Alþýðublaðið - 11.01.1944, Blaðsíða 8

ALJÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 11. jauúar 1944».
StjarnarbIöih
Yankee Doodle
Dandy
Amerísk söngva- og dans
mynd um ævi og störf Ge-
orge M. Cohan’s, leikara,
tónskálds, Ijóðskálds,
leikritaskálds, leikhús-
stjóra o. fl.
James Cagney.
Joan Léslie.
Walter Huston.
Fyrir leik sinn í pessari
mynd fékk James Cagney
verðlaun í Hollywood.
LÁNBEIÐNI.
Y *
„Það hafa verið Ijótu lætin í
dag með lánbeiðnir,“ sagði mað
ur nokkur einhverju sinni.
„Sá fyrsti bað mig um mat-
björg handa heimilinu, og pað
læt ég nú vera. Annar bað mig
um 'peninga til að borga með
vexti í bankann. Og svo kom
sá þriðji og bað mig um 50
króna lán til þess að hann gæti
„opinberað“. Þá þótti mér nú
skörin vera farin að færast upp
í bekkinn.“
* * *
EINTAL SÁLARINNAR.
— Fyrstu vikuna eftir gift-
inguna langaði mig til að éta
konuna mína ag einskærri
elskuÆn þegar ég fór að reyna
skapsmuni hennar, dofnaði sú
hugsun. Nú sé ég mest eftir því,
að ég skyldi ekki framkvæma
mína fyrstu hugsun.
* * *
Hún (eftir hjónaskilnaðinn):
„Við skulum ékki vera óvinir,
þó að við skiljum. Svo getur
farið, að ég vilji gifta mig aft-
ur, og þá vona ég, að þú gefir
mér þín bestu meðmæli, Adólf
minn.“
* * *
BORGAÐI SIG EKKI.
Slompaður betlari réttir
fram hattinn.
Frúin: „Þú betlar hér á hverj
um degi. Því reynurðu ekki að
vinna fyrir þér, maður?
Betlarinn: „Ég hefi ekki efni
á því, frú, því að þegar ég vinn
pyrstir mig svo mjög, að ég
drekk meira af bjór en daglaun
in mín nema.“
i ðrlaganna
skilið eftir, að stríðinu loknu:
lauslegur uppdráttur af þorpi
einhvers staðar á Frakklandi.
Veski Tillmanns kapteins með
Ibréfunum mínum og augnabliks
myndurn. Skammbyssan hans,
beltið hans og sverðið. Heiðurs-
merkin hans og ofurlítill líf-
eyrir. Faðir hans gamli til að
annast ium og litlu synirnir mín-
ir t veir.
Ég glöggvaði mig á þessu, og
eins og hinn hluti heimsins tók
ég til óspilltra málanna og bjóst
til að byrja lífið að nýju.
❖
Haustið 1919 'kom Hellmuth
Klappholz heim frá Rússlandi,
þar sem hann hafði verið stríðs-
ifangi, og við höfðum mikin við-
búnað til að taka á móti honum.
"Einkurn hafði Elísabet búið sig
rækilega undir komu hans. Hún
angaði af ilmvatni og glyserine
eins og brúður á helgistund lífs
síns'. Við höfðum þvegið og snyrt
drengina þangað til þeir Ijóm-
uðu af hreinlæti og lostæt mál-
tíð hafði verið matbúin. Þó að
afinn væri svo afleitur af gigt,
að hann hafði orðið að hætta við
veiðarnar, hafði einhver góð-
viljuð sál í Detfurth gefið okk-
ur villibráð. Hún var matbúin
einis og vera bar — alveg eins
og frúin móðir hans mundi hafa
gert — sagði Eiísabet. Og öll
íbúðin angaði af steiktu veið—
dýrakjöti eins og á sunnudegi.
