Alþýðublaðið - 10.06.1944, Blaðsíða 8

AL£»YÐU6S!LnfHD
Laugardagur 10. juní 1944.
Undir dögun
(Edge of Darkness)
Stórfengleg mynd um bar-
áttu norsku þjóSarinnar.
Errol Flynn
Ann Sheridan
Walter Husíon
Nancy oleman
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýning kl. 4, 6,30 og 9
Sala aðgöngum. hefst kl. lí
J
GYÐINGUR NOKKUR fór
frá Transvaal til Durban í þeim
erindum að kaupa þar vörur.
Fyrst af öllu. keypti hann
stóra líkkistu. Síðan keypti
hann af heildsölunt vörur, ýin-
ist með 30 ,60 og 90 daga gjald-
fresti og kom vörunum hagan-
lega fyrir í líkkistunni.
Þegar hann kom að landa-
mærum Transvaal, sagði hann
tollþjóninum, að það væri lík í
kistunni.
„En hvar eru syrgjendum-
ir?“ spurði tollþjónninn, tor-
trygginn á svipinn.
„Sumir koma eftir 30 daga,
aðrir eftir 60 daga og enn aðrir
eftiir 90 daga,“ sagði Gyðingur-
inn brosandi.
ITALSKIR FASISTAR ætl-
uðu að-fara að skjóta mann,
sem hafði verið þeim andvígur.
Samkvæmt venju var maður-
inn spurður, hvort. hann óskaði
nokkurs, áður en hann dæi.
„Já, færið. mig í svarta
skyrtu af einhverjum ykkar,“
sagði sá dauðadæmdi.
Fasistarnis urðu forviða, en
framkvæmdu ósk hans. Einn
þeirra spurði, hvort fanginn
væri nú loks að taka sinna-
skiptum.
„Nei, engan veginn“, svaraði
hann, „en þegar ég er kominn í
svarta skyrtu, ætla ég að hugsa
mér, að ég sé fasisti, og það er
svo yndislegt að deyja í þeirri
trú, að fækkað hafi um þó ekki
sé nema einn fasista á jörðinni.“
i
Wfx \ mk1 'I PHDDld mM
rbHKKItMnl
\SYSTIR3B
Þ
FYRSTI KAFLI.^
BGAR
Caraiína Meebeæ
isteig inn í kvöldlestina til
'Ohicago, var allur farangur
Ihennár aðeins lítil ferðakista,
handtaska úr iítilif jörlegri krókó
dílsskinns eftirlíkingu, lítill
nestispakki og gúl leður pyngja,
seim hafði að geyma farseðil
hennair, imiða imeð heimilisfangi
systur hennar í Van Buren
iS.treet iog fjóra diollara ,í reiðu
fé. ÍÞað var í lágúsf, 1889. Hún
var átján ára gömul, björt yfir-
'litum en dláiítið feimin og full
af rómanitiískum æskudraumum.
Hiveirisu mikillar iðrunar isem
hún ‘kann að hafa fundið til við
skilnaðinn, Iþá var hiún bersýni-
lega ekki á Iþvi að hætta við ferð
ina nú. Táraflóð, þegar móðir
hennar kyssti hana kveðjukoss-
inn, niðuribælt kjökur, Iþegar lest
in Iþaut fram Ihjá yerksmiðjunni,
þar sem faðir hennair vann á
daginn, djúpt andvarp, þegar
hið velþekkta græna umhverfi
ibæjarins hvarf sýnum, og bönd-
in, seim ibundu hana isvo laus-
lega við æsku og heimili, voru
að eilítfu rofin.
Vissulega var líka alíLfaf hægt
að fara niður og isnúa við á
næstu stöð. iSvo var stórborgin
Chicago, sem stóð í beinu sam-
bandi við heimlkynni hennar
með þessum lestum, sem gengu
daglega á milli. Oolumbia City
var ekki svo mjög langt ií burtu,
jafnvel þótt hún væri komin til
Clhicago. Hvað skipta nokkur
hundruð mlílur? Hún horfði á
miðann með heimilis'fangi syst-
ur sinnar og velti fyrir sér. Hún
starði út á hið græna umhverfi,
sem laið hratt írasm hjiá, og brátt
var hugur hennar fullur af óljós
um en Ihriífandi draumum um
Chicago.
