Alþýðublaðið - 08.07.1944, Blaðsíða 8

WELL, WE'S SORT OF
A MOVIE VER5ION
ŒA POCTORi B16<
BLONPE, RU66EP
L00KIN6...QUITE
CHARAAIN6/ THINK
YOU COULDGO FOR
7 HIMi 6IRL5? ^
YEAH, WE WANTA
THANKHIM/ WHAT
KINPA 6UY 15 HE,
—X KATHY ? {?£&&
HEN PO VVE
:T TO MEET
mis pr.
T?.TH, KATHY
YEAH...
X'D BETTEK
SNAP ourr
OFIT/ .
50UNP5 LIKE
you'Ve'went,"
PARLING /
WELL.IF IT'LL
HELP YOU
FOR6ET SCORCHi
•í^nic.
P?68W)
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 8. júlí 1944.
inöft
STÚLKURÍNAR ræðast við: ,,Og
hvenær Éáum við fþá að sjá
þennan lækni þinn, Kata?
Okkur langar nefnilega til þess
að Iþakka honum. Hivernig er
hann annars, Kata?“
KATA: „Ja- hann er svona eins
og ‘kviikmyn'd-alhetja, sko, eins
og lætknar eru staxndum í kvik-
myndum, stór, ijóshærður,
bara myndarlegur. Ég er viss
um að ykkur mun lítast vel á
hann.“
MILLY: ,,Það er alveg eins og
jþú halfir orðið sfcotin í honum,
það er ágætt ef það hjáipar þér
þá til þess að gleyma Erni.“
KATA: „Erni? — Ég er hrædd
um að honum muni ekki veit-
ast svo ertfitt að gleyma?“
SAMMY: „Örn, það er bezt fyr-
ir þig að hætta að hugsa um
Kötu. Við verðum sannarlega
að hatfa ailan huga okkar við
þessar loftárásir okkar.“
ÖtRÍN: „Já, það; er víst ibezt fyrir
mig . .
5C0RCHY ? UH-UH...
'FRAID HE'LL TAKE A
600D BUNCH OF
FORGETTING/
Reg. 0. S. Pa». Off.
AP FeaitMes
KSTJARNARBIOSB
Glaff á hjalla
as NTJA BIÓ ss
.
„Pittsburgh"
Sþennandi og viðburðarík
stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Martene Dietrich
Randolph Scott
John Wayne
Bönnuð börnum yngri en
• 14 ára.
Sýnd U. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
„J.ú,“ sagði Carrie.
,,'Það er ekki giott fyrirtæki,“
isagði Drlouet. „Þér viijið þó ekki
vinna lengur á islákum stað.“
Hann spjallaði um allt milli
himins og jarðar, spurði spum-
inga, talaði um sjálfan sig, sagði
henni, hvað jþetta væri gott veit
ingahús, þanigað til þjónninn
kom með stóran foakka með rjúk
andi réttium. Dnouet var í ess-
inu sírau við matborðið. Hann
leit vel út við hvítan diúkinn og
EB GAMLA BIO BS
Bill sjóari
(Barnacle Bill)
Skemmtileg sjómannamynd
Wallace Beery
Leo Carrillo
/
Marjorie Main
silifurlborðlbúnaðinn á borðinu.
þar sem hann beitti hnof og
gafiELi af mikiili list. Hringar
hans töluðu næstum, þegar hann
skar kjötið. Það skrjáifaði í nýju
fötunium hans, þegar hann
teygði sig efftir diekunum, braut
braiuðið eða hellti katfifinu í boll
ana. 'Hann skammtaði Carrie
fiullan disk af iljúffengum mat og
!út frá foonum streyimdi ánægja
og góðimennska, sem hafði þau
áhriff á Carrie, að.hún varð sem
(The More the Merrier)
Amerískur gamanleikur
Jean Arthur
Joel Mc Grea.
Charles Cobum.
Sýnd kl. 3, 5 og 7.
Sala aðgöngum. hefst kl. 11
Tsarffsyn
Stórfengleg rússnesk mynd
frá vörn borgarinnar Tsar-
istsyn — nú Stalingrad —
áriQ 1918.
Aðalhlutverk:
M. Gelovani (Stalin)
F. Bogolyubov (Vorsoshilov)
Sýnd kl. 9.
