Alþýðublaðið - 27.05.1944, Blaðsíða 8

0H» SCORCH
DARLIMQ-.
f TRANSPORT C723X/ \
5TATION PLANE ON LANDINO'
STRIP B AND STAND BY '
FORTAKE-OFF/
7 THAT5 SCORCHV’5
PLANE/ HE’5 (50NNA
MAKEA BELLY-LANDIN&.
HURRY,
KATHY/
9
1YNDA-
ALÞTOUBLAÐIÐ
Langwrdagnr 27. mal 1944.
VINSTÚÍLKAiN: „Romchi nú
elskan. Þtú verður bara fyrir
íhérna. Við höfum engan tíma,
hvort sem er . . .
NYJA BIÖ S
I
Ráwæna sfúlkan
SS«AMLA BIO
„Bros gegnum

FLUTNINGARFLUGVÉLIN er
að leggja af stað: Flýttu þér
Kata!“-----
FLUGV ALLARSTARFSMENN :
„Þetta er tflugvél Arnar. Hann
reynir nauðarlendingu!“
KATA: „Ó, Öm elskan tnín!“
ríasmt/ma
(The Desperadoes)
Randolph Scoít
GTaire Ford
Ciaire Trevor
Evelyn Keyes
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
2. hvítasunnudag
Bönnuð fyrir börn innan
14 ára.
Meinvættur frumskéganna
Barnasýning kl. 1,30
lAogangseyrir 1 króna
jpala aðgöngum. hefst kl. lli
RÆKTI SITT STARF
SIGVALDI er maður nefnd-
ur og var mesti óeirðamaður
um kvennafar. Hann var kvænt-
ur, en átti fjölda bama í lausa-
leik eða framhjáhlaupi.
Einu sinni hafði honum á-
skotnazt þrír „króar“ í sömu
vikunni, sitt með hverri kvinn-
unni, og var honum tilkynnt
af hlutaðeigandi bamsmæðrum,
að gefa tafarlaust með krökk-
unum og greiða allan sængur-
kostnað eða hirða „króana“ að
öðrum kosti.
Sigvaldi lét ekki segja sér
það tvisvar og lagði af stað að
heiman, með reiðingshest og
kláfa á klökkum. Daginn eftir
kom hann heim aftur og var þá
með alla krakkana í kláfunum.
Kona hans varð bálvond,
þegar hún sá bónda sinn koma
með þennan flutning og spurði,
hvað slíkir aðdrættir ættu að
þýða.
En Sigvalda varð ekki svara
fátt, hann tók ofan hattinn og
sagði:
„Það er hlutverk húsbónd-
ans að framleiða og færa í bú-
ið, en frúarinnar að fara vel
me.ð fenginn afla.“
* * <*
AUGLÝSING:
LYKLAR töpuðust nýlega á
snærisspotta milli Reykjavíkur
eg Hafnarfjarðar.
* * *
AFREK OKKAR eru skop-
myndir af hugsunum okkar.
Paul Oddridge.
ur um, að.ég sé líka flóttamað-
ur í vissu tiliiti. Ég er að reyna
að flýja það einikennilega fyrir
baeri að kenna ótta við að vera
búsettur á eyju. Ég gat ekki
undir neinum kringumstæðum.
aáborið að dveijast á Englandi
lerigur. í>að er engin furða, er
það? Það var svo komið, að ég
þiurfti ekki annað en sjá regn-
hlíf til íþess að kenna sársauka.
— Mitt land, h/vort sem það
íhefir rétt eða rangt fyrir sér
— — sagði ég og bnosti í átt til
raddarkmar, sem skyndilega
hafði öðlazt líf. Þetta var tveim
ur vikum eftir að Hitler hafði
farið inn í Prag, og þýðingár-
leysi Englands var orðið öllum
augljóst.
— Það hefir ekki aðeins rangt
fyrir sér, heldur er það glæp-
samlega heimskt. Ég get full-
vissað þig um, að það er ekki
til nein tilfinning eins óþægileg
og sú, að finnast að maður þurfi
afsaka sig fyrir hverjum og ein
um: Afsakið mig, ég er raun-
verulega sómamaður, þó að ég
sé Englendingur. Fullkomin við-
urstyggð!
