Alþýðublaðið - 15.01.1944, Síða 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 15. jauúar 1944
■TJARNARBIÖ!
Yankee Doodle
Dandy
James Cagney.
Joan Leslie.
Walter Huston.
Fyrir leik sinn í pessari
mynd fékk James Cagney
verðlaun í Hollywood.
Sýnd kl. 6.30 og 9.
Flotinn í höfn.
(The Fleet’s In).
DOROTHY LAMOUR
Sýnd klukkan 3 og 5.
BÆJARFRÉTTIR.
Hreinlætisástandinu í Rvík
var lýst svo í einu bæjarblað-
anna fyrir rúmlega hálfri öld
síðan:
„Verið er að reyna að veita
læknum upp í rennurnar í
Austurstræti, en það hefir enn
ekki tekist. Rennur vantar
annars víða, einnig við aðalgöt-
ur, og þær rennur, sem eru, eru
litlu betri en engar, og sumar
verri, því að það eru bara for-
argryfjur, sem öllum óþverra
er safnað í, en ekkert rennur
úr, og hljóta því að vera til
mesta óheilnæmis, því fremur,
sem þær eru allar opnar fyrir
áhrifum loftsins. Hér er heldur
ekki skeytt um, þó opnar forir
séu hafðar jafnvel í miðjum
bænum, og við eina aðalgötu
bæjarins hefir í mörg ár staðið
mykjuhaugur, sem allir munu
kannast við, er fylgja líkum til
grafar. Það er vonandi að allur
þessi óþrifnaður hverfi nú bráð
um úr bænum með skörulegu
fylgi bæjarstjórnar, og ef til
vill með lögreglusamþykkt
þeirri, sem nú er í smíðum.“
* * * *
\
— Ég held þú hafir aldrei
lokið upp munninum á þessu
þingi“, saagði þingmaður enn,
þótti nógu málhvatur á þing-
inu við annan þingmann, er
heldur þótti þegjandalegur.
„Hvaða vitleysa“, sagði hinn.
„Ég hefi lokið honum upp jafn-
°9 þú, því ég hefi geispað í
hvert einasta skipti sem þú hef
ir talað.“
þungt öndinni, þegar sögunni
var lokið.
— Mér þykir líka vænt um
föður minn, sagði Milky. — Mér
þykir vænna um hann. Bngum
í heiminum þykir eins vænt um
föður minn og mér. Þegar hann
hafði fengið kúlu í fótinn, hélt
ihann áfram að ganga og ganga,
og hann sagði: „Þetta er ekkert,
íiðþjálfi. Mig kennir ekki til.
Þetta er eins og flugnastunga.
Honum þykir líka vænt um mig.
— Hvernig veiztu, að honum
þykir vænt um þig? spurði Mik-
ael, sár yfir því, að það var ekki
á hans færi að segja svona sög-
ur.
— Hann sagði mér það. Hann
kom inn í herbergið og hann
sagði: „Milky, mér þykir vænt
um þig, þú ert hunangskrúsin
mín.“ (Þetta var sótt í orðasafn
Elísabetar.)
— Þetta er ekki satt.
— Jú, það er satt.
— Hvenær kom hann inn í
herbergið, Hann getur ekki kom
ið, hann er dáinn — er hann það
ekki, Pulke frændi? Ög þegar
við erum orðnir stórir, förum
við til hans og færum honum
blóm, en hann getur ekki kom-
ið til okkar.
— Ég var í rúminu, þegar
hann kom, og hann sagði, að
honum þætti vænt um mig.
— Þig hefir dreymt, sagði
Martin sannfærandi, hreykin
yfir því að hafa fundið skiljan-
lega lausn á því óskiljanlega.
— Mig dreymdi ekki. Mamma
segðu honum, að mig hafi ekki
dreymt þetta. Hann kom að rúm
inu mínu og sagði — og Mikael
naut nú hinnar snjöllu hug-
kvæmni sinnar. — „Mér þykir
miklu vænna um þig en Martin.
