Alþýðublaðið - 27.07.1944, Blaðsíða 8

AUÞYÐUBLAÐIf)
Fimmtudagur 27. Júlí 1944

^TJARNARBlOE
PÁLL SKÚLASON ritstjóri,
sem um eitt skeið var kennari
við Menntaskólann, var spurð-
ur um það af skólasveini, hvort
orðtækið að draga ýsur væri
eiginleg eða óeiginleg merking.
„Það er óeigirtleg merking,
ef þér eigið hlut að mali, því
þorskar draga aldrei ýsur,“
svaraði Páll.
* * *
REYNANDI VÆRI ÞAÐ.
Þegar skáídsaga Björnstjerne
Björnsons, „Á Guðsvegum“, í
íslenzkri þýðingu, var uppseld
í Reykjavík, fékk einn hóksölu
maðurinn þar símskeyti frá um
boðsmanni sinum norður í
sveitum, um að senda honum
tafarlaust nokkur eintök. Hann
sendi eftirfarandi símskeyti
um hæ 1:
„Enginn á guðsvegum eftir í
Reykjavík. Reynið Akureyri.“
* * ."fs
DÆMALAUS VINNUKONA.
Á meðal þeirra fyrirskipana,
sem húsfreyjan gaf nýkominni
vinnukonu sinni utan af lands-
byggðinni, var að færa henni
mjólkurglas á hverju kvöldi kl.
sjö. Fyrsta kvöldið kom Sjana
með glasið í greip sinni.
„Þetta máttu aldrei gera,
Sjana“, mælti húsfreyjan.
„Þetta eru engir mannasiðir.
Þú átt að færa mér mjólkina á
bakka.“
Kvöldið eftir kom Sjana með
fullan bakka af mjólk og fræði
húsfreyju.
„Fyrir'gefðu mér, frú mín
góð“, mælti hún, „en á ég að
koma með spón eða ætlarðu að
lepja?“
þegar skoðanirnar og þrárnar
stefna í sömu átt. Á sinn hjart-
anlega hátt varð honum tíðrætt
um fegurð hennar. Hann horfði
aðdáunaraugum á hana, og hún
hreifst af aðdáun 'hans. En
Drouet var vanur að virða fyr-
ir sér glæsilega klæddar eða
fallegar konur á götunum og
koma með athugasemdir um
þær. Hann var gæddur svo mik
illi kvenlegri ást á fötum, að
hann var góður dómari — ekki
hvað mannkosti snerti, heldur
föt. Hann sá, hvernig þær
hreyfðu smáa fæturna, hversu
' tignarlega þær báru höfuðin,
með hversu mikilli mýkt og
og yndisþokka þær svifu á-
fram. Koma, sem vaggaði
mjöðmunum á seiðandi hátt,
hafði sömu áhrif á hann og ljúf-
fengt vín. Hann sneri sér við
og horfði á hina undursamlegu
sýn, þangað til hún var horfin
sýnum. Hann var barnalegur í
hinni óhömdu ástríðu sinni.
Hann elskaði það sem konur
elska hjá sjálfum sér, yndis-
þokka. Hann laut gyðju fegurð-
arinnar í auðmýkt eins ög kon-
urnar sjálfar.
„Sástu konuna, sem var að
ganga fram hjá okkur?“ sagði
hann við Carrie fyrsta daginn,
sem þau fóru saman út. „Sú
kunni nú að bera sig.“
Carrie horfði á eftir henni
og virti fyrir sér fegurð henn-
ar.
„Já, það er satt“, sagði hún
fjörlega, og hún var gripin af
þeirri tilfinningu, að henni
væri eitthvað áfátt, hvað þetta
snerti. Ef þet’ta væri svo mikils
virði, þá yrði hún að athuga
það nánar. Hún fann ósjálfrátt
til löngunar til að líkja eftir
henni. Henni hlyti að heppnast
það.
Þegar kvenmaður með henn-
ar skapgerð sér eitthvað, sem
hvað eftir annað er lögð á-
herzla á og dáðst að, þá er hún
fljót að skilja og hagar sér eft-
ir því. Drouet var ekki nógu
kænn til að sjá, að þetta var
ekki rétt aðferð. Hann gerði sér
ekki grein fyrir því, að hún
varð að þróast í samræmi við
sitt eigið eðli, en ekki sem eft-
irlíking af konum, sem voru
fegurri henni. Hann hefði ekki
gert það við eldri og reyndari
konu, en í Carrie sá hann að-
eins viðvaninginn. Hann var
einfaldari en hún og var því
ekki fær urn að skilja tilfinn-
ingar hennar. Hann hélt áfram
að siða hana og særa um leið.
