Alþýðublaðið - 30.04.1944, Blaðsíða 8

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Smmttdagnar 30. apríl 1944.

STJARNARBlOSa
Fjórar dæfur
(FOUR DAUGHTERS)
Amerísk músíkmynd.
Lane-systur
Jeffrey Lynn
John Garfield
NORSKI
VERZLUNARFLOTINN
Sýnd sunnudag kl. 3, 5,
7, 9. — Mánudag kl. 7
og 9. — Þriðjudag kl. 9.
Vér munum koma
affur.
(WE WILL COME BACK)
Rússnesk mynd úr ófriðn-
um. — Aðalhlutverk:
I Vanin
Marina Ladynina
Bönnuð fyrir böm innan 16
ára. — Sýnd mánudag kl. 3
|og 5, þriðjudag kl. 5 og 7.
Sala aðgöngumiða hefst kl.
11 sunnudag og mánudag.
AUÐVELT DÆMI
EN JÓN VAR NÚ betri í
reikningnum en ætla hefði
mátt.
Einhverju sinni hittir hann
bændur úr annarri sveit, sem
reka fjárrekstur mikinn á und-
an sér. Einn bóndinn, sem
heyrt hafði getið um lánleysi
Jóns í reikningslistinni, víkur
sér að honum og segir: „Getur
þú nú reiknað út, hvað margar
Icindur eru í þessum rekstri?“
Jón horfir á hópinn um
stund og segir síðan: „Fimm
hundruð munu skepnurnar
vera.“
„Alveg hárrétt“, segir bónd-
inn, „en hvernig fórstu að geta
upp á þessari tölu?“
„Geta“, svarar Jón, móðgað-
ur á svip. „Það eru engar get-
gátur. Ég táldi bara fæturna og
deildi svo í þá tölu með fjór-
um. Það er nú öll kúnstin.“
* * *
ALLMARGIR eru spámenn
tðeins á ættjörð sinni.
* * *
TIL LESENDANNA:
Sendið „Heyrt og séð“ skrýtl
ur og skopsögur til birtingar.

JilF mt
JflCKWBÁÍ
Um næstu helgi gat Renate
ekki farið með mér að heim-
sækja Mikael, því að hún hafði
fengið slæmt kvef, en það var
bannfært í Alperuhof. Klara
bauðst hins vegar til að aka með
mér. Henni þótti mjög vænt um
Mikael og langaði hana því til
að sjá hann líka. Ég gerði einn-
ig ráð fyrir, að hún kysi að
gleyma ástandinu í borginni um
litla hríð. Þetta hafði verið mjög
viðburðarsöm vika, og hún hafði
naumast séð Flori. Þessa síðustu
daga fyrir þjóðaratkvæðagreiðsl
una þurfti Flori sjálfur á bíln-
um sínum að halda, en það virt-
ist fremur gleðja hann en hitt,
að Klara færi brott. H-ún kom
því með mér í vagni, sem hún
hafði tekið á leigu í einn dag.
Skrautlega búni dyravörður-
inn, sem alltaf spókaði sig fyrir
framan hótelið, hjálpaði mér
upp í bílinn og brosti breiðu
brosi til Klöru.
— Comment alles vous, Ah-
med? spurði hún hann.
— Merci bien, Madame ca va.
Les temps sont difficiles . . .
svaraði hann og lokaði bílhurð-
inni. Hann var í víðum buxum
og með rauðan fez eins og
skrýtni, litli soldánin í Esquire.
-t— Ég hefði gaman að vita,
hvað þeir gera við vesalings Ah-
med, ef illa fer, sagði Klara um
leið og hún ók af stað. Á göt-
unúm voru aldrei þessu vant
ekki neinar skrúðgöngur eða
óvenjulegur mannfjöldi.
— Hvernig stendur á því að
þú þekkir hann?
— Sagði ég þér það ekki?
Hann er faðir Svörtu smánarinn
ar. Yesalings skinnið. Skrautleg
ur er hann, en ekki brot af aría.
—• Hvernig í ósköpunum stend
ur á því, að hann spókar sig hér
fyrir framan hótelið?
