Alþýðublaðið - 03.05.1944, Blaðsíða 8

AP foqturos
mmM/ KATHV TOO/
I DONT KNOW. WHETH£R
TOBEHAPPVOR. w
Wr WORRIEP/ v^Æl
5AAITTEN IS
THE WORD FOR
5CORCHY/ „
ANNTHING-
VOU 5AV/
WOULD VOU
LIKE... ?
C'MON, BROOKLVN/ LE'5
CUT A ORIENTAL RUGr/

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðrikadagnr 3. maí 1944.
TJARNARBIOSa
Vér munum koma
affur.
(WE WILL COME BACK)
Rússnesk mynd úr ófriðn-
um. — Aðalhlutverk:
NYJA BIO
Arabbkar nætur
(Arabian Nights)
Litskreytt æfintýramynd úr
1001. nótt.
%
Aðalhlutverk:
GAMLA BIO
inlýri í berskóla
óSal
(The Major and the Minor)
Amerísk gamanmynd.
Ginger Rogers
AN IN5PIRIN' CONVASATION
VOUTWO BEEN CARRYIN’ ON/
WELLO* AND DEN NOT ANUDDER
WOID ALL EVENIN’/ BSSTl
SAMMY: „Það hefir verið eitt-
hvað fallegt sem þið hafið ver-
ið að tala um. Ég kallaði og
kallaði, en ekkert dugði. —
Jæja, komdu nú fröken Brook-
lyn, nú skulum við skemmta
okkur saman.“
ORN: „Viltu kannske--------
KATA: „. . . . Allt, semþú vilt.“
MYNDA-
I Vanin
Marina Ladynina
Bönnuð fyrir böm innan 16
ára. -
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
EKKIAÐ UNDRA
í FYRRGREINDRI utanfÖr
Jóns, var honum m. a. sýnt
skipið, sem Nelson barðist sem
mest á og þar sem hann féll
að lokum, Victoria.
Leiðsögumaður hdns var auð-
vitað íslendingur, sem túlkaði
allt jafnóðum og hinn enski
fylgdarmaður þeirra um skipið
útskýrði. — Loks komu þeir að
gríðarhárri ■ koparplötu, sem
reist hafði verið upp á endann,
en virtist þó heldur fallvölt á
dekkinu. —
Hinn enski leiðsögumaður
þrífur af sér höfuðfatið og
segir fullur lotningar: „Hér á
þessum staé féll Nelson lávarð-
ur.<e
„Var það furða“, segir Jón
grafalvarlegur á svip. „Mig
langaði heldur ekkert til að fá
þennan plötuskratta ofan í höf-
uðið í hörku sjógangi úti á
Sviði, eins og þessu er líka ó-
merkilega tyllt upp.“
Önnur útgáfa af sögunni er
svona, að þegar enski leiðsögu-
maðurijin segir: „Hér féll Nel-
son lávarður, einmitt á þessum
stað,“ þá hafði Jón sagt, sem í
því hafði rekið tána í plötuna:
„Mig furðar ekki á því, ég var
sjálfur nærri því dottinn um
plötuskrattann.“
* * *
EFNISMENN
BÓNDI NOKKUR lýsti fjór-
um tengdasonum sínum á
þessa leið:
„Hallur er þeirra vitrastur,
en Jóhann er nú þeirra dug-
legastur og, Páll er þeirra mest-
ur maðurinn, en Þórður greyið.
Já, hann er nú ekki verri en
hinir.“
áður. Hann var laus við áreynsl
una af að láta sem ekkert væri
að honum og virtist nú hafa
fullkomið vald yfir sér. Dr. Kon
rad var ánægður með hann.
Hann talaði um hann eins og
hann væri ágætur, ef ekki mjög
gáfaður lærisveinn. Gengur
vel. . . Allt eins og ætlað var . . .
Mjög áreiðanlegur sjúklingur,
ef . . . Hann leyfði okkur jafnvel
að taka drenginn með okkur
á göngu úti í frísku f jallaloftinu,
eftir mjóum götuslóða, sem lá
til fjalls. í dalnum var allur
snjórinn toráðnaður en hér uppi
voru stórir, hvítir snjóskaflar
á við Og dreif, og við fórum í
snjókast. Þegar við komum aft-
ur til Alpenhof, drukkum við
síðdegiskaffið með Mikael,
kynntumst nokkrum sjúkling-
um við það tækifæri, sáum
hjúkrunarkouna athuga hita-
töflurnar kl. 5 og þegar þar var
komið, fannst mér Mikael vera
næstum því orðinn óíþolinmóður
eftir því að við færum.
