Alþýðublaðið - 24.03.1944, Blaðsíða 8

«
AL>TÐUBUHe
l«st«d*gw £4. muu-k 1944.
í sfraumi örlaganna
BTJARNARBlÖia
Döbelnhers-
höfðingi
(General von Döbeln).
Sænsk söguleg mynd frá
upphafi 19. aldar.
POUL REUMERT.
Edvin Adolphson.
Eva Henning.
Sýnd kl. 5, 7 og 9
RITÞJÓFUR
Rithöfundalcritur er heldur
engin ný hóla hér á landi. —
Grunnavíkur-Jón talar t. d. ekki
álls staðar í riturn sínum og
bréfum sérlega virðulega um
nafna sinn og „kollega“ Jón
Marteinsson (1711—1771). Ber
honum á hrýn marga óknytti,
að hann hafi rægt sig, hnupl-
að frá sér bókum og handrit-
um o. s. frv. í bréfum til Jóns
Þorkelssonar, 11. des. 1758,
segir Jón Ólafsson meðal ann-
ars (og er bréfkaflinn einnig
gott sýnishorn af málfari
„lærðra“ manna á þeim tím-
um, því að þar ægir öllu sam-
an: dönsku, þýzku, latínu og
— íslenzku).
„Sá famosus þræll réttur
spitzbub und galganvogel Jón
Martinsson hafði með lymsku
lokkað mig til að sýna sér hist-
oriam mína literariam; vissi
síðan, hvar lá og nappaði
burtu, en neitar nú öllu, síðan
ég hefi við hann talað; ég stend
nú sem inermis eftir og verð
enn á ný að forfigta og fram-
brjótast proprio marte.“
* * * *
BRYNKI, sem er í vega-
vinnu, vill bregða sér í kaup-
staðinn um helgina og biður
verkstjóranú að lána sér 20 kr.
upp í laun sín.
Verkstjórinn bregzt illa við
og segir, að það muni allt fara
í óþarfa hjá Brynka.
BRYNKI: „Nei, ekki eyrir;
ég fæ ókeypis far í bifreiðinni
hans Jónka fram og aftur, svo
að þú mátt vera viss um, að
ég skal ekki láta neitt fara í
annað en brennivín.
peningunum sínum. Tveir eða
þrír peningar duttu niður og
ökumaðurinn leitaði þeirra.
Mikael stóð og beið á meðan,
ærið óþolinmóður og vanstillt-
ur. Mér féll þetta illa. Áður en
meiri vandræði risu út af þessu,
borgaði ég ökumanninum sjálf
og dyravörðurinn bar farangur
minn inn í anddyrið.
Neckarhof var bezta gistihús
borgarinnar, og þar hafði ég
áður verið. Ég hafði snætt þar
kvöldverð og dansað við How-
ard Watson og einnig við Till-
mann kaptein, þegar hann
dvaldi sér til hressingar í Berg-
heim. Heidelberg hafði alltaf
verið eftirsóttur staður til
skemmtiferða frá Bergheim,
og á þeim tímum hafði Neck-
arhof verið hámark munaðar
og glæsileika í mínum augum.
Ég litaðist um, meðan ég
staldraði við skrifborðið til að
rita nafn mitt í gestabókina, en
mér fannst ég aldrei hafa kom-
ið í þetta anddyri áður. Það var
hlýlegt, enda þótt það væri van-
hirt. Ávallt síðan ég kom yfir
þýzku landamærin hafði ég
haft þá einkennilegu tilfinn-
ingu að ég gæti ekki þekkt aft-
ur ýmsa staði, þar sem ég hafði
verið vel kunnug áður. Aðeins
nokkrum klukkustundum áður
hafði ég næstum því farið gegn-
um Bergheim án þess að þekkja
stöðina, þar sem ég hafði dvalizt
svo marga nóttina. — Þetta er
Bergheim, sagði gamla konan,
sem var í klefa með mér, um
leið og lestin rann aftur út af
stöðinni, og ég leit út um glugg-
ann án þess að finna til eins
eða neins. Eftir að' hafa séð
Missisippi, fannst mér lítið til
um Rín. Fjöllin voru bara hæð-
ir og borgirnar voru of þétt-
saman. Strætin voru þröng og
krókótt, full af illa útlítandi
fólki. Aðeins hinir mörgu menn,
sem klæddust einkennisbúning-
um litu þriflega og snoturlega
út. Mér fundust tilburðir þeirra
leikrænir, rétt eins og þeir
væru reiðubúnir til að fara inn
á leiksvið í sorgarleik.
