Alþýðublaðið - 12.01.1944, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 12. jauúar 1944.
Sítjarnarbióbb
Yankee Doodle
Dandy
Amerísk söngva- og dans
mynd um ævi og störf Ge-
orge M. Cohan’s, leikara,
tónskálds, ljóðskálds,
leikritaskálds, leikhús-
stjóra o. fl.
James Cagney.
Joan Leslie.
Walter Huston.
Fyrir leik sinn í pessari
mynd fékk James Cagney
verðlaun í Hollywood.
TVEIR GOÐIR.
Einkalæknir Bismarks hét
Schwenninger. Þeirra jyrstu
kynni urðu með þeim hætti, að
Schwenninger var sóttur til
Bismarks, er hann þjáðist af
illkynjuðum taugasjúkdómi.
Fjöldi lækna hajði fengist við
Bismark, en árangurslaust.
Þegar Schwenninger lcom til
hans var hann nær dauða en
lífi og stundi sáran. Schwenn-
inger spyr hann um sitt fyrra
líferni. Bismark bað sig undan-
þegin slíkum heimskuspurning-
um. „Þá er bezt að þér sendið
eftir dýralækni, þeir spyrja
ekki sjúklinga sina,“ sagði
Schwenninger. Bismark hló við
þessu hranalega svari, þó vcik-
ur væri. En Schwenninger varð
einkalæknir hans upp frá
þessu.
* * *
„ÞVI meir sem ég nálgasi
endalok lífs míns, þeim mun
betur heyri ég hin óiauðlegu
lög frá heimi eiíífðarinnar,
sem bjóða mig vellcominn.“
VICTOR HZJGO.
* ❖ ^
MEIRA VAR!
Hermaður í orustu: „Hjálp!
Kúla lærbraut mig!“
Annar hermaður: „Veinaðu
ekki svona, maður! Meira særð-.
ist hann Friðrik. Þeir skutu af
honum hausinn og þó heyrðist
ekki til hans hósti né stuna.“
* * *
GOTT mannorð er dýrmæt-
ara en mikill auður, vinsæld
er betri en silfur og gull.
Orðskviðir Salómons.
CKWBAX/M':
í straumi örlaganna
NYJA BIÖ
IftfMIMB
á graimmofón hinum megin við
vegginn.
— Drottmn minn dý-’i! Erum
A'C a hljórm >.íuia? si.urði Hell-
n 'th.
— Það eru öreigarnir, svaraði
gamli maðurinn. Þeir haía mikla
ánægju af að framleiða havaða.
— Hvaða öreigar?
— Leigjendurnir, sem húsnæð
isnefndin þvingaði okkur til að
taka. Frú Pulke hefir miklar
mætur á ruddalegri tóniist.
—- Þetta er ofbeldi. Engin
stjórnarvöld hafa rétt til að
rjúfa friðhelgi heimilanna. Þetta
eru rússneskar aðfarir. Ég étti
ekki von á að það ætti eftir að
íkoma fyrir mig að fyrirhitta
þær á mínu eigin heimili, sagði
Hellmuth og ýtti frá sér diskin-
um.
— Þeir reyna að ráða vanda-
málunum til lykta eftir beztu
vitund, sagði ég og reyndi að
sefa hann. Elísabet hafði lagt
svo mikið á sig við að búa til
þessa súpu, og allur kjötskammt
urinn okkar hafði verið soðin-
,í henni til þess að gera hana
sterka og bragðmikla, og nú
borðaði hann hana ekki —
iþetta eru bráðabirgðaráðstaf-
anir, meðan verið er að sjá þeim,
sem heim hafa komið, fyrir hús-
næði------
— Hvernig stendur á því, að
ekki skuli vera til nóg húsnæði
nú, ef það var nóg húsnæði fyrir
stríðið? Margir hafa þó ekki
komið til baka, sagði Hell-
muth. — Gátuð þið ekki að
minnsta kosti sjálf valið ykkur
leigjanda?
— Við gerðum það, svaraði
ég. Pulke var liðþjálfi frænda
þíns í öllu stríðinu. Ég taldi mig
skuidbundna honum og auk þess
er iþetta geðslegt fólk.
— Að undantekinni lyktinni,
sagði gamii maðurinn meini-
lega. — Og svo það, að frú Pulke
hefir óbugandi hvöt til að lýsa
sorg sinni með grammófón-
músik. En þú venst þessu. Þú
verður að venjast ýmsu, dreng-
ur minn, ýmsum, ýmsum hlut-
inn.
