Alþýðublaðið - 09.02.1944, Blaðsíða 8

*LWÐUBUB»
ITJARNARBIO
Glæfraför
(DESPERATE JOURNEY)
Errol FíyiiM
Ronald Reagan
Raymond Massey
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Bönnuð fyrir börn innan
16 ára.
TALDI RETT AÐ BIÐA.
Danska útvarpið frá London
segir eftirfarandi sögu:
Á sl. hausti var Rommel mar-
skálkur sendur í eftirlitsferð til
Danmerkur. Þegar hann kom
til Kaupmannahafnar þyrptist
fjöldi manns út á götur til þess
að sjá hinn fræga hermann aka
í gegnum borgina. — Þegar
mannfjöldinn var tvístraður og
Rommel löngu horfinn tók lög-
reglan eftir strák nokkrum,
sem stóð þar á torgi og skimaði
% allar áttir. „Hvað er þetta,
drengur,<c sagði lögreglumaður
nokkur, „eftir hverju ertu að
bí&a, veiztu ekki að Rommel
er löngu farinn hér hjá?“ —
„Veit ég það,“ svaraði strákur,
„en ég er að bíða eftir Montgo-
viery, því hann kvað ævinlega
■vera á hælunum á honum.“
VOPNABURÐUR.
Þegar rætt var um pólsku
morðin um daginn, varð manni
þessi vísa á munni:
Hitler og Stalin hamast enn,
hvor í sínu vígi.
Eru vopnin einkum tvenn:
áróður og lýgi.
* * *
Sá fer lífsins leið, er varð-
veitir aga, en sá villist, er
hafnar umvöndun.
Salómon.
* * *
I símskeyti frá Mexikó segir,
að drengur nokkur hafi skotið
af skammbyssu á kennara sinn.
Drengurinn fékk „nótu“.
slranmi ðriaganna
hælunum og heilsað og kvatt að
hermannasið, og það var veru-
lega skemmtilegt að sjá það, að
lögreglumennirnir litu bersýni-
lega á Helmuth og Andrés sem
yfirmenn sína. Þeir hvöddu með
afsökunarorðum, og að því búnu
leiddi Helmuth Andrés upp stig
ann, því að hann var ekki enn
orðinn nægilega styrkur í hnjá-
liðunum til að komast það af
sjálfsdáðum.
Svona langt hafði ég látið
þetta ganga, eða hvað gat ég
annað? Maður framselur ekki
fólk, sem hefir leitað skjóls
hjá manni, í hendur lögregl-
unni — eða gerir maður það?
Það er erfitt að úrskurða, hvað
er rétt eða rangt í tilfelli eins
og þessu. En þegar lögreglu-
mennirnir voru farnir, hafði
sprottið út á mér kaldur sviti,
og mér fannst ég vera glæpa-
manneskja. Drengirnir komu
inn til kvöldverðar, og þeir
voru svo æstir, að ég gat ekki
hamið þá.
— Hvers vegna vildu þeir
taka Hellmuth frænda? spurði
Mikael og stóð á öndinni. —
En þeir gerðu það ekki, gerðu
þeir það? Ég hefði ekki leyft
þeim að taka hann. Ég hefði
skotið þá með boganum mín-
um. Ég er góð skytta, spurðu.
Max.
— Já, en ég er betri með
stöngina mína, segðu honum
það, mamma, er ég það ekki?
Og þeir láta ekki fólk í fang-
elsi fyrir að elska landið sitt,
eða gera þeir það, mamma?
Hellmuth frændi segir, að þeir
það, en ég trúi því ekki? sagði
greindarlega og rökfast, enda
þótt hann væri í æstu skapi.
— Hellmuth ætlar að verða
hershöfðingi, og þegar ég er
er orðinn stór, ætla ég að verða
hermaður eins og pabbi, og við
ætlum að drepa alla Frakka,
hvern einasta þeirra, og — og
ég ætla að bera fánann, og —
og hljómsveitin leikur — og
og — og —
Vertu ekki að tala, Milky.
Borðaðu, sagði ég þreytulega . .
