Alþýðublaðið - 10.10.1943, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 10. október 1943.
HTJARNARBÍÚH
„Storm sbnln neir
upisbera“
(„Reap the Wild Wind“)
Sýning kl. 6,30 — 9.
Bönnuð fyrir bi«n innan
14 ára.
Takið undir!
(Priorities on Parade)
Amerískur söngva- og
gamanleikur.
Ann Miller.
Betty Rohdes.
Johnny Johhston.
Sýning kl. 3 og 5.
Aðgöngumiðasala hefst
kl. 11.
EFTIR JARÐARFÖRINA.
JENS: „Nú er búið að
grafa hans Lars þinn, Stína
mín. Við ættum þá að geta
bráðum farið að undirbúa gift-
inguna okkar.“
EKKJAN: „Ekkert hefði mér
nú verið kærara, Jens minn. En
því er verr að þú skyldir ekki
minnast fyrr á þetta við mig.
Nú hefi ég lofazt honum Grími
trésmið, sem bjó til líkkistuna
fyrir mig.“
♦ ♦ ♦
EFTIRMÆLI EFTIR STÓR-
ÞJÓF.
„Fyrirtaksduglegur var hann,
hann vann, þegar aðrir sváfú.
Og hirtinn var hann í bezta
lagi. Það, sem aðrir misstu, var
hjá honum vel geymt.“
♦ ❖ ❖
SÁ, SEM ALDREI hefir elsk-
að, hefir aldrei lifað. Gay.
* * *
SAGT TIL ERINDIS
SVEITAMAÐUR átti erindi
við yfirlækni geðveikraspítal-
ans og gerði orð fyrir hann.„ Ég
ætlaði að fá að tala við herra
yfirvitfirringinn, sagði hann.
♦ * *
V ANÞAKKLÆTI.
— ÞÉR KREFJIÐ mig um 10
krónur, herra læknir, fyrir eina
vitjun. Er það nú ekki heldur
mikið?
— Það er þó lægra en ég er
vanur að taka.
— Getur rétt verið. En mér
finnst nú líka að þær mættuð
sjá það við mig í einhverju, að,
það var ég, sem kom með inflú-
enzuna hér í héraðið.
— Einmitt, sagði þjónninn. —
Einmitt! Jæja sjáum til! Auð-
vitað! Auðvitað! Það er enginn
vandi að útvega það. En við
berum engan mat fram án víns.
Ef til vill má bera yður portvín
eða sherry? Og svo geymum við
kampavínið þangað til seinna.
Málalyktir urðu þær, að ég
gaf honum þjórfé, aðeins til
þess að losna við þetta skrifta-
föðurlega falskratanna bros, og
andlitið á honum krapp saman
eins og harmónikubelgur, sem
öllum vindi hefir verið þjappað
úr. Ég snaraði mér framhjá
frúnni við skrifborðið og taut-
aði eitthvað á þá leið, að ég
mundi koma bráðlega oftur ,og
fór út í Wahringerstrasse til
þess að leita að stað, þar sem ég
gæti fengið að borða í friði —
— eitthvað, sem ekki vairi allt-
of dýrt. Ég þorði ekki að fara
inn í kaffihús eða veitingahús,
án þess að vera í fylgd með
karlmanni, en loks fann ég litla
veitingastofu, sem hafði aðal-
lega mjólk á boðstólum, og ég
drakk nýmjólk og borðaði
svart brauð með smjöri, sem
átti að ve’a hið mesta kjör-
meti og holl fæða, og hugleiddi
á meðan, að ekki hefði ég nú
þurft að hlaupa að heiman til
þess að setjast við þetta borð
og neyta þessa réttar.
Farið var að líða á dag, þegar
ég fór út úr mjólkurbúðinni. Á
leiðinni til gistihússins hug-
leiddi ég það, hvernig ég ætti að
láta foreldra mína vita, að ég
væri á lífi og mér liði vel. Ég
svipaðist um eftir sendisveiní
með rauða húfu, en enda þótt
slíkir náungar væru vanir að
sitja á hverju götuhorni var eng-
inn sjáanlegur um þessar mund-
ir. Auk þess hafði ég það á vit-
undinni, að það yrði mér of dýrt,
að senda mann alla leið úr ní-
unda hverfi, þar sem ég var
stödd og til fyrsta hverfis, þar
sem ég átti heima. Ég varð að
nota símann, og ég hafði aldrei
símað fyrr.