— Næst kem ég með Renate
með mér, sagði ég um leið og'
við kvöddum hann. liann lá í
þilfarsstól, vafinn innan í teppi
og virtist líða ágætlega. Hann
var ekki með dökku gleraugun
nú. Og heilnæmt, ískalt kvöld-
loftið lék um augu hans. Daufur
þjarmi sólarinnar, sem nú var
horfin, roðaði fjallátindana í
fjarska. Þegar við vorum komn
ar niður á láglendið, hafði kvöld
ið tekið völdin til fulls og myrkr
fe ið var skollið á.
Við námum staðar við litla
veitingakrá, sem stóð _étt hjá
veginum, því að við vorum orðn-
ar svangar af kalda loftinu og
gönguferðinni. Gestgjafinn var
horuð kona, sem bersýnilega
var ekkja. Hún gerði sér títt
um okkur, því að konur í bil
voru ekki venjulegir viðskipta-
vinir hjá henni. Hún fór með
okkur gegnum drykkjustofuna,
þar sem loftið var þrungið ang-
an af bjór og reyktóbaki og
fjöldi karlmanna, sem stein-
þögnuðu, þegar við gengum um
stofuna, sátu að drykkju. Veit-
ingakonan skildi við okkur í
einkastofu sinni, sem bar það
með sér, að hún var ekki notuð
að staðaMri. Gamla klukkan
hafði ekki verið dregin upp og
gekk því ekki. Gluggablómin
voru skrælnuð og líflaus. Eng-
inn eldur var á arinum. Ljós-
I mynd, sýnilega tekán á brúð-
| kaupsdegi ekkjunnar, féll vel
inn í svipmót herbergisins. Hún
var af mannfjölda í óþjálum
sunnudagafötiun, sem stóð um-
hverfis brúðhjónin og glápti á
myndavélina. Ekkjan bar okkur
samt von bráðar vel til búinn
og þjóðlegan austurrískan kvöld
verð og kaffi á eftir.
Það var þegar ekkjan kom
framan úr drykkjustofunni með
kaffið, sem Klara sneri sér
snögglega á áttina til dyranna
og hlustaði. Hrossahlátur karl-
mannanna, sem við höfðum
heyrt fyrir örskammri stundu
síðan, var nú þagnaður og dauða
þögn ríkti í stofunni. Það eina,
sem heyrðist, var rödd frá út-
varpstækinu í horninu. Það var
slæmt tæki og stöðugar trufl-
anir í því, en af svipnum á and-
liti Klöru gat ég gerla ráðið, að
eitthvað mikilvægt væri á seiði.
— Gerið svo vel að loka ekki
dyrunum, hvíslaði Klara, áköf
og hreyfingarlaus, þegar ekkjan
var að fara út úr herberginu.
— Þetta er Schuschnigg, er það
ekki?
— Ef frúrnar vilja koma og
hlusta — ég hélt ekki, að þær
hefðu áhuga á þessu. Eru
frúrnar ekki útlendingar? sagði
ekkjan og Klara reis úr sæti
sínu og fylgdist með henni inn
í drykkjustofuna. Ég reis á fæt-
ur og fór á eftir Klöru, en þar
sem hún hafði gengið án þess
að nokkurt hljóð heyrðist, brak-
aði í gólffjölunum við hvert
skref, sem ég sté. Ég nam því
staðar. til þess að valda ekki
frekari truflunum á útvarps-
sendingunni.
Það, sem við heyrðum, var
óvænt kveðja frá kanslaranum
til þjóðar hans og uppgjöf hans
fyrir hinu nýja vaMi, er seildist
yfir þýzku landamærin. Þegar
hin þreytulega oig ópersónulega
rödd lauk máli sínu með orð-
unum ,Gott Schutze Österrich/
varð nokkurra mínútna vand-
ræðaleg þögn í stofunni. Menn-
irnir virtust vænta einhvers
frekar, skýringar eða skipunar
um hvað gera skyMi næst.
