Alþýðublaðið - 04.03.1944, Blaðsíða 8

8
Laugardagur 4. marz 1944.
______________________At >TÐUBtABia
TJARNARBIOS
I víking.
(Close Quarters)
Sýnd kl. , 7 og 9.
Æskan vill syngja.
(En trallandi jánte)
Sænsk söngvamynd
Alice Babs Nilsson
Nils Kihlberg
Anna-Lisa Ericson
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h.
SMÁSAGA AF STEINGRÍMI
BISKUPI
EITT SINN á yfirreiðum sín-
um gisti Steingrímur biskup
Jónsson hjá prófasti gömlum,
séra Pétri Péturssyni í Staf-
holti.
Bar margt á góma og það
með öðru, hversu lág væru laun
prófasts. Hitnaði svo í prófasti,
að hann kvað svo að orði, að
betra væri að vera böðull en
prófastur.
„Það liggur þá næst fyrir“,
svaraði biskup með hægð, „að
yðar velæruverðugheitum þókn
aðist að segja sig frá þessu og
sækja um hitt“.
* * *
HERMAÐUR, sem sendur er
út í opinn dauðann, sýnir ekki
meiri hugprýði en þeir karlar
eða konur, sem búa árum
saman meðal fjandmannanna
og geta á hverri stundu búizt
við að smávægileg tilviljun
leiði þau til glötunar.
Winston Churchill.
* * . *
ANNARS HUGAR
PRÓFESSOR einn í náttúru-
vísindum náði froski og dró
upp vasaúr sitt til að athuga og
ákveða lífæðaslátt frosksins.
Þegar hann hafði nógsamlega
reynt þetta og rannsakað,
fleygði hann úrinu út í tjörn,
en stakk froskinum i vestis-
vasa sinn.
* * <=
ÞAÐ ER SVO —
ÞAÐ ER GOTT fyrir þá, sem
ganga saman í sólargeislum
ástarinnar að geta baðað sig í
svölum bárum hjúskaparins. Þá
rýkur af þeim mesti hitinn.
rlaganna
uppi eiginmenn sína í hinum
endasalsins og héldu til hinna
vel búnu gestaherbergja í
fylgd þeirra. Ég var steinhissa
og braut heilann um, hvort
þetta fólk væri heldur svona
saklaust eða gerspillt.
Lögfræðingur Jóns Sprague,
víðförull og fróður eldri rnaður
gaf mér ofurlitla skýringu
— Það er lögmál pendúlsins,
sagði hann. — Það lifði kyrrlátu
og sparneytu lífi fram til styrj-
aldarloka. Þá var skipt um og
sveiflazt heldur langt til hinnar
hliðarinnar.
Um flestar helgar dvald-
ist ég á setri Jóns, Elmridge,
sem ávallt var þéttskipað gest-
um. Þeir komu með tennisáhöld
sín, gólfkylfur, baðföt og glaum
og gleði. Þeir þyrftust umhverf-
is Jón, eins og þeir vildu sýna
honum, að þeir áfelldust hann
ekki fyrir hið óæskilega fram-
ferði konu hans. Hann var
skemmtilegur veitandi, tók þátt
í öllum leikjum, hló að öllum
gamnyrðum og var jafn kátur
og allir hinir. Hann minnti vissu
lega ekki á hinn niðurbeygða
mann, sem ég hafði hitt í Lond-
on. Það var aðeins einstaka sinn
um, sem ég sá hann í svipuðu
ásigkomulagi. Þá sat hann við
eldstóna. Hundurinn hans lá sof-
andi við fætur hans og vínglas-
ið stóð við hægri olnbogann. Á
bessum stundum hafði einmana-
leikin aftur náð tökum á hon-
um. Hann leit í augu mér.
— Viltu ekki fá þér aftur í glas-
ið, Marion? Ekki? Skemmta þér
eitthvað? Synda í lauginni? Ég
var eins og fiskur á þurru landi
meðal allra þessa sunnudags-
gesta. Ég stóð þeim ekki á sporoi
í neinu. Ég gat ekki leikið tenn-
is, svo að í neinu lagi væri. Mig
syfjaði af sterkum drykkjum.
