Alþýðublaðið - 11.05.1944, Blaðsíða 5

Fimmtudagiim 11. maá 1944.

m
Húseigandi skrifar mér um sorphreinsun og fyrirkomu-
lag hennar. S sendir Hjalta vinarorS — Kona sltrifar
um harpsicord.
HÚSEIGANDI SKRIFAR: Það
hefir verið nokkrum sinn-
um vikið að bví í blöðum bæjar-
ins, er vitað var fyrir fram að af
hitaveitu myndi leiða, að miklu
meira safnaðist við hús af ýmis
konar úrgangi og rusli, sem
brenna mátti við kolakyndingu."
„ÞAÐ ISAFA KOMIÐ FRAM
nokkrar tillögur til úrbóta, svo
sem það, að húseigendur séu
skyldaðir til að hafa margar sorp-
tunnur við húsin (auk þess að
þeir verða að borga alla sorp-
hreinsun) og sorphreinsunarmenn
taki fullar, en komi með aðrar
tómar.“
„VIÐ ÞETTA er það að athuga,
fyrst, að það er orðið skammt á
milli að húseigendum sé íþyngt
og skertur róttur þeirra, og má
þar nefna hitaveitulögin, einkum
heimtaugargjaldið, þar sem hús-
eigendum er heimilað til endur-
gjalds að taka aðeins 3% af uþp-
hæð heimtaugargjaldsins, að frá-
dregnum 6% vöxtum til bæjar-
sjóðs, en ekki meira um þao að
þessu sinni. Þá er annað við þessa
tillögu að athuga: Það myndi
verða nokkuð fyrirferðarmikið,
tunnusafnið, á bílunum, bæði tóm-
ar og fullar, og þarf ekki að ræða
meira slíkar fjarstæður.“
„LÍKAR ÞESSU eru aðrar til-
lögur, er fram hafa komið. Það
er eitt, sem ætti að gera, og er
kostnaðarlaust fyrir alla. Það er
að banna hlutaðeigendum að láta
tuskur og hvers konar bréfarusl í
sorptunnur. Öllu slíku má brenna
í miðstöðvarkötlum, þótt hitaveita
sé, ef það er ekki notfært á ann-
an hátt.“
„MÉR ER KUNNUGT, að'sum-
ir hafa þann sið, eftir að hita-
veitan kom, að láta allt slíkt rusl
í sorptunnu. Væri þetta bannað
og hreinsunarmenn tilkynntu, ef
út af væri brugðið, þá væri að
miklu leyti ráðin bót í þessu efni.
Annars vil ég geta þess, að tæma
þarf sorptunnur oftar á sumrum
en vetrum. Á sumrin úldnar fljótt
ýmis konar úrgangur svo ódaun
leggur af, jafnvel inn um opna
glugga. Einnig kviknar fljótt
maðkur, sem í vætutíð skríður upp
úr tunnunum og svo víðs vegar.
Þetta hreinsunarmál þarf að taka
til athugunar og úrbóta, og hygg
ég það megi, án nokkurs aukins
kostnaðar fyrir hlutaðeigendur.“
„S“ SKRIFAR: „Viltu gera svo
vel að skila kveðju til barnavin-
arins ,,Hjalta“, sem skrifaði þér
fyrir stuttu og kvartaði undan
því, að börn hefðu verið rekin
með harðri hendi af túnblettinum
við Höfðahverfið, eem „sleginn
var“ í fyrra."
„MÉR ÞÆTTI EKKI úr vegi að
spyrja hr. „Hjalta“, hvort hann
vildi ekki taka að sér af vináttu
við börnin, að rækta eihhvern ó-
ræktarblett hér við bæinn, greiða
af honum erfðafestugjald og skatta
til bæjarins og ríkissjóðs, bera á
hann áburð og lána hann svo
börnunum og leyfa þeim að eyði-
leggja svo heyið á honum, ef hann
gæti slegið eitthvað af honum og
framleiða svo mjólk handa þeim
eða öffrum börnum og selja hana
með því verði, að hann eða aðrir
ekki kölluðu það „mjólkurokrið"
eins og oft er kvartað undan í Al-
þýðublaðinu og rtianna á milli'“
STEFANÍA MAGNÚSDÓTTIR
skrifar: „Vegna greinar, er birtist
í pistli þínum í sunnudagsblaðinu
um harpsichord-tónleika í útvarp-
inu, langar mig til að segja eftir-
farandi: Ég hefi veitt þessum tón-
leikum sérstaka athygli vegna
þess, að á dagskránni er þetta
einn af þeim liðum, sem mér hefir
verið til mestrar ánægju. Vegna
hins sérstaka yndisþokka þessa
hljóðfæris hefi ég aflað mér dálít-
illa upplýsinga um harpsichordið
(cembalo) og fengið að vita að
það er fornt hljóðfæri, einn fyrir-
rennari píanósins, sem menn eru
farnir að byggja aftur.“
„MEISTARARNIR Handel og
Bach sömdu þau verk, sem nú
eru flutt á píanó, einmitt fyrir
harpsichord (eða klavichord) og
væri sú ástæða ein nægileg til að
almenningi ætti að gefast kostur
á þessum tónleikum."
