Alþýðublaðið - 18.05.1944, Blaðsíða 8

ALÞMmAÐIÐ
Fimmtudagur 18. maí 1944,
C
En hvernig gat gleði vermt hug hans, er Wilson var
ans hættu?
Hann — það fann Hjálmar svo glöggt á þessari
‘AP ieaturpv
HOW CAN I ,i4AICE YOU
BELIEVE ME ? I WAS
UPSET AND NIERVOUS
LAST NIGHT/IDO LOVE
—f YOU, SCO RCHY,,, T"
X KNOW/
WAR'S NO
PLACE FOR
LOVE/ NOT
ÍNTERESTED/
GO PEDDLE THAT UNE
TO SOME OTHER SUCKER,
----r X’M BUSV/ 1-----
SCORCHY, PLEASE LISTEN/
I KNOW HOW YOU MUST FEEL/
BUT X WA5 WRON&,I
UNDER5TAND THAT NOW/
-íiWiC
t
31 OARNARBMSa
ViðsjárverSar konur
(Dangerous Blondes)
Bráðskemmtilegur amerískur
sakamála- og gamanleikur.
Allyn Joslyn
Evelyn Keyes
Edmund Lowe
John Hubbard
Sýnd kl. 7 og 9
Bönnuð fyrir börn ingri en
12 ára.
Jacaré meinvætfur
(rumskéganna
Sýnd kl. 3 og 5
GULLKÁLFTJRINN.
Athugull útvarpshlustandi
héldur því fram að hann hafi
heyrt Pál ísólfsson segja það í
þjóðkórstíma á . sumardaginn
fyrsta, að gullkálfurinn kynni
ekki að baula. Á eftir hripaði
hann upp eftirfarandi erindi:
Hann sagði það hann Páll minn
—- sá mælski og fróði maður,
sem margsinnis í útvarpinu
lætur þjóðkór raúla,
og getur sér þann orðstír
sem gnæfir yfir þvaður —
að gúllkálfurinn reykvíski
kynni ekki að baula.
Já, slysin henda alla
og elta þá á röndum,
og alltaf geta mismælin
af gáfnavörum hrokkið
og þá má við því búast
á yztu úthafsströndum
að út á varir gárunganna
háðbros geti stokkið.
Ég fullyrði það ekki
að hafa heyrt það sjálfur
og hljóðið, jafnvel nú á dögum
reynist blandið táli,
og sjálfsagt Ijúga margir
um syðri og nyrðri álfur. —
En sumum heyrist kálfskrattinn
baula niðri í Páli!
* * *
NÝGIFT FRÚ (við eldabusk-
una): „Ég ætla að hjálpa yður
dálítið, María.“
Eldabuskan: „Nei takk, í dag
hefi ég alltof mikið að gera.„
* * *
EF ÞIG langar að finna aum-
an blett á manni, þá taktu eft-
ir því, hvaða galla hann sér
bezt hjá öðrum.
sýndi miér enn einu sdnni mikla
hjálpsemi. Á skrifborðinu fann
ég pappírspressu, sem var ekki
arrnað en ósléttur viðarbútur.
Ég tók hana upp og velti henni
milli handa minna. Hún var
miklu þyngri en ég halfði vænzt,
og yfirtoorð toennar var óslétt og
hrjiift. Ég þuklaði um viðarbút-
inn með fingurgómunuim. Hann
var mjíög sérkennilegur. Ég tók
upp litla vasahnífinn minn, sem
ég hafði ájvallt í handtöskunni
minni og fócr að skera eitttovað,
seon mun hafa búið í huga mín-
um, enda þótt ég gerði mér ekki
í fynstu ljóst, hvað það var. —
Simláim saman breyttiöt viðarbút-
urinn í mynd af fanga. Hendur
hans voru bundnar á bak aftur.
Hann kraup oíg hallaði höfðinu
aftur, lákt og hann liði miklar
þjándngar. Þetta gamla meðal
hafði sín átorif einu sinni enn.
Ég gleymdi tómanum, Mikael,
Jóni og Florian Rieger. Ég
heyrði ekki, þegar kirkjuklukk-
unnár hringdu aftur, Iþví að ég
átti í dálitlum erfiðleikum með
líkama fanigans míns. Ég var
ekki búin að leysa þetta við-
fangsefni, þegar Renate kom aft
ur. Augu hennar voru björt,
eins og hún hefði þegið þau með
tárum.
— Er paíblbi kominn? spurði
hún mig.
