Alþýðublaðið - 18.02.1944, Blaðsíða 8

0
A1 >Y«nJBLAÆ*f3
Föstudagur 18. febrúar 1944.
BSTJARNARBtÖ
CASABLANCA
Spennandi leikur um flótta-
fólk, njósnir og ástir.
Mnmphrey Bogart
Ittgxid Bergman
, Paul Hendreid
Claude Rains
Conrad Veidt
Sydney Greenstreet
Peter Lorre.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
„ÞAÐ ER alveg voðalegt
hvernig hann Jósafat, skóla-
bróðir minn ætlar að fara út úr
lífinu,“ sagði Jóakim við vin
únn, sem hann hitti á götu,
„fyrst eyðir hann þrem fjórðu
hlutum úr ævi sinni í að læra
$mis tungumál og svo giftist
hann konu, sem bannar honum
att tala.“
ÁGÚST: Þér hafið bjargað
Hfi mínu, hvernig get ég launað
ýður fyrir það?
Magnús: Með því að giftast
tengdamóður minni og flytjast
með hana til Ástralíu.
* * *
GJÖF OG GEFANDI
KAUPMAÐUR nokkur átti
dóttur gjafvaxta, sem var trú-
lofuð málflutningsmanni. Lög-
fræðingur þessi þótti hinn
mesti refur og reyfari í öllum
viðskiptum, og var ekki í miklu
éliti hjá tilvonandi tengda-
föður.
Á aðfangadag jóla fær dóttir
Tcaupmanns sendingu, sem var
jólagjöf frá unnústanum. í
henni var refsskinn, fagurt og
verðmætt.
Dóttirin sýndi föður sínum
gjöfina og dáðist mikið að
henni, en kaúpmaður hleypti
brúnum, brá þremur fingrum
bak við eyrað og segði:
„Satt er það, oft er gjöf lík
gefanda.“
* * *
— SUMIR GAMLIR prestar
enduðu prédikanir sínar þann-
ig: „Allt hvað oftalað er eða
vantalað, bið ég góðan guð að
efsaka, og þar næst þennan ó-
kristilega söfnuð.“
niður á götuna eins og ísstögnl-
arnir í Einsiedel. Á einum stað
sá ég hóp drengja, sem lágu
þétt saman. Annað hvort sváfu
þeir eða voru helfrosnir og
snjóbreiðan huldi þá. ,Bez Pri-
Zornye', sagði leiðsögumaður
minn glottandi og rak fótinn í
einn þeirra og vakti hann. Slíka
eymd hafði aldrei borið fyrir
augu mín, og ég skefldist, ekki
aðeins af þessari sjón, heldur
einnig af því,, hversu gerólíkt
þetta var því, sem eg átti að
venjast. Það var orðið áliðið
Við skrifborðið í Metropole-
hótelinu endurtók sig sama
sagan og í Grand-hóteli. Ekkert.
herbergi. Nokkur önnur hótel í
borginni? Engin hótel, engin
herbergi. Jæja þá, í Lenins-
nafni, hvað átti ég nú til bragðs
að taka? Gæti ég fengið að haf-
ast við í forsalnum hjá þeim og
sofa í stól? Nei, það var ekki
leyft. Sofa í biðsal járnbrautar-
stöðvarinnar. Hann var lokaður
á kvöldin. Jæja, hvað þá? Fara
aftur til Grand-hótels, s.takk
skrifarinn upp á og hætti að
ræða við mig. Ég litaðist um.
Maðurinn í hermannastígvél-
unum hafði yfirgefið mig. Vot
ferðataskan mín stóð við fætur
mínar á óhreinu gólfinu, og
henni virtist einnig vera kalt.
Jæja, hvað þá. Ekki get ég sof-
ið á götunni, get ég það? Það
er þó leyfilegt. Bros, afsakandi
axlaypptingar, ekkert svar.
Mér lá við gráti.
Hér var það, að Jón Sprague
kom inn í líf mitt.
— Talið þér ensku? spurði
hann, því að ég hafði tjáð mig
að surnu leyti á þýzku og að
sumu leyti á frönsku:
—Ofurlítið, svaraði ég. Hann
var gríðarhár maður og mikill
að vallarsýn, klæddur loðfeldi
úr þvottabjarnarskinni. Ég hafði
aldrei séð slíka yfirhöfn áður,
og mér fannst ákaflega mikið til
hennar koma. Ég sagði honum
allt af létta um vandræði mín
og hann hlýddi á mál mitt af
mikilli eftirtekt. — Segið mér,
félági, sagði hann við skrifar-
ann. — Getið þér ekki látið þess-
ari frú í té herbergi Ferbers.