Herbergið mitt var gamal-
dags og aðlaðandi, að undan-
teknu veggfóðrinu, sem var
næsta ógeðfellt, Skreytt stór-
hrikalegum , myndum af eld-
rauðum tómötum. Ég lét mér
á sama standa um myndina af
Hitler, sem hékk yfir litla skrif-
borðinu. í gamla daga hafði
þar verið viðlíka skrautleg
mynd af keisaranum eða Bis-
marck. Mér höfðu ekki heldur
fallið þær í geð. Glugginn sneri
út að snæviþakinni grasflötinni
við framhlið gistihússins. Á
miðri flötinni var ofurlítið
skýli fyrir fugla. Snjórinn hafði
bráðnað undir þakinu og þar
lágu brauðmolar á víð og dreif.
Fuglunum var þá enn gefið í
Þýzkalandi. Jæja, þá var mað-
ur 'hingað komin, hugsaði ég.
Maður skal vona að allt takist
vel til.
— Fólk hér er mjög vinsam-
legt, er það ekki? sagði Mikael.
— Jú, ég veitti því líka at-
hygli í lestinni. Þeir leggja
mikið að sér til að láta manni
geðjast að sér. Það vill allt til
vinna að öðlast trúnað manns
og sannfæra mann um, hve allt
hér sé dásamlegt og að það hafi
raunverulega ekki neina löng-
un til að brytja niður börn af
Gyðingaættum.
— Þú skalt ekki leggja trún-
að á allan þennan þvætting,
sem þú heyrir. Mest af því er
andnazistiskur áróður.
— Þér fellur hér vel enn?
— Hvers vegna skyldi mér
ekki gera það? Ég elska Heidel-
berg. Það er yndislegur staður.
Á næsta misseri hlýði ég á fyr-
irlestra Groonemanns í vefja-
fræði. Hann er einn af mikil-
hæfustu kennurum, sem til eru
í heiminum — —
— Hlustaðu nú á, Milky. Ég
kom hingað í rannsóknarieiö-
angur. Síðustu bréfin þín voru
skrýtin. Við urðum áhyggju-
full, Jón og ég. Við hugsuðum,
að það kynni að vera eitthvað,
sem þú gætir ekki skrifað um,
vegna ritskoðunarinnar og ails
þessa. Er npkkuð að? Nokkur
vandræði? Nokkur hætta?
Mikael leit til dyranna eins
og af eðlishvöt. — Hætt? Buil,
sagði hann. — Ef bréfin mín
hafa verið eitthvað skrýtin, þá
er það bara af því að, ég er lé-
legur bréfritari. Venjulega
steinsofna ég út frá bréfunum.
—- Þetta olli mér áhyggjum,
endurtók ég. Það gaf óljósa
hugmynd um vikur og mánuði,
þegar óljósar, myrkar grun-
semdir höfðu verið að grafa
um sig í huga mínum vegna
þessara bréfa. Mikael neri aug-
un með hnefunum.
— Þú ert þreytulegur, sagði
ég.
— Ég er þreyttur, svaraði
hann. — Undirbúningur undir
læknisfræðinámið er ekkert
gaman. Og hér er maður látinn
vinna, ekki leika sér, skaltu
vita.
— Komdu, lofaðu mér að
virða þig fyrir mér. Hefirðu
nóg að eta? Og hvað er að aug-
unum í þér?
— Ekkert. Smávegis, geri ég
ráð fyrir. Við fáum þe'tta flest-
ir. Reyndu bara að rýna i smá-
sjána nokkrar klukkustundir.
Á næsta misseri lagast þetta.
Hann deplaði augunum framan
í mig og huldi augnalokin með
fingurgómunum.
SS NYJA BIO S 1 í 9 6AMLA BiO 9
Eiginkonur Kynslóðir koma -
hljómlistamanna. kynslóðir fara.

