Alþýðublaðið - 29.02.1944, Blaðsíða 8

8
mk>Twmv*m*
feriðjudagur 29. febrúar 1944.
TJARNARBlðSa
I víking.
(Close Quarters)
Ævintýri brezks kafbáts.
Leikið af foringjum og liðs-
mönnum í brezka flotanum.
Aukamynd
ORUSTULÝSING
(með íslenzku tali).
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BEZTA GJÖFIN, sem þú gef-
ur óvini þínum, er fyrirgejning,
mótstöðumanni þínum þolin-
mæði, barni þínu gott fordæmi,
vini þínum hjarta þitt, sjálfum
þér sjálfsvirðingu og mönnun-
v.m í heild góðvild.
Balfour.
* * «
AMERÍKUMENN eru brjóst-
umkennanlegir að mér finnst.
Þeir voga öllu og sýna hina
mestu hreysti og hetjudug í æf-
intýrum efnisheimsins, en vilja
helzt kaupa fyrirfram ábyrgð á
öllum sínurrt andlegu tilraun-
um. Mahatma Gandhi.
* * *
LEIKARINN FRÆGI, Edwin
Booth, var maður gjafmildur og
hjálpsamur, en einkum nutu
stéttarsystkini hans góðs af.
Alltaf hjálpaði hann þeim á
þann hátt, að sem minnsta eft-
irtekt vakti.
Dag nokkurn var einn af vin-
um Booths í heimsókn hjá hon-
um og mætti gömlum leikara í
forstofunni.
Er þeir fóru að rabba saman,
Booth og vinur hans, sagði hinn
síðarnefndi:
„Mér er sagt, að gamli mað-
urinn sé búinn að greiða skuld,
sem hvíldi á húsi hans, og hann
hafði miklar áhyggjur af.“
„Já“, sagði Booth, „er það
ekki dásamlegt, að hann skuli
engu þurfa að kvíða í ellinni?“
Mörgum árum seinna komst
vinur Booths að því, af tilvilj-
un, að það var Booth, sem
hafði greitt skuldir gamla leik-
arans úr eigin vasa.
kvöldverð, fórum í leikhús og
röbbuðum saman um kvöldið í
forsal gistihússins. Jón bauð mér
góða nótt við dyrnar á herbergj
um mínum og kyssti á hönd
mína. — Ég býst við, að þú vilj
ir fá morgunverðin í rúmið,
sagði hann. — Nei, þökk, svaraði
ég. — Ég hefi ávaílt haft megna
andúð á að neyta morgunverðar
í rúminu. Við snæddum saman
morgunverð í gistihúsinu og fór-
um því næst í dýragarðinn og
horfðum á unga birni og blá-
nefjaðan apa. Dagurinn leið með
smá rabbi. Ég tók saman farang
ur minn og bjóst til að fara yfir
sundið um nóttina. Enn var mér
með öllu hulið, 'hvers vegna
ég hefði komið. Við drukkum te
í setustofu minni Jón blandaði
mér drykk, og mér fannst ég
vera fullkominn bjáni.
—^ Heyrðu mig, Jón, sagði ég,
hvers vegna baðstu mig um að
koma hingað. Ég hélt, að þig
langaði til að segja mér eitthvað.
Hann horfði á mig, og augu
hans voru eins og augu í sjúk-
um hundi. — Ég býst við, að ég
hafi verið geggjaður, þegar ég
hringdi til þín, sagði hann. —
Ég var búinn að drekka nokkur
glös með piltunum, og mér
fannst þetta það sjálfsagðasta,
sem hægt væri að gera.
— Jæja, nú er ég hér, sagði
ég, og í kvöld ætla ég fara.
Hann tæmdi glasið, fylti það
aftur og ruggaði sér ofurlítið í
stólnum. — Hað er erfitt að tala
um það, en ef ég gæti létt því
af mér, mundi mér líða betur,
sagði hann. — Marion, vertu
svo væn að skilja mig ekki ein-
an eftir nú. Vertu aðra nótt. Ég
þarf að létta þessu af mér.
— Er, er — er það um slysið,
sem konan þín varð fyrir? spurði
ég og reyndi að ryðja mér braut.
—. Já, það er það, sem mig
langaði til að tala um við þig,
en það er ekki svo auðvelt. Þeg
ar ég var í New York, rakst ég
á grein um þig í tímariti og
myndir af þér og drengjunum
og leikföngunum, sem þú býrð
til. Ég vissi ekki, að þú værir
fræg, þú virtist vera svo mikið
barn! Ég var mjög hreykinn af
þér. Sjáið, þetta er Marion, hugs
aði ég. Ef ég tala við hana, skýr-
ast kannske þessir hlutir, sem
ég á svo erfitt með að^ átta mig
á. Hún er svo ráðug. Ég klippti
greinina úr ritinu, ég hlýt að
eiga hana einhvers staðar, ég
ætla að sýna þér hana. Hún var
víst 1 Vanity Fair-------
— Jæja, Jón---------sagði ég
og vissi varla, hvernig ég ætti
að taka þetta.
