Alþýðublaðið - 14.04.1944, Blaðsíða 8

J»Y»UBLAÐI£>
Föstndagur 14. aprfl 1944_
rJARNARBlOSB
Þokkaleg þrenning
(Tre glada tokar)
Bráðskemmtileg sænsk
gamanmynd.
Eiof Anrle
Nils Proppe
John Botvid
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÓT í BÖLl
PILTUR OG STÚLKA voru
á ferð. Þau báðust gistingar á
bæ einurn, en svo illa stóð á,
að ekki var til nema eitt rúm
autt.
Var nú úr vöndu að. ráða, því
að ekki var stúlkunni uvi að
sænga hjá pilti.
Stingur stúlkan þá upp á, cð
pilturinn sofi undir rúminu, en
hafi yfirsængina og koddann.
Sjálf kveðst hún mundi una sér
vel, án þess að hafa ábreiðu.
Var þetta afráðið og tóku þau
á sig náðir.
Um nóttina vaknar stúlkan
við hroll mikinn, því að fr-
klædd var hún. Pilturinn byltir
sér, og hvíslar þá stúlkan:
„Ertu vakandi?“ — „Já’,
svarar pilturinn. „Mér er svo
kalt á þeirri hliðinni sem upp
snýr,“ segir hún þá.
„Og mér er ákaflega kalt á
þeirri, sem niður snýr,“ segir
pilturinn.
Þau slógu þá saman reitum
sínum, og greinir sagan ekki
frekar frá skiptum þeirra.
* * *
„AÐ TJARGA GULT“
í KAUPSTAÐ úti á landi
var einu sinni danskur kaup-
maður, en hmnn var með þeim
ósköpum fæddur að geta ekki
lært íslehzku, þrátt fyrir la iya
dvöl hér á landi.
Einn góðan sumarmorgun
var hann á gangi um kaupstað-
inn og gekk þá fram hjá Jakjbi
gamla, sem var að mála húsið
sitt með gulri málningu. Ka ip-
maður staðnæmist og kállar:
„God Dag Jakob minn, tér
eruð tá að tjarga gult.“
% $ *
SÁ, SEM ER seinn til reiði,
er ríkur að skynsemd, en hinn
bráðlyndi sýnir mikla fíflsku.
.... Salómon.
ranmi ðrlaganna
og hversu mikið ég lærði um
berkla í augum árin, sem þá
fóru á eftir. Ég hafði ekki einu
sinni vitað, að slíkur sjúkdóm-
ur væri til. Nú las ég um hann
og þrælaðist gegnum vísindaleg-
ar skýrgreiningar, sem ég ksildi
tæplega. Bvílíkur bjáni ég hafði
verið að liggja vakandi á nótt-
unni til að hlusta eftir, hvort
drengurinn minn væri að hósta.
Ég skoðaði myndirnar aftur og
las lýsingarnar öðru sinni, og
kaldur sviti spratt út um mig
alla, svo að fötin loddu við mig,
eins og ég hefði verið úti í rign-
ingu. Svo að þetta er það, sem
drengurinn álítur, hugsaði ég.
Þetta er það, sem hann óttast.
Vesalings drengurinn, vesalings,
vesalings Milky. Ég tók foókina
og fór með hana aftur inn í her-
foergi hans og minntist aldrei á
hana við hann. Ég fór ein míns
liðs til Lamm prófessors, sat í
foiðstofunni hans og náði loks
tali af honum.
— Þér gerið úlfalda úr mý-
flugunni. Það er ekkert veru-
legt að augunum 1 drengnum
yðar. Svona tilfelli koma fyrir
mýmörg á hverjum einasta degi.
Hér gerum við ekki svona mik-
ið veður út af ekki neinu, eins
og amerísku læknarnir ykkar,
sem miða við það eitt að hafa
reikningana sem hæsta, sagði
hann óánægjulega.
— Já, en hvað er þetta, sem
er að augunum í honum, pró-
fessor?
— Þér skuluð láta mig um,
hvað það er. Ég sé enga skynsam
lega ástæðu til að gefa yður
skýringar, sem þér mynduð alls
ekki skilja.
— Gæti það verið berklar?
spurði ég og lét til skarar skríða.