önnuð börnum innan 12
ara.
ÞAÐ SEGI EG SATT, að
heldur vildi ég missa
vænsta sauðinn minn en dreng-
inn,“ sagði karl einn. — Sónur
hans lá veikur og var þungt
haldinn.
*
TIL LESENDANNA:
Sendið „Heyrt og séð“ skrítl-
ur og skopsögur til birtingar.
*
HÖFUÐSMAÐURINN ER að
segja liðþjálfanum fyrir
verkum. „Þér verðið að taka
þessa fimm nýliða, sem þér
fenguð í gær, til rækilegrar
þjálfunar,“ segir hann. „Temj-
ið þá rækilega og sýnið' þeim
enga vægð. Það verður ekkert
ágengt með góðu við menn úr
því héraði, því að þeir eru bæði
nautheimskir og illgjamir með
afbrigðum. Eg þekki þetta vel
•— ég er sjálfur ættaður úr því
héraði.“
* * *
AUGLÝSING
Rúmstæði er til sölu hjá
stýlku, sem er dregin í sundur
um miðjuna.
* * *
BIÐILLINN: „Þú ættir að
giftast mér. Úrvalsmenn, eru
ekki á hverju strái.“
STÚLKAN: „Já, ég býst nú
vcið, að ég geti haft það mér
til afsökunar.“
svona til iengdar. Innan skamrns
yrði hún að gefast upp og fara
heim.
Fjórða daginn >var foún allan
daginn inmi í 'bongmni og ffékk
iánuð tlíu cent hjá Minnu til að
kaupa sér mat. Bún hafði leit-
að fyr-ir sér á hirnum auðvirði-
legust stöðum, en árangurslaust.
Hún sótti jafnvel um stöðu sem
framreiðsöjustúilka í ilitilu veit-
ingahúsi, þar sem hún sá auglýs
ingu í glugganum, en þeir vildu
heldur vana stúlku. Húm gekk
fram og aftur í mannigrúanum
á götunni og var ailweg að missa
kjarkinn. Ailit 1 einu tók einhver
í handfegginn- á henni og sneri
henni við.
„ÍNei!“ sagði einhver rödd. Við
fyrstu sýn sá hún, að það var
Drouet. Hann hafði ekki aðeins
blómlegar kinnar, heldur ljóm-
aði hann. Hiann geislaði fná sér
sólskini og góðu skapi. „Nei,
hverniig Oiíður yður, Carrie?“
sagði hann. „Þér lítið prýðilega
út. Hvar haifið þér verið?“
Carrie brosti við þessari ómót
stæðilegri aiúð.
„Ég hef verið heima,“ sagði
hún.
„Jæja,“ sagði hann. „Ég sá
yður yfir götu-na. Mér sýndiat
það vera þér. Ég ætlaði einmitt
að foeimsækja yður. Hvernig líð
ur yður anaiars?“
„OVDér líður vel,“ sagði Carrie
og brosti.
Drouet virti hana fyrir sér
og sá hið gagnstæða.
„Jæja,“ sagði hann. „Ég þarf
að tala við yður. Eruð þér að
fara eitth-vað sérstakt.“
„Nei, ekki beinlínis,“ sagði
Carrie.
„Við sfculum koma eitthvað
og fá okkur að borða. Hamingj-
an góða, hvað ég er feginn að
sjá yður aftur.“
Hún var svo létt og áhyggju-
laus í niáivi-st hans, henni fannst
hann gæta ,&vo vel að henni og
hugsa um hana, að hún tók boð-
iniu með þökkum, aðeins svolítið
hikandi.
„Jæja,“ sagði hann um leið
og hann tók í handlegg hennar
—i— ojg þetta eina orð hljómaði
svo vingjarnilega og alúðiega í
eyrum hennar, að henni hitnaði
um hjartaræturnar.
Þau fóru niður Mionroe Street
ag í Windsor veitingahúsið, sem
var í þá daga stór, þægiíegur
salur me® fyrirtafcs m-at og á-
gætri framreiðslu. Drouet valdi
handia þeim borð við gluiggann,
en þaðan va-r hægt að sjá um-
ferðina á strætinu. Hann elskaði
umferðina og mannmer-gðina —
að sj(á og verða séður meðan
hann borðaði.