— Hann varð eftir í Þýzka-
landi, þegar herfylkið hans fór
aftur til Afríku. Og hann fylg-
ist með okkur til Berlínar, því
að hann er fæddur fjölskyldu-
faðir og vildi dveljast með
kvennmanninum sínum og barn
inu. Hann komst þar í starf hjá
næturklúbbi. Seinna meir, þeg-
ar ég fór þaðan, tók ég hann
með mér, og Plori útvegaði hon
um starf þarna. Anna varð auð-
vitað eftir og giftist nazista.
—< Og Smánin?
— Oh, bún sér vel um sig.
Hún má sín mikils í París, eftir
því sem mér skilst. Hún dansar
í Talbarion, x»g karlmennirnir
ausa í hana eftirlíkingum af gim
steinum og perlum. Þú veizt að
Frakkar eru aðgætnir, jafnvel'
þó að þeir láti hrífast, og eftir-
líkingar af gimsteinum eru ódýr
ar. Já, munkur. Svarta smánin
okkar er orðin meir en lítil
gleðikona.
—• Kenndir þú henni að
dansa?
— Ja, ég ibýst nú við, að ég
hafi kennt henni einmitt það,
sem hún dansar núna. Það er
kallað Íbenholts-Eva, og hún er
allsnakin að öðru leyti en því,
að hún hefir lítið fíkjulauf fram
an ó sér. Hún sendi mér skemmti
skrá með mynd af sér. Það eina,
sem ég gerði, var að liðka hana
ofurlítið. Og nú er hún víst orðin
svo liðug, að alla París svimar.
Ég reyndi að mynda mér skoð
un um feimna, dökka barnið,
sem ég hafði borið í örmum mín
um, í þeim kringumstæðum, sem
Klara hafði lýst. -— Ég hefði
gaman af að vita, hvort hún
gæti vakið slíka athygli 1 Har-
lem, sagði ég. Klara hló stutt-
lega. — En þessi ameríski þjóð-
rembingur í þér, sagði hún, en
svo varð hún að einbeita hug-
anum að bílnum, sem var ekki
í sem fullkomnustu ásigkomu-
lagi.
— Ég vildi, að við værum
nokkrum dögum á undan rás við
burðanna og vissum, hvað bíð-
ur okkar, sagði hún alllöngu
síðar, þegar við vorum komn-
ar út úr borginni. — Þessi bið
hefir svo slæm áhrif á mann.
— Það er ekki líkt þér að
hafa svona miklar áhyggjur.
— Þáð er auðvelt að vera
áhyggjulaus, meðan maður er
ein síns liðs. Nú er það Flori.
Og Renate. Einu sinni hefi ég
orðið að hraða för minni yfir
landamærin til að bjarga líf-
inu. Mig fýsir ekkert sérstak-
lega að gera það öðru sinni, og
með mann og bam.
— Hvers vegna varðstu að
flýja síðast?
— Oh, ekki vegna neins. Ein
dansmærin mín var kommúnisti
og ég reyndi að fela hana verstu
dagana þrjátíu og þrjú.
— Hvað varð um hana?
Klara yppti öxlum. Þessar
axlaypptingar, þessi andvörp,
þessar áhyggjufullu hrukkur á
háu enninu, allt var þetta nýtt.
Hún hafði gráa, nálega hvíta
skellu í hárinu yfir haegra gagn
auganu. Ég snerti hana með
fingrinum eins og ofurlítinn
leyndardóm. — Það er allt grátt,
skilurðu. Ég lét lita það, en
skildi þessa skellu eftir. Það er
eins konar játning þess, að ég
sé gömul og gráhærð og hafi lit-
að hár.
—• Það er aðlaðandi, og það
veiztu.
— Það finnst Flori að minnsta
kosti. Hann væri vel til þess fall
inn að annast hárgreiðslu, held-
urðu það ekki? Eða góður yfir-
þjónn? Allt annað en góður
stjórnmálamaður. Jæja, hann
verður kannske að taka upp
starf við einhvers konar þjón-
ustu. Að viku liðinni fáum við
skorið úr því.
Við höfum alltaf allt á móti
okkur. Við erum Austurríkis-
B NYJA BIO SB
Irabiskar næiur
(Arabian Nights)
Litskreytt æfintýramynd úr
1001. nótt.
