Alþýðublaðið - 28.06.1944, Blaðsíða 8

rFOOE Wí HE’5 ^
SUFFEKINS FKOM
SHOCIC,,. BLEEPJNG
PAPLV...60TTOSTOP
7 THAT FIRST' M
6EF, M0M...T
PON’T WANNA BE
ANUISANCE...
■BUT I.„I PON’T
FEaWELL...
I'M A BOCTOK, MISS/
LOOKS Like WE HAVE
QUITE A JOB ON OUK
HANPS/
HE’S PASSEP OlfT/ LOOKS PALE,
LOST TOO MUCH BLOOP/ HE NEEPS
ATKANSFUSiON IN AN AWFUL
-T HURRy/ 60TTA 6ET.
f AW/ MOM...PON’T CKY/ I’M
NOT THE ONLY 6UY LEAVIN6
TO FI6HT/ HECK. WE 60T
TO BEAT THOSE NA7IS ANP
JAPS...THE WORLD AIN’T
BI6 ENOU6H FOR THEM
ANPUS/ 6’BY,M0M...

flLÞYÐUBUÐIÐ
Miövikuuaguv .ö. juui aí>‘í‘* *
STJARNARBIOS
Á fæpasSa vaði
(Background to Danger)
Spennandi mynd um viður-
eign njósnara ófriðarþjóð-
anna í Tyrklandi.
George Raft
Brenda Marshall
Sidney Greenstreet
Peter Lorre
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Fréttamynd:
INNRÁSIN í FRAKK-
LAND.
Innreið bandamanna í
Róm. Páfi ávarpar
mannfjöldann.
LÁGAR TÖLUR
„Bæjarstjórnin hefir veitt 750
kr. til framhalds Laufásvegi.
Hq.nn verður. dýr á endan-
unl“(!) Fjallkonan 1900.
* • J|t
BLÖSKRAÐI BLÓTIÐ!
I FJALLKONUNNI stóð eft-
irfarandi frétt árið 1900:
„Lóðir eru nú famar að ger-
ast dýrar hér í hænum. í skák
af túni dr. Þorv. Thoroddsen í
útjaðri hæjarins, sem Mn Jak-
obsson forngripasafnsstj. keypti,
kostaði feralinin 2 kr.“ —
Nokkru síðar var þessi frásögn
leiðrétt í Fjallkonunni, sam-
kvæmt tilmælum dr. Þorv. Th.
og skýrt frá því, að ferhym-
ingsilanin hefði ekki kostað
nema 22 au., „eins og nú er
venjulegt verð á lóðum í út-
jöðmm bæjarins“.
* * *
SKOTARÖK
FYRIRLESARI á mæðra-
fundi í Skotlandi, gerði fyrir-
spurn um það, hvort þær teldu
heppilegra, að ungbörn nærð-
ust á móðurmjólkinni eða kúa-
mjólk. Reis þá upp ein af mæðr
unum og mælti:
„Maðurinn minn segir, að
móðurníjólkin sé heppilegust,
vegna þess, að hún sé alltaf ný,
engin hætta á því að henni verði
stolíð af tröppunum á morgn-
ana, og enginn þurfi að eiga það
á hættu, að kötturinn komist í
hana.“
Þessum rökum gat. engin
hinna skozku húsmæðra mót-
mælt.
reis á fætur og lét Carrie sétj-
ast í sinn stað.
„Þetta er ekki mjög erfitt,“
sagði hún og beygði sig yfir
hana. „Þér takið þetta, festið
það með þessari spöng og setjið
vélina af stað.“
Og hún gerði það, sem hún
sagði. Hún tók leðurpjötlu, sem
seinna átti að verða hægri hlut-
inn af yfirleðri á karlmanns-
skó, festi hana með litlum
þreyfanlegum spongum og ýtti
svo á lítinn stálibor á hliðinni
á vélinni. Borinn fór að reka
göit á leðrið, þannig að litlar,
kringlóttar sneiðar skárust úr
á einni hliðinni og þanniv urðu
til götin fyrir skóreimarnar. —
Þegar Carrie hafði horft nokkr-
um sinnum á þetta, lét stúlkan
hana reyna sjáiljfa, og þar sem
hún sá, að það var sæmilega
vel gent, fór hún burt.
Leðurpjötlurnar komu fró
stúlkunni til hægri við hana og
hún átti að láta þær ganga til
stúlkunnar til vinstri handar.
