Alþýðublaðið - 11.07.1944, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐ UBL AÐIÐ
Þriðjudagur 11. júlí 1944.
«STJARNARBlOaB
Diff félk á glapstigum
(Let’s Face It!)
Bráðskemmtilegur amerískur
gamanleikur.
Bob Hape
Betty Hutton
Sýnd'kl. 5, 7 og 9
Öfbreiðið Alþýiublaðið.
GILBERT STUART. ame-
ríski málarinn, mætti eitt sinn
ungri konu á götu í Boston, sem
heilsaði honum með, „Ó, . Mr.
Stuart, ég var einmitt rétt áð-
an að sjá andlitsmynd yðar, og
kysti hana af því að hún var
svo lík yður.“
,Og kyssti hún yður á móti.“
„Nei, auðvitað ekki,“ svaraði
stúlkan hlæjandi.
„Þá hefir hún ekki líkst mér
mikið, svaraði Stuart.
* * *
EINN SONUR Theodore
Röosevelts, sagði eitt sinn um
föður sinn:
„Pabbi vill alstaðar vera mið
depillinn. Ef hann fer í brúð-
kaupsveislu vill hann helzt vera
brúðguminn, og ef hann er við
jarðarför vill hann helzt vera
hinn framliðni.“
* * *
ÞAÐ ER SÖGÐ góð saga af
því, hvernig Disraeli losaði sig
eitt sinn við óþægilegan um-
sækjanda um barónstign. En
umsækjandi þessi var, margra
hluta vegna, ófær að bera þá
tign.
„Þér vitið, að ég get alls ekki
veitt yður barónstign,“ sagði
DisraeU, „en þér getið sagt vin-
um yðar, að ég hafi boðið yður
þá tign, en þér hafið neitað að
taka á móti henni. Það er miklu
betra.“
* * *
ÞAÐ gildir það sama um kon
ur sem sardínur: Þær smávöxnu
ber að taka framyfir.
Portúgalskur iriálsháttur.
'vizikiuíbit, sem hún hlaut að £á,
þegar hann væri farinn. í ná-
visit hans var hún smituð aí þjart
sýni hans og émægju.
„Þér skuluð engar áhyggjur
haia af þessu fóliki, sem þér er-
uð hjá,“ sagði hann, iþegar þau
skilcLu. „iÉg skal hjiálpa yður.“
Carrie skildi við Ihann, og
henni Ifannst eins og stór hönd
'hefði birzit henni til að ryðja
ölikim ’áhyiggjium úr vegi. Pen-
ingarnir, sem hún hafði fengið
voru tveir mjúkir, fallegir tíu
dollara iseðlar.
SJÖUNDI KAFLI.
Menn vantar almennt skýr-
ingu og skilning á því, hve þýð-
ing peniniga er í raun og veru
mikil. Ef siérlwer maður gæti
gert sér grein fyrir því, að pen-
ingar eru og eiga að vera aðeins
laun — að það ætti að borga
þá út sem heiðarlega innunna
orku og ekki semeinhverforrétt
indi — þá myndu mörg af hin-
um þjóðfélagslegu, trúarlegu
og stjórnmálalegu vandamálum
ókkar hverfa úr sögunni að
fullu. Hvað Carrie snerti var
skoðun hennar á gildi pening-
anna hin almenna skoðun og
ekkert annað. Gamla skilgrein-
ingin: „Peningar eru nokkuð,
sem allir aðrir eiga og ég verð
að eignast," gat fullkomlega
lýst áliti hennar á þeim. Nú J élt
hún á dálitlu af peningum í
hendinni — tveimur mjúkum,
grænum tíu dollara seðlum —
og henni fannst hún vera marg
falt betur stödd fyrir það, að
hún átti þá. Þeir bjuggu yfir
mætti. Stúlka, sem hafði hugs-
að eins og hún, hefði ekkert
haft á móti því að stranda á
eyðiey með næga peninga. Að-
eins langvarandi sultur hefði
sannfært hana um, að þeir geta
brugðizt í sumum tilfellum. Og
jafnvel þá hefði hún ekki skil-
ið hið hlufa'llslega gildi pening-
anna: hún hefði eflaust harmað
það mest, að hafa yfir svo. mikl-
um mætti að ráða, en engan
möguleika til að nota hann.