— Sjáið! sagði ég. Skýin
höfðu greiðzt í sundur og í rauf
inni milli þeirra sá í (heiðan him
inn. Þar gat að líta nýtt tungl
og nokkrar stjörnur, stœrri og
bjartari en ég hafði nokíkru sinni
áður séð. Eg horfði á þetta
stækka smátt og smátt. — Gam-
all vinur minn, sem þekkti siký
in og fjöllin var vanur að segja,
að það mundi eikki rigna, ef mað
ur sæi heiðan blett af himnin-
um, nógu stóran til að búa til
úr kvenmanns pils, sagði ég.
— Já, það segja fjárhirðarn-
ir í Skotlandi líka, sagði Kristó-
fer. Hann hafði troðið tóbaki í
pípun>a sáná og kveikti1 í henni
aftur, og nú reis íhann á fætur
og hallaði sér yfir handriðið til
þess að horfa upp í loftið. Ég
sá hann mjög glöggt nú. Hann
var Ihár og grannvaxin og haíði
andlit fjaílgöngumannisins. Allt
var stórt og sterkt á bonum,
nefið, munnurinn og djúpar
augnatóftirnar bak við gleraug-
un. .Hann var ekki d neinum yfir
frakka, enda þótt mér fyndist
nóttin éikaflega köld.
— Þetta er eins og að horfa
beint inn í himingeiminn, er
það ebki? sagði ég.
— Þarna kemur Grauhorn í
Jjós, sagði- hann og benti með
hökumii út í f jarlægðina. Skýin
greidldust sundur smám saman
og loks 'komu tindar f jallanna í
ljós.
— Fallegt, er ekki svo? sagði
Kxistáfer.
— Ég verð að heimsækja þau
bráðlega, sagði ég.
— Vissulega þurfið þér þess.
Ef veðrið helzt — mér væri mik
il ánægj'a í því að leiðbeina yð-
ur ofurliítið um þau. Þér hafið
i auðvitað skáði meðferðis?
' — Bara gömul sdcíði. Ég bjóst
við, að ég gæti keypt ný hér.
-— Ef það er ekki hægt, þá
getið þér farið með lestinni til
Arlingen. Það er þar, sem með-
ur fær alla hluti.
Allt í einu veitti ég því at-
Ihiygli, að ég var miður min af
þreytu. Hjartað hagaði sér
skringilega, ég hafði hljóm fyr-
ir eyrunum og slagæðin sló
mjög hratt. -— Nú finn ég á-
hrif loftslagsins, isagði ég. —
Það hefir brotið mig á bak aft-
ur d einum svip. Ég býst við, að
það sé mál til komið fyrir mig
að fara að hátta.
Ég reis á fætur, en horfði
stöðugt til fjallanna. Skýin vom
nú á nokkurri hreyfingu. Nótt-
in var orðin enn kaldari. Það var
svo kyrrt og fagurt, að það olli
nálega sársauka. Aðeins þá
minntist ég þess, að síðasta
stundarfjórðunginn hafði ég
gleymt að hryggjast vegna MLk-.
aels.
— Þökk fyrir félagsskapinn
-----sagði ég.
— Sömuleiðis þökk •— —
sagði hann. Ég rétti höndina
yfir milligerðina, og hann tók í
hana. Fingur mínir voru votir
og kaldir og stirðir, en hönd
hans var þurr og hlý. Þetta var
svo viðkunnanleg hönd, að ég
hélt í hana andartaki lengur en
eðlilegt var. Hvernig stóð á því,
að höndin á honum var svona
hlý? hugsaði ég. Það er af því,
að hann hefir haft hana í jakka-
vasa Bínum, svaraði ég sjálfri
mér. Allt í einu var ég haldin
þeirri ósk, að hann héldi áfram
í hönd mína og stingi henni í
vasa sinn eins og ungir elsk-
endur gera og ætla, að þeir hafi
fundið upp þessi ágætu blíðu-
brögð. Þessi hugsun var jafn
áleitin við mig og ég væri villt-
ur ferðalangur en vasi hans hús
við veginn, ljós í glugga, þak,
þurrt og hlýtt skýli. Ég tók hina
einmanalegu og köldu hönd
mina og fór með hana inn í
svefnherbergið mitt, sem einn-
ig var kalt.
