Alþýðublaðið - 10.06.1944, Blaðsíða 6

JUJ»YÖÚSÍLM*BÖ •____________________Latigardagur 10. júní 1944,
Vatns- og Hitaveitan mun á næstunni ráða til sín
nokkra menn vana pípulögnum, (þurfa ekki að hafa
iðnréttindi).
Hér er um fastar stöður að ræða, og eru laun sam-
kvæmt VIII. flokki launasamþykktar Reykjavíkur-
bæjar.
Umsóknir með upplýsingum um hvað og hve lengi
viðkomandi hafi unnið að pípulögnum, sendist skrif-
stofu Vatns- og Hitaveitunnar, Austurstæti 10 IV.
fyrir 14. þ. m.
Frekari upplýsingar má fá í skrifstofunni, sími 1520
og 1200 (foi;stjórinn).
íslandsmótið:
Vatur - Víklngur jafn-
tefli 2-2
Knattspyrnumót
ÍSLANDS hélt áfram á
miðvikudagskvöldið með leik
milli Vals og Víkings. Þessi leik
ur átti að fara fram á þriðju-
dagskvöld, en var þá frestað
vegna óhagstæðs veðurs, en
veðrið á miðvikudagskv. var
lítið hagstæðara, því vindur var
talsverður, sem án efa hefir átt
sinn þátt í því að trufla leikinn.
Víkingur fékk tækifæri til að
velja um mark og kaus að leika
undan vindi.
Hófu Víkingar þegar sókn af
miklum krafti og hugðust að
notfæra sér út í ystu æsár þann
hág sem þeir hefðu af því að
hafa vindinn með sér.
En þrátt fyrir hatðvítuga
sókn, stóð vörn Vals fyrir, eins
og endranær, Þó fór svo að lok-
um áð Víkingum tpkst að skora
mark og var það eina markið,
sem skorað var í fyrri hálfleikn-
um. — Var það hægri úth. sem
skaut mjög fallegu skotí á mark
ið og fataðist Hermanni svo að
hann fékk ekki höndlað knött-
inn fyrr en hann greiddi hann
úr netinu, var engu líkara en
þessi margherti markvörður
væri „nervös“.
Þrátt fyrir hraða og harða
sókn Víkings undan vindínum
ber ekki svo að skilja að fram-
herjar Vals hafi verið aðgerðar-
lausir, því mark Víkings var oft
í yfirvofandi hættu, og einu
sinni tókst hægri úth., Ellert,
að skjóta mjög prýðilega föstú
og öruggu skoti, en knötturinn
skall með ofsahraða á öðrum
markstaurnum, það munaði
mjóu en nógu. Þannig var það
oftar, að Valsmönnum nýttust
ekki tækifærin, sem þeir áttu.
Lauk fyrri hálfleiknum með 1:0.
í síðari hálfleik var almennt
búizt við því að Valur myndi
hafa allt ráð mótherjanna í
hendi sér.
En það var þegar augljóst í
upphafi seinni hálfleiksins, að
Víkingar voru þess albúnir að
láta ekki hlut sinn fyrr en í fulla
hnefana.
Þeir treystu varnir sínar
mjög með því að skipa þar meg
inliði sínu og tókst að koma í
veg fyrir allar tilraunir framh.
Vals til að skora, lengi vel, en
er um 17 mínútur voru af leik
tókst öðrum útv. Vals, Sveini,
að skora mark með snöggu skoti,
að undangenginni hraðri sókn.
Skömmu síðar, hófu Víking-
ar sókn og miðfrv., Brandur,
brunaði með knöttinn viðstöðu-
laust meðfram vinstri hliðar-
línu og sendi hann með fallegri
spyrnu fyrir markið. Þar tók
Eiríkur, miðfrh., við honum og
skoraði. Gekk þetta allt fyrir
með fádæma hraða, og var sem
Valsmennirnir áttuðu sig ekki
fyrr en knötturinn lá í markinu.