Vesalings stúlkan var heilluð,
þegar hún gekík frá Drouet. Hún
skammaðist sín að viissu leyti, af
því að hún haifði verið svo veik
iiynd að taka við þeim, en þörf
hennar var svo ibrýn, að hún var
fegin. Nú skyldi hún kaupa sér
faSegan síðjakka. Nú skyldi hún
kaupa sér fallega, hneppta skó.
Hún æíbiaði líka að kaupa sér
sokka, pils og — þangað til hún
í hugsunum s'ínum var komin
langt fram úr kaupmiætti pen-
ii.ganna, rétt eirus og boHalegg-
'ingum sínum um vikulaunin.
Hún hafði nokfcurn veginn
rétt álit á Drouet. í augum henn
ar, og reyndar allra annarra, var
hann vingjarnllegur, góðhjartað-
ur maður. Það var ekki til ill
hugsun í honum. Hann gaf henni
peningana af einsærri hjarta-
gæzfcu — af því að hann sá, að
'hún þurfti á þeim að halda. —
Hann hiafði ekki gefið fájtæfcum,
ungum manni sömu upphæð, en
við megurn ekki gleyma, að fá-
tækur ungur maður gæti ekki
undir neinum kringumstæðum
'haft isömu áhriif á hann og fátæk,
unig stúka. Það var kveneðlið,
sem hann hreifst af. Hann var
að eðlisfari hneigður fyrir kven
fólk. En enginn betlari ' hefði
þurft annað en að ávarpa hann
með þessum orðum: „Herra
minn, ég er að svelta í hel,“ svo
að hann gæfi honum með gleði
upphæð, sem væri sæmandi að
gefa betlurum, og hugsaði svo
ekki meira um það. Það hefði
orðið án allrar heimspeki. Ann-
ars yar ekkert það til í huga
'hans sem vert var að fca'lla þess-
um niöfnum. Hann var heilsu-
'hraustur, gekk vel fclæddur, og
var eins 'og l'ífsglöð og hugsunar
laus melfluga sem fiögrar kring-
um Ijósbjarmann. Ef hann hefði
verið sviptur stöðu isinni, eða
hefði orðið fyrir einhverju hinna
margvísiegu óhappa, sem Ikoma
iðulega fyrir mennina, þá hefði
hann verið eins hjáipaxvana og
Carrie — eins hjálparvana, eins
skilningslauS, eins aumkunar-
verður og hún.
Hvað sókn hams eftir kven-
fólki snerti, þá vildi hann þeim
ekkert Hlt, því að bann sá ekk-
ert illt í þeirri hyHi, sem hann
vonaðist eftir að ávinna sér hjá
þeim. Hann hiafði unun af því
að umgangast fconur, að töfra
þær imeð bláðu sinni, ekki af því
að hann væri hjartallaus, illvHj-
aður log slunginn þorpari, held-
ur af því að það var honum
á blóð 'borið og iharis mesta yndi.
Hann var hégómagjiarn, sjálf-
hælinn, hann var hneigður fyr- |
ir falleg föt eins og hégómleg I
unig stúlka. Vel gef inum þorpara 1
hefði veitzt eins létt að snúa
honum um fing.ur sér og honum
hefði verið að töfra snotra búð-
arstúlku. Velgengi hanis sem
sölumanns stafaði af góðlyndi
hans og hinu rótgróna áliti fyr-
irtækisins, sem hann vann við.
Hann þaut manna á milli með
elju og áhuga — án allra and-
legra hæfileika, án nokfcurra
göfugra hugsana, án nokkurra
tilfinninga, sem gátu talizt var-
anlegar. Kvenrithöfundur hefði
kallað hann svín, Shakespeare
B3 NYJA Blð SSS ■ CAMLA BlO SS
„PMsburgh" Bill sjóari
Spennandi og viðburðarík
stórmynd. (Barnacle Bill)
Aðalhlutverkin leika: Skemmtileg sjómannamynd
Martene Dietrich
Randolph Scott Wallace Beery
John Wayne Leo Carrillo
Bönnuð börnum yngri en
14 ára. Marjorie Main
Sýnd kl. 7 og 9 kl. 7 og 9.
