Alþýðublaðið - 23.01.1944, Blaðsíða 8

9
ALÞYÐUBUÐIP
Sunnudagur 23. jauúar 1944.
MMMMM' LOOK,..iACCQflD\HG
TO MY MEASURHMEMT9 WE v
9HOULD BE MEARIMG THE )
n CEMTER OFTHE CIRCLE / i
KO
AOMlSíiON
HALT / CAN’T
VOU READ ?
flMYNDA-
. SAGA
HOP£ YOU’VE GQT ENOUCH
TO PAV POR THE H/RE OF TM/S
CAR, STEFFI / W£ HAVEN’T
HAP A CHANCE TO CHANCE
OUR AMERICAN MONEY.
GRISPIN: „Ég vona bara að
þér hafið nóga peninga til að
greiða með leiguna á þessari
bifreið, Steffi. Við höfum ekk-
■TJARNARBIO
LAJLA
VARÐMAÐUR: ;,Nemið staðar!
Kunnið þið ekki að lesa? Bann-
aður aðgangur! Hér er hemað-
arbækistöð!“
í sfraumi örlaganna
Kvikmynd frá Finnmörk
eftir skáldsögu A. J. Friis,
leikin af sænskum leikur-
um.
Aino Taube
Áke Oberg
Sýnd klukkan 3, 5, 7 og 9.
Sala aðgöngum. hefst kl. 11
Gömul kona, níræð a& aldri,
var spurð a& því, hverju hún
þakkaði hinn háa aldur. „Ég
álít, að það megi rekja hann til
þess,“ svaraði gamla konan, „að
þegar óvæntir atburðir haja
borið mér að höndum á líjsleið-
inni, heji ég háttað niður í
rúm.“
* * *
ÞÁ VORU FÁIR MENN í
í HEIMINUM.
Eitt sinn kom kvekari nokk-
ur til hertogans í Sussex og
bað hann að mæla með bæna-
skrá um ajnám dauðadóms.
Hertoginn mótmælti og vitnaði
í þessi orð ritningarinnar: „Sá,
sem blóði úthellir, hans blóði
skal aj manni úthellt verða“.
Kvekarinn svaraði: „Þú munt
þó viðurkenna, að ekki var
Kain hengdur jyrir að drepa
Abel bróður sinn“. „Rétt segir
þú“, mælti hertoginn, „en þáð
var sökum þess, að þá voru
ekki tólj menn til lxeiminum,
svo ekki var hægt að mynda
dómnejnd“.
1= *
VANDAMÁL
Fanginn við 'dómarann: „Ég
veit ekki hvað ég á að gera,
herra dómari!“
Dómarinn: „Hvað er að?“
Fanginn: „Ég sór að segja
sannleikann og í hvert skijti,
sem ég reyni það, rísa mála-
jlutningsmennirnir upp og mót-
mæla!“
Ungur maður: Ajsakið, ung-
jrú. Leyjið mér að vekja at-
hygli yðar á dálitlu.
— Á hverju?
— Á mér sjáljum!
Helimuth seldi íbúðina með
öllu innan stokks, föstu og
lausu. Ég veit ekki hversu marg
ar milljónir í pappírsmörkum
faann fékk fyrir það. En hitt
veit ég, að tveim mánuðum síðar
var ekkert við það, að gera ann
að en kasta því í skólpræsin.
Elísabet tók saman muni sína
og hvarf með öllu, eins og þegar
bylur dettur af húsi. Hvað mig
snertir. þá ráðlagði Hellmuth
mér að leita á náðir húsaleigu-
nefndarinnar og biðj a hana að
sjá mér fyrir þaki yfir höfuðið.
Hið sama var hlutskipti Pulke
og f jölskyldu hans. Það var auð
velt fyrir Pulke. Hann hafði
skipað sér undir merki valdhaf-
anna og þeir höfðu mikla þörf
fyrir menn af hans sauðahúsi.
\Eg býst við, að það hafi verið
hans mesta hamingja, þegar
hann klæddist aftur í reglulegan
einkennisbúning og var settur
til að þjálfa nýliða í lögregl-
unni. Hvað mig og börnin snerti,
þá var útlitið ekki svona bjart.
— Hlustið nú á mig sagði dr.