— Lofaðu mér að skipta á far-
seðlinum þínum; þú getur tekið
flugvélina í fyrramálið og verið
komin heim annað kvöld. Hvern
ig lýst þér á það? spurði hann
ákafur og hófst þegar handa.
Eftir mörg símtöl, bollalegging-
ar og endurskipulagningu sett-
umst við að kvöldverði í her-
berginu mínu, og enn hafði hann
ekkert sagt mér frá slysi konu
sinnar. Ég horfði á hann drekka
og fjörgast upp. Stúlka mín,
sagði ég við sjálfa mig. Þetta
eru óefnilegar kringumstæður.
Ég botnaði ekki neitt í neinu.
Karlmennirnir á meginlandinu,
sem ég hafði þekkt til, drukku
ekki eins og Ameríkanar. Ég
býst við, að vínið þeirra sé öðru
vísi. Ég vissi ekki, að margir
Ameríkumenn þyrftu að drekka
til þess að geta dansað, kom-
ið fram, leitað ásta eða jafnvel
til að tala um sjálfa sig. Til þess
að sigrast á meðfæddri feimni
sinni, hlédrægni og minnimátt-
arkennd. Til þess að bæta upp
óhamingju, óánægju örvilnan og
ótal aðra mannlega eymd.
Þarna sátum við, ekki tvær
manneskjur heldur tvö megin-
lönd, aðskilin af úthafi misskiln-
ings. Það var ekki fyrr en eftir
margra ára sambúð við hann,
sem mér varð fullkomlega ljóst,
að Jón Sprague, sem fékk sér
duglega neðan í því á kvöldin,
og Jón iSprague að morgni dags,
snyrtur og virðulegur, voru tveir
gerólíkir menn.
—i Ég sagði þér, að Sheila
hefði farizt í bílslysi, hóf hann
máls síðla um kvöldið, þegar
hann var orðinn málhreyfari. —
En ég sagði þér ekki, hvernig
það hefði viljað til. Það er ýmis-
legt, sem ég get ekki skilið. Það
er þess vegna, sem ég hélt, að
ég vildi gjarna tala um það við
þig, ég get ekki talað um það
við piitana, skilurðu. Þó þori ég
að fullyrða, að það er ekki tií
það smáa atriði varðandi þetta
mál, sem þeir ekki hafa lesið í
iblöðunum. Það er heldur ekki
til sá klúbbur eða blaðurtunga
1 New York, sem ekki hefir öðl-
azt gómsætasta umræðuefni sitt
þar sem þetta slys var. Það var
það versta við þetta, allt þetta
opinbera umtal. Þú ert ólík þeim
konum, sem ég hefi haft kynni
af. Ég gat ekki rætt um Sheilu
við þær. Þær eru ómerkilegar
flestar hverjar. Þú veizt, að ég
er ekki handgenginn kvenfólki.
Við Ameríkumenn erum ekki
eins falskir og karlmennirnir
ykkar í Evrópu. Þér finnst það
kannske hlægilegt, en ég hefi
ekki haft kynni af neinni ann-
arri konu en Sheilu. Aðeins ein-
staka hýrt augnatillit á háskóla-
árum mínum, áður en ég kynnt-
ist henni. Og einu sinni á stríðs
árunum eyddi ég einni nótt í fé-
lagsskap franskrar stúlku. Jæja,
ég býst nú ekki við, að þetta
skipti neinu máli. En allan þann
tírna, sem við vorum í hjóna-
bandi, gerði ég ekki svo mikið
sb mm eite B i 1 BS CAMLA Blð BS
|DoIlaraprinsGSsaR. Kðlskl í sálnaleil
(Lacly m a Jam) James Craig
I IKENE DUNNE FATRIC KNOWLRS I RALPH BELLAMY Anna Shirley Simone Simos Walter Huston
Sýnd kl 9. Sýnd kl. 7 og 9.
9 Falsaða líkneskið. (Confessions of Boston Hver er morðlnginn!
1 Blackie) Eddie Bracken.
g Spennandi leynilögreglu- mynd. Betíy Jane Rodes.
Chester Morris Jane Preisser.
Harrieí Hillard. Bönnuð fyrir böm. Sýning kl. 5 og 7. Sýnd kl. 5. Bönnuð börnum innan 12 ára 1
s
sem að líta til annarrar konu. Ég
hefði kannske átt að gera það.
