Alþýðublaðið - 27.05.1944, Blaðsíða 5

5
Laugardagur 27. maá 1944.
flLÞTPUBUiBifl
________-_________ _________ __________farþegaflutn-
ingiim — Gamli kirkjugarðurimi við Aðalstræti — Aust-
urvollur og Amarhóll ~ Haugurinn við Skíðaskálann
— Gosbrunnur á Lækjartorgi.
VA L H ö L L & Þmgvöllum íer að
tafca á móti gesíum hvað úr hverju.
TJndanfariS hefur veriS íainiS að ýir.s-
nm eadnrbóíom þar eysira imdir
filjóm og sainkvæmt fyrirmælurn hinna
nýju eigends. En sá míkli hængur er á
gjöfinni, að ómögulegt er aS komast iil
Þingvalla nema með því að kanpa sér
heila bifrei® og kostar hún 70 krónur
með dagtaxta á rúmhelgum degi og án
nokkuirar biðar. Enn haía engin sér-
leyfi veriS veitt á þessari leið, og enn
er elcki séð hvcmig úr þessu rnáli
rætist.
ÞETTA EB VITANLEGA alveg ó-
þolandi og skipnlagsnefnd fólksíiutn-
inga eða póst- og símamálastjórnin,
verða að ráða fram úr þessu hið bráð-
asta, því að þetta er ein fjölfamasta
leiðin á Suðurlandi, en auk þess verð-
ur að krefjast þess að fullkomið lag sé
á farþegaflutningi miLli liöfuSstaSan'ns
og Þingvalla. Vel gæti ég trúað því, að
þrátt fyrir allar ádeilurnar og skarrr.i-
imar síðast liðið sumar, muni fólk nú
óska þass eindregið, að Steindór sjái
enn ura þessar ferðir. Ætli það fari
ekki svo, að fólki íinnist, að það vanti
nöldrið sitt?
ÞJÓDHÁTÍÐAENEFNDIN hefur
tiLkymat, að hún ætli að sjá um fólks-
flutninga að mestu leyti til Þingvalia í
sambandi við þjóðbátíoina, sem þar er
ráðgerð í sumar. Ekki tel ég ólíklegt, aS
það inu.ni reynast henni erfítt, því að
ég þykist vita, að miklu fleiri vilji kom-
ast til Þingvalla en geta komist þangað.
Ekki veit ég gjcrla um það skipulag,
sem þjóðhátíðamefnain ætlar að hafa
á fólksflutningunum, en það hlýtur hún
að haia tilbúið.
REVKVÍKÍNGt'R SKKIFAK: „Það
er auðséð að gamli kirkjugarðurinn við
Aðalstræti er ekki lengur í einkaeign.
Óhreinsaður er hann ennþá, þarna sem
hann stendur I miðjum bænum og
komið langt frarn í maí. Ég geng frarn
hjá honum daglega og hef verið að
vona, að ryðgaða tunnan væri að
minnsta kosti farin. Fallega girðingu
þyrfti að setja utan um garðinn sem
fyrst, mála litla húsið og setja rúður I
það.“
„AÐ ÆTLA SÉB að hafa garða Iicr
ógirta, er alveg óskiljanlegt eftir þeirri
reynslu, sem fengin er með Aust irvöll
og Amarhól. Það getur vel v-sriið að
ógirtir garðar geti fengið að vera í íriði
í Noregi, en það gengur ekki hér, þar
sem elckert fær að vera óbrotið og 6-
útsparkað. Lítið bara á birkihrislumar,
sem settar voru meðfram Amarhóli,
ekki ein óbrotin, eða grasbletturinn,
iim, allur eins og svað, þrátt fjTÍr all-
sx götumar, sem lagðar hafa verið um
hann og fólki ætlað að ganga á. Er
ekki annars mikið ósamræmi í hinu
vclduga hliði og ógirtu túninu?“
,JiURT, SEM ALLEA FYRST
með skúrana og draslið á Leekjartorgi