Merz. — Það er ekkert að ótt-
ast. Það er staðreynd að dreng-
urinn hefir ofurlítinn hita á
hverju kvöldi. Hann er kirtla-
veikur og blóðlítill og við þurf-
um að reyna að losa hann við
þetta kvef.
— Eruð þér vissar um, að
þetta sé bara kvef? spurði ég
hana.
— Það er kvef. Öll borgin er
með kvef, en ég myndi ekki
segja ,.bara“. Kvef er óþverri.
Það rænir matarlyst og svefni.
Meðan þessi pest er hér í Hahn-
enestadt, getum við ekki losað
hann við þetta. Og miðað við
hans aðstæður, þér vitið-------
Orðið „berklaveiki“ var aldrei
nefnd í samræðum okkar dr.
Merz, en það myndaði bakgrunn
inn í öllum okkar rökræðum.
— Það, sem drengurinn raun-
verulega þarfnast. er hreint,
gott fjallaloft og sólskin, ekki
þetta myrkur hér í borginni.
Hann á að sofa undir beru lofti,
sumar og vetur, og fá nóg af
góðum, óbreyttum mat, og þá
þurfið þér engar áhyggjur að
hafa um hann. Mér fellur bara
ekki í geð þessi hiti, sem hann
hefir að staðaldri.
Það er af þessum ástæðum,
sem við fluttumst til Einsiedel.
Það er ekki auðvelt að draga
upp glögga mynd af Einsiedel,
því að það líktist svo mjög
Staufen. Þessir tveir staðir vilja
renna saman í huga mínum.
Þorp þetta var í bavarisku
Ölpunum, og það bar vissulega
nafn með rentu, en nafn þess
þýðir „einsetustaður“. Til þess
að komast þangað varð maður
annað hvort að róa yfir vatnið
eða fylgja þröngum stíg, sem
lá meðfram ströndinni. Á mót-
um efra og neðra vatnsins lá
mjór tangi út í vatnið. Þar stóð
kapella Mariu Einsiedel til
•minningar um bát, er fórst í of-
viðri á vatninu fyrir tvö hundr-
uð árum síðan. Á bátnum var
einvörðungu ungt fólk'. Nokkur
bændabýli voru uppi undir
fjallshlíðinni, og það var eins
langt á milli býlanna og unnt
var, því að fólk það, sem tók
sér bólfestu í Einsiedel, var gætt
eðli einsetumannsins, hvort
sem því hefir verið það með-
vitað eða ekki. Þetta kom sér
vel fyrir mig, því að húsnæðis-
yfirvöldin virtust ekki kæra sig
hót um Einsiedel og létu það
því óátalið, þó að við fengjum
heilt hús út af fyrir okkur.
Þetta var hrörlegt hús, sem
hafði staðið í eyði. Það var lágt
undir loft og þakið með spæni.
Steinar lágu á þekjunni, til
þess að halda henni niðri í
stormum. Þakið lak í sífellu, og
gólfið var þakið pottum og
pönnum til að taka við leka-
vatninu. Trépallur var með-
fram tveim hliðum hússins.
Mynd af St. Floridan var mál-
uð yfir dyrnar. Á henni stóð
áletrunin: ’
Heilagi verndari, St. Florid-
an, brenndu heimili hinna til
ösku, varðveittu heimili mitt.
Trépallarnir voru mjög þýð-
ingarmiklir, því að það var þar.
sem Mikael svaf, sumar og vet-
ur. Ég dúðaði hann mjög ræki-
lega, svo að hann var hlýr og
ö.ruggur. Á björtum vetrarnótt-
um voru stjörnurnar stórar og
nálægar. Loftið var svo kalt,
að það særði mann í hálsinum,
og svo hreint og gott, að mann
langaði til að hóa. Gljáandi ís-
nálar héngu neðan í þakskeggi
hússins, og stundum datt ein og
ein þeirra niður og kvarnaðist
í silfurlitt duft. Á sólbjörtum
dögum virtist loftið óeðlilega
dökkt, þegar það bar við snæ-
hvíta tinda fjallanna. Á vorin
heyrðum við snjóflóðin falla
niður fjallahlíðarnar með dun-
um og dynkjum. Og stundum
sáum vjð, þegar snjóskriðurnar
losnuðu og féllu niður hlíðarn-
ar í hvítum mekki. Sumar
minntu á fossa, aðrar voru geysi
miklar fyrirferðar, brutu niður
furutrén og grönduðu öllu, er
á vegi þeirra varð. Fjallshlíð-
in lá snarbrött niður að neðra
vatninu. Og á sumrin, þegar
sólin bakaði hana, var hún þak-
in rauðum alparósum. Náttúr-
an var hér mikilfengleg og eng-
um böndum háð, og ég fann til
smæðar minnar, þar sem ég var
einsömul með litlu drengjun-
um mínum í hinu niðurnídda
og einmanalega húsi. Á sumrin
kom stundum fólk frá Munich.