Þegar stúlka fer. að heiman
átján ára gömul, gerist eitt af
tvennu. Annað hvort lendir hún
ií góðum Ihönduim og verður betri
manneskja, eða þá að hún sam-
lagast fljóitlega yfirborðshætti
stórborgarinnar og verður verri.
Um /áfraimhaldandi millibilsá-
stand undir sliíkum kringumstæð
um er ekki að ræða. Stórbiorg-
in getur beitt kænlegum 'brögð
um engu slíður en mannlegur
freistari. Þar eru undraöfl, sem
laða og seiða á næstum mann-
legan hátt. Bjarminn af þús-
undum ljósa er oft eins áhrifa-
mikill og hinn heillandi bjarmi
í itiöfrandi o,g tælandi augna-
ráði. Hin óreynda og frumstæða
sál verður fyrir eins miklum á-
hrifuim af þessurn náttúruöflum
Stórborgarinnar. Gjallandi há-
vaði, drynjandi um’ferð, enda-
laus röð af mannahíbýlum
verka í senn örvandi og tortím-
andi á hi.na Æorviða hugi. Ef það
er enginn rláðgjafi við hendina
til að hvísla umvöndunum sín-
um, — hverisu mikla spillingu
gctur betta stóiborgalíf þá ekki
haft tí för með sér fyrir saklausa
sál, þegar ekki er litið á það í
réttu ljósi, þá er það dýrlegt
eins og svellandi tónlist, sem
lamair og veiklar allt of oft og
afvegaleiðir að síðustu hinar
grunnfæru mannsáilir.
Carólína, eða. Caririe systir,
en það var gælunafn hennar
heima, hafði mjög ófullkomna
athugunargáfu. Eigingirni ‘henn
ar var miki-l, en ekki allsráðandi.
En engu að isíður var eigingirnin
aðalþátturinn á skapgerð henn-
ar. Hún var Ijómandi af æsku-
draumum, gædd hinni bragð-
daufu fegurð gelgjuskeiðsins,
vöxtur hennar virfist liofa góðu
og augu hennar ljcmuðu af
vissri imeðfædidri greind, — hún
var gott diæimi um stúlku úr
ameriískri meðalstétt, þriðja ætt
lið frá innflytjandanum. Hún
haifði engan áhuga á bókum —
þekkingin var henni lokuð bók.
Jafnvel yndisþokki hennar var
ófágaðuir. Hún gat varla kinkað
kolli, svo að vel færi. Hendurn-
ar voru stirðbusalegar. Fæturn-
ir vorUiSmáir, en samit var hún
klunnaleg í gangi. En hún hafði
láihuga á lutliti siinu, var fljót að
skilja viðsjálni lífsins og var
áf jáð í að öðlast eitthvað í efnis
legum skilningi. Hún var eins
og illa vopnaður lítill riddari,
sem vogaði sér að kanna hina
dularfullu stórborg og dreyma
kynlegá drauma um einihver ó-
ljós og fjarlæg völd, sem gætu
lagt hor.gina að fótum hennar —
i&ins og iðrandi syndara, sem
krypi fyrir kvenfæti.
„Þetta er einn af ifegurstu sam
komustöðunuim ií Wisconsin,“
■sagði rödd við 'eyra hennar.
„Er það?“ sagði hún hikandi.
Lestin var rétt að fara af stað
.frá Waukensha. í nokkurn tíma
ihafði hún vitað af rnanni fyrir
affan sig. Hún fann að hann
var að hiorfa á hið þykka hár
hennar. Hann hafði hreyft sig
órólega og hún fann ósjálfrátt,
að áhugi ihans á hienni fóir vax-
andi. Hin kvenlega óframfærni
hennar og meðviitund um, 'hvað
henni ibæri að gera undir slíkum
kringumstæðum lögðu að henni
að Ihindra og mótmæla þessari
framlhleypni, en dirfska manns-
ins og leikni, sem leiddi af nýaf
stöðnum .æivintýrum og sigrum,
varð yifirsterkari. Hún svaraði.
Hann hallaði sér áfram og
lagði jolnbogana á stólbakið hjá
henni og béílit áfraan hinni þægi-
legu mælsku isinni.
