Alþýðublaðið - 16.05.1944, Blaðsíða 8

1
ALÞYBU.BLAÐIB
Þriðjudagur 16. maí 1944.
!STJARNARB10SS
Víkingar vega nm
óHu
Aðalhlutverk:
PAUL MUNI
Sýud Sd. 7 og 9.
Jacaré meinvætfur
frumskóganna
Sýnd kl. 3.
JARÐARFÖRIN
ENDURTEKIN!
NÝLEGA kom það fyrir á
Norðurlandi, sem reyndar er
ekki svo sjaldgæfur atburður,
að maður, sem hafði tekið mik-
inn þátt í félagslífi á staðnum,
andaðist á kri&tilegan og skap-
legan hátt. Stóð þá fyrir dyrum
að veita hónum sómasamlega
útför.
En þá kom brátt í Ijós, eins
og stundum vill verða, að
samstarfsmenn, félagar, vinir og
velunnarar hins látna reyndust
allt of margir til að vera áber-
andi þáttákendur við útförina,
því að allir vildu og þóitust
hafa rétt til að sýna það í verki,
hve vel hefði farið á með þeim
og þeim látna.
Var reynt að ráða fram úr
þessum vanda á nokkurs konar
undirbúningsfundi undir jarðar-
förina.
En þegar allt virtist vera að
stranda, gellur einn fundar-
manna við:
„Ég sé enga aðra leið út úr
þessu en að endurtaka jarðar-
förina.“
* * *
AÐEINS SANNLEIKANN
MAÐUR NOKKUR kom inn
á skömmtunarskrifstofu.
„Konan mín er alveg sykur-
laus,“ sagði hann: „Hún á ekki
einu sinni hálfan mola til.“
„Munið þér, að þér verðið að
sverja þetta“, sagði skrifstofu-
stjórinn, „þér verðið að segja
satt“.
„Að segja satt, ha?“ spurði
maðurinn.
„Já, annars verðið þér settir
í steininn.“
„Þá verð ég víst að játa, að
við erum ekki gift,“ sagði mað-
urinn.
ráða þiví til lykta hið fyrsta.
Á mjeðan mun ég leitast við að
fá hann látinn lausan úr fanga-
búðunum. Næst er að koma þess
um kvenmanni, Klöru, úr landi.
Það ivar ekki tekið af henni vega
bréifið. Og jþeir kváðust ætla að
ræða við hana aftur á föstudag-
inn, sagðirðu það ekki? Það
kann að hafa verið hótun. Hins
vegar gæti það líka verið
vinsamleg bending um að hún
skyldi hafa sig brott hið bréð-
asta. Mér er nær að halda, að
það hafi verið bending — eða
hvers vegna skyldu þeir annars
hafa látið hana halda vegabréf-
inu? Ég hygg, að það skynsam-
legasta, sem hún getur gert, sé
að fara með jérnforautarlest til
Prag og fara yifir landamærin
á löglegan og venjulegan hátt.
Ef hún verður stöðvuð við landa
mærin, er tími til að leggja aðra
áætlun.
— Þá er það karlmaðurinn —
'hann hefir ekkert vegabréf, og
þó að hann hefði það, kæmi
það ekki að neinu haldi. Það
þýðir, að ég verð að fá vega-
bréf handa honum hjó einhverj
um piltanna og koma honurn
yfir landamærin á ólöglegan
hátt. Þannig er alltaf farið að
því. Að vísu er ’það glæpisam
legt, en það eru líka aðfarir
þessara bófa, sem eru að leitast
við að ná honum á sitt vald.
Fyrsta verk mitt í fyrramálið
verður að vera að líta á þennan
náúnga og fá ljósmynd af hon-
um, svo að ég geti fengið ein-
hvern náunga, sem er áþekkur
honum, til að lána mér vega-
bréf í nokkra daga. Heldurðu
ekki, að han-n geti látizt vera
Ameríkumaður ?
— Flori? Vissulega ekki.
Hann getur ekki látizt vera neitt
annað, en Austurríkismaður.
— Einmitt. Það gérir omálið
erfiðara viðfangs. Getur hann
ekki reynt að koma fram eins
og Ameríkumaður? Ekki til að
bjarga lífi isínu?
— Nei, jafnvel ekki til að
bjarga lífi sínu. Ég efast um, að
hann hafi nokkru sinni séð Am-
eríkumann.
