Alþýðublaðið - 23.05.1944, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðjndagur 23. maí 1944
USTJARNARBIÖS
Fegurðardisir
Heilo Beautiful)
Amerísk gaman- og músík-
mynd
George Murphy
Ann Shidley
Carole Landis
Benny Goodman
hljómsveit hans
og
Dennis Day útvarps-
söngvari.
Sýnd kl. 5, 7 og 9

J H g, w- / effo ^T7! j fí'
NÁKVÆMNI.
Jón Goggur var annálaður
mathákur og var álmennt sagt
að hann léki sér að því að éta
heilt rúgbrauð auk tilheyrandi
smjörs, áleggs og kaffis, þegar
svo bar undir. Brennivínsber-
serkur var hann einnig, en
tímdi sjaldnast að kaupa það
sjálfur, heldur snýkti sér hress-
ingu hjá kunningjum sínúm.
Einu sinni mætti hann Pétri
kunningja sínum niður við Aust
urvöll og víkur sér að honum
og segir:
„Heldurðu ekki að þú „splæs-
ir“ ekki í eina „Svartadauða-
flösku“, hún kostar ekki nema
tíkall?“
Pétur játar því og fer inn í
áfengissöluna með Gogg, en þeg-
ar hann ætlar að fara að borga
á hann ekki nema 8 krónur í
vasanum, svo liann biður Gogg
að bæta við því, sem á vantar
og gerir Goggur það.
Nú halda þeir félagar heim til
Goggs, en þar gefur Goggur
Pétri eitt staup úr flöskuni og
lokar hana svo inni í skáp, en
Pétur mátti fara við svo búið.
Tveimur dögum síðar er Pét-
ur staddur með kunningjum sín
um inni á kaffihúsi. Kemur þá
Goggur til hans og segir, svo
hátt, að allir nærstaddir máttu
heyra:
, „Heyrðu Pétur, getur þú nú
ekki borgað mér „túkallinn“,
sem ég lánaði þér um daginn,
og helzt kaffisopa í ómakslaun
fyrir að élta þig uppi?“
* * *
FJÖLDINN þráir fjármunina,
en fáir leita hamingjunnar.
kváðum að ganga spölkorn okk-
ur til 'hressingar í skemmtigarði.
Gardeniurnar, sem við höfðum
skreytt okkur með, voru ekki
enn- orðnar brúnar, heldur voru
þær á því stigi, þegar litur
þeirra minnir á mjúkt, hlýtt
smjör. — Þær hafa reynt álíka
mikið og við, sagði ég, og þú
sagðir: — Já, það er þá, sem
þær anga bezt. Ég man ekki
hvað orðið var framorðið, en ég
býst við, að klukkan hafi ver-
ið milli fimm og sex, Þetta var
í dögun. Það var hljótt á stræt-
unum, og þau voru nálega auð.
Þegar við komum að skemmti-
garðinum, var roða tekið að slá
á skýjakljúfana. Ég hafði kcm-
ið auga á ofurlítið úti á miðri
götunni, sem vakti athygli mína,
og gekk þangað til að athuga
það nánar. Ég trúði varla mín-
um eigin augum, en þetta var
engin missýning. Þarna úti á
miðri götunni var ofurlítil hrúga
af hrossataðskögglum, sem voru
ennþá volgir, og hvítur gufu-
strókur reis upp af þeim upp í
tært loftið. Ég kallaði til þín,
og þú komst til að sjá, hvað ég
hefði fundið þarna. — Fallegt,
er ekki svo? sagði ég. Og þú
leizt á það og varðst alveg eins
ánægð eins og ég, og þú sagðir:
— Kraftaverk á Man'hattan!
Hvernig heldurðu að geti stað-
ið á þessu hér?
— Ef til vill hefir hesti’^’nn
fyrir mjólkurflutningavaenin-
skilið þetta við sig hér, gat ég
upp á. Og þú sagðir: — Það er
undursamlegt eigi að síður, er
það ekki? Lyktin — minnir hún
þig ekki á ótal skemmtilega
hluti? Og liturinn — eins og
gull. / ■
— Já, og litlu síðar koma
spörvar og tína upp nokkur
korn.
— Þetta gerir morguninn full-
kominn, sagðir þú. Svo fórum
við heim og liituðum kaffi.