Carrie sá strax, að það var
nauðsynlegt, að hún hefði hrað-
an á, því að annars myndi allt
saifnast til hennar og hinum
myndi seinka. Hún gaf sér ekki
; táma til að líta í kringum sig,
j hyrjaði ákötf á vinnu sinni.
| iStúlkurnar til beggja handa við
hana s-áu, hve mikium vandræð-
um hún var í, og til þess að
hjólpa henni unnu þœr eins
hægt og þær þorðu.
Nú vann hún stanzlaust í
langan tima og reyndi að se-fa
kvíða sinn og órólegar huglsan-
ir við hinar einhliða og tilbreyt
ingarlausu hreyfingar vél'”" '
ar. Smám saman fann hún, að
,það var ekki bjart í salnum. Það
.var sterk lykt af nýju leðri, en
það olili henni engum ólþægind-
um. Hún fann, að hinar stúlk-
urnar vir-tu hana fyrir sér og
var hrædid um, að hún ynni ekki
nógu rösblega.
Einu sinni þegar hún sat og
fitlaði við liitlu spöngina, sem
hún hafði sett gkakkt niður á
leðrið, kom stór hönd í ljós, sem
festi spöngina fyrir 'hana. Það
var verkstjórinn. Hún fékk svo
mikinn hjartslátt, að hún gat
vara haldið áfram.
„Af stað með vélina,“ sagði
hann. „Af stað með vólina. Ilin-
ir bíða.“
Þegar leið á morguninn, varð
heitara inni. Hún þráði hreiht
loift og vatn að drekka, en þorði
-ekki að hreyfa sig. Stóllinn, sem
hún sat á, var baklaus, og h-ún
varð að láta fæturna hanga nið
ur, og fann hún til óiþæginda.
Nclkkru seinna fann hún, að
hana var farið að verkja í bak-
ið. Hún sneri sér til og reyndi
að skiota um st'öður, en bað dró
ekki úr verknum nemt stutta
.stund. Hún var farin að þreyt-
ast.
„Af hverju standið þér ekki
u-pp?“ sagði stúlkan til hægri
handar formálalaust. „Það er al-
veg óhætt.“
Carrie lleit á hana þakklót á
svip. „Það ætti ég að gera,“
sagði hún.
H-ún stóð u-pp af stólmum og
vann um stund á þann hátt, en
|það var erfiðari staða. Hana
verkjaði í hálsinn og axlirnar,
þegar hún bey-gði sig fram.
Andinn þarna inni snerti hana
illa. Hún þorði ekki að líta
krin-gum sig, en gegnium véla-
skr-öltið heyrði hún stöku at-
hugasemdír. Hún sá líka hitt og
annað, þótt hún liti ekki upp.
j „Sáistu Harry í gærkvöldi?“
sagði stúkan til vinstri handar
við sessunaut sinn.
; „Néi.“
I „Þú hefðir átt að sjá bindið,
sem hann var nueð. Almáttug-
ur, hvað hann var flott.“
„Uss,“ sagði hin stúlkan og
bey-gði sig yfi-r vinnuna. Verk-
stjórinn gekk um salinn og vir-ti
hverja einustu stúlku fyrir sér
Um leið og hann var horfinn
sýnum, byrjuðu samræðurnar á
nýjan leik.
,,Heyrðu,“ sagði stúkan til
vinistri. „Hvað heldurðu að hann
hafi sagt?“
„Ég veit ekki.“
„Hann sagðist hafa séð okkur
hjó Martin mieð Eddie Harris í
fyrrakvöild.“
„Nei!“ þær fli-ssuðu báðar.
Ungur maður með rauðleitt
hár, sem hefði þurft að klippa
slangraði inn á milli vélanna
með körfu fu-lla af legurpjötl-
um á vinstra handJlegg. Þegar
hann var ekki langt frá Carrie,
rétti hann út hægri höndina og
greip í handlegginn á einni
stúlkunni.
„Ó, slapptu mér,“ hvæsti
hún. „Afglapi.“
„Tindablkkja,“ kallaði hann
til hennar á móti. Hann var
ekki beinlínis kurteis.
Að lofcum gat Carrie varla I
setið kyrr. Hún var orðh
lauis í lótunum, og hana sárlang
aði til að standa upp og teygja
úr sér. Æt-laði morguninn aldrei
að líða? Henni fannst hún hafa
stri-tað heilan dag. Hún var alls -
ekki svöng, en hún var dösuð, i
og augu 'hennar voru farin að !
þreytaist af því að horfa alltaf
á saima blettinn á leðrinu. Stúlk
an til hægri handar sá, hvað
henni leið illa og —"di
henni. Hún lagði sig al'lt of mik-
ið fram — verk hennar krafð-
ist ekki svona mikillar and-
legrar og líkamlegrar áreynslu.
