Alþýðublaðið - 26.07.1944, Blaðsíða 8

i
b
alþtoublaðio
Miðvikudagur 26. Júlí 1944
Kossaftens
(Kisses for Breakfast)
Bráðfjörugur gamanleikur
Dennis Morgan
Jane Wyatt
Shirley Ross.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BJARNI var mikill drykkju-
maSur oq m,erakónqur. Hann
var heldur ekki talinn óþarf-
lega frómur til orðs. Það urðu
hans æfilok, að hann fór í lang
ferð á rauðri mevi, sem hann
kallaði Rauðku og lentu bæði
í sandbleytu og. týndust. TJm
þetta var kveðið af illyrtum ná-
granna:
„Syndum vafin sífelt klökk
sálin kvaddi skrokkinn,
er Bjarni Rauðku brá á stökk
og barði fótastokkinn.“
* * *
FORMAÐUR nokkur kom
eitt sinn ofan í ‘hásetaklefa á
skipi sínu, úti á sjó. En hann
þótti nokkuð fljóthuga, og kom
þar afleiðandi allt á afturfót-
unum hjá honum.
Þegar liann kemur ofan í
lúkarinn (hásestaklefi), virðist
honum sem allir skipsmenn séu
þar saman komnir, segir hann:
„Er meiningin að skilja bát-
inn einan eftir uppi á dekki?“
V * *
ÞAÐ var eitt sinn maður hér
á suðurhesjum, er þótti nokk-
uð mikill með sig.
Eitt sinn var hann að segja
frá áfalli, er þeir hefðu fengið,
meðan hann var á togara:
„Við fengum rosa hnút á
okkur, og hann henti mér aft-
ur i gang. En þegar ég ætlaði
að standa upp aftur neitaði
önnur helv.... löppin. Þegar ég
fór að athuga, sá ég að hún var
brotin fyrir ofan hné.“
þéss að skemmta sér. Allt,
sem Carrie gerði, féll hcnum í
geð og það var allt og sumt.
„Sjáið þið,“ sagði hann og
geymdi góðu spilin sín til þess
að gefa Carrie tækifæri.
„Þetta finnst mér vel gert af
byrjanda.“
Og hún hló fjörlega, þegar
hún tók til sín slaginn. Það
var eins og hún væri ósigrandi,
þegar tiurstwood hjálpaði
henni.
Hann leit ekki oft á hana.
En þegar hann gerði það voru
augu hans mild og hlý. í þeim
var ekkert annað en vinátta
, o'g einlægni. Hann leyndi hin-
j um breytilega, kænskulega
svip, sem gat búið í þeim og
þau ljómuðu nú af sakleysi.
Carrie grunaði ekki annað en
hann skemmti sér af alhufí
Hún fann, að hann áleit hana
duglega.
„Það er ósanngjarnt, að þér
skulið spila svona vel og græða
ekkert á því,“ sagði hann
nokkru seinna og þreifaði nið-
ur í vestisvasann. „Við skul-
um spila upp á tíu centa seðla.“
„Já, það skulum við gera,“
sagði Drouet og stakk hend-
inni í vasann.
Hurstwood ^ var fljótari til.
Hendur hans voru fullar af
seðlum. „Gerið þið svo vel,“
.sagði hann og rétti þeim sinn
ströngulinn hvoru.
„Já, en þetta er fjárhættu-
spil,“ sagði Carrie brosandi.
„Það er syndsamlegt.“
„Nei,“ sagði Drouet, „þetta
er bara til skemmtunar. Ef þú
spilar aldrei um meira en
þetta, þá kemstu áreiðanlega í
himnaríki.“
„Þér skuluð ekki gera yður
siðferðilegar grillur,“ sagði
Hurstwood blíðlega við Carrie,
„fyrr en þér sjáið, hver hlýtur
peningana.“
Drouet brosti.
„Ef maðurinn yðar vinnur,
þá getur hann sagt yður, hversu
syndsamlegt það er að spila
fjái’hættuspil.“
Drouet hló hátt.
Hreimurinn í rödd hans var
svo ísmeygilegur, að jafnvel
Carrie gat ekki stillt sig um að
hlæja.
.„Hvenær ferðu burtu?“ sagði
Hurstwood við Drouet.
,,Á miðvikudaginn", sagði
hann.
„Er ekki hálf erfitt, begar
maðurinn er alltaf í ferðalög-
um?“ sagði Hurstwood við
Carrie.
„Hún kemur með mér i þetta
skipti“, sagði Drouet.
„Þið leyfið mér að bjóða ykk
ur báðum í leikhúsið áður en
þið farið.“
„Þakka þér fyrir“, sagði
Drouet. „Hvað finnst þér
Carrie?“
„Mér væri það sönn ánægja“,
svaraði hún.
Hur.stwood lagði sig fram við
það að láta Carrie vinna pen-
ingana. Hann gladdist yfir
heppni hennar, taldi pening-
ana og safnaði þeim loks sam-
an og lagði þá í útrétta hönd
hennar. Því næst báru þau fram
dálítinn kvöldverð, þar sem
Hurstwood tók upp vínflösk-
una, og loks kvaddi hann þau
með mikilli háttprýði.
„Jæja“, sagði hann og leit
fyrst á Carrie og síðan á
Drouet. „Þið verðið að vera til-
búin klukkan hálfátta. Ég sæki
ykkur hingað.“
Þau fylgdu honum til dyra,
og þar beið vagn hans og hin
rauðu ljósker Ijómuðu glaðlega
í rökkrinu.