og setjum íallegan gosbrunn á mitt
torgið, hann gæti islenzkur listamaður
gjört og við Reykvíkingar skotið saman j
í hann. Um útlit tjamarinnar er oft
búið að tala, en ekkert hefur verið gjört
ennþá henni til prýðis.“
,ýiö LOKUM langar mig til að
benda á, að haugurinn hjá Skíðaskálan-
um er algjörlega óþolandi. Vill ekki
stjóm þess skála taka rögg á sig og
kippa því í lag?“
ÞETTA ER FALLEG HUGMYND
um gosbrunn á Lækjartorgi. En er vert
aö koma honum upp fyrr en umhverf-
ið þarna er orðið dálítið betra cn nú
er? Hótel Rekla og Smjörhúsið, þar
sein nú er að koma ný og voldug
bókaverzlun, þarf að hverfa og eitthvað
þyrfti að prýða staðinn áður en fagur
gosbrunnur kæmi þar. En okkur vant- '
ar gosbrunn í Hljómskálagarðinn. Ég '
er svo sem ckki hræddur um að hann
komi þab elcki, ef leyfi fæst fyrir Tón-
listarhöllinni þar. Forstöðúmenn þess
máls eru svio hugmyndaríkir og dug-
legir, að þeim em allir vegir færir.
i:NNARS RIKNNíR ÞE'FI'A OSS
enn einu smni á það, hversu brýn
nauðsyn er á því fyrir okkur að fegra
Reylcjavík. Við erum á leiðinni með
það og margt hefur verið gert -til um-
bóta á undanfömum árur>, en betur má,
ef duga skal. Vi3 erum aðeins að
byrja. Og það mega þeir bæjarbúar
vera vissir um, sem slrrifa mér bréf
um þetta efni, að þeir vinna vel í
þessa átt. Ef bæjaryfirvöldin finna á-
huga almennings fyrir þessu máli, þá
er það þeim geysimikil hvatning.
ÞAÐ ER ALVEG RÉTT, að í
Reykjavík er ótrúlega margt af fólki,
, sem eldci er í húsum hæft, sem eldci má
fá að ganga um fagra staði, vegna þess,
að það er svo hir'öulaust. En þessu
En þessu fólki verður að kcnna — og
bezta kennsian er í því fólgin að sýna
því fegurðina. — Það skulum við gera.
Hannes á liommu.
Stjómmála- og fræðslurit All)ýSuf!okksins.
LesSS um bæsnn s

E£tir Hannibal Valdimarsson skólastjóra.
Eit Gylía 1». Gíslasenar:
• i
SésÉaiismi á vegasm íýlræSis e«§a
einræðis
fæst nú aftur í bókabúðum.
AUGLÝSiÐ í ALÞÝDUBLADiNU
Blómarósir í Mexíkó.
Þannig klæða þær sig við veð'eioar á skeiðvellímim mikla í Mexíkó, höfuðborg hiiis sam-
nefnda níkis í Mið-Ameríku, en þar er alltaí mikið um að vera við slík tækifæri óg fjöldi
fó.lks, sem kemur til að sýna sig og sjá aðra. Mexík.óbúar eru skrautgjarnir og rþá ekkl
sázt „senóríturnar“ — eins og vel má sjá á myndinni.
1| R E N E , sem er þrjátíu og ;
* firnm ára gömul, er kona sú,
sem ábyrg er að búningum í sér-
hverri kvikmynd síæista kvik-
myndafélags heimsins.
Á vinnustað sínum gengur
! Irene aðeins undir þessu eina
nafni. Að því leyti á hún sam-
merkt með Topsy og Kleópötru.
Hið rétta nafn konu þessarar er
raunar frá Eiiot Gibbons, en bún
hefir náð slíkri frægð undir Irene-
heitinu, að ef símað væri til kvik-
myndaíólagsins, er hún síarfar
við, og spurt eftir frú Gibbons,
myndi sennilega enginn þar kann-
ast við það nai’n.