— Jæja, ég kem honum yfir
með einhverjuim ráðum. Ég ræði
um það við piltana. Þeir eru
öllum hnútum kunnugir. Nú
skalt þú vera góða stúlkan og
örvænta ekki meira, heldur
reyna að sofna. Þú munt kom-
ast að raun um, að þetta er allt
harla einfa’lt.
— Já, Jón, sagði ég. — Ég
gerði mér ekki grein fyrir, bvað
þetta er einfalt allt saman. Ég
er víst bara heimskur kven-
maður.
— Það geturðu reitt þig á, að
þú ert, sagði hann, og ég vissi,
að hann brosti við í myrkrinu.
Það er skrítið, hugsaði ég. Nú
er ég fjörutíu og þriggja ára,
érlaganna
og þetta er í fyrsta skiptið, sem
ég 'hefi fundið til þess að njóta
verndar annarra. Það er dásam-
leg tMfinning. Þökk fyrir það,
Jón. Þökk fyrir. Mig Jangar ekki
til að vera sjálfstæð. Mig langar
ekki til að berjast. Ég er sjúk
og þreytt af að istinga höfðinu
í gin ljónsins.
Auðivitað eru það enn augu
Mikáels, hugsaði ég svo. Það er
ekki einfalt og enginn getur að-
stoðað mig í því efni, jafnvel
ekki Jón. Þegar ég huigsaði þetta,
langaði mig til að amdvarpa, og
þegar ég reyndi að lcæfa niður
andvarpið, brauzt það fram.
— Kanniske ég ætti að koma
yfir oig taka þig í faðminn —
væri Iþað betra? ispurði Jón.
-— Ég hugsa, að það væri,
sagði ég þakklát og rýmdi til í
núminu, svo að rúm yrði fyrir
hann, Ég gróif höfuðið í hina
gamalkunnu og hlýju gróf milli
axlar foams og brjóstsins og lok-
aði augunum. I útvarpinu í
næsta herbergi Jauk ræðu.og
var tiekið að leika Horst Wessel
sönginn. Þetta var Vinarborg,
ættborg mín. Og þetta var eig-
inmaður minn, Jón W. iSprague
III. aíf Spragueættinni frá Hart-
ford. Hermenn þröimmuðu um
göturnar og fótatak þeirra kvað
við í kvöldkyrrðinni. Trumburn
ar eru ekki i takt, hugsaði ég
foáifsofandi. En það voru ekki
trumfour. Það var hjartsláttur
Jónis rétt við eyrað’á mér, og
foann var ekki í takt. Það er
kannske af Iþví að það er svo
stórt hjarta, hugsaði ég. Og svo
hvarf veruleikinn mér og svefn-
inm og draumarnir tóku við.
*
Einu sinni áður hafði ég yf-
irgefið Vínarborg í uppreisnar-
ástandii. iFlugvélin hófist á loft
með oikkur. Húsin, garðarnir og
strætin smláminnkuðu, og við
fjarlægðumst feguirð borgarinn-
ar. Eina óskin og vonin, sem ég
ól með mér, var isú að sjá þessa
fegurð aldrei framar. Flugvél-
in hækkaði ört í loftiniu. Hún
fór í gagnum dreifða skýja-
bólstra, snéri til n'orðurs og flaug
f átt til llandamæranna. Ég sá,
að 'Rlenate vair orðin græn í fram
an og bro'sti hughreýstandi til
hennar.
— Þú ert þó ekki hrædd við
að fljúga, 'barn?
— Hrœdd? Jesú María, nei.
Það er bara taugaáfallið. Þegar
flugvélar Hitlers komu og flugu
svona lágt yfir foúsaþökunum
og gerðu allan þennan hávaða,
fékk ég snert af taugaáfalli----
Hún greip andann á lofti og
Iþreif um gullkrossinn, sem hún
bar í isnoturri festi uim hál'sinn.
Flugvélinn foafði tekið ofurlitla
'dýffu, og þetta var ifyrsta flug-
ferð Renate. Og litlu síðar
þurifti hún að spú í litla papp-
írspokann.
NTJA BIO SE BfiAMU BfO

HeiIIasljörnur.
Thank Your Lucky Stars'
Dans og söngvamynd, með
Eddie Cantor
Joan Leslie
Bette Davis og m. fL
Sýning kl. 4, 6,30 og 9
Dularfullu morðin
(TIME TO KILL)
Bönnuð börnum yngri
en 16 ára. Sýnd kl. 5.
1
Köflurinn
(CAT PEOPLE)
Spennandi og dular-
full mynd.