„ANNARS ÞYKIR MÉR það
furðu gegna, hversu oft hefir
komið fram andúð á klassiskri
músík í pistlum til þín og þykja
mér flestir, sem þá skrifa, hafa
meiri færni í höndunum (skrift-
arkunnáttan) en höfðinu. Þó að
ég sé elcki músíkmenntuð, langar
Ímig til að fá þessar línur birtar, ef
það kynni að stuðla að því að
þessi ánægja yjrði ekki tekin frá
mér og svo mörgum öðrum, sem
líkt er farið.“
Hannes á horninu.
til afgreiðslumanna Alþýðublaðsins úti á landi.
f *
Vinsamlegast gjörið sem fyrst skil fyrir 1. árs-
fjórðung blaðsins.
AUGLÝSÍÐ íILÞÝÐUBLAÐINU
Loftbelgir yfir Kaliforníuströnd
Loftbelgirnir eru hvergi nœrri úr sögunni. Þeir hafa gert sitt góða gagn í þessu stríði, eink-
um við strandvarnir og eftirlit meðfram ströndum Ameríku og hafa hjálpað til að finna
margan kafbátinn. Þeir geta líka flogið í hópum eins og flugvélarnar. Það sýnir þessi mynd
vel, sem tekin var á strönd Kaliforníu. Þar eru margir loftbelgir á oddaflugi.
grld Hergman
in nýja Greta Garbo.
INGRID BERGMAN er sann-
asta leikkonan í þessari
borg“, er haft eftir blaðamanni
í Hollywood.
Undir eins við fyrstu sýn
verða manni Ijós sannindi þess-
arar lýsingar. Ómálaðar neglur
hennar, eðlilegur litarháttur,
látlaus framkoma og sundur-
gerðarleysi í klæðaburði, — allt
þetta gerir hana óvenjulega með
al filmdísanna í Hollywood.
Listarferill Ingrid Bergman
er laus við ýmsa þá kenjaháttu,
sem listamenn temja sér stund-
um. Ungi, læknirinn, sem hún
gekk að eiga, áður en hún kom
hingað, er ennþá eiginmaður
hennar, og stundum kemur hún
með fimm ára gamla dóttur
sína, sem Pia heitir, með sér á
vinnustaðinn.
Skömmu eftir að hún kom
hingað, vildi myndastofa kvik-
myndafyrirtækisins taka af
henni nokkrar myndir. Mynda-
'tökumaðurinn fór fram á, að
hún stytti pyls sitt „aðeins ör-
lítio“. Hún leit á hann, brosti
og sagði: „Ég kom hingað til að
leika, en ekki til að dansa.“
Hún er ekki fögur — í þeirri
merkingu, sem lögð er í það orð
í Hollywood. Töfrar hennar eru
töfrar æsku og heilbrigði.
Enginn mundi kjósa hana feg
urðardrottningu meðal film-
dísanna. Hún hefir staðið hálf-
tíma og beðið eftir að sjá mynd,
sem hún sjálf lék í, án þess að
henni væri gaumur gefinn.
Ingrid Bergman var að vinna
að hinni nýju kvikmynd sinni,
þegar ég átti viðtal við hana.
Hún notaði til viðtalsins hlé,
sem varð á vinnu hennar. Hún
var að leika Pálu í Angel Street,
sem verið var að kvikmynda
(Angelstreet nefnist nú Gas-
likt). Hún var í þröngum en fyr
irferðarmiklum kjól, eins og
þeir tíðkuðust á árunum milli
1860—1870. Hið Ijósa og síða
hár hennar bylgjaðist um herð-
ar hennar undan litla hattinum.