— Það gæti verið það, en það
er það ekki, hreytti prófessor-
inn út úr sér. — Ef þér viljið
heyra hreinskilnislegt álit mitt,
þá hefir verið dekrað of mikið
við drenginn yðar, og hann not-
ar þessi óþægindi í augunum
sem skálkaskjól til þess að geta
skrópað frá náminu. Sælar.
Dr. Flint var þurrlegur ná-
ungi, mjög margmáll og lét sjúkl
inginn stara í spegil, sem hann
hafði á enninu. Einnig hann
framkvæmdi Wassermann-próf-
ið. Að því búnu fullvissaði hann
okkur um það, að hver svo sem
væri orsök þessarar veilu í aug-
um Mikaels, þá ætti hún ekk-
ert skylt við kynsjúkdóma.
Dr. Pastor, sem við fórum
næst til var harðneskjulegur og
andlit hans minnti á bolabít.
Dr. Manz var ungur og viðkvæm
ur út hófi fram. Hann hafði fjn-
gerða húð, sem var gjarnt til
að roðna. Hann gerði sér á-
kaflega títt um sjúklinga sína
og tók þegar í stað miklu ást-
fóstri við Mikael. En Mikael
kunni þessum rannsóknum illa
og tók fjarri að hann vildi gera
meira af slíku.
Föstudaginn á fyrstu viku jan-
úarmánaðar fórum við til Frank
furt til að leita ráða hjá dr. Lanz
hof, sem mér hafði verið bent
á sem snjallan mann í sinni
grein. Hann var gamaldags mað
ur með ferkantað andlit, blá-
eygður og hendurnar sérkenni-
lega litlar. Þetta var roskinn
maður, tilgerðarlaus í tali og
hættir hans hentu til, að hann
hefði verið liðsforingi fyrr á
árum. Mér þótti fremur kynlegt,
að móttökust'ofa hans minnti
frekast á bókasafn. Bókaskápar
þökktu veggina milli gólfs og
loft, og meðal sígildra verka
heimsbókmenntanna uppgötv-
aði ég þar ýmsar bækur, sem
höfðu verið bannaðar og brennd-
ar fyrir alllöngu síðan. Ég vissi
vel, að f jöldi' fólks las þessar
foækur af mikilli áfergju, en að-
eins með m-ikilli leynd. Það var
eins og dr. Lanzhof vildi auglýsa
það, að hann væri óttalaus mað-
ur og þyrði að bjóða nazistun-
um birginn, með því hafa þess-
ar bækur svona opinskátt. til
sýnis.
— Við skulum spjalla ofurlít-
ið saman, áður en ég rannsaka
augun, sagði hann við Mikael. —
Mamma bíður róleg á meðan og
les í bók, er það ekki? Hvað
vilduð þér fá til að lesa?
Ég tók Töfrafjallið eftir Thom
as Mann ofan úr hillu og sett-
ist út í horn herbergisins. Ég
fletti blöðum bókarinnar og
gegnum skrjáfið í blöðunum
heyrði ég brot úr samræðu lækn
isins og Mdkaels.
— . . . já, þetta getur verið
mjög óþægilegt, eins og þér, sem
eruð læknanemi, auðvitað vit-
ið . . .
— ... alls enginn sársauki,
herra læknir, en þetta háir mér
mjög við námið . . .
— . . . höfuðverkur öðru-
hvoru, — nei?
— . . . ég get sagt yður, að
þér verðið að temja yður tals-
verða þolinmæði, Tillmann þol-
inmæði og hvíld og meiri þol-
inmæði . . .
— . . . en annað háskólamiss-
erið mitt hefst í næstu viku,.
herra leyndarráð. Haldið þér
ekki, að ég geti að minnsta kosti
hlýtt á fyrirlestra? . . .
Nú fann ég baflann, sem ég
hafði verið að leita að og sökkti
mér niður í að lesa hann.
— Jæja, við skulum nú at-
huga þetta ofurlítið nánar, sagði
prófessorinn og reis úr sæti
sínu við skrifborðið. Ég reis
einnig á fætur með bókina milli
handa minna. — Nei, þér ætt-
nð heldur að halda kyrru fyrir
hér. Mér geðjast ekki að hafa
mömmur í pyndingarklefanum
mínum, sagði hann kumpánlega.