Elísabet hafði bakað köku —-
uppáhaldsköku Hellmuth, sagði
hún — og sykur og egg, sem
höfðu verið spöruð saman í
margar vikur, eyddist allt í
þessa fcöfcu. Snemma um bvöld-
ið hafði gamli maðurinn fest á
sig helztu tignarmerki sín. Hann
var í svarta síðfrakkanum sín-
um og heiðursmerkin skreyttu
brjóst hans. Ég fór inn til hans
á hálftíma fresti og burstaði af
honum vindlaösku og kusk. Því
næst leit ég eftir því, hvort
stuttbuxurnar færu vel á Mar-
tin litla. Gamli maðurinn hafði
tekið fram tvær flöskur af Burg
undarvíni og var önnum kafinn
við að gæta þess að hitastig víns
ins iværi hæfilegt. Það ótti að
vera nægilega volgt en þó ekki
of volgt. Þrátt fyrir allt hvíldi
veikur bjarmi hins fyrra, góða
iífs yfir íbúðinni. Við gátum
ekki tekið á móti Hellmuth á
brautarstöðinni, því að hann
hafði ekki vitað með hvaða lest
hann mundi koma. Ég varð ó-
þolinmóð og óstyrk. Mér kólnaði
á höndunum og fékk höfuðverk.
Þegar ég renndi tungubroddin-
um yfir varirnar, fann ég fyrir
blöðru. Ég var í dökkum kjól
og bar per-lu, sem Irmgard hafði
arfleitt mig að. Þegar ég gekk
framhjá háa speglinum milli
glugganna, var spegilmynd mín
í fullkomnu samræmi við Till-
mannsættina.
Dyrabjallan hringdi. Ég
heyrði Elísabetu opna og bjóða
-hann velkominn. Gamlis-maöur-
inn reis upp úr stól sínum, rétti
úr sér og fór fram í anddyrið.
Ég áleit meifi háttvísi að bíða
inni. En þegar gamli maðurinn
hafði sagt noikkur orð iheyrði ég,
að hann fór að snökta. Ég fór
út í anddyrið og sá, að hann hélt
utan -um háls piltsins og hvíldi
höfðið á öxl hans og grét. Pilt-
urinn var um það bil þrem þuml
ungum lægri en afi hans, enda
þótt hann væri hávaxinn. Hann
laut niður að grátandi gamal-
menninu, svipur hans var vand-
ræðalegur, jafnvel vottaði þar
fyrir fyrirlitningu. Hann líkt-
ist móður sinni í útliti. Drættir
andlitsins voru skýrir og hreinir
hakan löng. Hann beið þess, hátt
vís og prúður, að afi hans jafn-
aði sig. Gamli maðurinn snýtti
sér og tautaði eitthvað um það
að vera gamall og viðkvæmur.
Jafnskjótt og Hellmuth var laus
gekk hann að reiðhjólinu, sem
stóð í hinum enda hins langa og
þrönga anddyris. — Þið geymið
allt áf reiðhjólið mitt, sagði
hann. — Nei, Hellmuth, þetta
er ekki þitt reiðhjól, sagði Elísa-
bet. — Pulke á þetta.
— Og hver f jandinn er Pulke?
spurði Hellmuth hvatskeytis-
-lega.
— Leigjandinn, sem við vor-
um neydd til að taka. Við segj-
um þér frá því seinna, sagði
garnli maðurinn. — Komdu hing
að og heilsaðu Maríu frænku
þinni.
— Velkominn heim, Hellmuth
sagði ég. Hann slo saman
hælunum um leið og hann
sagði: — l\iér er sérstök"
ónægja að kynnast yður, María
frænka. Ég brosti við, þegar ég
sá, hvað hann hafði varðveitt
vel háttvísi sína þrátt fyrir stríð
ið og vistina í fangabúðunum.
Hann beið þess ekki, að ég vís-
aði sér inn í herbergið sitt, held-
-ur fór á undan okkur. Ég hafði
látið mynd af foreldrum hans á
borðið við hlið hins ófullkomna
stjörnukíkis og stungið nokkr-
um vafningsviðarblöðum undir
umgerðina. Heiðursmerkjum
föður hans hafði ég safnað sam-
an í glerkrukku, sem einnig stóð
á borðinu.
— Jæja, það eru þó að
minnsta kosti ekki mi-klar breyt-
ingar hérna, sagði hann og virti
fyrir sér myndina. Um leið og
ég lofcaði dyrunum til að skilja
hann einan eftir, sá ég, að hann
tók upp stjörnukíkinn.
Eftir niokkra stund kom Hell-
rnuth út úr her-bergi sínu og
NÝJA BIÖ
Forðum í íaliforníu
(In Old California).