,,Jæja“, sagði hann við
Drouet með vingjarnlegri
röddu. „Þegar þú skjlur kon-
una þína eina eftir heima, þá
verður þú að leyfa mér að
skemmta henni lítið eitt. Hún
verður ekki eins einmana.“
,,Já“, hvort þú mátt“, sagði
Drouet, hreykinn af þessari
stimamýkt.
„Þetta er fallega gert af yð-
ur“, sagði Carrie.
„Alls ekki“, sagði Hurstwodd.
„Þetta myndi maðurinn yðar
gera fyrir mig.“
Hann brosti og fjarlægðist
þau léttilega. Carrie var heill-
uð. Hún hafði aldrei verið i
návist slíks manns. Drouet var
einnig mjög ánægður.
..Þetta er nú maður í lagi“,
sagði hann við Carrie, þegar
þau genga aftur inn í herberg-
in sín. ,.Hann er einn albezti
vinur minn.“
„Það lítur út fyrir það“, sagði
Carrie.
ELLEFTI KAFLI.
Falleg föt verkuðu á Carrie
eins og áhrifamiklar fortölur.
Þau töluðu sínu máli á blíðleg-
an og ísmeygilegan hátt. Þeg-
ar hún var komin inn á hið
lokkandi áhrifasvæði þeirra,
lagði löngun hennar fúslega við •
hlustirnar. IJinir dauðu hlutir
töluðu. En hver getur þýtt fyr-
ir okkur mál steinanna?
„Vina mín“, sagði kniplinga-
kraginn, sem hún keyþti hjá
Partridge. „Ég fer þér mæta-
vel. Þú mátt ekki svikja mig.“
„En hvað þetta eru smáir
fætur,“ sagði leðrið í mjúku,
nýju skónum hennar. „En
hvað ép á vel við þá. Hvaða
vandræði, að ég skuli ekki allt-
af geta hlíft þeim.“
”“í NVJA BiÖ
Eg á þig einn
(“You belong to me”)
Rómantísk og fyndin hjú
skaparsaga.
Henry Fonda,
Barbara Stanwyck.
Sýnd kl. 9. C
©g
(“How’s about it.”)
Skemmtilcg söngvamyndj
með
Andrews-systrum.
Sönd kl. 5 og 7.
Þegar hún 'hélt 1 á þessum
hlutum, eða var í þeim, þá gat
hún ef til vill hugsað sér aö
leggja þá til hliðar. Hún gat
ekki varizt því að hugsa um,
á hvern hátt henni hefði hlotn-
azt þetta allt, og það kvaldi
liana, að hún skyldi ekki geta
losnað við þessar hugsanir, en
hún vildi ekki missa af fallegu
fötunum. „Farðu í gamla kjól-
inn — settu upp gömlu, skökku
skóna“, sagði samvizka henn-
ar árangurslaust. Hún hefði ef-
SSGAK9LA (SSÖ
ILeyndarmál
Rommels
(Five Graves to Cairo)
Franchot Tone
Anne Baxter
Akim Tamiroff,
Erich von Stroheim
(sem Rommel).
Sýnd kl. 7 og 9
Börn innan 14 ára fá ekki
aðgang.
IYsigiss¥eigíar
(Little Men).
Jack Oakie,
Kay Francis.
Sýnd kl. 5
tsMwmMBZMmmmwmsímsssBS
laust getað sigrazt á ótta sín-
um við sultinn og farið burt;
hugsunin um , hina erfiðu
vinnu og hin hörðu kjör hefði
getað látið undan oki samvizk-
unnar, en hún gat ekki vanrækt
útlit sitt -— gengið í gömlum
kjólum og litið tötralega út —
aldrei!
Drouet styrkti hana í skoð-
unum hennar á þessu og ýmsu
öðru, svo að hún missti alveg
máttinn til að standast áhrifa-
vald þess. Þetta er auðvelt,
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
væri orðinn nokkuð við aldur, heimili það, sem hann hafði
larið á mis við í barnæsku sinni, vinina, er hann hafði farið
á mis við í uppvexti sínum, og vann verk þau, sem voru
skilin og færðu honum vinsæidir að höndum. Hann varð að
lokum faðir allra þessara náttúrubarna, ráðgjafi þeirra og
huggari. Og þegar hann safnaði fólkinu saman í grjótkirkj-
anni á vetrum eða undir berum nimni á sumrum og reyndl
að svipta huiunni frá gácum lífsins og dauðanis með sínum
sérkennilega og djarflega hætti, gat hann fengið hjörtun
undir skinnúlpunum til þess að slá hraðar, því að hann var
sjálfur svo aitekinn þakklæti og lofsöng til herra lífsins, að
orðin komu eins og ósjálfrátt fram á varir honum.
— Þarna, í hinni auðnarlegu byggð Grænlands, varð
Þorkell gamall maður.
ÞRIÐJI KAFLI. '
Hvers vegna hann ekki dvaldist á Grænlandi til ævi-
loka? Hvers vegna hann fór heim til Danmerkur að lokum?
Ja, vissi hann það sjálfur?
Sumar nokkurt, þegar hann var á hreindýraveiðum uppi
á öræfunum, varð hann þess var, að hann var tekinn að
eldast. Þetta hafði verið óvenjulega harður og erfiður vet-
ur. Snjórinn huldi klettana langt fram á sumar, og rsinn lá
m
SA
ÞÝZKI LEÐSFlOíRINGINN: „Hvað heitið þið? “ — Hvað heitið þið, svínin ykfear? Svarið þið/mér!“