Þú skilur, Klara, báðar átt-
um við við okkar erfiðleika að
stríða og báðar áttum við okk-
ar ánægjustundir, með karl-
mönnum, við starf okkar. En
þú ein varst þess umkomin að
taka þáít í fögnuði mínum yfir
nokkrum hrossataðskögglum,
sem við fundum á götu okkar.
Og það var aðeins á þínu færi
að vita állt um mína hagi, án
þess að það væri skýrt íyrir
þér með orðum.
Ég vildi óska, að þú værir hér
hjá mér einmitt nú. Þér myndi
geðjast vel að því að vera hér,
og ánægjan væri tvöföld, ef við
gætum hlegið að þessu í sam-
einingu. Ég þarf ekki að skýra
þér frá tilfinningum mínum.
Það hefir farið verr en skyldi,
ef þú færð nokkru sinni þetta
bréf. En ef þú færð það, reiði
engillinn minn, veiztu ýmislegt,
sem ég festi ekki á pappírinn,
og þú munt gera allt, sem ég
örlaganna
myndi óska’eftir, að þú gerðir,
án þess að ég hafi beðið þig
um það.
Marion braut bréfið saman og
stakk því niður í bakpokann
sinn. Hún hélt hins vegar penn
anum eftir og lók með hann í
hendá sinni. Hver hefir sagt, að
það séu engar framfarir? hugs-
aði Ihún létt á lund. Þegar Ne-
fertiti í gamla Egiftalandi ætl-
aði að skrifa eiginmanni sínum,
sem var í einhverju nýlendu-
stríði, láistarbróf, varð hún að
rispa það iá tígulstein, og sendi-
boði varð isiíðan að rogast með
þunga byrði yfir þvert Egifta-
land. Jafnvel Móse varð að
greypa boðiorðin tíu á stein-
töflur. Og Lúter afritaði bibl-
íuna með stórri f jöður, og þegar
djöfullinn kom til hans, henti
'hann blekbyttunni sinni á 'eftir
toonum. En Mtum nú bara á þenn
an litla og diásamlega hlut, lind
arpennann. Það voru engir lind
arpennar, þegar ég var oarn,
ekki heldlur ritvélar, engir
grammófónar, engar kvikmynd-
ir, ekkert útvarp, engar flug1
vélar, engir ibílar, engar diesel-
vélar. Engar ljósmyndavélar,
ekkert gervisilki, engin loft-
varnabyrgi, engar myrkvanir,
ekki ‘heldur neinir skriðdrek-
ar eða eiturgas. Engar jazz-
hljómsveitir. Hvorki þetta eða
hitt. Þessi siíðuistu fjörutíu ár
hafa verið viðburðarík. Fjöru-
táu ár. Ævi mín. Mín kynslóð.
Mitt tamabil. Réttara sagt —
min támabil, því að mér virðist
ég hafa lifað níu líf, eins og kött
urinn í sögunni. Talsverðar fram
farir, talsverð ólþægindi. Og
hver er endirinn á þeissu fyrir
mann? Maður situr í Jökul-
sprungu og hefir ekki hugmynd
um, hvernig maður eigi að kom
ast upp úr henni. En maður hef-
ir lindarpenna og isjálfvirkan
vindlingafcveikjara.
Það bætir Iþað fullkomlega
upp, er ekki isvo, Marion, stúlk-
an mán?
*
Marz 1939. Fyrsta fcvöldið í
Staufen, þegar ég hitti Kristó-
fer......
Okkur hafði borið að
síðla dags með óætlunarvagnin-
um, sem við ófcum í frá járn-
brautarstöðinni og til gistihúss-
ins, eina sómasamlega gistihús-
ins í Staufen, að undanskildu
stóru heilsubæli fyrir berkla-
sjúklinga, sem stóð á suður-
strönd vatnisins. Um kvöldið
höfðum við gengið til litla húss-
inis, þar sem dr. Konrad átti nú
heima, og hann rannsakaði augu
Mikaels gaumgæfilega. Að því
búnu fórum við aftur til gisti-
hússins og isnæddum kvöldverð.
Fjallaloftið hafði þau áhrif á
Mikael, að hann varð skraf-
hreýfinn og feátur. Hann talaði
svo mikið og hló svo hátt að hitt
fólkið í matsalnum sneri sér við
15 NYJA BflO S
iVörðyrinn við Rín
(„Watch on the Rhine,,)
BETTE DAVID
PAUL LUKAS
Bönnuð börnum yngri en 12
ára.