„Já, þetta er ágætur sam-
NYIA BIO
Skemmfidaðnr
hermanna
(„Stage Door Canteen“)
)ans og söngvamynd leikini
if 48 frægum leikurum,
Ssöngvurum og dönsurum frá!
Ileikhúsum, kvikmyndum og!
jútvarpi Ameríku og Eng-
llands. í myndinni spila 6
^frægustu Jass, Hot og
jSwing hljómsveitir Banda
^ríkjanna.
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
(„B?es gegnum fár'
§ýnd kl. i, ( og 9.
Síðasta sinn
Eyja leyndar-
Dularfull og spennandi
mynd
Frances Dee
Tom Conway
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 3 og 5
Sala hefst kl. 1
komustaður fyrir Chicagobúa.
Gistihúsin eru prýðileg. Þér er-
uð ef til vill ekki kunnugar í
þessum landshluta?'
„Jú, það er ég,“ svaraði
Carrie. „Það er að 'segja, ég á
heima. ií Columbia City. Eg hef
samt aldrei komið hingað áður.“
„Svo að þetta er fyrsta ferð
yðar til Ghicago,“ sagði hann.
Meðan á samtalinu stóð, hafði
hún gotið hornauga til hans og
virt hann fýrir sér. Hann hafði
blómlegar rauðar kinnar, Ijóst
yfirskegg og var með gráan hatt.
Hún sneri sér nú við og horfði
beint á hann, len hún vissi ekki,
hvort hún átti að leita -undan eða
daðra við hann.
„Það sagði ég ekki,“ ’sagði
hún.
„Jæja,“ sivaraði hann vin-
MEÐ&L BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
— Og þú? spyr Wilson og snýr sér að Hjálmari. — Hvað
segir þú um þetta?
Það bregður fyrir undarlegu bliki í augum Hjálmars og
hann leitar að viðeigandi svari.
— Þakka þér fyrir, segir hann svo að lokum. Meira fær
hann ekki sagt að svo stöddu.
En eftir nokkra stund bætir hann við, og í rödd hans
verður greindur fullorðinshljómur:
— Það er að segja, áður vil ég hafa átt þess kost að lesa
dálítið og læra, svo að ég þurfi ékki einvörðungu að treysta
á annarra náð.
— Þetta var vel mælt, drengur minn! Englendingurinn
þrífur hönd hans og horfir á hann gílaður og hreykinn. —
Og þú ættir að geta þetta, því að við leggjum ekki af stað í
þennan fyrirhugaða leiðangur fyrr en eftir tvö ár í fyrsta
lagi.
Landið fjarlægist óðum, og turnar borgarinnar hverfa
sýn. Máfar og aðrir sjófuglar flugu yfir skipinu og hvalir
léku sér í sjónum skammt frá því með miklum buslagangi.
Þetta var indælt veður og útsýnin hin fegursta. En mest
var þó um það vert, að nú voru allar þrautir og þjáningar
um garð gengnar og hin þráða heimferð hafin. Það var því
sízt að undra, þótt þeir félagar væru í góðu skapi og litu fram-
tíðina björtum augum.
Brátt hneig sólin svo til viðar, og allt sveipaðist ró og
rökkri næturinnar.
En hátt uppi á himninum ljómaði suðurkrossinn í dýrð-
sinni og fegurð allri.
Endir.
m a a a
ÖRN: „Þér hafið líkast til á
iréttu að standa. Þeir munu
hafa bjargað stúlkunum, en ég
segi alveg eins og er, ég er
iákaflega k/víðinn.“
FLUGSTJÓRMN: „Vertu alveg
rólegur, piltur minn. Hank,
hvað eigum við langan tíma eft
ir til borgarinnar?“
HAiNiK: „Með þessum hraða eig
um við enn eftir um tveggja
tíma £lug.“
ÖRN: „Tiveggja tíima, hvað seg-
irðu?“
f BORGINNI: (Flugmaður kem-
ur inn til stúlknanna): „Hlust-
ið á mig augnablik. Óvinirnir
ráðast á borgina með miklu
liði í 10 mílna fjarlægð héðan.
En ég bið ykkur að flýita ykkur
eins og þið getið ií flugvélina,
siem býður eftir ykkur albúin
að leggja af stað.“