En sé spurt eftir Irene, verður
hlutaðeiganda vísað begar í stað
til vinnvstofu hennar, sem raun-
ar er mjög ólík öðrum vinnustof-
um. Þetta er stórt herbergi og
brúnmálað. Eima veggur þess er
þakinn speglum, og í viku bverri
getur þar að líta myndir Hedy La-
Marr, Greer Garson, Judy Gar-
land, Lana Turncr, Irene Durme
og annarra heimsfrægra kvik-
mvndaleikkvenna. Speglum þess-
um er ekki fyrir komið í vinnu-
| stofu þessari fyrir fordildar sakir.
Þeir eru nauðsynlegir fyrir Irene
I og starf hennar.
Irene þessi, fædd Lenta, er
kynjuð frá Montana. Hún hugðist
gerast slaghörpuleilcari og tókst
för á hendur ung að árum til
Kaliforníu. Hún hóf nám við tón-
listardeild háskólans í Suður-j
Kaliforníu. Herbergissystir henn-
ar ætlaði að nema kvenbúninga-
gerð, en var of feiinin til þess að
mæta ein síns liðs í skólanum.
Hún hætti því ekki íyrr en hún
fékk Irene til þess að koma með
sér.
Irene hugsaoi sem svo, að það
gæti aldrei orðið til hins verra
j fyrir sig að kynnast gerð kven-
búninga. Það gat meira að segja
orðið henni næsta mikils virði,
þegar hún kæmi opinherlega fram
sem slaghörpuleikari. En þegar
fyrsta kennslustundin var úti,
hafði hún ákveðið að leggja ein-
j mitt þetta nám fyrir sig.
| Eftir að Irene hafði lokið námi
! sínu opnaði hún kjólaverzlun
! þarna í Suður-Kaliforníu. Síag-
I harpan, sem hún kom þar fyrir,
j var eini minjagripurinn um hinn
i fyrri tónlistaráhuga hennar. En
slagharpaií var henni til heilla,
þvi að hú.n olli því, að ýmsir lögðu
leið sína til kjólaverzlunar henn-
ar, sem ella hefðu orðið þa’ sjald-
séðir gestir.
Hér var það svo, sem Irene gat
KEÍN ÞESSI, sem hér er I
þýdd úr timariíinu English
Digest, er eftir Nanette Kutn-
er og íjailar um lúna frægu
Irene, sem velur húninga kvik-
myndalrikkvennanna í Holly-
wood. Irene þessi, sem réttu
naftd heiíit £rú Eliot Cibbons,
á sér merkilcga sögu. Upphaf-
lega hugðist hán verða slag-
hörpuleikari ,en henaing réði
því, að hlutverk hennar varð
það að verða ráðimauíur leik-
kvenna HoIIywoodhorgar um
val búninga þcirra.
sér hinn fyrsta orðstír á vettvangi
bún.lngagerðar. Einhver fyrsti
viðskiptavinur hennar var leik-
kónan Dolores Del E.io. Irene hélt,
að tilviljun ein hefði ráðið því, að
Rio tók að skipta við hana. En
sannleikurinn var sá, að ástæðan
til þess var sú ein, að Dolores Del
Rio hafði þegar í stað sannfærzt
um það, að Irene hafði frábæran
smekk til að bera. Og hún sagði
vinum sínum og vinkonum brált
frá þsssari ungu stúlku, er kunni
svo ágætlega til s|arfa síns. Og
þetta varð að sjálfsögðu ómetan-
lega mikils virði fyrir Irene.
Þess varð skammt að bíða, að
fleiri kvikmyndaieikkonur tækju
að skipta við Irene. Hún varð
brátt vinsæl meðal leikaranna í
Hollywood, og kyimi heimar af
þeim urðu svo til þess, að hún
giítist Richard nokkrum Jones, er
var íorstjóri kvikmyndafélags.
