Alþýðublaðið - 25.05.1944, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Fhnmt«dagi*n 25. mai 1944.
iBTiARNARBIOSS
Fegurðardísir
Hello Beautiful)
Amerísk gaman- og músík-
mynd
George Murphy
Ann Shidley
Carole Landis
Benny Goodman og
hljómsveit hans
Dennis Day útvarps-
söngvari.
Sýnd kl. 5, 7 og 9

FÁHEYRÐ ÓSVÍFNI.
Fyrir mörgum árum síðan,
þegar sími var jyrst lagður hér
á landi, hajði kaupmaður nokk-
ur í nágrenni Reykjavíkur jeng
ið síma í búðina sína og auka-
línu milli búðarinnar og íbúðar-
húss síns, sem stóð nokkurn
spöl jrá verzlunarhúsinu. Þá
voru öll símatæki jest upp á
vegg, en utan um þau var venju
lega smíðaður allmikill skápur,
til þess að verja þau ryki, og var
þessu þannig háttað hjá um-
ræddum kaupmanni.
Kaupmaðurinn hajði um
margra ára skeið keypt smjör
til heimilisþarja hjá vissum
bónda, en nú hajði liðið langur
tím.i án þess að bóndinn kæmi
með smjörpinklana og hajði
síminn verið lagður á þeim
tíma. Svo rann upp sá dagur að
bóndinn birtist með smjör-
bögglana, en kaupmaður var
tregur til þess að kaupa það,
því að hann vissi að lzona hans
hajði keypt smjör jrá öðrum
sveitamanni, vegna þess að hún
hélt að bóndinn væri hættur að
ætla þeim jramleiðslu sína.
Kaupmaður snýr sér að sím-
anum og segir við bóndann: „Ég
ætla samt til jrekari vissu að
taía við konuna mína um smjör
kaupin“.
Nú talar hann við konuna, en
hún telur sig haja nóg smjör og
kaupmaður segir bónda hvað
þeim haji jarið á milli.
Bóndinn varð ójrýnn í jram-
an og hfeytir úr sér: „Ég reið-
ist ekki við yður vegna þess að
þér viljið ekki kaupa smjörið,
heldur jyrir það, að þér skuluð
inn titra, eins og íhann skildi
■vera lífi gæddur og hefði með-
auimkun með mér, og þetta 'hjálp
aði mér iiíka til að gnáta. Að lok
um var grátur minn aðeins lág-
vært kjökur, og ég seildist eftir
vasaklútnum miínum til að snýta
mér.
Og svo 'heyrðii ég svolítið
svarrhljóð rétt hjá mér í hinni
djúpu kyrrð næturinnar. Ein-
hver kveikti á eldspýtu, flökt-
andi bjanma brá fyrir og lýsti
upp ofurlítinn hring; ’svo var
kveikt lí pípu við logann. Ljós-
bjanminn gerði mér fært að
graina það, að svölunum var
skipt sundur með milligerð. Hin
um megin við milligerðina stóð
stóll og lí stólnum sat maðux.
S-vo varð allt myrkt aftur. Ég
'heyrði hann draga að sér reyk-
inn úr púpunni, og reykjarilm
lagði að vitum mínum. Svo brá
fyrir ofurlitlum bjarma. f>á gat
ég greint hluta af höku og kinn
í myrkrinu, en á sama bili hvarf
glampinn aftur.
Ég hætti tafarlaust að kjökra.
Ég var þess fullviss, að hann
hefði gert sér mikið ómak til
að gera nærveru sína kunna á
sem nærgætnislegan hátt. Það
hlaut að vera óþægileg aðstaða
fyrir karlmann að vera gegn
vilja sínum vitni að taugaáfalli
ókunnar konu. Hann hefði getað
sýnt þann skort. á 'háttvísi að
yfirgefa svalirnar með brauki
og ibramli í mótmælaskyni. En
ósýnilegi nágranninn minn hafði
sýnt háttvísi og nærgætni með
pípunni sinni og eldspítunni,
og ég var (honum ákaflega þakk
iát fyrir það. Það hjálpaði mér
líka til að hætta að gráta. Ég
heyrði andardrátt hans í svart-
nættiskyrrð næturinnar.