Þetta voru óbreyttir sveita-
menn, veðurbitnir og harðlegir
ásýndum. Á liðnum árum hafði
ég skorið út mörg slík bænda-
andlit. Svo var þögnin rofin með
því að einn þeirra setti glasið
sitt harkalega á borðið og bað
um öl handa öllum. Kliður hófst
í stofunni og fór vaxandi, og
loks voru nokkrir handleggir
réttir upp til nazistakveðjunn-
ar. Svo hrópaði einihver aftan til
í stofunni: — Heil Hitler. Það,
sem þá gerðist var líkt og í ora-
toríi þegar ein rödd flytur fyrst
tema og kór tekur undir. Klara
stóð agndofa yfir þessum há-
vaða og starði á hvern mann-
inn eftir annan. Svo sneri hún
sér snögglega við, og kom inn
í einkaherbergi okkar og lok-
aði dyrunum.
— Við skulum borga og fara
héðan, hvíslaði hún þurri og
hásri rödd. Aðeins þegar ég sá
tárin renna í stríðum straum-
um niður kinnar hennar, gerði
ég mér grein fyrir því, að Aust-
urríki var líka mitt land og að
það var dáið. Ég kenndi sakn-
aðar og skyndilegrar, sterkrar
löngunar eftir Jóni, að vera aft- |
ur í Ameríku og geta gleymt :
þessu hræðilega óróasama meg- {
inlandi.
Ekkjan kom inn. Og þegar
ég borgaði henni í flýti, leit
hún sorgmædd á hálftæmda
kaffiboílana okkar. — Þótti frún
um kaffið vont? sagði hún. —
Og ég sem reyndi þó að vanda
mig með það eins og ég gat.
Hún lauk máli sínu með því að
bjóða okkur góða nótt. Við lögð
um á stað og Klara var bæði
hrygg og reið. — Komdu munk-
ur, flýtt-u þér, sagði hún.
— Á ég að aka, eða ætlar
þú að gera það? spurði ég og
komst að raun um það mér til
mikillar undrunar, að ég var ó-
styrk í hnjánum og hendur mín-
ar skulfu.
— Þú skalt aka, þér lætur
það betur. Og aktu eins hratt
og þú getur. Nei, láttu mig um
það, bætti hún við eftir að hafa
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
tekið að gæta. Þeir urðu að velja það ráð að skammtá vatnið
og spara það við sig 1 hvívetna eftir öllum föngum.
En það dró sífellt meira og meira af Bob, og brátt varð
vinum vorum það Ijóst, að hann myndi aldrei lifa eyði-
merkurförina af.
Raunar máttu þeir þakka fyrir, ef þeir kæmust sjálfir
lífs af úr leiðangri þessum.
Hingað til hafði alltaf verið blæjalogn á. Aðeins létt
morgungola hafði öðru hverju hlásið yfir eyðimörkina, en
í hvert sinn, sem bað hafði g^rzt, gátu vinir vorir gert sér
í hugarlund, hvað stormur á þessum slóðum myndi þýða’.
Golan þyrflaði upp sandinum umhverfis ferðalangana, og
sandskýlið gerðist áleitið við eyru, augu og nasir þeirra.
Einnig hafði það hin verstu áhrif á matvöru þeirra.
Þeim hryllti við tilhugsunina um það, ef ægilegur sand-
bylur skyldi skella á bá.,
Þegar vinir vorir spurðu þess, hvort hætta myndi á
því, að stormbylur skylli á þá, færðist Búatýra undan því
að svara, en Kaliano svaraði því til, að hinn mikli faðir
myndi efalaust sjá um það, að þeim yrði ekki grand búið.
En kvöld nokkurt hvarf sólin bak við myrkt ský. Þegar
Kaliano og Búatýra sá þetta, lögðu þau til, að áð skyldi og
grafin gryfja í sandinn.
Vinir vorir hófust þegar ótrauðir handa um fram-
kvæmd þessa. Ekki höfðu þeir fyrr lokið að grafa gryfju í
sandinn en mikil stormhviða fór yfir eyðimörkina.
— Nú skulum við biðja þess eins, að þetta standi ekki
lengi yfir, mælti Kaliano og leit skjálfandi á Búatýru, sem
hafði lagzt fyrir við fætur hans.
FLUGSTJÓRINN: „Já, nú líkar
Erni lífið.“
STÚLKAN: „Og mér lízt svo
sem Kötu líki það líka!“
Jón Hall
Maria Montez
Leif Erikson
SABU
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Ray Milland
vikur ólifaðar
(Two Weeks To Live).
Lum og Abner.
Sýnd kl. 5
xr.'Mp’ >*•
Sýnd klukkan 7 og 9.