Þetta kom Martin alveg að
óvörum. Ég sá hann kreppa
hnefana og vissi, að nú myndi
draga til tíðinda. — Sjáðu nú,
Martin. Hann er svo mikill ó-
viti, flýtti ég mér að segja. —
Hann veit ekki enn hvort hann
er að dreyma eða efcki.
Mantin stilltist, en Mikael
varð ólundarlegur. — Mamma,
viltu gera svo vel að banna
honum að láta sig dreyma, að
pabba þyki vænna um hann en
mig, bað Martin. — Faðir minn
gefck og gekk með kúlu í fætin-
um, og hann sagði: „Þetta er
eins og flugnastunga.“ En Milky
er vælukjói, og þegar hann rak
sig á, skældi hann svo mikið,
að Hellmuth frændi varð að
löðrunga hann.
Nú varð það Mikaels að laum
ast burtu d ólund, því að það
var sannleikur, að honum var
mjög grátgjarnt. Hann grét ekki
aðeins, ef hánn rak sig á, heldur
einnig yfir ótal smáatburðum,
sem Martin með sitt grófgerða
eðli hefði ekki einu sinni veitt
athygli. Af því að Manne var
hryggur. Vegna músarinnar,
sem Elísábet hafði veitt í gildru.
Af því að prinsinum hafði ver-
ið breytt í frtosk og bað nú um
að íá að sofa í rúmi prinsess-
unnar. Af því að það rigndi.
Því var þó ekki þannig farið,
að Mikael iléti undan veiklyndi
sínu, heldur þvert á móti. Hanri
háði harða baráttu við sjálfan
sig. Einstaka sinnum sigraðist
Tillmannseðlið á hinni framandi
gyðinglegu viðkvæmni d fari
hans. í því tilliti naut hann full-
komins stuðnings frá Hellmuth
frænda sínum. Hve djúpar ræt-
ur áhrif Hellmuths áttu, komst
ég ekki að raun um fyrr en
löngu síðar. Ég vissi ekki, hvers
konar sögur það voru, sem Heil-
muth sagði drengnum. Þær voru
ekki sagðar í viðurvist annarra
og voru því leyndarmál þeirra
þriggja. En ég sá litlu drengina
mína koma út úr herbergi Hell-
mut'hs rjóða í kinnum og með
leifrandi augu. Þeir voru þá
í luppreisnarhug, ófúsir á að
hátta, lýstu því yfir, að þeir
væru karlmenn og kváðust vilja
fá einkennisbúning og riffla til
að skjóta með á alla, bang, bang,
bang. Við slík tækifæri fékk
Mikael jafnan hita og grét í
svefni. Ég talaði þá alvarlega við
Hellmuth og bað hann að æsa
ekki litlu snáðana svo mjög.
— Hins vegar kjassar þú þá
of mikið, svaraði hann hvat-
skeytslega. — Þú og Elísabet
gamla. Þið ætlið að gera úr þeim
duglaus kjöltubörn. Þeir þarfn-
ast leiðsögu karlmanns. Það þarf
að herða þá og styrkja. Þeir eiga
að verða sterkir og djarfir. Það
er markmið, María frænka.
Þeir eru hin komandi kynslóð.
Þeirra bíður að bjarga Þýzka-
landi. Þeir munu verða að
heyja sína baráttu, og hún verð-
ur hörð.
Ef til vill hafði hann rétt fyr-
ir sér, hugsaði ég. Ég hafði ekki
heldur góða trú á of mifclu eftir-
læti. En þrátt fyrir það, að Hell-
muth vildi ala drengina mína
upp að hætti Spartverja og
ofreyna ibæði líkama þeirra og
sál, þá lifði hann sjálfur í sljóu
iðjuleysi.og virtist vera þess al-
gerlega ómegn að taka sér nofck
uð fyrir hendur. Það var látið
heita svo, að hann hefði byrjað
lagarnám sitt að nýju, sem styrj
öldin hafði gert enda á í miðju
kafi. En hann hélt sig í herbergi
sínu eins og á eyju. Klukku-
stund eftir klukkustund að deg-
inum lá hann í rúminu sánu og
lét fæturnar í hinum þungu her-
mannasfígvélum hvíla á rúm-
gaflinum. Lagabókin datt úr
SSB NYJA BIO S 1 1 I S GAMLA BIO SS
Varúlfur. Lævirki
The Wolf Man). (Skylark) Claudette Colbert
Dularfull og spennandi Ray Milland
Brian Aherne
mynd. Sýnd kl. 7 og 9.