Grammófónninn hafði þagnað
En von bráðar heyrðist í honum
á nýjan leik. Sama lagið var
leikið aftur og aftur. Elísabet
kom inn, leit fljótlega á súpu-
diskinn, sém Holjlmuith hafði
naumast snert, og bar hann
fram. — Bang, sagði Mikael,
bang, bang, bang. Það var fyrsta
orðið hans, eftirlíking af hljóð-
inu, sem hann heyrði, þegar
Martin hleypti af barnarifflin-
um sínum. Martin var í eldhús-
inu, þar sem hann var að rækja
þá erfiðu list að matast af eig-
in ramleik.
— Hvern syrgir frú Pulke?
spurði Hellmuth. — Maðurinn
hennar kom til baka, var það
ekki?
— Það er eitthvað varðandi
ibróður hennar. Hann fékk skot
í lungað í götubardaga og hefir
verið í sjúkrahúsi siðan, sagði
ég.
—- Kommúnisti, sagði gamli
ipaðurinn.
Það var stutt þögn. Síðan þeg-
ar verst gengdi, heyðist há-
vær píanóleikur ofan af loftinu,
húsgögnin voru dregin til, þung-
lamalegt fótaspark byrjaði, líkt
og fílar hefðu brugðið sér á leik.
— Þarna höfum við það, sagði
gamli maðurinn. Gyðingarnir
dansa. Þetta endurtekur sig á
hverju kvöldi. Fyrir tveimur
árum síðan ráfuðu þeir um á
austurvígstöSvunum með pinkla
af gömlum fötum á bakinu. Nú
dansa þeir yfir höfðinu á okkur.
Þetta er spegilmyndin af því.
Hellmuth var orðinn fölur og
svipur hans harðlegur.
— Hvers vegna kallið þið ekki
á lögregluna og látið handtaka
það fyrir að valda friðspjöllum?
— Lögregla? Þú veizt, hvað
þá mundi ske — eða veiztu það
ekki? Það myndi gæða lögreglu
möhnunum á eggjum og smjöri
og öðrum kræsingum. Og lög-
reglumennirnir myndu lúta í
auðmýkt og sleikja skóna sína.
Lögreglan, ekki nema það þó!
Allt sósíalistar. Allir launaðir af
Gyðingum.
Elísabet kom nú inn með kjöt
réttinn. Hún beið og virti Hell-
rnuth fyrir sér. Annars hugar
kingdi hann fyrsta bitanum.
Þegar ekkert viðurkenningar-
orð kom yfir varir hans, skauzt
hún út úr dyrunum og svipur
hennar bar auðsæ merki von-
brigða. Hellmuth var hugsandi..
— Við hefðum att að vera hér,
sagði hann.
— Auðvitað hefðuð þið komið
í veg fyrir byltinguna. sagði
gamli maðurimi kuídalega. —
Plverjir aðrir en þið?
— Ég skil e.c.i nvað kemur
til. að þið sku ’ð taxa hvaða of
oeldi og réttindaskerðingu, sem
er eins og guðlegri refsingu,
hvópaði Hellmusa. •— Refsingu
iyrxr iivað? Fyrir að fórna lífi
okkar og blóði. Ég skil ekki,
hvað komið hefir yfír ykkur?
Getið þið þolað það, að hópur
af skítugum sósíalistum stjórni
ykkur? Við befðum átt að vera
'hér. En bíðið bara þangað til við
erum allir komnir heim aftur,
allir liðsforingjarnir, sem enn
eru í fangabúðum. Þá verður
| þessu breytt, trúið mér.
Mikael hafði horft á hinn æsla
frænda sinn í þögulli undrun.
Ég sá, að skjálfti fór um andlits-
drætti hans, og vissi, hvað nú
Forðum í (aliforníu
(In Old California).
Spennandi og ævintýra-
rík mynd.
Aðalhlutverkin leika:
Jolm Wayne.
Binnie Barnes.
Helen Parrish.
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
mundi koma. Um leið og Hell-
muth lauk máli sínu og stakk
gafflinum í kjötið eins og það
skyldi vera líkami óvinar hans,
tók Mikael að æpa svo að það
skóf innan á manni eyrun. Mart-
in hefir vafalaust heyrt til hans
fram í eldhús. Hún kom nú þjót
andi inn og var hefnd í huga.
