,“ sagði
hann við sökudólgana.
„Já, kennari,“ sagði eftirlæt-
isgoðið og hneigði sig. En mig
dreymdi, að ég var að fara með
Esju norður í land til afa og
ömmu og mér fannst skóla-
bjallan vera flautið í „Esju.“
„Nú, var það þannig?“ sagði
kennarinn og var ánægður yfir
því að gæðingaur hans hafði
fundið þessa afsökun.. Svo
$neri hann sér að drengnum,
sem hann hafði út undan og
sagði með þrumraust.
„En hversvegna komst þú of
seint trassinn þinn?“
„Ég ég,“ stamaði drengur-
inn, „ég var að fylgja Tomma
til skips.“
* * *
Tyf ARGAR sagnir eru til um
Svarta dauða, eða pláguna
miklu, sem geisaði hér á landi
á árunum 1402 1404. Ein
þeirra er þessi:
Þegar Svarti dauði kom í
Ólafsfjörð, voru þar smalar
tveir, sem hétu Teitur og Sigga
Það var einn morgun snemma,
að þau voru að smala uppi í
fjöllum. Sýndist þeim þá ó-
kennileqa þoku leggja upp um
allan Ólafsfjörð, og réðu þau
það því af að halda ekki ofan
til býggða, fyrr en þokunni
létti af. Þoka þessi hélzt mjög
lengi, og hölðust þau allan þá
exJHlxt Cx4MU>
ot/ kona htuvi '
tfbr Ludwitj Leit/isohru.
NÝJA BIO 9S
GAMLA BIO
hennar var líkur rödd Gerðu.
—Góðan dag, sagði hún
hvatlega við Herbert, en snéri
sér svo að Joffe. — Komdu
Nat, ég er svöng, við skulum
útvega borð í flýti.
Yfirþjónninn þekkti sýnilega
ungfrú Goldstein, því að hann
útvegaði henni borð við glugg-
ann.
— Pantaðu eitthvað handa
mér, Nat. Þeir hafa stundum
góðan mat hérna og sæmilega
vínblöndu.
Því næst snéri hún sér að
Herbert. Það var eins og henni
væri hver mínútan dýrmæt.
— Ég hefi yndi af tónlist og
mér finnst lögin yðar dásam-
leg. En hljómsveitartónverkin'
yðar eru frumlegri. Ég lít svo
á, að við verðum að gera allt,
sem í okkar valdi stendur, fyr-
ir tónlistina, Eruð þér mér ekki
sammála?
Herbert brosti og sagði:
— Það verður varla sagt, að
ég sé hlutlaus aðili í því máli,
svo að ekkert er hægt að byggja
á áliti mínu.
— Heyrðirðu þetta, Nat? Mér
geðjast vel að þessu. Hún
hnippti í handlegginn á Joffe,
og hann kinkaði kolli.
— Crump er yfirlætislaus-
astur allra núlifandi lista
manna.
i— Það er fyrirtak! hrópaði
hún. — En hvar er vínblandan?
Ég þarf að vera komin á vissan
stað klukkan þrjú. Þér verðið
að spila heíma hjá mér, herra
Crump! Heyrirðu það, Nat?
Herra Crump verður að spila
heima hjá mér!
Hún óð elginn án afláts, en
Herbert varð þess var, að eins
og Joffe hafði sagt. var hún
bæði skynsöm og góðhjörtuð.
Tíu mínútum áður en hún
þurfti að fara, snéri hún sér að
viðskiftunum og ákvað dag
þrem vikum seinna, er Herbert
skyldi halda hljómleikana. Hún
ætlaði að láta hann vita um
nánari ráðstafanir seinna með
milligöngu Joffes. Hún borgaði
reikninginn, fleygði yfir sig loð-
feldinum og var þotin á dyr.