Það reri yfir efra vatnið og
snæddi hjá kapellunni. Á vet-
NYJA BIÖ
Sögur irá Manhattan
(TALES OF MANHATTAN)
Aðalhlutverk:
Charles Boyer
Rita Hayworth
Ginger Rogers
Henry Fonda
Cliarles Laughton
Paul Roheson
Edward G. Robinson
Sýnd klukkan 6,30 og 9.
Bændaleiðfoiinn
(In old Monterey)
Cowboy söngvamynd með
Gene Autry
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h.
SSSSfewt
urna vorum við lengst af fennt
í kaf, en vatnið var islagt og
hægt að fara yfir það á sleða.
Bátur og sleði fylgdi húsinu.
Báturinn lak, og eitthvað var
athugavert við vinstri meiðann
á sleðanum. Það var ekki á-
reynslulaust fyrir mig að breyta
sjálfri mér í sterka og djarfa
fjallakonu. Ótal vandamálum
þurfti að ráða til lykta og ég
varð að læra margt. Hvernig
ætti að- höggva við og halda
GAMLA BtÓ
Konan með örið
(A WOMAN’S FACO
Joa* * Crawford
Melrya Douglas
Conrad Vesdt
Sýnd kl. 3, 5, 7 *g 9.
*
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11 f. h.
honum þurrum. Hvernig ætti
að meðhöndla ljósfærin. Hvern-
ig ætti að skipuleggja flutninga
á nauðsynjum mínum, sem ég
varð að kaupa í Anzbach og
flytja á bát yfir vatnið. Ég
þurfti að sækja mjólk daglega
til bændabýíisins Gabel og
kafa ófærðina, og egg í aðra.
átt. Fjallaibúamir eru ekki
margmálir og láta sér fátt um
ókunnuga finnast. Þeir era
daufdumbir og óvinsamlegir. í
IVSEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Fárviðrið hélzt allan daginn, nóttina, sem í hönd fór, og;
næsta dag. Þá linnti þrumuveðrinu og storminn lægði, en
regnviðrið hélzt. Það féll ekki regn eins og tíðkast í norðlæg-
um löndum. Það blátt áfram helltist niður úr loftinu og var-
aði viku langt án þess að nokkurn tíma stytti upp stundar-
korn, hvað þá heldur lengur.
Strax fyrsta daginn var tjaldið orðið gegnblautt af völd-
um regnsins og inni þar var hvergi þurr blettur. Jafnvel
bálið var nær slokknað.
Og næstu nótt slokknaði eldurinn alveg.
Það var ekki til neins að reyna að sofna við slíkar að-
stæður. Þeir félagar urðu að ganga fram og aftur inni í
tjaldinu til bess að halda á sér hita.
Þegar ekkert hafði stytt upp um morguninn, reyndu
þeir að kveikja bálið að nýju. Þeim heppnaðist það Uka.
Þeir framreiddu sér góðan málsverð og þurrkuðu hin gegn-
blautu föt sín. Varð þetta til þess að skapa þeim nokkra
vellíðan, enda höfðu þeir hennar fyllstu þörf.
— Við hefðum átt að geta gert ráð fyrir því, að regn-
tíminn kynni að hefjast áður en langt um liði, mælti Wilson
einhvrju sinni, eftir að þeir höfðu setið þegjandi langa
hríð: — Við hefðum átt að vera fluttir í hellinn áður en,
hann hófst.
Næst nótt varð enn dapurlegri. Enda þótt storminn
lægði nokkuð, var regnkoman jafnvel meiri en nokkru sinni
fyrr. Mikill vatnselgur rann inn í tjaldið og breytti gólfi
ert tækifæri haft til að skipta
okkar amerísku peningum.“
STEFFI: „Sleppum því. En sjá-
ið nú til, samkvæmt minni á-
ætlun ættum við nú að fara að
nálgast svæðið.“