Spennandi og ævintýra-
rík mynd.
Aðalhlutverkin leika:
John Wayne.
Binnie Barnes.
Helen Parrish.
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
heilsaði upp á litlu frændur siín-
ar. Hann lét mikla aðdáun í ljós
yfir hraustlegu útliti Martins,
en þó var það bersýnilegt, að
honum þótti meira til Mikaels
koma. Það wu e.rdcenni alh’a
karlmanna í þessari ætt, að þeir
voru ákaflega hændir að börn-
um og höfðu gott lag á þeim.
Ég geri ráð fyrir, að þeir hafi
verið til þess bprnir að vera nor-
rænir ættarhöfðingjar, fremur
en að vera feður eins eða tveggja
BB GAMLA BIÖ Si
SEcógarverðirnir
(Forest Rangers)
Kvikmynd í eðlilegum
litum.
Fred MacMurray.
Paulette Goddard.
kl. 7 og 9
Konudagur
(Ladies Day)
Lupe Velez
Eddie Albert
Sýnd kl. 5.
ibarna. Hellmuth vildi hafa Mik-
ael í háa stólnum sínum við hlið
sér, meðan við mötuðumst.
Augu Mikaels voru svo stór og
-björt, að ég gerði ráð fyrir, að
hann hefði ofurlítinn hita, en af
því að hann brosti ánægjulega
og var kyrrlátari en vandi hans
var, léði ég þessu samþykki
mitt. Elísabet bar inn súpuna,
en við vorum naumast byrjuð á
henni, þegar tekið var að leika
á grammofón hinum megin við
f¥EEBAL BLÁE¥SANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
stundu liðinni. — Ef við eigum að komast heim fyrir sól~
setur, er okkur bezt að leggja senn af stað.
— Hjálmar, Hjálmar! hrópaði hann, en ekkert svar
heyrðist. Þeir félagar hrópuðu marg sinnis, án árgngurs.
— Við skulum reyna að láta hundinn rekja slóð hans,
mælti Wilson. — Bob, Bob, hélt hann áfram máli sínu.
— Hvar er Hjálmar — finndu Hjálmar — Hjálmar horfinn
— Hjálmar, Hjálmar!
Og Bob skildi þegar hvað við var átt. Hann hljóp um
með trýnið við jörðu og tók brátt sprettinn.
— Við verðum að fela honum forustuna, mælti Wil-
son. — Við getum ekki annað gert en fylgja honum eftir.
Það var engan veginn auðvelt fyrir þá félaga að fylgja
hundinum eftir. En í. sérhvert sinn, sem farartálmi varð á
leið þeirra, vék Bob framhjá honum. Það töldu þeir Páll og
Wilson bera þess vitni, að hann ræki raunverulega slóð
drengsins. Þeir hlutu að geta komizt það, sem hann hafði
komizt.
Einu sinni nam Bob staðar eins og hann hefði misst af
slóðinni. Hann hringsólaði um stund fram og aftur og snuðr-
aði af ákefð, unz hann tók sprettinn á ný.
Hvað hafði valdið því, að drengurinn hljóp á brott frá
þeim? Sú spurning var þeim ríkust í huga. Sennilegast var,
að veiðifýsnin hefði tekið hug hans fanginn, en honum bar
þó að athuga, hvað hann gerði. Reikaði hann einhvers staðar
iAP Feafures
" I SHOULDM’T HAVE
TAk£M <50 LONG/ HOPE
EVERYTHIMG'S ALL RiGMT.
FUNNV/ ANATOL’S
OOME/ 5EEM5 QUIET, L>
-r. THOUGH...
THE OOOR’S
OP£M/ WH... ?/
THAT’S H£R/
WHECE’5
scorcný?
WHO’RE
YOU ? WHERE’-.
MYNDA-
SAGA
STEFFI: (er á leiðinni heim)
„Ég hefði ekki átt að vera
svona lengi í burtu. Ég vona
bara að allt sé í lagi .. ..
Þetta er shsrítið — Anatok er
horfinn — Allt virðist þó svo
kyrrt . . .. Dyrnar opnar —
hver .. . . ?“
FÉLAGARNIR: „Þetta er hún!
Hvar er Örn?“
STEFFI: „Hverjir eruð þið?
Hvar er Öm?“