Síma til hvers? Og hvernig á
að síma. Fjölskyldur og óbrotið
fólk um þessar mundir í Vínar-
borg hafði ekki síma. Það var
ekki fyrri en árið 1912. Faðir
minn hafði síma í skrifstofu
sinni, en nú var skrifstofutími
liðinn. Herra Krappl hafði síma,
en herra Krappl hafði farið til
Karlsruhe til lækninga Szim-
anszki hafði síma, en til hvers
myndi það vera. Hann myndi
hella yfir mig flóði pólsk-
frönsku. „ Shani hafði engan
síma. Putsi hafði engan síma.
Balbisfjölskyldan hafði engan
síma. og nú mundi ég ekki eftir
fleiri kunningjum. Reyndar gat
ég hringt til leikhússins. Það
virtist vonlítið og áhættusamt
verk. — Eruð þér enn þá ein?
spurði konan við símann, þeg-
ar ég kom aftur til gistihúss-
ins. Maður og kona, sem virtust
í æstu skapi, en létu þó lítið yf-
ir sér, höfðu komið inn um
dyrnar um leið og ég, Há-
vaðasamt fólk var að skrifa í
bókina um leið og ég kom. Þar
stóð „Meier og frú“. Þau horfðu
bæði á mig. Það var sýnilegt,
að það var fara aftan að sið-
unum að vera ein síns liðs í
'Hótel Gami. Nú var kveikt á
ljósunum og þau vörpuðu dauf-
um bjarma fram í dimmt stræt
ið. Himininn var skýjaður. Og
þó að ekki væri aldimmt orðið,
var dagurinn liðinn. Allt í einu
áttaði ég mig á því, hvers konar
hótel það var, sem ég hafði af
ókunnugleika villzt inn í. Og
um leið varð mér ljóst, að nú
var allt orðið um seinan, og ég
hafði ekki efni á því að útvega
mér annað herbergi.
— Má ég nota símann yðar?
spurði ég frúna. — Tuttugu
frankar sagði konan og banda-
aði frá sér. Hún hefir ef til vill
álitið, að ég ætlaði að hringja
til þess að ná mér í félaga.
Ekki var hlaupið að því, að
finna númerið í símaskránni.
Enn þá verra var að hringja og
fá samband. Fyrst fékk ég
skakkt númer, svo aftur skakkt
númer, og loks náði ég í óper-
una. Loks gat ég komið þeim í
skilnig um, að ég vildi tala við
Klöru Balbi. Því næst voru
hróp og köll, og loks var lofað
að reyna að hafa uppi á Klöru
Balbi. Svo beið ég óendanlegan
tíma, og alltaf spurði miðstöð:
— Eruð þér enn á tali? Og frú-
in stóð enn þá við skrifborðið
og Franz og gamli þjónninn
stóðu álengdar og hlustuðu á
mig. Eg fann svitann streyma
niður bakið á mér. En þegar ég
ætlaði að fara að gefast upp,
heyrði ég rödd Klöru í síman-
um.
, — Halló! Ert það þú? Eg
áttaði mig ekki almennilega á
nafninu, sagði hún ofureinfald-
'lega, eins og það væri hrist
fram úr erminni að hringja í
áíma. (
— Hlustaðu á mig, Klara,
hrópaði ég inn í, símaáhaldið
og stóð á tánum, og ég vildi
seilast yfir þá fjarlægð, sem var
milli mín og hennar. — Eg
hefi hlaupizt að heiman.
— Hvað hefirðu gert? spurði
hún. Ég leit flóttalega á stúlk-
una við símann. Hún gapti af
áfergju og þjónarnir stóðu báð-
ir með hendurnar bak við eyr-
un til þess að heyra betur. —
Eg hefi hlaupizt á brott að heim
an, æpti ég í símann. —- Eg
skal segja þér það allt seinna,
en ekki núna. Hlustaðu á mig
Klara! Sendu móður minni
skilaboð. — Já, móður minni,
og gerðu það starx. Segðu
henni, að þú hafir talað við mig,
og allt sé í bezta lagi, mér líði
ágætlega. — Já, mér líður ágæt
■ NÝJA Blð
Náninn liðnr.
(The Moon is Down)
Stórmynd eftir sögu John|
Steinbeck.
Aðalhlutverk:
Sir Cedric Hardwicke.
Dorris Bowdon.
Henry Travers.
Bönnuð börnum innan 16 áraj
Sýning kl. 5, 7 og 9.
Barnasýning kl. 3.