Allt frá því fyrsta hafði hann
litið á þennan bróður sinn sem
isána eign og ávallt tekið upp
þykkjuna fyrir hann. — Þú —
GAMLA BIÖ !
Sfcógarverðirnir
(Forest Rangers)
Kvikmynd í eðlilegum
litum.
Fred MacMurray.
Paulette Goddard.
kl. 7 og 9
Konudagur
(Ladies Day)
Lupe Velez
Eddie Albert
Sýnd kl. 5.
vondur maður, æpti hann og
sló til Hellmuth með krepptum
hnefa. Hann hélt ennþá á skeið
inni sinni í hendinni og hafra-
grauturinn draup úr henni og
niður á buxur Hellmuths. Mik-
ael hljóðaði hálfu hærra, þegar
hann sá þessar aðfarir. Það
glumdi í grammófóninum, Gyð-
ingarnir dönsuðu og gamli mað-
urinn hrópaði á þögn og reglu.
Mikael hætti hljóðunum jafn
skyndilega og hann hafði byrjað
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
villtur um, eða hafði hann orðið fyrir einhverju slysi?
Leitin hafði þegar staðið yfir góða stund.
— Sjáðu hér, mælti Wiison. — Hér hefir hann sýni-
lega verið orðinn villtur og tekið að hlaupa í örvæntingu
fram og aftur.
Nú fylgdi hundurinn gjábrún, en nam skyndilega staðar,
hljóp aftur til báka, nam aftur staðar og hljóp því næst rak-
leiðis niður í gjána, sem var þama um metershá.
Þá 'félaga bar hratt yfir.
— Nú erum við á góðri leið með að finna hann. Sérðu
fótsporin mælti Wilson.
Það gat að líta greinieg fótspor í mjúkri moldinni.
En nú gerðist nokkuð, sem olli því, að hárin risu á höfð-
um þeirra félaga. Skyndilega barst sem sé viðurstyggilegur
hæðnishlátur að eyrum þeirra, og var sem undir hann væri
tekið af fjölmörgum.
Þetta hlaut að vera hópur villimanna, er réðist til at-
lögu við einhvern.
En Wilson áttaði sig brátt að nýju. Hann .mælti jafn-
framt því, sem hann sneri sér að Páli, sem var næsta Skelfd-
ur í bragði.
— Það er efcki að spyrja að þeim, háðfuglunum þeim
arna. Þetta er svo sem ekki í fyrsta skipti, sem þeir skjóta
Evrópumönnum skelk í bringu. Satt að segja hugði ég, að
„söngur" þeirra væri enn viðurstyggilegri en þetta. En það
er líka sízt að undra, þótt okkur yrði hverft við.
...GO WE CAME BACk H£«E
UOOKING FOR SCORCH/NO ONE
STOPPEO US AT THE ENTRANCE
AND WE POKED AROUND/AT TH£
DOOR OF THIS DRESSING EOOAA
WE FOUND SCORCHV’S
IDENTIFICATION BRACELET/
J CAN’T EXPLAIN EVERYTHING
JUST NOW, BUT X’M AFRAID
VOUR BUDDY HA9 BEEN
SNATCHED BV A GANG OF
NA7.I SPIES /
l’LL TEi-L VOU ALL
IT LATER/ MEANWHILS,!
THINK I KNOVJ HOW WE
CAN FIND OUT WHERE
SCORCHY IS ,.. -----

x"v£ C-OT A MAP THAT’LL
..ELP US/ THERE’S NO TIA\E
TO LOSE/ LET’5 60/
YNDA-
SAG A
GRISPIEN: „. . .. Og svo fór-
um við hingað til að leita að
Erni! Enginn kom á móti okk-
ur og ,við fórum óhindrað um
hfbýlin. Við dyrnar á þessu
búningsherbergi fundum við
einkennismerki Arnar.
STEFFI: „Ég get ekki útskýrt
allt fyrir ykkur í svipinn, en
ég er hrædd um að flokkur naz
istanjósnara hafi náð félaga
ykkar. En ég skal skýra málið
fyrir ykkur seinna. Ég held
að við ættum að reyna að hafa
uppá Erni — og ég hugsa að ég
viti hvar við getum komist á
snoðir um hvar hann sé niður-
kpmiim. Ég hef landabréf í fór
am mínum, sem á að geta hjálp
að okfcur. Við höfum enigan
tíma til að missa“.