— Það eru nærri tvær klukku
stundir enn, þangað til lestin
er væntanleg, svaraði ég.
Hún leit á litla manninn minn
sem hafði mjíög óljóst form enn
sem komið var, og fór að hlægja
— Hvað á þetta að verða? Lit-
ill api?
— Þú ert sjíálf lítill api, sagði
ég. — Farðu og þvoðu þér í
framan og greiddu þér. Þú átt
að vera snotur þegar Mikael
vaknar, eða finnst þér það ekki?
Hún leit ekki í spegil, þegar
hún bjóist til að snyrta sig, held
og strauk hún hárið aftur með
hendinni, þangað til að það ló
alveg slétt eftir höfðinu. Þetta
voru skrítnar aðffarir, en mér
skildist, að hún var ekki að gera
sig girnilega í auguim Mikaels,
heldur var bún að hugsa um
snerfingu handar hans. Mig furð
aði oft á því á komandi mánuð-
um, að Renate skyldi addrei
gleyma því, hvernig ástatt var
með sjón Mikaels og hvað hon-
um kbm bezt. Sjáillf gleymdi ég
þessu Iþráíaldlega og vanrækti
ýmis ismáatriði af þeim sökum.
Með þessu særði ég drenginn
þráfaldlega og reiddiist svo við
sjálfa mig. Ég gekk til hennar
og l!agði vanga minn við kinn
hennar til þess að sýna henni,
hve vænf mér þætti um hana. —
Ég er hræðiliega hungruð, sagði
hún'mjög alvarleg. — Það er af
því að ég er búin að losa mig við
allt inniihallld magans.
Þetta er eitt af því, sem ég
man. Ég man llíka mjög glöggt
bragðið af kökunni, sem við
snædduim eftiir að Klara var
komin. Mér finnst ég finna bragð
hennar á tungu minni jafnvel
niú. En ég man ekki eftir þeim
smároúmm, sem við ræddum
um meðan við biðum eftir fimm
— þrjátíu lestinni. Við brut-
um upp a einu umræðuefninu
eftir annað til að reyna að gera
biðina léttbærari. Að lokum
hringidi síminn. Það var Jón.
— Allt í lagi, sagði hann. Mér
virtist hann vera móður. — AUt?
spúrði ég.
— Já, allt, svaraði hann. —
Við erum hérna niðri. Ég hringdi
hara til þess að við kæmum
ykíkur ékki alveg á óvart, sikil-
urðu.
— Allt í lagi, sagði ég. Svo
sneri ég mér að Klöru. — Þeir
er komnir. Hann segir að það
sé aldt í dagi, sagði ég, og var
næstum málilaus af fögnuði.
Mikael hafði lagt handdegginn
yfir grannar herðar Renate. —
Stillt nú, stillt nú, Bummerl,
heyrði ég hann hvísla að henni.
Klara hélt á lit'la, ófullgerða
fanganum mínum milli handa
sina. — Væri þér ekki sama,
þó að ég færi yfir í mitt her-
bergi, sagði hún. — Og viltu
láta Flori koma þangað til mín.
Mér þykir leiðinlegt að missa
vald á tilfinningu'm miímum að
öðrum áisjáandi — —
Hún gekk í átt til dyranna og
var líkt og líkami hennar væri
stirnaður. Ég toélt, að það ætl-
aði að Hða yfir hana. En henni
tókst !að halda fullkomnu valdi
yfir sér og hún hvarif út úr dyr-
unum. í sama bili heyrðist lyftu
hurðinni sikellt í ganginum fyr-
ir utan. — Hlauptu á stað,
Buommeril, sagði Mikael og ýtti
við henni. í dyrunum hljóp hún
beint ií fangið á Jóni, þreif um
hönd hans, kyssti hana og þaut
síðan leiðar sinnar. Jón stóð
kyrr og neri á sér höndina, ær-
ið kyndugur á svipinn.
— Sæll, bjargvættur manns-
líffa, sagði ég. Hann virtist ekki í
sfcapi til að taka gamni. Hann
var bersýnilega úttaugaður af,
þreytu. — Sæl sagði hann. Svo
gekk hann að símanum og
•hringdi. — Nei, sagði hann, ég
get ekki talað tékknesku. —
Kanni-he þú viljir tala fyrir mig.
Ég ætla að fá eina flösku af
skozku vislkýi, já, heila flösku,
og einhvern gosdrykk og ofur-
litið af ís. I
•— Var þetta erfitt, Jón?
spurði ég síðla nætur, þagar við
vorum háttuð, og hann hafði
tekið hönd mína.