Þessa nótt dreymdi mig, að
ég væri egg, sem þyrfti fjög-
urra mínútna suðu, og ég sagði:
Þið verðið að sjóða mig mikið
lengur, ég er ekki einu sinni
orðin volg enn þá, og dr. Kon-
rad sagði: Það er loftslagið, og
Mikael sagði: Nú get ég séð
gegnum gat og alla leið inn í
himinhvolfið. Og að baki allra
drauma minna vakti sú vitund,
að eitthvað gott hefði komið
fyrir mig, en ég gat ekki munað
hvað það var.
*
14. júní 1940. Ég, Marion,
sit í jökulsprungu í Walliser-
Ölpum og rifja upp ævi mína.
Ég minnist hljóðsins, þegar
lyklinum í útidyrahurðinni að
Spennaandi mynd í eðlileg
um litum úr vesturfylkjmn
Bandarík j anna.
(The Amazing Mrs Holloday)
(Smilin’ Through)
heimili foreldra minna í Ví^ar-
borg var snúið og lyktinni í í-
búð okkar í Hahnenstadt. Ég
minnist milljóna slíkra smáat-
riða frá liðnum árum. En begar
ég hugsa um síðasta ér, minn-
ist ég aðeins brota úr sam-
ræðum, skjálfta raddar, lögunar
og hreytfinga skýs, öngþveiti ver
aldar, sem enn var rusrluð.
Mánuðirnir, sem liðu frá því,
að Tékkóslóvakía var beitt of-
beldi, og þangað til ófriðurinn
brauzt út, voru eins konar
Ijósaskipti, kynleg og erfitt að
glöggva sig á þeim. Ég minn-
ist þess, að fólk x Bandaríkjun-
um var slegið ótta, en í Evrópu
var fólk rólegt. Hvað svo?
sagði það. Við höfum áður átt
í stríði ög munum eiga það
aftur. Ég minnist þess, að það
var fyrirferðarmikill flutning-
ur í franska skipinu, sem ég
sigldi á til Evrópu, og skips-
höfnin sagði, að það væri flug-
straumí ðrlaganna
Skemmtileg söngvamynd
með
Deanna Durbin
Barry Fitzgerald
Arthnr Treacher
Sýnd UL 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Metro Goldwyn Mayer
söngvamynd, tekin í
um litum.
AðalMutverk leika
Jeanette MacDonald
Brian Aherno
Gene Raymond
Sýnd á 2. Hvítasunnudag
kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
fagnaðarríka, sem staðurinn hefir upp á að bjóða. Ef til vill
er þó örðugt að koma orðum að þessu, sem honum finnst
betra. í>að liggur í loftinu, þess gætir í tali allra tjaldbúanna,
það hljómar í söngnum, það felst í bænastundum kvöldanna
og morgnarma, það streymir til hans frá brosum og umönn-
un þeirra, sem hann umgengst.
Hið eina, sem honum finnst á skyggja, er það, að hann
skuli þurfa að vera öðrum til byrði og sætta sig við það,
að hlúð se að honum eins og væri hann ómálga barn. En
hann sættir sig bó við bað, að hann muni geta launað allt
þetta áður en langt um líður, þegar hann getur farið á veiðar
og dregið björg í bú. Og hann er þess einnig albúinn að vinna
úti á akrinum og í fíkj ulundinum eins og Páll gerir nú dag
hvern.
Bara að honum auðnaðist að endurgjalda í einhverju
umhyggju þá og alúð, sem honum hafði verið auðsýnd.
Alísa köm fyrir homið á fjallinu með mesta óðagoti.
Lokkarnir bylgjuðust um rjóða vanga hennar, og hún var
broshýr.
— Hvemig líður þér?
— Þakka þér fyrir. Mér líður dável. Á morgun fer ég út
á akurinn. v
Hún nemur staðar og horfir á hann.
— Til að vinna?
— Já, til þess að vinna.
— Má ég sjá hendina á þér? Nei, ekki þessa, — hina.
Hann réttir henni hægri höndina. Hún er enn bólgin
og stirð um liðamótin.
— Nei, þú verður að halda kyrru fyrir nokkra stund
COAAE ON, HONEY/ YOU’RE
IN THE WAY HERE/ WE’VE KIO
MORE TIME, ANYHCW,,, }

AP Féattíres
STJARNARBIOSS
STIGANENN