Jofe varð að fara að fara í skrif-
stofuna, og Herbert fannst
hann einmana og yfirgefinn,
þegar hann stóð einn eftir á
götunni , sem böðuð var sól-
skini. Allir menn voru í ein-
hvers konar félagsskap og um-
gengust félaga sína, en hann
stund við á fjöllum uppi. En er
þokunni létti af, héldu þau til
byggða. Var þá allt fólk í firð-
inum dáið. Þegar Ólafsfjörður
fór svo að bygcijast á ný, varð
stundum áoreiniv.nur um iarðir
og landamerki. Var þá jafnan
leitað vitnisburða hjá Teiti og
Siggu og varð þá til máls-
hátturinn: „Þá kemur nú til
Teits og Siggu.“
einn átti ekki heima í neinum
félagsskap og var einmana.
Hann blygðaðist sín þegar hann
gerði sér ljóst, hversu mikið
hann ætti Joffe að þakka.'
skyldi hann aldrei eignast vini
sem hann gæti mælt sér mót
við? Skyldi hann aldrei eiga
neins staðar heima í orðsins
fyllstu merkingu? Meðan hann
reikaði þannig, án takmarks
um göturnar, fór hann að velta
fyrir sér hagnýtari málefnum.
Hann varð að æfa sig af mikl-
um dugnaði næstu þrjár vikur
og gera ýmsar ráðstafanir. Frú
Gbldstein hafði spurt hann um
heimilisfang hans, svo að hún
gæti náð tali af honum, ef hún
þyrfti. Þegar alls var gætt, var
ekki svo auðvelt, sem hann
hafði ætlað, að vera út af fyrir
sig. Hann varð að segja Önnu
frá þessu, og sú tilhugsun hafði
lamandi áhrif á hann.
VII.
Hann var dapur í skapi og
ráðleysislegur, en ei að síður
fastákveðinn í því, að eiga einn
og óskipt þau gæði, sem lífið
hafði að bjóða honum. En við
þetta varð hann dálítið óeðli-
iegur og þvingaður bæði í tali
og framkomu.
— Þú segist ætla að leika
tónverk þín á hljómleikum í
einkahúsi við Fimmtartröð?
Anna horfði á hann með ótta-
blandinni fyrirlitningu. Hann
reyndi að sýnast ákveðinn og
einbeittur.
— Já, rétt ar það. Þetta er
mjög algengt.
— Ég hefi aldrei heyrt minnst
á slíkt og þvílíkt.
Hann yppti öxlum.
— Það er margt til. sem þú
hefir aldrei heyrt getið um.
— Ætlar nú eggið að fara að
kenna hænunni, hreytti hún út
úr sér, án þess hún hefði tekið
eftir broddinum í orðum hans.
— Hvað heitir kvendið?
— Ungfrú Alfred Goldstein.
Hún reigði höfuðið og þandi
út nasirnar.
— Einmitt! Þú þarft að
nudda þér upp við ríka Gyð-
inga til að komast áfram. Ekki
léti ég bjóða mér þvílíkt.
Hann byrsti sig og sagði:
— Hefirðu gert þér ljóst, að
Joffe er bezti vinurinn, sem ég
á, og hann er að reyna að hjálpa
mér með aðstoð vina sinna.
Hann hefir gefið okkur eina
tækifærið, sem hugsanlegt var
til að geta lifað.
—■ Það veitir honum, þrátt
fyrir það, engan rétt til að
móðga mig. Hún reigði höfuðið
enn þá meira.
Herbert vissi ekkert um,
hvaðan á sig stóð veðrið.
— Hvað í dauðanum hefur
Joffe gert, sem gæti móðgað
þig? Hvað kemur hann yfir-
leitt þér við?
ÍHow Green V/as my Valley)
Amerísk stórmynd.
Maureen O’Hara
Walter Pidgeon
Roddy MacDowall
Sýnd kl. 6.30 og 9.
Bönnuð börnum yngri en
12 ára.
ÆSKUBREK
(Young People)
Shirley Temple
Jack Oakie.
Sýning kl. 3 og 5.
Aðgöngumiðasala hefst kl. 11
— Ég hef alltaf heyrt, að
meðal vissar stétta séu til við-
urkenndar kurteisisskyldur,
sem talið sé sjálfsagt að halda í
heiðri gagnvart eiginkonum.
Hann greip um höfuðið.
— Ég skil ekki við hvað þú
átt.
— Jæja, ekki það? Þá skal ég
reyna að vera ekki myrk í máli.