Harm sannfærðist brátt um það,
hversu mikilhæf Irene var á vett-
vangi starfs síns og fékk henni
það fé, er með þurfti til þess að
hún gæti stofnað verzlun í Holly-
wood, sem hæfði henni. En
skömmu eitir að Iren.e hafði opn-
að hina nýju verzlun sína, lézt
maður hennar. Hún hafði unnað
honum mjög og mátti nú ekki
verða til þess hugsað að reka á-
fram verzlun sína, er minnti hana
svo mjög á hinn látna ástvin sinn.
Hún hætti því rekstri verzlunar-
innar og hált til Norðurálfu hald-
in sárum harmi. Þar fullnumaði
hún sig í iðri siimi sem mest hún
mátti.
Skömmu eftir heimkomu sína
var henni boðið að takast á hend-
ur forstöðu einhverrar frægustu
og viðurkenndustu tízkuverzlun-
ar Kaliícrn Þar staríaði hún
svo í átta ár og gat sér hinn frá-
bærasta orðstír. Tízkusýningar
þær, er hún efndi til, þóttu ávallt
stórviðburðir. En ástæðan fyrir
því, að liún sagði starfi sínu Iausu,
mun fyrst og fremst hafa verið sú,
að henni lét aldrei að selja tizku-
klæði verzlunar sinnar á því
verði, sem tíðkaðist. Ef til viH
veit'ekki Louis B. Mayer, hvað
olli því, að Irene réðist í þjónustu
hansi En efalaust var ástæðan iil
þess sú, að hún hefir talið starf
það íiæfa betur skaphöfn sinni en
forstaða tízkuverzlunarinnar,
enda þótt sá starfi færist hemii iir
höndum með þeim ágætum, sem
einsdæmi mega heita.
Einhver mesta unun Irene er að
ákveða húninga ungra kvenna
eins og Kathryn Grayson, Marsha
Hunt og Frances Rafferty. En
hún velur þeim eigi aðeins klæði,
sem fari þeim vel. Hún leggur og
áherzlu á það að kenna þeim þá
framkomu og látbragð, sem hæfir
þeiro. Hún leynir því engan veg-
inn, að starf hennar sé alls fyrir
•gýg unnið, ef konan, sem ber
klæði þau, er hún hefur valið
hemii, temji sér ekki þá fram-
komu og það látbragð, sem við
eigi. ,
Vinnudagur Irene er jafnan
langur, og hún ann sér lítt hvíld-
ar. Oftast snæðir hún dagverð í
skrifstofu sinni, og les þá jafn-
framt eða kynnir sér tízkumynd-
ir. Siðdegis ræðir hún svo iðu-
lega við þá, er framleiða leikbún-
inga eftir þeim fyrirmyndum, sem
Irene liefur ákveðið.
Þegar hinum langa vinnudegi er
loksins lokið, ekur hóm til hú-
staðar síns í Westwoodþorpi.
En stundum snæðir hún líka
kvöldverð í vmnustofu siimi
og liorfir því næst á kvikmyndir.
Hún sér svo að segja hverja kvik-
mynd, sem framleidd er í HoIIy-
wood.
Fyrir stríðið eyddi hún þó flest-
um kvöldum sínmn heima hjá
,manm sínum, Eliot Gibbons. Gib-
bons er kvikrnyndaleikritahöf-
irndur, en gegnir nú starfa sem
höfúðsmaður í hernum. Þau
kynntust fyrst í veizlu hjá Dol-
ores Del Rio, er þá var gift Ced-
ric, bróður Eliots. Ári síðar voru
þau Irene og Eliot gefin saman í
heilagt hjónaband.
Þau hjónin áttu hús á töfra-
fög'rum stað í Kaliforníu, En eft-
ir að Eiiot var farinn í stríðið,
flutúst Irene til Iiollywood.
Irene hefir mikið yndi af því að
Framhald á 6. síðu.