Hann dvelur í Leningrad þangað
til á föstudag, eftir því sem hann
sagði mér sjálfur.
—< Við höfum þegar tekið
átta manns inn í herbergi Fer-
íbers, svaraði skrifarinn. — Það
er sendinefnd frá Kiev.
— Hm —< — sagði Jón og
neri á sér hökuna. Maður hættir
að veita slíkri smáhreyfingu at-
hygli, ef maður dvelur lang-
dvölum með fólki, sem hafa
hana að kæk. En þegar ég rifja
upp fyrir mér fyrstu fundi o<kk-
ar, sé ég hann ávalt fyrir hug-
skotssjónum mínum á þennan
hátt: standandi við skrifborð
Metropolegistihússins; dauft ljós
ið lék um loðfeldinn hans; hann
neri á sér hökuna og velti fyr-
ir sér, hvað gera skyldi til að
ráða fram úr vandræðum mín-
um.
— Þetta eru afleitar kringum-
stæður, sagði hann. —< Ef þeim
er um megn að taka á móti ferða
mönnum, hvers vegna taka þeir
þá við peningum af manni og
auglýsa Intourist um allan
heim?
— Komið, við skulum fá okk-
ur sæti stundarkorn og athuga
hvað hægt ér að gera, sagði hann
og fór með mig inn í auða borð-
stofu, eða hvað það nú var, þar
sem nokkrár manneskjur sátu
við eitt borðið og tveir þjónar
sátu sofandi undir pálma án
þess að sinna nokkuð um þarfir
félksins. iSalurinn var gamal-
dags og búinn íb(urðarmiklu
og fornlegu skrauti.
— Eruð þér einar yðar liðs?
spurði stóri Ameríkaninn minn,
þegar við vorum setzt.
— Já, ég kýs fremur að ferð-
ast ein míns liðs.
— í hvaða erindagerðum eruð
þér hér? Eða eruð þér hér að-
eins til að skemmta yður? spurði
hann. Ég greindi gerla kaldhæðn
ina í rödd hans.
— Hvort tveggja, svaraði
ég. —< Ég bý til barnaleikföng.
Ég átti dálítið erfitt með að
skilja ameríska framburðinn
hans og hálfu erfiðara með að
rifja upp hálfgleymdu enskuna
mína. ííann brosti. — Búið til
barnaleikföng, ha? sagði
hann. — í mínum augum minn-
ið þér á Önnu munaðarlausu.
Þjónn hrópaði hann og sló hnef-
anum í iborðið. — Afsakið mig,
en þeir sinna manni iþví aðeins
að maður æpi. Yður er kalt. Það,
sem þér þarfnist er te og vænn
teygur af vodka. Það tekur okk
iur klukkustund að fá þetta, en
látum það gott heita.
Ég litaðist um. — iÞetta virð-
ist varla vera raunveruleiki,
sagði ég.
— En það er það, fullkominn
raunveruleiki, sagði hann. —
Það var þess vegna sem ég tók
yður frá borðinu. Þér hefðuð
hæglega getað komið manninum
þar í klípu — og sjálfri yður
einnig. — Sáuð þér ebki, hve
óttasleginn hann var, þegar þér
fóruð að deila á skipulagið?
—■ Ég er ekki Rússi. Ég get
sagt það, sem mér sýnist; get
ég það ekki?
— Jú — nei. Það er æski-
legra að gera það ekki. Gleymið
ekki, að G.P.IJ. heyrir sérhvert
orð, sem þér talið. Þér kærið
yður ekki um að koma neinum
í vandræði. Það er réttara að
taka þessu öllu eins og um góða
skemtun væri að ræða.
— Það er engin skemmtun að
S5 NYJA BIÚ S \ l SS GAMLA BIO S |
1 HeS flóðinu Frú Miniver 1 (Mrs. Miniver)
(Moontide) Mikilfengleg mynd. Greer Garson
Aðalhlutverkið leikur franski Walter Pidgeon
leikarinn Teresa Wright
Jean Gabin, ásamt Ida Lupini og ™ Claude Rains. Sýnd kl 6Vá og 9.