Voru nú fagnaðarlæti mikil
með Víkingsmönnum með áhorf
endum, og hafa sjálfsagt marg-
ir talið öruggt að íslandsmeist-
ararnir myndu „liggja í því“.
En Adam var ekki lengi í
Paradís, og Víkingar fengu ekki
lengi haldið þessu yfirmarki
sínu, því örskömmu seinna, hófu
Valsmenn sókn, sem endaði
með því að miðfrh., Sveinn
Sveinsson, skoraði með prýði-
legu skoti, og þannig lauk leikn
um með jafntefli: 2:2.
Það sem var einkennandi fyr-
ir þennan leik var hraðinn en
ekki að sama skapi öryggi. Mun
vindurinn hafa átt sinn þátt í
hvorutveggja.
Hins vegar sýndu báðir flokk
arnir við og við snotran leik,
sem sannar það, að við góð veð
urskilyrði — logn — myndu
þessir flokkar sýna góðan og
skemmtilegan leik, mun von-
andi verða tækifæri til þess síð-
ár í sumar, að sjá lið þessi leika
í ákjósanlegu veðri.
Margt var áhorfenda. dómari
var Þráinn Sigurðsson og
dæmdi hann ógætlega.
Ebé.
HVAÐ SEGJA HIN BLÖÐIN
Frh. af 4. síðu.
barns“. Hefir það ekki fengið leið-
sögumenn, sem háfa gert það að
vandræðabarni? Hafa þeir og ekki
hafið undirbúning þess, að hið
mikla fé félagsins verði notað til
ýmislegs annars en skipakaupa, m.
a. gistihúsreksturs! Er ekki kom-
inn tími til að grípa í taumana og
gera Eimkipafélagið aftur að því
„óskabarni“, sem þjóðina dreymdi
um áður fyrr?“
Því verður vissulega ekki neit
að, að skýrsla viðskiptaráðs sýn
ir „Eimskipafélagið í talsvert
öðru gervi“ en menn hafa hugs-
að sér það. Og erin hafa forráða
menn félagsins goldið þögnina
eina við hinum þungu ásökun-
um viðskiptaráðs á hendur fé-
iaginu.
Ællur íreðfiskur §11 ú§-
flufnings malsskyldur
HINN sjöunda júní síðasí-
liðinn, gaf atvinnumála-
ráðuneytið út reglugerð um
mat á freðfiski.
Frá og með þeim tíma er því
allur útfluttur freðfiskur mat-
skyldur, og mun eftirleiðis
verða haft strangt eftirlit með
því, að reglugerð þessari verði
framfylgt.
Ef bændurnir
Frh. af 5. siðu
Austur-JEvrópu til 'hins nýja
heiirns. Árið 1907 fluttust 1 285
000 manns frá S-uður- og Austur-
Evrópu til Bandaiííkjanna og
má af (því nokkuð ráða, hversu
fólkstflutningar þessir hafa mikl
ir verið. En heimsstyrjöldin
fyrri koim í veg fyrir framhald
þessara fólksflutninga, og á
kreppulárunum áttu bændur í
löndum þessum fárra kosta völ,
þótt iþeir heíðu viljað efna til
nýrra landniáma á framandi lend
um. 'Sivo bomu viðsjárnar í Vest
ur-Evrópu til sögu og styrjöld
sú, sem nú er háð og aMir munu
geta gert sér lí hugarlund, hvaða
álhrif muni hafa haft á fólk þess
ara landa. Það er talið, að tólf
milljónir bænda ií löndum þess
um eigi við hungur og bjargar-
leysi að foúa. Það leikur því ekki
á tveim tungum, að eitthvað
verði að . gera fólki þessu til
bjargar og farnaðar eftir að úr-
slit hilldarleiksins hafa verið ráð
in.