Claude Rains. Aðgm. seldir frá kl. 11.
w Bela Lugosi. .
LON CHANEY. Leopard-maðurinn
Bönnuð börnum yngri en i ! (The Leopard Man).
MARGO
16 ára. D'ENNIS O’ KEEFE
Sýnd kl. 5, 7 og 9. [ Sýnd kl. 3 og 5. Böm innan 16 ára fá ekki
Sala aðgöngum. hefst kl. 11.1 aðgang.
hendi hans og hann féll í væran
svefn. Þegar ég kom inn í her-
bergið, hrökk hann hastarlega
upp og starði á mig eins og ég
væri svarnasti fjandmaður hans
‘Smám saman vaknaði hann þó
til skilnings á umhverfinu, ann
ar svipur þokaðist yfir andlit
hans og hann settist upp og varð
aftur háttví's og kurteis. Ég vor-
'kenndi honum. Það voru hnign-
unareinkenni á löngu, mjóu and
liti hans og grönnum, vanhirt-
um höndunum, eins og þessi
síðasta grein gaþnallar ættar
væri sneydd ölllum safa og lífs-
magni. Vissulega var seigara í
afa hans, þrátt fyrir alla gigt-
ina. Stundum minnti pilturinn
mig á renglulegan haustgróður,
um en^in lífsskilyijðá hefir.
— Ertu þreyttur? spurði ég
hann. — Viltu ekki, að ég opni
gluggann fyrir þig? Hvers vegna
gengurðu ekki ofurlítið í garð-
inum? Það myndi hressa þig
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEÐERSEN-SEJERBO !
— Sjáðu umrótið hér, hvíslaði Wilson að Páli.
Páll virti troðna gjárbrúnina fyrir sér. En í huganum
sá hann fleira. Hann sá sundurtættan líkama drengs, sem
þrátt fyrir allt var vinur þeira og félagi og hefði vissulega
verðskuldað önnur örlög, en bíða hryllilegan bana af slys-
förum.
Hann horfði niður í gjána. Hann> sá þó ekki til botns,
vegna sylla, er skagaði fram nær miðrar leiðar.
Hvað skyldi raunverulega vera hátt niður í gjána?
Undarlegan þef lagði að vitum þeirra. Hann minnti
helst á hádegishitann úti á ströndinni. Hitinn hlaut að vera
lítt bærilegur þarna niðri í gjánni.
En Páll og Wilson 'hugsuðu um það eitt að finna Hjálmar
og 'héldu því áfram hið fyrsta.
Þegar þeir komust loks niður í gjána fundu þeir hann
þar brátt. Hann lá þar aftur á bak eins og hefði hann rotazt
í fallinu og eigi komizt til meðvitundar eftir það.
— Vesalings Hjálmar, varð Wilson að orði. — Áttu
þetta þá að verða örlög þín? Páli vöknaði um augu, er hann
heyrði orð þessi.
En hvað gekk að Bob? Hann tók að gelta eins og tryllt-
ur væri og þaut fram og aftur. Hvað gat haft þessi áhrif á
hann?
MYNDA-
i- *A«A
„JÁ, ÞARNA kemur sendingin
mín frá Istanbul! Ég get ímynd
að mér, að það geti orðið dálít-
ið erfitt að handf jatla ha**. —
Opnið strangann!“
FEITI MAÐURINN, sem við
höfum enn ekki fengið að sjé
framan í stendur upp, þegmr
hann sér að það er Örn Eld-
ing, sem liggur þarna meðrit-
undariaus: „Hvert þó í heit-
as*a! AmeríkaoiíMi a#tw!“
(Hver er þessi spikfeiti skugga-
valdur? — Það fáum við ekki
að vita fyrr en á þriðjudags-
Mwrgwuinn!).