Sýnd kl. 7 og 9. 1 Baráttan um olíuna
Sýnd kl. 5, (Wildcat)
ÆVINTÝRIÐ í 4 Richard Arlea
RAUÐARÁRDALNUM 1 1 1 Arline Judge
„Cowboy“ söngvmynd meg Roy Rogers. 1 Sýnd kl. 5. jBörn innan 12 ára fá ekki
03
'bera sað garði síðla kvölds í
hörku frosti og vera vísað út
á götuna til gistingar.
— ‘Hlustið nú á mig, sagði
hann. — Þér getið fengið her-
'bergið mitt í nótt. Ég — ég var
einmitt á leið út. Ég ætla að
spila póker við drengina. Ég get
fengið að gista hjá kunningja
mínum eina nótt Það eru engin
óþægindi, vissulega ekki. Við
skújum ekki fjölyrða um það.
Nú kemur vodka.
Enda þótt Metropolegistihús-
ið væri í megnustu niðurníðslu
ibar það þó greinilega merki
fornar frægðar. Gangarnir voru
langir og breiðir. Herbergið, sem
Jón lét mér eftir, var hátt undir
loft. Hvarvetna var þefur úr
eyðilögðum skólpleiðslum og
vatnssalernin voru í hræðilegu
ásigkomulagi.
— Allir 'blýsmiðirnir þeirra
hljóta að hafa verið Hvít-Rúss-
ar sagði Jón hugsandi. — Það
er að minnsta kosti engan sl'ík-
an að finna í allri borginni.
m/na/ma
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
ist geta ráðið það af sólarganginum, að jólin séu einmitt
þessa dagana.
Og Wilson hélt áfram máli sínu.
Þú veizt> að hinir innfæddu eru mun skarpskyggnari
á sólarganginn en við Evrópumennimir. Okkur finnst það
meira að segja furðulegt, hversu skarpskyggnir þeir eru á
þessa hluti. Nú fullyrðir hann, að sólarganginn sé að byrja
að lengja. Við skulúm því halda jólin hátíðleg strax á morg-
un.
Aðfangadagskvöld rann upp. Þeir félagar borðuðu þá
i beztu rétti, sem þeir áttu völ á. Því næst sungu þeir jóla-
sálma. Wilson flutti bæn, og þeir félagar lyftu hugum sínum
til hæða.
Bálið er slokknað. Stjörnuhiminn jólanæturinnar hvelf-
ist yfir jörðunni. Bob teygir úr sér í tjaldyrunum eins og
árvakur varðmaður, sem er staðráðinn í því að vakna við
hið minnsta grunsamlega hljóð.
En inni í tjaldinu liggur danski hásetinn og byltir sér ó-
þreyjufullur á beði sínum. Hann getur ekki sofnað, enda
þótt það sé óvenjulegt, að hann liggi andvaka.
Er það andi hinnar hlýju sumarnætur, sem rekur svefn-
inn brott af brám hans? Eða er það hugsunin um það, að
heima í hinni fjarlægu Danmörku, þar sem kuldinn og
skammdegið hefir völdin og ungir og gamlir ganga bros-
hýrir kringum jólatrén, situr einmana og aldurhnigin kona
GOOP! WE'B£ / AlL
PINISHEO HSRe) '‘.ARRAN
•vdS THE AMERICAN"^^
? blindpolded?
'NH£n WE'V& GONE, TWE
AMSRICAN'S PRIENPS VSIILL
COMS To LOOK FOR HIM...
11= M5. CALLS FOI? M5I.P„.90
MlCH TWE BEttER.s. .
IAP Featuie:
ViARÐMAÐUR: „Vertinn er
uppi með þeim núna. Þau koma
bráðum niður! — Allt í lagi.
Er búið að ganga nógu vel frá
Amerfkananum.“
hrópar á hjálp, þá er það bara
betra. Á sama augnabliki og
dymar opnast kippist í bandið,
sem er í sambandi við vélaút-
ibúnað sprengjunnar — og
fimm mínútum síðar springur
allt í loft upp.“
THE INNKE&PER IS UPSTAIRS
'NITH THEM NOW.li THEY'LL
COMING POWN IN A
MOMENTnm j-----
TODT: „Já, allt er undirbúið.“
NJÓSNARINN: „Þegar við er-
ium farnir komu vinir hans til
að leita að honum. Ef hann
...TME MCMgNT Thc
I<S OPENEP, R VNIRE
RELEASES THE TlME BOMB
MECHANISM.y ANP RVE j
MlNUTES apterwards...