(Orshestra Wives) Skemmtileg „rnúsikmynd" Aðalhlutverk: Lynn Rari Ann Rutherford. Carole Laandis Virginia Gilmore, Cesar Romero, Glenn Miller og hljómsveit hans. 1 Síðasta sinn. Sýnd kl. 5, 7 og 9. (Forever And a Day) Ray Milland Charles Laughton Ida Lnpino Merle Oberon Sýnd kl. 7 og 9.
Dulcy Gamanmynd með Ann Sothem Ian Hunter Roland Young Sýnd kl. 5
— Mér gezt ekki að þessu.
Hefirðu leitað læknis með
þetta?
— Vissulega. Ég leitaði til
dr. Tillmann. Hann er góður
læknir, mamma, og hann ráð-
lagði mér bórsýru.
— Ég fer með þig til raun-
verulegs læknis. Mér leiðist að
sjá þig svona rauðeygan og
sjóndapran.
— Jæja, jæja. Ég fer þá til
raunverulegs læknis. Þú þarft
ekki að koma með mér til að
halda í sveitta hönd mína. Nú
er ég orðinn stór drengur, raun-
verulega.
Ég veit ekki gerla, hvers ég
hefi vænzt, þegar ég fór yfir
landamæri Þýzkalands. Það var
eins og þegar ég fór yfir mið-
baug í fyrsta sinni. Ég hafði
gert mér ljóst, að þar mundi
ekki vera rautt strik eins og í
kortabókinni, sem ég átti, þeg-
ar ég gekk í barnaskóla. En
þrátt fyrir það varð ég fyrir ó-
ljósum vonbrigðum, þegar ég
RiEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERRO
Þeir félagar gengu þarna fram og aftur góða stund. í
hljóðri eftirvæntingu. Þeir slepptu aldrei augun af bátnijm.
Brátt sáu þeir mann í bátnum. En fleiri bátar voru hvergi
sjáanlegir.
Báturinn nálgaðist rifið, og nú vitjaði ný spurning huga
þeirra félaga. Skyldi hann komast klakklaust framhjá
rifinu?
— Við höfum flekann tilbúinn, mælti Wilson. Páll og
Kaliano gengu niður á ströndina án þess að mæla orð frá
vörum og tóku að leysa flekann.
Wilson og Hjálmar komu og brátt á vettvang, og þegar
þeir ýttu frá landi, stökk Bob einnig út á flekann.
Þeir sigldu meðfram landi, unz þeir voru komnir fast
að berginu og höfðu gott útsýni yfir sjóinn.
Nú sást báturinn hvergi. Skyldi hann hafa farizt?
Nei, nú kom hann aftur í ljós. Hann lyftist upp á háan
ölduhrygg. Maðurinn, sem í honum var og reyndist vera
blökkumaður, hafði kropið á kné í botni hans. Hann reyndi
að beita árinni sem stýri og koma bátnum heilu og höldnu
gegnum brimið. , ,
— Hann er vanur á sjó, mælti Wilson.
— En hann kemst þetta aldrei, svaraði Páll. — Eigum
FEEL LIKE A SITTIN6 DUCK/ I
AND IF TMIS DOESN'T WORK,
WE’LL BE A DEAD DUCK/ *-
HE’S aOSE EN0U6H/
T 'DROP/ FAST/i-S
IT'S A HEL1COPTER. / I'LL
SHOOT MIAA DOWN AS WE
PASS , CUSTL / IT’LL BE
7 AMUSING,.. —<
WHAT ’
THE.../
rr’S ONE OF OUR ESCORT
HELICOPTERS/ HE’S NOT
W GOING TO TRV... 1/ f
í ÞÝZKU flugvélinni: Þetta
flBYNDA- er Helicopterflugvél. Ég skýt
hana niður, þegar við förum
§AðA framhjá henni. (Það verður
gaman.
í SKIPALESTINNI: Hver skoll
inn? Þetta er ein af fylgdar-
flugvélum okkar. Þeir ætla
þó ekki að reyna að . . ?
í! HELICOPTERFLU GVÉL-
INNI: Við erum eins og sitj-
andi önd. Og ef þetta heppn-
ast ekki, þá verðum við dauð
önd.
HUN er komin nógu nærri.
Láttu okkur falla, fljótt nú.