—• Mér þykir þetta mjög leitt
— — sagði ég og hafði nú náð
fullkomnu valdi yfir rödd minni.
— Ég er alls ekfci eins móður-
sjúk og ætla mætti.
Myrkrið ræskti sig, áður en
það svaraði. — Alls ekki, var
sagt í viðfelldum málrómi. —
Þetta háfjallaloft hefir slæm
áhrif á taugakerfið fyrst í stað.
Fyrstu vikuna, sem ég var hér
hafði ég ómótstæðilega löngun
til að 'brjóta diska.
— Já, líklega er það loftslag-
ið, sagði ég og greip dauðahaldi
um þennan bjarghring, sem mér
'hafði verið réttur af ávo mik-
illi vinsemd.
— Vissulega. Ef þér takið á
slagæðinni, getið þér komizt að
raun um, að hún slær örar en
eðlilegt er. Hugsið þér yður, hér
þarf að sjóða egg í sex míínútur
í stað fjögurra annars staðar.
— Raunverulega hefi ég efcki
halda mig þann glóp að trúa
því, að þér geymið konuna yð-
ar í þessum litla skáp.“ *
nna
grátið árum saman, sagði ég og
var þegar orðin þessum manni
þabklát.
— í hamingjuíbænum minn-
ist ekki framar á það, sagði
hann.
— Það er mjög dimmt d kvöld,
er það ekki? sagði ég og reyndi
að brjóta upp á samræðum.
— Jú, og líklega rignir á rnorg
un. Eða jafnvel snjóar. Ég held
iþó, að það sé of hlýtt til þess
að það snjói.
— Hlýtt? Mér finnst veðríð
hér eins og á ÍNörðurpólnum.
— Þér venjist fjallaloftinu
von bráðar. Na^stu viku er stækk
andi tungl og verður veðrið án
efa mjög fagurt. Það voru þrír
hlýir og góðir dagar í síðustu
viiku. I gær breyttist veðrið.
Ég hlustaði á þessa rólegu,
brezku rödd. — Hvers vegna
tala Englendingar alltaf svona
mikið um véðrið? Það er svo
mikil huggun í iþví.
— Já, við erum alltaf svo
hversdagslegir og allt það, er
eklci svo?
— Oxford? sagðd ég og miðaði
við framiburð hans.
— Neá, ekki alveg eins slæmt
og það; Camibridge------sagði
röddin í myrkrinu. Þegar hér
var komið, var ég búin að ná
fullkomnu valdi yfir mér. F'
var búin að gráta að vild minni
og var nú þreytt og örmagna.
Ég Íeitaði í jakkavasa mínum
að vindlingi.
— Eigið þér eldspítu handa
mér? sagði ég út í myrkrið. Aft-
ur heyrðist sama svarrhljóðið
og fyrr og flöktandi loga brá
fyrir. Hann nálgaðist mig í
mannslófa, sem skýldi honum.
Ég sá þennan lófa glöggt, með-
an ég kveikti mér í vindlingn-
um, og um leið og ég leit upp,
sá ég andliti bregða fyrir í svip,
umluktu myrkrinu í kringum
okkur. Hann hafði gleraugu og
beindi nærsýnum augunum að
baki þeirra á mig. — Þökk fyr-
ir, sagði ég og blés á eldspítuna.
Myrkrið luktist ium okkur á
nýjan leik. Við vorum mjög ná-
lægt hvort öðru, en mj'ög ókunn
ug hvort öðru og algerlega ein-
angruð frá umheiminum. Reyk-
urinn úr pípunni hans og reyk-
urinn frá vindlingnum mínum
blandaðist saman. í nokkrar
mínútur vorum við þögul. Svo
heyrði ég hann- rísa upp úr
stólnum.
— Jæja — góða nótt----------j
sagði hann. — Ég vona að yður (
líði betur á morgun.
— Farið ekki strax — —
sagði ég. — Ég á vdð — mér
myndi finnast, að ég hefði hrak-
ið yður af svölunum, ef þér
færuð núna. Yður langaði til að
reykja pípuna yðar í ró og næði,
en ég eyðilagði það fyrir yður
með þessum heimskulegá gráti.