Það var undravert, hve lítið hún
hafði gert til að breyta sér. Hún
er kringleit, kinnbeinin fagur-
lega löguð. Enginn varahtur
breytti hinum eðlilega munn-
HIN unga sænska leikkona
Ingrid Bergman er kom
in í fremstu röö kvikmynda-
stjarnanna í Hollywood. Eft-
irfarandi grein um hana, sem
er eftir S. J. Woolf, er þýdd
upp úr mánaðarritinu The
English Digest.
svip hennar, og litlu börðin á
hattinum gerðu það að verkum,
að enn meira bar á hinum
löngu augnahárum, sem skyggja
yfir bláu, skæru augun hennar.
Hún hafði ekki þetta fjarræna
augnaráð, sem svo mörgum leik
konum finnst bráðnauðsynlegt
á leiksviði.
Hún sagði mér frá föður sín-
um, sem var ljósmyndari, en
jafnframt listmálari.
„Hann ætlaði allaf að mála
mynd af mér,“ sagði hún, „ en
hann fékk mig aldrei til að sitja
fyrir nógu lengi. Ég var svo
eýrðarlaus. Það eina, sem ég á
eftir hann, er rissmynd, sem
hann gerði af mér, þegar ég
vissi ekki af, hvað hann hafði
fyrir stafni.
Þegar foreldrar mínir voru
dánir, vildu ekki ættingjar mín
ir, sem ég dvaldist hjá, að ég
yrði leikkona, en ég lá alltaf í
kvæðabókum og las þau upp-
hátt fyrir sjálfri mér í her-
bergi mínu. Eg hafði grammó-
fón í gangi til þess að yfirgnæfa
rödd mína, svo að írændfólk
mittt rendi ekki grun í, hvað ég
hefðist að.
„Væri yður sama, þótt að ég
læsi yfir nokkrar blaðsíður af
textanum ínínum'í næstu senu?“
spurði hún. Að svo mæltu fór
hún að lesa og bærði varirnar í
ákafa, meðan á lestrinum stóð.
Nokkru síðar spurði ég haha,
hvers konar hlutverk henni
féllu bezt í geð.
„Alvarleg hlutverk“, svaraði
hún og lyfti bogadregnum brún
unum. Hún hafði snúið að mér
vanganum. Nú. sneri hún að
mér,. um leið og hún svaraði
spurningu minni.
„Þó að fólk væri hrifið af mér
í Casablanca, var mér minna
gefið um það hlutverk en alvar-
leg hlutverk, sem ég hef leikið.
En þér verðið umfram allt að
hafa hugfast, að við Svíar erum
mjög frábrugðnir Ameríku-
mönnurn. Við erum alvörugefin
þjóð að eðlisfari. Léttlyndi er
okkur ekki í blóð boríð. Skemmt
anir okkar eru meira að segja
alvöru blandnar.
Jafnvel kímni okkar er ólík
amerískri ltímni. Það er alltaf
eitthvert hugarflug 1 henni.
Carl Milles túlkar hana í sum-
um högginyndum sínum. Hinir
skrítnu höfrungar hans, hinír
undarlegu marmennlar hans og
hafgúfur eru ágæt dæmi um
„léttari“ hlið þjóðar okkar, og
meira að segja dansmeyjar
hans hafa yfirbragð hins íhug-
ula manns.
Nú hljótið þér að skilja af
hverju mér láta bezt alvarleg
hlutverk og hversvegna eftir-
lætisrithöfundar mínir amerísk
ir eru Hemingway og Stein-
beck.“
Hún hélt áfram talinu og fór
að bera Hollywood saman við
Rasnuda, þar sem gænsku kvik-
myndirnar eru teknar. Húu
sagði, að henni hefði komið allt
ókunnuglega fyrir sjónir, þar
hún kom hingað, þó að hún hefði
stundað leiklist í Svíþjóð um all
langt skeið.
Hún hefir haft af kvikmynda
vélinni að segja um aldarfjórð-
ung. Þegar hún var ársgömul
tók faðir hennar kvikmynd af
afmælisveizlunni hennar. Hann
hélt þeim sið á hverju ári á af-
mæli hennar, þangað til hann
dó, en þá var hún þrettán ára.
Hún hefir nú sama sið fyrir
litlu dóttur sína.
Hún vakti athygli mína á sér
fyrir leikarahæfileika á skólaár
unum í Stokkhólmi. Seytján
ára gömul hlaut hún námsstyrk
við Konunglega leikskólann.
að ári liðnu hófst frægðarför
hennar, og ein af kvikmyndum
hennar, Konuandlit, var úæmd
bezta kvikmynd ársins 1938 á
alþ j óðasýningu.
Frh. á 6. síðu.