Hann opnaði dyrnar inn í næstá
herbergi. — Þér getið verið ó-
hræddar um hann- í höndunum
á mér. Ég meiði hann ekki —
mikið. Læknirinn lokaði dyrun-
BB NVJA BIO S 1 1 1 t S GAMLA BlÖ SS
Vordagai víi
Kleftafjöll BAMBI
Springtime in the Rockies)
Ðans og söngvamynd í eðli-
legum litum. Litskreytt teiknimynd gerS
Aðalhlutverk: Betty Grable af sniDingnum
John Payne Carmen Miaranda Cesar Romero Harry James og WALT DISNEY
hljómsveit hans. Sýnd kl. 5, 7 og 9. Sýnd kl. 5, 7 og 9.
um á eftir þeim. Tíminn snigl-
aðist áfram. I herberginu var
samskonar klukka og verið hafði
á heimili fína afa og fínu ömmu
Eftir stundarkorn ræskti klukk-
an sig og sló því næst. Síminn
á borði læknisins hringdi nokkr
um sinnum og hætti síðan.
Gamla hjúkrunarkonan, sem
hafði skrifað kort Mikaels, gekk
um herbergið og hvarf inn um
dyrnar, sem læknirinn hafði lok-
að á eftir sér og Mikael. í langa
hríð gerðist ekkert. Ég tók upp
Töfrafjallið og reyndi að lesa
en gat ekki fest athyglina við
lesturinn. Svo opnuðust dyrnar
og læknirinn kom aftur inn í
herfoergið. —< Taktu ekki frá
augunum strax, hvíldu þig í
nokkrar mínútur, kallaði hann
til Mikaels, lokaði síðan dyrun-
um og settist við skrifborðið.
Hann tók upp kortið og hand-
lék það fjarhuga, áður en hann
sneri hverfistólnum í áttina til
mín. — Viljið þér, að ég leyní
yður sannleikanum eða segi yð-
ur eins og er? sagði hann.
— Sannleikann. Þess vegna
kom ég, sagði ég og hélt niðri
i í mér andanum.

íy/zna
GBT TH!5/ A FOUR-STAR
PERFORMANJCE BY 7HE LOOK
OF THE CROWD/ MUST BE A
VI5ITIWG BRASS-HAT/
MEBAL Bh&mmuik
EFTIR PED-ERSEN-SEJERBO
Við megum vissulega eiga von á því, að þetta verði svo sem
engin skemmtiferð, þegar allt kemur til alls.
— En hið góða getur þó enginn frá okkur tekið.
— Satt er það. Þannig er líka bezt að líta á málið.
Eftir nokkurra klukkustunda hvíld héldu þeir félagar'
ferð sinni áfram.
Fjórir dagar voru liðnir frá því að þeir lögðu af stað.
Leið þeirra hafði til þessa legið gegnum skóglendi. Þeir höfðu
haft suðaustur fyrir, aðalstefnu. En smám saman miðuðu
Talvoarnir för sína meira ög meira við suður. Gróður var
mikill til beggja handa.
— Þetta eru eins konar grastré, svaraði Wilson ein-
hverju sinni, er Hjálmar lét í ljós undrun sína yfir umhverf-
inu. — Þau eru algeng í sumum héruðum Ástralíu. Við
virðumst nú vera komnir í eitt þessara héraða.
Um kvöldið sáu þeir skóg, er. minnti þá mjög á skóginn
úti við hafið. Og þegar þeir komu að skógi þessum næsta
dag, gengu þeih brátt úr skugga um það, að þar rarin á eftir
kjarrinu.
Hér var mjög fagurt umhverfis og landið auðsýnilega
frjósamt mjög, eri aftur á móti var mjög ógreitt að ferðast
um, sér í lagi þó fyrir þá, sem höfðu allmikinn farangur að
bera. Þeir félagar urðu oft að á, og þeim miðaði mjög seint
áfram næstu fimm dægur.
Áin rann í *sveig til austurs, og með því að fylgja henni
hlutu þeir að komast langt inn í landið.
Landslagið breytti þó brátt um svip. Gróðurinn var
minni og gat nú aðeins að líta í smábeltum á báðum bökkum
fljótsins. Skammt í burtu varð skógurinn svo að einstök-
YNDA’
AA6A
ÖRN: „Sjáið bara til! Það eru
unigu stúlkuxnar, sem. draga
strákana til sír> — og þá er
ekki að sökum að spyrja fyrir
okkur.1