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9.
sem
leynilðgreglumaður
Sýnd kl. 5.
Börn innan 12 ára fá ekki
innan 12 ára
aðgang.
wammmmmam
í stólunum til að virða oklrur
fyrir sér með þeirri kuldalegu
andúð, sem eldri gestir bera á-
vallt til nýkominna gesta. Ég
átti í nokkrum erfiðleikum með
að hafa vald á rödd minni, því
að ég hafði ómótstæðilega þörf
fyrir að gráta, en var að reyna
að fresta því þangað til Mikael
væri genginn til rekkju. Heyrn
Mikaels var oiðin isvo afburða-
næm, að ég varð að vera stöðugt
á verði.
QAMLA BÍÚ S
Seinheppni
fréttaritarinn
r (They Got Me Covered)
Spennandi og sprenghlægileg
gamanmynd.
BOB HOPE
DOROTHY LAMOUR
Sýnd kl. 7 og 9.
(Sagebrush Law)
TIM HOLT
Sýnd kl. 5.
Sýnd kdlu hrdl dlllluuu
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
— Jæja, hvað sagði gamli ó-
lyktarpokinn hann Konrad?
—- Hann virtist vera allvel á-
nægður með þig. Þú veizt, að>
hann er sannf ærður um, að hann
geti læknað þig.
— Er hann það?
— Já, fullfcomlega. Hann tjáði
mér, að hann hefði endurbætt
Tubocolinið talsvert.
— Hann er breyttur, Konrad,
er það ekfci?
— Hivað meinarðu með,
l¥SE0AL BLAEViANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
hendur í fyrstu. En þegar slangan lyfti höfðinu til þess að'
höggva eiturtönninni í fót Wi’lsons, hljóp Hjálmar til og
laust hana með boga1 sínum á hálsinn.
Höggið var svo vel úti látið, að boginn hrökk sundur,
og Hjálmar missti jafnvægið og féll fram yfir sig.
Hapn fann dýrið vefja sig um hann í andaslitrunum.
Hann fann hvernig það reyndi að vefja sig sem fastast um
úlnlið hans. Á sömu stundu og honum auðnaðist að losa sig
og slangan hneig dauð niður, kenndi hann sársauka í hand-
leggnum eftir bit, sér til mikillar skelfingar.
Hvort heldur bitinu var um að kenna eða æsingu þeirri,
sem hafði altekið hann, sortnaði honum fyrir augum. Hann
reikaði nokkur skref og hneig því næst niður við hlið hins
fallna óvinar síns.
Hann heyrði, að félagar hans spruttu á fætur og þutu
fram og aftur. Hann taldi sig og hafa hugmynd um það, að
fleira fólk bæri að. Hann fann einn eða fleiri freista þess að
lyfta sér upp — og því næst missti hann meðvitundina.
Þegar Hjálmar opnaði augun að nýju, sá hann hvítt lér-
eft og heyrði ókunna, mjúka og hlýlega rödd segja:
— Sjáðu Tommý, nú sigrar lífið, nú er honum borgið.
Þessu svaraði Kaliano þegar í stað, og rödd hans bar
vitni um mikla gleði:
— Ég fæ ekki lýst þakklæti mínu með orðum, Alísa! Ég
mun aldrei gleyma því, hvemig þú hefir reynzt vinum mín-
um.
— Ég hefi aðeins gert það, sem hver kristinn maður
YMB A
« * « &
Bardaginn heldur áfram —
hver mynd sem tefcin er á að
sýna það bvort skot hafi getað
hæft flugvélina.
FLUGMAÐUR (við Kötu) “Þeir
koma niður þegar filmurnar
þeirra eru búnar. Þetta er æf-
ing undir verulega orrustu.“
KATA: „Ó, ég vona að hann
e1ýti sér. Ég verð að geta talað
við Öm, áður en við förum. Ég
•verð að reyna að fá hann til að
skilja mig.“
VIiNSTÚLKA KÖTU: „Kata!
Lofesins ifinn. ég þig. Þú horfir
á leifcinn, en við höfum mkkar
eigin leik, góða mín. Komdu
Flugvélin á að fara að leggja af
stað. Við bíðum eftir þér.“