Tónar og tilhugalíf Oiíufundurinn
(„Strictly in the Groove“) [
Dans og söngvamynd með (Remedy for Riches)
Leon Errol Jean Hersholt
Ozzie Nelson og Edgar Kennedy
hljómsveit hans. Sýnd kl. 9.
Sýnd kl. 5.
hefði kallað hann „my merry
child“; Caryoe, ’gamla fylliraft-
inum, fannst hann vera lipur og
heppinn verzjlunarmaður. I
stuttu mláH isagt: hann var ekki
sem verstur. -
Bezta sönnun þess, að það var
eitthvað hreinskHið og gott við
manninn, var það, að Carrie
skyldi taka við peningunum.
Engin slæm og skuggaleg sál
ineð iHt í hyggju hefði getað
gefið henni fimmtán cent í
skjóli vináttu. Hinir sfcilnings-
daufu eru ekki aHtaf hjálpar-
vana. Náttúran hefir kennt vHli
dýrum jarðarinnar að flýja, þeg
ar einhver óþekkt hætta vofir
yfir. Hún hefir komið inn hjá
litla, heimlska Ækornanum ósjálf
stæðri hræðslu við eitur. Carrie
var ekki vitur, en einis og stuð-
kindin í einfeldni snni hafði hún
sterkar tilffinningar. Hrvötin tH
sjlálffsivarnar, sem er svo sterk
hjá öllum jpess háttar verum,
var aðeins MtiUega vakin við
umleitanir Drouets, eða jafnvel
alls ekki.
Þegar Carrie var farin, óskaði
BJÖRNINIS
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
Þessi fyrsti vetur hafði reynzt honum langur og erfið-
ur. Alla hina löngu frostnótt hafði hann setið við lýsislamp-
ann hér inni í bjálkakofa sínum, látið höfuðið hvíla milli
handa isér og lesið guðsorðabækur. Hann hafði lesið fulla
ki'stu af bókum, er trúboðsfélagið hafði fengið honum til far-
arinnar.
En hversu mikið, far, sem hann hafði gert sér um það
að beygja hugsunina undir vilja sinn — hafði honum reynzt
alls ómögulegt að festa hugann við bóklesturinn. Hann reis
á fætur við sérhvert hljóð, sem honum barst til eyrna, því
að hann varð að ganga úr skugga um það, hvað um væri að
vera í hvert Skipti. Skyldu þetta vera húðkeipar að koma
heim með veiði, hvalskurður niðri á ströndinni eða æskan að
dansi? Heyrði hann svo hin gamalkunnu hróp mannanna í
húðkeipunum, sem þeir gefa frá sér, er þeir sigla inn fjörð-
inn með veiði, var honum alls ómögulegt að halda kyrru fyr-
ir lengur. —
Hann hafði oft staðið tímunum sáman fyrir utan kofa
sinn og hlustað á hin villtu óp, er veiðimermirnir voru að
selveiðum úti á ísnum eða veittu særðum birni eftirför, Fyrir
nokkrum dögum hafði hann til dæmis gengið í eins konar
draumi niður að ströndinni, og hann hafði ekki rankað við
' ROGER.' VISIBILITY
MUCH BETTBF, HERE...
HOLD OM COURSE, SKIP/
POvVM TEN
THO,>CAN!P,
HAN.K /
Kathy BECOMESA
MURSES'AIC'ÍTAMD REMAIM5
wrm the rest of her
TROUPEIN A HOSPITAL IN
TOWN AA...MEAMWHILE
SCORCHY'S SQUADRON IS
ON A B0MBIN6 MISSION
OVERAM ITAUAN HARBOR..
■ff^AKK
t*q U S Pol 0« AP Frnfu-es Pjdviý
WOffl f ANV
I HAP TO YAP
ABOIJÍ QUIET/
ÖRN: „Við skulum fara niður í
10 þúsumd fet, Hank.“
HANK: „Allt í lagi. Skyggni er
miklu betra hérna, haltu bara
éfram þessari stefnu.“
ÖRN: „Mér líkar þetta ekki, allt
er svo friðsamt. Engar vamir —
ekkert.“
SAMMY: ,Allt í lagi, flugstjóri,
nú erum við yfir markinu.
Haltu henni stöðugri.“
ÖRN: „Jæja, þá byrjar ballið.
Og ég, sem var að kvarta und-
an kyrrðinni!“