— Nei, það var gaman, sagði
toann. •— Það voru bara tvö
hræðileg augnablik. Annað var
■við landamærin, í Bratislaiva.
Einn þeirra manna, sem athug-
aði vegabréfin okkar þekki Rieg
er. Hann hefir víist gengið um
beina í einhverju af þessum veit
S NTJA BIÖ 8SS
Heilladjönuir.
„Thank Your Lucky Stars“
Dans og söngvamynd, með
Eddie Cantor
Joan Leslie
Bette Davis og m. fl.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9
—
I leynifylgsnum
Sfórborgannaj
Spennandi leynilögreglu-
lögreglumynd með
Riehard Dix
Bönnuð börnum yngri en 16Í
Sýnd kl. 3 og 5
m GAMLA BIO B
* Köffurinn
(CAT PEOPLE)
Spennandi og dular-
full mynd.
SIMONE SIMON
KENT SMITH
TOM CONWAY
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn innan 16 ára fá
ekki aðgang.
(Flying Deuces)
með Gög og Gokke
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11
ingahúsum, þar sem Vínarborg-
arbúar eyða beztu árum sínum.
Rieger féll gersamlega saman,
iþegar hann sá þennan mann
standa þarna í einkennishún-
ingi. — Það er öllu lokið, sagði
hann ,Je suis fini/ Hann fór
að babla á frönsku. Við áttum
í mestu erfiðlieikum. með að
koma htonum. út úr járnbrautar-
vagninum og inn í stkýlið, þar
sem vegabréfaskoðunin fór
fram. Þetta leit ekki vel út, og
hreinskilnislega sagt gerði ég;
mér ekki miklar vonir um, að
við myndum sleppa með hann
yfir landamærin. Én þessi mað-
ur hreyfði ekki svo mikið sem.
eiitt augnahór. Ekkert benti til,
að hann þekkti Rieger. Við héld-
um, að Rieger væri orðirm geggj
aður. Við gerðum okíkur í hug-
arilund, að hann sæi oisjónir,
þegar maðuir þessi hneigði sig,
rétti honuim vegabréfið og sagði
á þeirri bjöguðustu ensku, sem.
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJEEBO
þar sem þeir félagar höfðust við.
Tveir — fjórir — átta, þeir töldu að minnsta kosti tíu,
og þegar dflar þessir færðust óðum nær, mátti greina, að
hér voru menn á ferð:
— Mitt fólk! mælti Kaliano og enda þótt hann reyndi
að tala sem lægst af tillitssemi til hins sjúka var þó fagnað-
arhljómur í rödd hans.
Gleði hans varð og gleði hinna hvítu félaga hans
Nú var þeim borgið.
XVIII.
Bálið branri dauflega á hinni kyrrlátu nótt, og reykur-
inn steig letilega upp í loftið.
Innan úr skóginum barst sífelldur kliður. Skordýrm
lögðu þar fram sinn skerf til ’þess að hafa af fyrir nóttunni.
Hjálmar reis upp, þar sem hann lá við bálið, og hlust-
aði út í myrkrið. Hljóð þetta vekur þægilega sælukennd
hverjum þeim, sem hefir haft náin kynni af hinni frjálsu
náttúru, og eigi hvað sízt hefði sú raunin átt að vera nú,
þegár þeir félagar höfðu slegið tjöldum sínum fyrsta sinni
eftir að hinni löngu og hættulegu eyðimerkurför var lokið.
Hefði aðstaðan aðeins verið önnur en raunin var myndi
Hjálmar hafa notið þessarar sælukenndar í ríkum mæli.
vermt hug hans, er Wilson var í dauð-
stundu
MIYNOA-
. AAQ A
KATA:' „Örn! Elslku hlústaðu
ó mdg. Ég veit hvernig þú lít-
orr á mólin. Ég haifði á röngu
að standa — ég skil það nú!“
ÖRN: „Allt í lagi, en í stríði er
ekkert núm fyrir ástir. — Nú
er ég að hugsa um annað!“
KATA: „Hvernig á ég að fara
að því að fá þið til að hlusta
á mig? Ég var svo ringluð og
þreytt í gænkvöldi. Ég elska
þig Örn!“
ÖRN: (Snýr bakinu við Kötu).
„Lagið allt til þarna niðri. Ég
þarf að flýta mér.“