Það eina, sem ég hugsaði um,
var að gera hana hamingjusama,
uppfylla allar hennar óskir. Þú
hefðir átt að sjá gimsteinahring
inn, sem ég gaf henni á tíu ára
brúðkaupsafmæli okkar. Jæja,
ég hefi aldrei séð fullkomnari
konu en Sheilu, í fullkomnu
jafnvægi, kyrrlát, glæsileg, ekki
í neinu smáatriði öðruvísi en
vera ibar. Nú ætla ég að segja
þér, hvernig þetta vildi til. Hún
hafði farið til Miami með nokkr
um vinum okkar, eftir því, sem
ég bezt vissi. En nótt eina
hringdi lögreglan til mín að
Long Island til að tjá mér, að
hún hefði orðið fyrir bílslysi. Ég
flaug á vettvang. Hún var enn.
á lífi, en hræðilega útleikin.
Þetta er það, sem skeði. Hún
hafði verið í Lagoon-veitinga-
húsinu. Það er staður sem hefir
mjög slæmt orð á sér. Á neðri
hæðinni sýnir sig nakið kven-
fólk. Uppi er iðkað fjárhættu-
spil og þar halda sig einkum
alls konar bófar. Hún hafði ver-
MEÐAL BLAMANNA
EFTXR PEDERSEN-SEJERBO
inum og réðist til atlögu við hina óboðnu gesti.
Lætin í hundunum höfðu þau áhrif, að villimennimir
hörfuðu aftur til baka sömu leið og þeir höfðu komið.
Bob teygði stoltur úr sér, og það var engu líkara ep.
það leyndist háð í gelti hans.
— Skyldi þetta þýða það, að þeir hafi þegar misst
móðinn? spurði Páll Wilson.
— Varla — ég þori ekki að trúa því, að þeir áræði ekki
hingað aðeins vegna Rob, því að það væri meira en lítið
undarlegt. •*,’
— Þarna koma þeir aftur, mælti Hjálmar, og rödd hans
virtist helzt lýsa því að honum hefði létt í skapi eins og
honum hefðu verið það vonbrigði, að villimennirnir skyldu
hörfa brott án þess að leggja1 til raunverulegrar atlögu.
Óhljóðin í villimönnunum áttu auðsýnilega að yfir-
gnæfa geltið í hundinum, og þegar Páll dró hundinn með sér
lengra inn í hellinn til þess að varna því. að hann yrði hæfður
ör eða spjóti, komust villimennirnir einnig hjá því að sjá dýr
þetta, sem þeim stóð annars stuggur af.
Þeir nálguðust óðum, en fóru þó ekki í skipulegri fylk-
ingu. Hver villimaður gerði sér allt far um að komast sem
næst andstæðingunum og bar skjöld sinn fyrir sig.
Eigi að síður fór því fjarri, að flokkurinn væri alls stjórn-
" f'r?A.t you
AMJ5T BE IMTERÍIEÞ/ 'NH'LL A'AK'C
1T FOS5I3L-E FOR
,YOU( MEANWfllLE, you -HAVE
-T -ANOTHER VlOiTOf?... J-=T'
’AP Feotores
r icnow-how you feel/ kxj
PON'T WANTTO EE OUT OF THE'
FIOHTIN6/ FROAWSEMEyou y
WON'T PO ANVTHLNG RA9H.„ \
ANP AAAYEE LITTLE STEFFI
CAN FINPA eiAAWUOC/ X'M A
GAL WITH IPEA5,REANEMGER/J
T-HEN yOU ALKEAPy
KTNOW THE N EWS/ ^
X'MTO 0EHELP j
-HE52E IN TUFKEy/ J,
FLEASE EXCUSE
ME..,ER.>.ANOTHER
ENSASEMENT...
KED.ARI: „Já, liðsforingi. Ég er
hræddur um að við verðum
að kyrrsetja yður, en við
munum gera yður dvölina
eins létta og skemmtilega og
okkur er frekast unt. —
Þama kemur annar vinur yS
ar í heimsókn.“
ÖRN: „Steffi! — Það er gott að
þér komið. Mig hefir langað
svo mikið til að sjá yður.“
KEDARI: (í dyrunum) „Þið af-
sakið. Ég þarf að fara arm-
að!“
ÖRN (við Steffi): „Þér vitið þá
að það á að kyrrsetja mig
hérna í Tyrklandi!11
STEFFI: „Verið alveg rólegur,
Öm. Ég veit alveg um til-
finningar yðar. Þér óskið
ekki eftir þvi að losna úr
sjálfum bardaganum. Lofið
mér því, að þér grípið ekki
til neinna óyndisúrræða. Ef
tO vill getur Steffi litla fund
ið upp á einhverju. Þér mun-
ið að ég er fjárans ári hug-
nayndarík!“