„Hvers vegna mynda þeir
ekki hersveitir með okkur og
tbáíta okkur vinna stríðið fyrir
sig?“ Þessi hása, sjúka, brjóst-
veika rödd barst að eyrum mín-
um frá fortíðinni. Það var hættu
leg blöndun: skjótræði og brenn-
andi metorðagirnd Gyðingsins,
ættarstolt Tillmannsættarinnar
og ofstæki og skefjalaus þjóð-
ernishyggja Hellmuths. Ég
kenndi óljósrar illspár í þessu
lilliti þetta kvöld, en það var
ekki fyrr en að mörgum árum
liðnum, að ég gerði mér þess
fulla grein, hversu djúptæk á-
hrif hin skamma og dularfulla
dvöl Hellmuths í Einsiedel hafði
á Mikael.
Hellmuth kom niður síðar
um kvöldið. Hann var stilltur
í framgöngu, en honum var ekki
rótt innanbrjósts — Þú ert
hetja, María frænka, sagði
hann. Ég þakka þér fyrir að
standa með okkur. Þú hefir
unnið gott verk í þágu mikil-
vægs málstaðar. Andlit hans
var grænt; hann var allur
grænn hið ytra og innra.
— Það er ekkert, sagði ég.
— En nú held ég að það væri
réttara að þú og þessi veiic-
geðja vinur þinn farið brott
héðan.
— Rétt er það. Eins og þú
skipar, sagði hann, kvaddi mig
að hermannasið og fór upp
aftur. Það er allt, sem þú get-
ur, hugsaði ég, slegið saman
hælunum og komið þér og öð*--
um í vandræði.
Ég var á, fótum þar til mjög
var orðið framorðið þetta kvöld
og beið þess, að Max kæmi aft-
ur heim. En hann lét ekki’ sjá
sig. Ég leitaði í kjallaranum,
hjallinum, peningshúsunum og
alls staðar, þar sem mér gat
komið til hugar, að hann væri
að finna, en hann fannst hvergi,
þrátt fyrir alla fyrirhöfn mína.
Báturinn okkar var á sínum
stað, en marghleypa Tillmanns
kapteins var horfin úr skúff-
unni, þar sem ég geymdi hana
venjulega.. Ég reyndi að sofna,
en tókst það ekki. Ég klæddi
mig fyrir dögun, fór í yfirhöfn
ina mína og fjallaskóna, fyllti
ibakpokann minn nesti og hélt
til fjalls. Hann myndi vera sár-
svangur, ef hann hefði falið sig
fyrir lögreglunni, hugsaði ég.
Þetta var fávísleg ferð, sem
bar ekki hinn minsta árangur.
Dagurinn reis, og bjarmi færð-
ist yfir fjallatindana og vatnið.
Ég sneri aftur heim' á leið, og
dögum saman beið’ ég þess, að
Max kæmi, en hann lét ekki
sjá sig eftir þetta.
Hellmuth og vinir hans fengu
hóp af ungu fólki í lið með sér
og leituðu um fjöllin undir for
ustu fylgdarmanns. Tveim vik
um síðar fannst Andreas greifi
von Elmholtz í fjallakofa nokkr
um, þar sem hann hafði framið
sjálfsmorð. Miði fannst hjá lík-
inu, þar sem hinn látni lýsti
því yfir, að hann og hann einn
hefði drepið ráðherrann, og
honum væri ljúft að gjalda
þann verknað með lífi sínu Þetta
var gert heyrinkunnugt, en per
sónulega er ég þeirrar skoðun-
ar, að hann hafi alls ekki verið
valdur að morðinu heldur tekið
sökina á sig til þess að bjarga
einhverjum félaga sinna, sem
talinn hafði verið meira virði
■ NÝJA BIÖ
Til vígsKSvanna
,To the skores of Tripoli£
Gamanmynd í eðtileguaa
litum.
Jokit Pay»e
Maureen O’Hara
Randolpk Seott
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Miðvikudagur 9. februar 1944.

I
km ssm
SAMLA BIÖ BS
Frú Miniver
(Mrs. Miniver)
Stórmynd tekin af Metro
Goldwyn Mayer.
Aðalhlutverk:
Greer Garson
Walter Pidgeon
Teresa Wright *
Sýnd kl. 4, 6% og 9.
fyrir félagsskapinn en hann.