— Jæja — ef þér kærið yður
SSE NYJA BIO S SS 6AMLA BlO B5S
1 »
Vörðurínn viS Rín
(„Watdh on the Rhine,,)
BETTE DAVID
PAUL LUKAS
Bönnuð bömum yngri en 12
ára.
Sýnd kl. 9.
Æfintýri í
Washingion
Virginia Bruce
Herb. Marshall
Sýnd kl. 5 og 7.
LéttúSug eiginkona
(My Life with Cardine)
Amerísk gamanmynd.
Ronald Colnian
Anna Lee
Charles Winninger
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
m

um að spjalla svolítið lengur —
— sagði hann. Ég fann fremur
en ég sæi, að hann hallaðist nú
upp að milligerðinni, sem að-
skildi okkur. Eg fann óljósan yl
frá líkama hans leggja yfir til
mín, angan af votu ullarefni;
kind í regni; hann var miklu
hærri en ég.
— Nú er ég farin að venjast
myrkrinu. Ég er farin að sjá —
— sagði ég. Ég þreifaði eftir
stólnum mínum og settist nið-
ur, og hann settist einnig.
— Hafið þér komið í þennan
hluta Sviss áður? spurði hann
og reyndi að brjóta upp á sam-
ræðum. — Hér er ákaflega fall-
egt árið um kring. Það er að
segja, ef manni geðjast vel að
fjöllunum.
— Geðjast yður vel að þeim?
— Hvort mér gerir! Já mér
geðjast vel að þeim. Þau eru
beztu vinirnir, sem ég á.
— Það hlýtur að vera þægileg
MEÐAL BLAMANNA
EFTffi PEDERSEN-SEJERBO
— Þakka þér, góða stúlka, fyrir hjálp þína! Hvað skyldi
hafa orðið um bæði mig og hann, ef þín hefði ekki notið við?
— Því get ég sannarlega ekki svarað, — hún hló lágt. —
En eitt er áreiðalegt: Þið skylduð ekki þakka mér einni
hjálpina. Guð hefir vissulega verið með ykkur.
— Já, það er víst um það. Hann hefir fylgt okkur alla
leið hingað.
Það var mín vegna, að hann var bitinn af slöngunni,
hélt Englendingurinn áfram máli sínu. — Ég vaknaði í
sama mund og hann réðst á dýrið til þess að bjarga mér.
Því mun ég aldrei gleyma.
Hjálmari fannst eins og heitur straumur léki um sig.
Hann hefði glaður gefið ár af ævi sinni til þess að heyra
þessi orð af vörum herra Wilsons. Nú fannst ‘honumhann alls
ekkert lof hafa verðskuldað. — Hvað hafði hann svo sem
gert annað en skyldu sína?
Svo kom einhver að rekkju hans og strauk sængina.
Og því næst vaí engu líkara en fleiri menn kæmu allt í einu
inn í tjaldið. Hann heyrði fagnaðaróp. — Pabbi. — Hann
heyrði djúpa karlmannsrödd er talaði fyrst alvarlega en
þvi næst fjörlega.
Og nú var hann fullkomlega kominn til sjálfs sín.
Það varð skyndilega hljótt umhverfis hann, undarlega
hljótt. Hann varð eitthvað svo hátíðlegur í bragði.
Og svo heyrði hann, að Wilson næstum hrópaði af
undfun.
— Jefferson! i
Hinn maðurinn, og Hjálmar taldi víst, að hann væri
faðir stúlkunnar, svaraði þegar:
YOU'RE OFFTHEBEAM/
IT’S ENGINE TROUBLE/ GET
CLEAR.CONWAY/rM GOIW&
IN FOR A FORCEO LANDING-/
YNDA-
S A6 A
ÖRN: „Filmurnar eru búnar!
Hvernig er ástatt með þig?“
HINN FLUGMíAÐURINN: „Ein
eftir. Ég ætla að taka skottið
á þér! Ég skemamdi vélina (þína.
'Drottinn rninn! Það var ekki
mieiniingin.“
ÖRN: „Þú átt ekki sök á því. i
Vélarbilun hér! Víktu! Ég #:
ætla að reyna neyðarlendingu. g;