Ég hafði aldrei haft tíma til að
læra bridge, og þessi vankunn-
átta mín féll mér mjög miður.
Ég synti eins og mér hafði verið
kennt í Vinarborg á æskuárum
mínum. Ég var ekki leikin í því
að koma fyrir mig orði. Ég gat
ekki einu sinni fengið Jón til að
hlæja eða létta af honum farg-
inu. Það eina, sem ég gæti gert',
væri að ganga til hans, strjúka
yfir enni hans og spyrja: — Értu
þreyttur? Hryggur? Einmana?
Langar þig til að tala við mig um
konuna, sem þú enn elskar? Mér
þykir mikið til þín koma, vinur
minn — og ég hefi sitt af hverju
orðið að þola. Ég reyndi þetta
aðeins einu sinni. — Þú ert ofur
lítið einmana, Jón, ertu það
ekki? spurði ég hann. Hann leit
til mín, ofurlítið undrandi, jafn-
vel glettnislega.
— Einmana? Með sextán
gesti? Hvað áttu við? spurði
harrn. Finnst þér þeir ekki
skemmtilegir?
Ég var Evrópa og hann var
Ameríka, og heilt úthaf aðskildi
okkur. Jón tæmdi glas sitt, ieit
til fiöskunnar og helti í glasið á
nýjan leik. Svo gekk hann út
á flötina og gaf sig í hóp hinna,
sem höfðu kallað á hann. Andar
taki síðar heyrðist glymjandi
hlátur, og hann hló hæst allra.
Ég læddist upp á loft, fór inn
í gestaherbergið, sem mér hafði
verið fengið og iagðist útaf í
rúmið mitt. Mér þætti gaman að
vita, hvernig Stanley hefir orðið
við, þegar hann loks fann Living
stone og komst að raun um, að
sá síðarnefndi vildi ekki láta
bjarga sér, hugsaði ég beisklega.
Þú þarft ekki mig tii að bjarga
þér, herra Sprague, ályktaði ég.
Jæja, Marion. Þesoar sex vikur
þínar eru braðum liðnar. Taktu
saman farangur þinn, farðu aft-
ur til Berlínar og reyndu að fá
þér eitthvað að gera. Nú hefirðu
verið í Ameríku. Það er stórfeng
legt land. Fóllnð er stórfenglegt.
Allt er stórfenglegf; Að því und
anteknu, að hér þarfnast þín
enginn.
Kvöld nokkurt gaf kunningi
minn, hinn gamli herra Farrar,
sig á tal við mig. — Ég held þér
fram, sagði hann og brosti í
hvítt skeggið.
— Gerir þú ’hvað, herra Farr-
ar?
— Held þér fram, skilurðu.
Veðja á þig. Þú ert litla svarta
hrossið mitt, og ég veðja um það,
að þú munir vinna á síðasta
sprettinum.
— Ég vissi ekki, að ég tæki
þátt í kapphlaupi, svaraði ég.
— En það er einmitt það, sem
það er, sagði hann. — Hlustaðu
á mig Marion. Veittirðu aldrei
athygli máfunum, þegar mat-
sveinninn á skipinu helti úr
ruslafötunni í sjóinn? Jæja.
Horfðu þá bara á stúlkurnar.
Þær eru alveg eins háværar, al-
veg eins gírugar. Jón er bara
ekki innihaldið úr ruslafötunni.
Hann er verðlaunagripur. Og
minnstu minna orða: Þú hrepp-
ir hann.
— Ég hefi ekki hugarfar am-
erísku stúlknanna, sagði ég. —
Þú hefir séð of margar kvik-
myndir, þar sem gamli hestur-
inn frá mjólkurbúinu er látinn
taka þátt í veðhlaupi og vinnur.
— En þér fellur Jón vel í geð,
sagði herra Farrar.
— Jú, svaraði ég full áköf. —
Mér fellur Jón vel í geð.