„Nú, já,“ sagði hann, þegar
þau voru búin að koma sér þægi
lega fyri-r. I „Hivað viljið þér?“
Carrie horfði á matseðilin-n,
sem þjónninn rétti henni, án
þess að átta sig. Hún var mjög
svöng og' réttirnir, sem hún sá
þam-a kornu vatninu upp í munn
inn á henni, en verðið héit aftu-r
af henni. „Steiktir kjúklingar
— sjötíu og fimm. Steikt nauta-
kjöt með ætisveppum — einn
tuttugu og fimm.“ Hún hafði
heyrt getið um mat af þessu
t-agi, en það var undarlegt, að
hún skyldi nú eiga að panta
eftir matseðli.
„Ég skal sjá uim það,“ sagði
Dro-uet. „Hæ, þjónn.“
Þjónninn, sem var háleitur,
kiringiiuleitur neigri, kom til
þeirra og lagði eyrun við.
„Steikt nautakjöt með æti-
sveppum,“ sagði Drouet. „Fyllta
tómata.“
„Já, herra minn,“ sagði negr-
inn og kinkaði kolli.
„Brúnaðar kartöflur.“
„Já, herra.“
„Asparges.“
„Já, herra.“
„Og kafffi.“
Drouet sneri sér að Carrie.
„Ég hef elkki smakkað matar-
bita síðan í morgun. Ég er ný-
kominn frá Rock Island. Ég ætl-
aði einm-itt að fara og fá mér
að borða, þegar ég sá yður.“
Carrie brosti og brosrti.
„Hvað hafið iþér verið að
gera?“ hélt hann áfram. „Segið
mér eitthvað um yður sjlálffa.
Hvernig líður systur yðar?“
„Henni líður vel,“ sagðd Carr-
ie.
Ha-nn leit r-annsakandi á hana.
„Heyrið þér,“ sagði han-n.
„Haffið þér verið veik?“
Carrie kinkaði kolili.
„Það var leiðinlegt. Þér eruð
alls efcki vel útlítandi. Mér
fannist þér vera föl. Bvað ha-fið
þér annars haft fyrir stafni?“
,,-Ég hef verið að vinna,“ -sagði
Carrie.
„Er iþað virfcilega? Hvar?“
Uún sagði honum það.
„Rholdes, Morgenthau og
'' Coott — nú, ég bannast við það
| hús. Það er yffir í Fitfth Avenue,
er Jþað ekki? Af foverju fóruð
-þér þangað?“
- „ÍEg gat ekki fengið neirtt ann-
að,“ sagði Carrie hreinskilnis-
lega.
„Þ-að er svívirðilegt,“ sagði
Dr-ouet. „Þér hefðuð aldrei átt
að vinna þar. Er iekki ver-ksmiðj
an alveg foalk við búðina?“
BJÖKNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
stefndi á haf: út.
Þessir tignarlegú og mikilfenglegu farkostir íshafsins
liðu hæ’gt og tígurlega áfram undir litríkum himni vorsins.
Þeir mimntu helzt á ævintýrahallir . . . á krystal'sborgir með
turna og margs konar útbyggingar, sem voru þannig á lit-
inn, að maður gat helzt ætlað, að hann stafaði af blóði eða
gulli.
* * *
Það var eitthvað um að vera niðri í fjarðarbotninum.
Fólk hljóp þar fram og aftur, bar föt, húðir, skinn og annað
slíkt úr kofunum og kom því fyrir í bátunum eða á hunda-
sleðunum.
íbúamir voru á förum. Nú, þegar sólin var komin þetta
hátt á loft, þráðu ^llir að hraða sér sem mest þeir máttu á
hreindýraveiðar uppi á auðnunum. Nokkrir kofanna voru
þegar mannlausir, íbúar þeirra þegar horfnir til fjalla. Og
þeir,.sem eftir voru, hugsuðu mest um það, að komast sem
fyrst af staðí
Þorkell sat á bekk:' utan við litla bjálkakofann uppi í
5C0RCHY, YOU'D >
BETTER 6ET YOUFC
MINÐ 0FF KATHY...THI5
BOMBING MI5SION 15
60NNA NEED A LOT 0F
■ QUICK THINKING / ÁZ