Hellmuth var handtekinn _ í
Nurnberg ásamt nokkrum fleir
um. Það var efnt til réttar-
■halda yfir honum og hann dæmd
ur til árlangrar fangelsisdvalar
í kastala nokkrum.
Hefði Hellinuth ekki orðið til
þess að koma lögreglunni á spor
ið hér á hinum kyrrláta stað,
myndi Max hafa orðið langra
lífdaga auðið. Hann hefði orð-
ið gamall, virðulegur og tann-
laus langafi. Nú var hann hund
eltur um fjöllin. Hann var tek-
inn höndum og fluttur til
Munchen og dreginn þar fyrir
lög og dóm. Snaran hertist að
hálsi hans, og honum átti ekki að
auðnast að sleppa úr dauð
ans greipum. Hann var dæmd-
ur til lífláts fyrir að hafa myrt
tvær stúlkur.
Annar þessara glæpa hafði
verði drýgður fyrir sex árum,
en hinn hálfu öðru ári áður en
EVIEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Hann var alinn vel auðsjáanlega í þeim tilgangi að vera
feitur og pattaralegur, þegar honum yrði fórnað.
Samt fór því fjarrrn, að faonum liði vel þennan tíma.
Liguvo, höfðingi kynflokks þessa, hafði einhverra orsaka
vegna hina mestu vanþóknun á honum og hafði pínt hann
og kvalið, þegar hann sá sér nokkurt færi á. Og ekki hafði
honum liðið betur eftir að hann hafði reynt að flýja en ver-
ið handtekinn aftur.
En einmitt þeggr hann hugði að dagar sínir væru tald-
ir, auðnaðist honum að flýja. Þegar mest var um að vera á
fórnarhátíðinni, hafði hann skorið fjötrana af sér og flúið
til skógar, þegar bezt lét. Honum var ekki einu sinni veitt
eftirför.
Daginn eftir hafði hann séð mannsspor sér til mikillar
undrunar. Hann hafði rekið þau alla leið að tjaldinu og
sannfærzt um það, að það voru hvítir menn; sem hér höfðu
aðsetur. Hann hefði fyrir löngu gefið sig við þá, ef ekki hefði
verið þetta hræðilega dýr, sem hann hafði verið á flótta
undan, þegar hann hrapaði.
Blökkumanninum reyndist erfitt að flytja mál sitt svo
að vel væri, og öðru hverju fléttaði hann inn í frásögnina ó-
skiljanlegum orðum móðurmáls síns. En vinir vorir skildu
þó samhengið í frásögn hans.
Hann lauk máli sínu með því að lúta til jarðar og endur-
WE VNON'T TAUK
NOW». NE'S
INCREPU3LE.>s HOWEVER
IT WAS NO MOSE TNAN
EXPECTED/// NOTNIN& TO
BE GiCTT FROM WlM/
WE'Re IN A *3PoT.i SCORCWV
MAV BE UNPER OUE VER-Í
FEET...AND IWNAT AKEjNE
GtC>ING To OO, J UST THE TNPEE
JS?
m YNDA-
4 SAGA
MEÐAN Steffi, Grispin og
Dagur eru uppi í veitingasal
kaffihússins að ræða um það
hvar Örn muni vera og hafa
uppgötvað að hann sé einmitt
1 þessu húsi, gerast örlagaríkir
og hroðalegir atburðir í kjall-
ara þessa sama húss. Við
skulum skyggnast inn í þenn-
. an skuggalega kjallara.
TODT (brettir upp ermarnar:
„Hvernig er hann?“
VÖRÐURINN: „Hann getur
ekki talað núna. Hann er
meðvitundarlaus“.
TODT: „Ótrúlegt. ... En það
er sama. Ég bjóst við þessu.
Það er ekkert upp úr honum
að hafa. Við höfum ekki meiri
not fyrir hann. Stillið honum
upp að veggnum. Ég þarf að
æfa mig í því að skjóta í
mark.“
STEFFI: (uppi) „Við erum bú-
in að finna stöðina. Örn.
hlýtur að vera hérna. Hvað
eigum við þrjú nú að taka til
bragðs?“