*SS1 NYJA BÍO
Rémanfísk ásf
Dans og söngvamynd.
Aðalhlutverk:
Fred Astaire
Rita Haywortfa
Adolpke Menjou
Xavier Gugat og
hljómsveit hans
Sýnd kl 5, 7 og 9
mm
(Peter the First)
Rússnesk stórmynd,
SIMONOV
TARASSOVA
Sýnd kl. i, 1 og 9.
Sóknarpresturmn
í Panamint
(Parson of Panamint)
Charlie Ruggles
Ellen Drew
Bönnuð fyrir börn ingri en
12 ára.
Sýnd kl. 5.
mmmmmmmaammmmm
En það var ekkert hægt
að gera að þessu. Leðurpjötl-
urnar str-eymdu stöðugt til henn
ar. Hana fór að verkja í úlnlið-
ina og því næst í finguma, og
loks fannst henni hún vera sam
safn af þreyttum og þiáðum
vöðvum, sem voru settir í sömu
stöðu o,g áttu sífiellt að vinna
sama tilbreytingalausa verkið,
sem varð stöðugt ógeðslegra,
unz það að lokum varð alveg
ólþolandi. En einmitt þegar hún

sat þarn-a og velti fyrir sérf.
hvort þetta erfiði myndi aldr-
ei taka enda, þá hringdi hljóm-
lítiil bjalla niðri í lyftugöngun-
um, og það tók enda í bili. í
einu vetfangi fylftist salurinn
af hávaða og samræðum. Allar
stúlkurnar stóðu strax upp af
stólnum og fónu í næsta her-
bergi og karlmenn, sem komu
úr salnum til hægri gengu í
gegnum salinn. Hávaðinn í hjól
unum breyttist í lækkan-di suð.
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
Þessi hin óhagganlega þolinmæði hans var eins konar gríma}
en bak við hana hafði hann allt frá barnæsku falið harm-
inn og blygðunina yfir því að vera ekki eins og fólk er
flest. Þetta var eins konar örvænting kæruleysisins, enda
var hann svo þunglyndur, að oft þegar hann fór einförum,
fannst honum lífið lítt bærilegt. Hefði ekki verið umhugs-
unin um móður hans, hefði honum verið kærast að kveðja
heiminn sem fyrst.
Hvað útlit hans snerti fór því líka fjarri, að hann fríkk-
aði eftir því sem aldur færðist yfir hann, hvorki í augum
sjálfs sín eða annarra. Rautt skegg óx á hinu freknótta
andiiti lians, og hann varð æ útlimastærri og klunnalegri.
Félagar hans nefndu hann „Björninn“, og vissulega líktist
hann helzt birni, er hann sat meðal þeirra í eins konar
dvala og lét höfuð sitt síga niður á bringu. En fyrir hálf-
luktum augum hans svifu þó á slíkum stundum eins konar
draumsýnir.
Svo bar þannig til einn yeturinn, er var harður venju
fremur, að margir hinna dönsku presta í norðurhéruðum
Grænlands dóu. Þegar Þoíkell kom svo nótt eina heim í
kvistherbergi sitt, fann hann þar plagg það, sem hann hafði
lengi átt von á — „bláa bréfið“, sem lá undir borðlampa
hans. :í
Þetta var í fyrsta sinni á ævinni, sem hann fann
YOUU BE
ALRI6HT,
FELLA /
TAKE rr
g Y N D A -
4 A GS i»
SÆRÐUR HIERMADUR: „Ó,
ég vil ekki vera til byrði —
en mér Iður svo illa.“
KATA: „Veslings drengurinn.
Hann hiefir fengið taugaáfall,
ho*um blæðir. Ég verð fyrst
að stöðva blæðinguna. Þú ,nærð
Iþér strax, góði, bíddu bara ró-
le'gur.“
SÆRÐI FLUGiMAÐURINN:
„Æ, þú mátt ekki fara að gráta
mamma. Ég er ekki eini flug-
maðurinn, sem verð að deyja.
Æ, — en við verðium að sigra
þeissa -nazista og Japani. Heim-
urinn rúmar ekki okkur og þá.
Vertu sæl mamma.“
KATA: ,yHann hefir misst með-
vitundina. Hainn hefir mist of
mlkið blóð. Hann þarf að fá
íblóðisprautur þegar í stað.
FLUGlVfAÐUR: „Ég ér 1-æknir.
Það virðist svo sem við mun-
um fá nóg að gera.“