*
ElSS BER að gæta, að í
mörgum löndum höfðu
merkar ráðstafnir verið gerðar
til þess að bæta hag og aðstöðu
bænda nokkuð firá því, sem fyrr
um var, á órunum fyrir nú-
verandi stríð. í Júgóslafíu var
til dæmis það djarfa spor stig-
ið áfið 1936 að gefa bændum
upp helming skulda sinna. Einn
ig var efnt til merkra nýjunga
í Rúmeníu, þar sem bændur
hötfðu verið kúgaðir óg arðrænd
ir af landeigendum gegnum ár
og aldir. Aðalóherzla var þar
lögð á það að tryggja bændum
eignarétt ábúðajarða sinna.
Þessi nýskipan móílanna þar í
landi vakti mikla athygli í Ung-
verjalandi, Þýzkálandi og Rúss-
landi og gaf krötfum bænda þar
byr undir vængi.
Ungverjaland er sennilega
eina landið á Evrópu þar sem
landeigendur kúga enn landseta
sína og arðræna í Mkingu við
það, sem tíðkaðist á miðöldun-
un. Þar er það mikið vandamál,
hversu marga ibændur skortir
jarðnæði. Það er ekki fyrr en eft
ir 1918, sem hagur bænda fer
dálítið að skána þar i landi, og
þó er hann enn í dag hinn öm-
urlegasti. Það sést bezt á því,
að um 100 000—150 000 bændur
fluttust þaðan árlega af landi
brott langa faníð, að bændur hafa
unað hag sínum hið versta. Enn
í dag shortir fjölmarga bændur
og landbúnaðafverkamenn Ung
veirjalands jarðnæði, og er á-
stæða til þess að ætla, að til
mikilla tíðinda kunni að koma
þar á landi fyrr en sáðar, ef ekki
verður breytt um stjórnarstefnu
varðandi bœndastéttina.
*
HAGUR BÆNDA í Tékkó-
Slóyakíu batnaði mjög eít
ir 1919. í Eystrasaltslöndunum
hafði einnig verið unnið mark-
víst að því að bæta kjör bænda,
þar til þau voru innlimuð í .So-
vétr'íkin. Etftir 16119 var flest-
um stórjörðum Eistlands skipt
milli bænda og sömu sögu var
að segja frá Litháen.
*
EINHVER mikilhæfásti
stjórnmiálamaður B'úlgara
á árunum eftir heimsstyrjöldina
fyrri var Alexander Stambol-
isky. Hann var forsætisráðherra
landsins 1921—1923 og lagði
mikla áherzlu á það að bæta hag
bænda, enda var hann sjálfur
bóndasonur. — Hann dreymdi
um það að stofna bændasam-
tök, er sameinuðu bændur allra
landa innan vóbanda sinna og
ynnu markvíst og skelegglega
að því að fá kröfum þeirra full-
nægt og farnað þeirra tryggð-
an. En Stambolisky lést áður
en harin gæti framkvæmt þetta,
og hingað -til hefir engin orðið
Eisenhower
rr

Hér má sjá Dwight. D. Eisenhower, vfirmann innrásarherj-
anna, taka í höndina á einum af áhöfninni á nýrri flugvél,
sem nefnd var í hcfuðið á Eisenhower og köllað „General
lke“, en Ike er gælunafn á hershöfðingjanum. Flugvél þessi
er af nýjustu gerð flugvirkjanna svonefndu. Flugmennirnir
eru’ í nýrri tegund flugbúninga.
til þess að lyfta merki hans að
nýju.
En etftir að fyriri heimsstyr]-
öldinni lauk hatfa óneitanlega
miklar og merkar framtfarir orð
ið á vettvangi landbiúnaðarins
í flestum löndum Eivrópu. Bænd
urnir eru byrjaðir að rumska
af aldasvefni sínum, og þeir
hafa mikinn hug á Iþví að sækja
fram til nýrra markmiða. Þeir
eru óðum að sannfærast um
mátt sinn og megin, ef þeir hafi
! með sér örugg samtök. Það eru
] allar líkur til þess, að b'jri
I muni að þessari styrjöld lok-
inni skipa sér saman í sterka
* sveit og krefjast réttar síns sem
stétt .og menn. Það kann því að
vera, að draumur Stambolliskys
rætist fyrr en síðar, og vissu-
lega myndi Iþað orka miklu til
varðveizlu þess friðar, sem allar
þjóðir Evrópu þrá og vænta og
skiptir svo mikíu máli að verði
sem bezt treystur og tryggður.