Aðalhlutverk:
Jón Hall
Maria Montez
Leif Erikson
SABU
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
»
ECáfir vóru karlar
Bamasýning kl. 3.
með Bub Abbott og
Lou Costello.
menn, þegar það er rangt að
vera Austurríkismaður. Frjáls-
lynd, þegar það er rangt að vera
frjálslynd. Einstaklingshyggju-
menn, þegar það er rangt að
vera einstaklingshyggjumaður.
Það er kraftaverk, að fólk eins
og við skuli vera enn á lífi. Það
er erfitt að tilheyra rangri kyn-
slóð. Mér gezt vel að þessum
mannætuflokkum þar sem böm
in eta foreldra sína á fjórtánda
afmælisdaginn sinn. Það kemur
B6AMLA Blö SS
Ævfntýii í herskóla
(The Major and the Minor)
Amerísk gamanmynd.
Ginger Rogers
Ray Milland
Sýnd í dag og á morgun
(1. maí) kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst klukkan 11 f. h.
í veg fyrir margháttuð óþægindi.
Mikael leið vel, og hann var
ánægður. Það er miklu auðveld-
ara fyrir sjúkt fólk að hafast
við í návist annarra sjúklinga.
í Alpenhof var eðlilegt að hafa
sjúk augu. Og heilbrigt fólk,
sem kom í heimsókn, eins og við
fann til þess, að það væri óeðli-
legt og ibryti í bág við umhverfið
þar sem sjúkleikinn og batinn
skipti öllu máli. Hann var ró-
legri og ekki eins flöktandi og
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Kraftar þeirra þurru eftir því, sem ’lengra leið. Þeir
fundu mun á sér með hverjum degi, sem leið. Einkum var
lífið þeim erfitt hinar heitu stundir dagsins, þegar þeir
reyndu að sofna án minnstu forsælu. Það kom að engu
gagni, þótt þeir reyndu að grafa sig niður í sandinn. í fyrsta
lagi var það allt of mikið erfiði. í öðru lagi var sandurinn
brennheitur, svo að þar var sízt viðhlítanlegra en annars
staðar.
Verst þoldi hundurinn hitann. Það var átankanlegt að
sjá vesalings Bob skjögra áfram og heyra stunur hans, þegar
hann hvildist. Hann bragðaði ekki á mat, en slokraði jafnan
vatn í sig, þegar honum var það boðið.
Morgun nokkurn fékkst hann ekki til þess að skreiðast
á fætur. Páll og Hjálmar skiptust þá á um að bera hann,
enda’ þótt þeir ættu fullt í fangi með byrðar þær, sem þeir
höfðu fyrir.
Þótt undarlegt kunni að virðast, þoldi Wilson hitann
verst þeirra félaga. Það sást greinilega, að hann var meira
en lítið miður sín, og matarlyst hans var svo að segja engin.
En hann vildi þó umfram allt leyna þessu, og hann hóf allt-
af eitthvert annað umræðuefni, ef félagar hans minntust á
það, hversu útlit hans væri átakanlegt.
Kaliano — og Búatýra þó sér 1 lagi — báru sig hins
vegar hetjulega. Það var engu líkara en þol þeirra ykist
eftir því, sem fram liðu stundir. En ef þau tóku einhverjar
byrðar af hinum hvítu vinum vorum, drógust þau brátt aftur
úr.
Annars léttust byrðirnar með hverjum degi, sem leið.
Enn voru matföng þeirra þó næg, en vatnsskorts var þegar
£WwW BECOWES THE
P0SSE55OR. OF FOUfi.
WINNIMG RAFFLE
| TICICETS.EMTITLINGTHE
| HOLDERS TO DATE VVITH
i GIR.L5 FROMTHE U.5,0.
j CAMPSHOW.,.SCORCHy
j 15 PERSUADED TO COME
j ALON&, AMD MEETS A
j GIRL NAMED KATHY...
WHATS WfTH YOUTWO? WEVE
BEEN TALKIN& TO VOU FORTEN MINUTB5
WITH NO RESULTS/ WE’RE REAOY 70 QO/
r rtEY/
SCORCHY/
mYNDA-
SAGA
HANK (kallar á Örn, sem virð-
ist allt of upptekinn); „Halló!
Öm! Hvað er eiginlega að
yíkkur dúfuntun. Við erum bún-
ir að vera að kalla á ykkur
í 10 mínútur, en það er ger-
samlega ómögulegt að fá ykk
ur til að svara. Við viljum
fara að leggja af stað.“