Ég hefi ekki í hyggju að láta
ganga fram hjá mér, eins og ég
sé ekki til. Og ef þessi ungfrú
Goldstein, eða hvað hún heitir,
vill ekki kannast við tilveru
mína og bjóða mér þá fer ég
til borearinnar og segi bæði
henni og þessum Nat Jaffe,
hvernig álit ég hefi á þeim.
Herbert starði á hana, Hún
hafði fléttað þunnt hár sitt í
marga þvengmjóa fléttinga og
bundið þá upp í hnakkann. Hún
var hætt að hylja enni sitt fyrir
honum. Hún hafði fitnað síð-
ustu árin og framskotnir kjálk-
fjórar fjaðrir.
(Four Feathers)
Stórmynd, tekin í eðlilegum
litum.
Joha Clements
June Duprez
Sýningar kl. 4, 6.3® og 9.
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11.
arnir gerðu andlitið enn þá Ijót-
ara, þegar hún var í þessum
ham. Á þessari stundu minntist
Herbert allt í einu gamallar
setningar: „Gæði eru sjaldnast
gæfur eiginleiki hjá konu.“
Því næst datt honum í hug eitt
orð. og orðið var — meinfýsi.
Loks fanst honum að hann ætti
að fara að gráta, en það leið
hjá eftir andartak, og meðan
hann starði á hana, gersamlega
orðlaus, fanst honum eins og
hvíslað væri að sér: — Þessi
manneskja getur eyðilagt þig,
og hún gerir það áður en lýkur
Þú færð ekki rönd við reist.
Allt í einu heyrði hann rödd
Önnu, röddina, sem hún hafði
notað þegar þau kynntust fyrst,
en notaði sjaldan nú orðið:
— Bertie, horfðu ekki á mig
eins og þú fyrirlítir mig. Von-
andi gerirðu það ekki, er það?
Hann hristi höfuðið í full-
kominni uppgjöf.
//
A FERÐ 06 FLUOi;
svip. „Þegar gert var við gluggann bað ég Valtý að sjá urn
að kúluhelt gler yrði sett í staðinn fyrir það gamla. Taktu
við stýrinu!1*
Bragi tók við stjórn flugvélarinnar. Hannes liðþjálfi
hélt áfram að hringsóla í kringum þá og jós kúlnahríðinni
á sprengjuflugvélina. Grjóthnefinn fór upp í skotturninn í
í miðri flugvélinni. Tuminn var þannig útbúinn, að hægt
var að snúa honum eftir þörfum.
Grjóthnefinn studdi á viðeigandi rafmagnshnapp> og
þá fór tuminn að snúast hægt. Hann iðaði í skinniu af eftir-
væntingu, þegar hann sá, að orustuflugvélin lækkaði flugið
og nálgaðist sprengjuflugvélina óðfluga. Það var auðséð, að
Hanne kunrp því illa, hve lítin árangur skothríðin frá honum
bar. Nú ætlaði hann að komast svo nálægt sprengjuflug-
vélinni, að hún stæðist ekki kúlnaregnið.
Grjót'hnefinn fór sér að engu óðslega, fyrr en orustu-
flugvélin var komin í verulega gott færi.
„Hafðu þetta þrælbeinið!" hreytti Grjóthnefinn út
úr sér. *
Brttt—tttt—tttttt!
Vélbyssurnar dembdu kúlunum yfir orrustuflugvélina.
Allt í einu sást skær logi, og flugvél Hannesar liðþjálfa
tvístraðist í óteljandi mola. Engin ummerki sáust eftir vél-
táoui/rvcx/rvnGí,
SAG A.
ÞÝSKI FORINGINN: Því mið-
ur, liðsforingi. Þessi tvíræði
málflutningur hefir engin á-
hrif á mig.
ÖRN: Ég er hræddur um að ég
hafi rangar hugmyndir um
yður, foringi.

AP. f+oHtfm
VES
SPEAKING
HMM

JH
Huh
600 P
VEKV
ÞJÓÐVERJINN: Todt, yfirhers
höfðingi er nafn mitt.
TODT yfirhershöfðingi; Afsak-
ið. Ég þarf að svar í símaim.
Já. hmm.. . Ég skil. Ah ha.. .
Ágætt.