iíANNES A BORNÍNT
'Frh. af 5 sióu
sumir eru húkandi hér og hvar á
vegköntum og utan við þá, og ekki
alltaf til fegurðar, fyrirmyndar eða
siðfágunar. Er þetta það, sem koma
skal? Á samkvæmislíf, stjórnleysi,
drykkjudrabb og óskírlífi að verða
veganesti mikils hluta seskulýðs-
ins á leiðinni til fullveldis og
frelsis þjóðarinnar?“
ÝMSIJril FINNST lýsing m£n hér
framan öfgakennd og svartsýn —
en hún er samt, því miður, sönn,
og get sagt -fleiri sögur og sannað
hvað ástandið er aumt, sérstaklega
er samkvBemislífið stórspillt. —
Fyrir augum unga fólksins flóir alls
staðar áfepgi, og æði margir falla,
því að lítið er gert til að draga það
frá hringiðu óhollra skemmtana og
áf engisr.autnar. ‘ ‘
„ÉG KEYEÐI í ÚTVARPINU
skýrt frá því, að K. F. U. M. héldi
samkomu til minnir.gar um 109 ára
afmæli þes'sa félagsskapar. Ég fór
þangað. — Stóri salurinn var full-
skipaður, meiri hlutinn var ungt
fólk. Þar voru ræður fluttar, og
þar voru sungnir söngvar. Fimm
ungmeyjar sungu þar af fegurð og
smekkvísi."
✓
„ÉG HUGSAÐI með mér: hér á
þó æskan friðland, hér er allt svo
smekklegt og gott. Ég spurði kunn-
ingja minn, sem er félagi þarna,
hvorí oft væri svona fjölmennt.
Hann sagði mér að það væri oftast-
nær svipáð þessu. Það væri freist-
andi að geta um ræðurnar frekar,
en það er víst orðið þegar of langt
mál, sem ég rita þér nú, Hannes
minn. En að síðustu þetta: Eitt af
því, sem ég heyrði þarna á sam-
komunni var það, að K. F. U. M.
hefði s.l. vetur átt 45 ára afmæli.
Svo illa fylgist maður með, að ég
mundi þetta ekki.“
„EN ÉG mundi annað, það að ég
og ýmsir kunningja rmínir, hefðum
haft á móti þessum félagsskap. Ég
fyrirverð mig fyrir það nú, þegar
ég verð að viðurkenna, að þarna
er gott félagtlegt athvarf, sem æsk
an á, og þar sm óáranar peninga-
stríðshringiðu spillingarinnar gætir
ekki.“
Hannes á horninu.
Frh. af 3. síðu.
óhægt um vik um þessar
mundir. Það hefir verið
grundvallarregla þýzkra
hernaðarsérfræðinga og póli
tískra áhrifamanna, að Þjóð-
verjar miegi aldrei berjajst
nema á einum vígstöðvum í
i einu og í Mein Kampf, hinni
góðkurinu bók Hitlers er lögð
áherzla á þetta atriði. —
Þegar styrjöldin hófst var
bersýnilegt að Hitler, Keitel,
Göring' og aðrir hermálasér-
fræðingar Þjóðverja reikn-
uðu aldrei með því að berj-
ast nem^t á einum vígstöðv-
um í einu.
ÞESSAR BOLLALEGGINGAR
eru nú að engu orðriar. Þjóð-
verjar berjast nú ekki á ein-
um vígstöðvum, heldur þrem
í senn: Að vestan við inn-
rásarher Eisenhowers, að
sunnan við heri bandamanna
á Ítalíu ogað austan við hina
sigursælu heri Rússa, sem nú
virðast búa sig undir nýja
sókn.