„KÁTIR VORU KARLAR“I
Aðgm. sala hefst kl. 11 f.h. f
iGAMLA BfÖB
Srökur ð möti bragði
„The Chocolate Soldier“
M.G.M. söngvamynd.
Nelson Eddy
Rice Stevens.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala aðgm. hefst kl. 11 f.h
lega sagði ég. — Vissulega. Og
hún þarf engar áhyggjur að
hafa mín vegna. Og hlustaðu
nú ,á mig, bætti ég við. —
Segðu þeim, að ef þau sendi
lögregluna eftir mér, þá fremji
ég sjálfsmorð.
— Þú ert gengin af göflun-
um, barn, var sagt í símann.
— Gersamlega gengin af göfl-
unum. Hvar ertu núna? Ertu
í vinnustofu Duponts?
— Nei, hrópaði ég. — Eg er
í gistihúsi. Viltu skila þessu til
móður minnar? Það er allt og
sumt, sem ég bið um.
— Jæja, þá, vinkona. Eg
skal senda móðir mína til móð-
ur þinnar, hvort sem henni
finnst það ljúft eða leitt. En ég
vildi, að þú hefðir ekki hlaup-
ið á eftir þessum pipraða pá-
fugli þínum. Hvað ætlarðu nú
að gera?
Eg vissi það ekki sjálf, en J
mig langaði ekki til þess að I
viðurkenna það. — Eg skal
hitta þig á morgun og segja þér,
hvernig í málinu liggur. Eg;
hengdi heyrnartólið á snagann,
þurrkaði svitann af enni mér
og hné mín skulfu.
— Það eru fjörutíu aurar í
viðbót, sagði konan við skrif-
borðið. — Þér töluðuð í tíu
mínútur.
Uppgefin og æst fór ég aftur
til herbergis míns. Ég afklæddi
mig, þvoði mér upp úr vatn-
inu, sem eftir var í könnunni
og fór að hátta. Ég slökkti
ljósið, lokaði augunum og
reyndi að sofna. En til þtess
var ég of þreytt og loftið var
svo þungt, að ég gat ekki and-
að. Ég seildist fram úr rúm-
inu og dró gluggatjöldin^ frá.
Rauður bjarmi frá götuljósinu
féll á rúmið mitt. Stafir frá
götuspjaldi komu fram í
speglinum, og ég starði á þá
andartak. Ég lyfti handleggn-
Hann læddist steinþegjandi ag mjög hljóðíega upp á
þilfar. Síðan hélt hann áfram aftur eftir skipinu og gætti
þess vandlega að vekja engan hávaða. Þegar hann nálgað-
ist þilfarshúsið, barst honum til eyrna ómur af lágværu
samtali. Hann þóttist þekkja rödd Stóra Toms og læddist
því pær og hlustaði. Jafnframt magnaðist um allan helm-
ing reiði- og hefndarhugur hans í garð þorparans.
— Þegar skipstjórinn kemur upp í stjórnpallinn að
fimm mínútum liðnum, náum við honum á vald okkar. Síð-
an ráðumst við á þann hluta skipshafnarinnar, sem ekki
tekur þátt í félagsskap okkar. Þegar við svo höfum náð
skipinu á okkar vald, siglum við skipinu til einhverrar hafn-
ar í baltisku löndunum, seljum skipið og farminn einhverj-
um, sem ekki spyr of margra spurninga, og skiptum síðan
fénu á milli okkar.
Jack dró djúpt andann. Svo að þetta var þá ráðagerð
Stóra Toms og kumpána hans! Þeir ætluðu að gera upp-
reisn og taka skipið á vald sitt!
—- Þá fer nú eitthvað að gerast, tautaði Steini sleggja.
Þessi mannfýla er þá svikari!
Hann hélt nú aftur eftir þilfarinu og kom nálega jafn-
snemma og skipstjórinn upp á stjómpallinn. Skipstjórrpn
þekkti þégar náungann, sem lokaður hafði verið inni og
þreif í Steina sleggju.
— Brotizt út! æpti hann Ég skal svei mér--------!
AP features
THIS’LL SPOIL THAT
NICE VANKEE FACE,
V r/W APRAID/ trtk
YNDA-
SAGA
TODT: „Ég er hræddur um að þetta setji annan svip á þetta ameríska smetti.‘
andlit Arnar, en Öm hefur sig upp og slagsmálin byrja að nýju.) i
(Hann ætlar að sparka stígvélahælnum í