Skipið, sem ég hafði tekið mér
fari með, átti að fara á föstudag.
Á fimmtudag hringdi Jón til
mín.
— Hvernig væri að snæða með
mér kvöldverð í kvöld? Ég get
ekið þér aftur til borgarinnar í
aa nyja Bið ss
Hefðarfrúin
svonefnda
(„Lady for a Night“)
Joan Blondell
John Wayne
Bay Middelton
Sýnd kL 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h. i
BB 8AMLA Blð SS
ÁSTARÆÐI
LOVE CRAZY)
Sprenghlægileg gamanmynd.
Aðalhlut verkin:
William Powell
Myrna Loy
Gail Patrick
Sýnd kl. 3, 5. 7 og 9
ðgöngumiðasala frá kl. 11.
fyrramálið, 'þegar ég fer á skrif-
stofuna.
— Hverjir aðrir koma? spurði
ég.
— Engir. Bara þú og ég. Er
það í lagi? Allt !í lagi. Ég tek þig
með um fimmleytið.
Það rigndi, þegar hann kom.
En rétt eftir að við vorum komin
yfir Queensborough-brúna stytti
upp og regnbogi kom í ljós hand
an trjánna. Þetta var í fyrsta
skipti, sem við vorum ein allar
þessar vikur. Við ókum hægt og
okkur leið vel. Ég lék ofurlítinn
leik með sjálfri mér og velti
fyrir mér, hvort ég mundi
þekkja vegvísana og rata sömu
leið til baka af eigin ramleik.
Jæja, hvaða gagn hefði ég nú
annars af því að rata á Long
Island, þegar ég væri aftur kom
in til Berlínar?
— Hvers vegna ertu svona þög
■ul, barn? spurði Jón.
— Ó, þú þekkir mig. Barma-
full af viðkvæmni Vorkenni
sjálfri mér og allt það.
—. Vorkennir þér fyrir hvað?
— Ó — þú veizt. Ég er að
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Þegar villimennirnir géysast fram í fjórða sinn, bíða vinir
vorir þess ekki, að hópurinn nemi staðar, heldur hefja örva-
hríð á þá strax og þeir koma í skotmál.
í þetta sinn voru þrír þeirra hæfðir örvum. Tveir þeirra
hverfa brott úr orrustunni og bera sig hið versta, en hinn
þriðji, sem er sjálfur höfðinginn, kastar skildinum frá sér
viti sínu fjær og æðir fast að berginu og kastar spjótinu inn
í hellismunann.
Þeir félagar sjá blóðstrauma renna niður herðar og
brjóst blökkumannsins. Spjótið straukst við höfuð þeirra, og
það var mildi, að þeir skildu ekki særast af völdum þess.
Spjótin eru auðsýnilega hin hættulegustu vopn.
En spjótin verða ekki lengur hættuleg í höndum Ligu-
vos» því að á næsta augnabliki þýtur ör hvínandi gegnum
loftið.
Kaliano hefir spennt bogann af öllum kröftum, og hann
er þjálfaður í þessari list 1 ríkum mæli, enda missir hann
ekki marks. Höfðingi blökkumanna fellur aftur yfir sig með
molaða hauskúpu, án þess að gefa’ hið minnsta hljóð frá sér.
Og félagar Kalianos freista þess með örvahríð sinni að bana
liðsmönnum Liguvos, er dreifast í allar áttir.
— Þakka þér fyrir, mælti Wilson og kinkaði kolli í átt-
ina til Kalianos. — Þetta var snilldarlega af sér vikið. Hver
veit nema þetta verði lí(ka til þess, að villimennirnir hverfi
ÖRN: „Ég ve—eit ekki Steffi Svo ég .....“ Hann grípur STEFFI: „Guð minn góður, — langa löngu ....“
—hvo—ort ég hitti yður hana í faðm sér og .... svo en sú frekja — en af hverju
nokk—ru sinni aftur! — þýtur hann burtu. gerði hann þetta ekki fyrir