SIMONE SIMON •
KENT SMITH
TOM CONWAY
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn innan 16 ára fá
ekki aðgang.
Lífvörðurinn
(LADY BODYGUARD)
Anne Shirley
Eddie Albert
Sýnd kl. 5.
Jón foafði skipulagt forottflutn
ing Rieger-fjöiskyldunnar í
þrennu lagi. Minn þáttur var
auðveldastur. — Þú tekur Ren-
ate með þér og ferð í flugvél,
var mér sagt.
Klara foafði farið með jiárn-
ibrautarleist daginn áður ásamt
Mikael. Hún var talin vera
hjúkrunarkona hans. Mikaell
hafði isjálfur átt uppástunguna
að haga þesisu svo. — Það er að
minnista feosti hé|gt að hafa gagn
af þessum vesælu augum mín-
um í þessu tilliti, sagði hann. Jón
bretti brúnurn og broisti. — Ég
hélt að iþú værir allur á bandi
nazistanna, sagði hamn. — Hvern
ig má það vera, að þú skulir
vil'ja taka þátt í samsæri gegn
þeim?
— Hér er um það að ræða,
að einn einistaklingur befir orð-
ið fyrir árekstri við hugsjónina,
isagði Mikael góðlátlega. — Ég
tnúi enn á hugmyndafræði
MEÐAL BLÁMANNA
EFTXR PEDERSEN-SEJERBO
Átti svo að fara, að hann léti bugast svona skammt frá
takmarkinu, svona skammt frá frelsinu?
Þegar dagur rann, svipuðust þeir f élgar um eftir blökku-
hjónunum, sem um nóttina höfðu lagt leið sína niður á slétt-
una til þess að sækja vatn.
Því að vatn var bezta læknislyfið bæði fyrir hinn sjúka
og eins hin þeirra.
Þarna komu þau Kaliano og Búatýra og burðuðust með
hinn þunga vatnsgeymi. Þau böðuðu út höndunum til merkis
um það, að för þeirra hefði borið tilætlaðan árangur.
Það var sönn nautn og unun kð teygja svaladrykkinn.
Og þeir Páil og Hjálmar urðu þess varir, sér til ólýsanlegrar
gleði, að svaladrykkurinn virtist einnig hafa hin ákjósan-
legustu áhrif á Wilson.
Ef aðeins væri auðið að veita honum nauðsynlegra að-
hlynningu og hjúkrun, myndi hann efalaúst ná sér að nýju.
Þama uppi í f jalllendinu myndi þá að finna, sem gætu hjálp-
að upp á þetta, en hvernig átti að koma honum þangað?
Þegar hann vaknaði um hádegisbilið, eftir að hafa sofið
í náðun nokkra hríð, fóru félagar hans þess á leit við hann,
að hann freistaði þess að ganga þennan litla spöl, sem eftir'
væri.
En Wilsön var hinn ákveðnasti og svaraði:
— Leggið þið af stað ög njótið þeirrar hvíldar, sem þið
þarfnizt eigi síður en ég. Það er ekki til neins að láta hlut-
skipti mitt á sig fá. Ég er þess albúinn að deyja.
— Við förum ekki frá þér, nei, aldrei, mælti Fáffl, og tár
blikuðu í augum hans.
JllST ASECOMD/ IP IT’S WORK
YOU WANT, THERE 15 SOMETHINGr
YOUCAN DO RIGHT NOW/ YOU’VE
HANDLED THE P-38,1U TOLD/
SOME V0UNGSTER5 ARE DUE TO GO UP
FOR COMBAT TRAINING THIS MORNING/
THEIR SQUADRON LEADER’S JU5T BEEN
REPORTED SICK...V0U CAN TAICE OVER.
THE JOB OF FjNAL EKAMINATIONS/
YNDA
i AGA
ÖRN: „Herra, ég vil gjarna
verða sendur nú þegar í virkar
hernaðaraðgerðir.“
,FORINGINN: „Ég er hræddur
um að það sé ékki hægt, liðs-
foringi. — Bíðið augnablik! Ef
þér viljið endilega fá eitfhvað
verk að vinna, þá hef ég dá-
lítið 'handa yður. Mér er sagt,
að þér kunnið að fara með P.
38. Ungir flugmenn eiga að
fara upp til orrustuæfinga.
Foringi þeirra hefur skyndi-
lega orðið lasinn. Þér- getið því
tekið við hans starfi.“
\