Carrie tók leiðbeiningunum
fegins hendi. Hún sá, hverju
Drouet geðjaðist að; hún fann
óljóst, hvar hann var veikast-
ur fyrir. Það rýrir álit konu á
karlmanni, þegar hún sér,
hversu óspar hann er á aðdáun
sína. Hún sér nefnilega aðeins
eitt aðdáunarvert í þessum
heimi, og þetta eina er hún
sjálf. Ef karlmaður á að ganga
í augun á mörgum konum, þá
verður hann að leggja sig allan
fram við hverja einstaka.
Heima hjá sér sá Carrie ým-
islegt, sem benti í sömu átt.
í sama húsi bjó leikstjórinn
við Standard leikhúsið, herra
Frank A. Hale, og kona hans,
viðfelldin dökkhærð kona um
það bill þrjátíu og fimm ára.
Fólk eins og þau er algengt í
Ameríku nú á dögurn, fólk, sem
lifir heiðarlegu lífi og hefur að-
eins til hnífs og skeiðar. Kaup
Hales vár fjörutíu og fimm
dollarar á viku. Kona hans var
snotur og reyndi að líta ung-
lega út, en var mjög mótfallin
allri heimilisvinnu. Þau bjuggu
í þriggja herbergja íbúð eins
og Drouet og Carrie og á hæð-
inni fyrir ofan þau.
Skömmu eftir að Carrie haíði
flutzt í húsið komst hún í kunn
ingsskap við frú Hale, og þær
fóru út saman. í langan tíma
var þetta eini féllagsskapuf
hennar, og mas leikstjórafrú-
arinnar var eina sambandið,
sem hún hafði við umheiminn.
Það voru þess háttar hversdags
legir atburðir, lofsöngur um
auð og ríkidæmi, siðferðileg
gremja, er fólst í hugsunum og
tali þessarar afskiptalausú
konp, sem 'hafði áhrif á Carrie
og gerði hana ringlaða lengi
vel.
Á hinn bóginn unnu hennar
eigin tilfinningar á móti þess-
uip áhrifum. Hún var óneitan-
lega fædd með tilhneigingu til
að komast hærra og hærra. í
íbúðinni hinum megin við gang
inn bjó ung stúlka ásamt móð-
ur sinni. Þær voru frá Evans-
ville, Indiana, eiginkona og
dóttir gjaldkera við járnbraut-
arfélag. Dóttirin var á tónlistar
skcúa í Chicago, og móðir henn
ar kom með henni.
Carrie kynntist þeim ekki, en
hún sá dóttirina koma og fara.
Nokkrum sinnum hafði hún séð
hana sitja við píanóið, og hún
hafði iðulega hlustað á hana
spila. Unga stúlkan var óvana-
lega klædd af stúlku í hennar
stétt að vera. Þegar hún spil-
aði, blikuðu demantshringar á
finerum hennar.
Nú var Carrie mjög næm
fyrir tónlist. Hið viðkvæma
lunderni komst í sveiflur við
ákveðna hljóma, eins og þegar
hörpustrengir titra, ef samsvar-
andi tónn er sleginn á píanó.
Daprir og raunalegir hljómar
vöktu undarlegar tilfinningar
■“ NYJA mú SS as GAMLA BÍÚ IS
1 |Eg á þig einn 1 (“You belong to me”) I Leyndarmál Rommels
h Rómantísk og fyndin hjú- B skaparsaga. Henry Fonda, Barbara Stanwyck. | 1 Sýnd kl. 9. (Five Graves to Cairo) Franchot Tone Anne Baxter Akim Tamiroff, Erich von Stroheim (sem Rommel).-
pfflúsik ©g máiaferli Sýnd kl. 7 og 9 Börn innan 14 ára fá ekki
1 (“How’s about it.”) aðgang.
I Skemmtileg söngvamyndf i með Yngissveinar
Andrews-systrum. I Sönd kl. 5 og 7. (Little Men). Jack Oakie, Kay Francis. Sýnd kl. 5
innra með henni. Þeir fylltu
hana þrá eftir hlutum, sem
hún átti ekki. Þeir hnýttu hma
fastari böndum við það, sem
hún átti. Það var ákveðið lag,
sem stúlkan var vön að spiia
með undarlegri viðkvæmni og
innilejk. Carrie heyrði það gegn-
um opnar dyrnar. Það var
seinnihluta dags, rétt undir
kvöld, einmitt á þeim tíma,
þegar hugsunum ferðamannsins
hættir mest við því að taka á
sig raunalegan blæ og þrárnar
vakna í brjósti hans. Sálin tek-
ur sér langar ferðir á hendur
og snýr aftur með leifarnar af
liðnum og fjarlægum ánægju-
stundum. Carrie sat við glugg-
ann og horfði út. Drouet hafði
verið burtu síðan klukkan tíu
um morguninn. Hún hafði feng-
ið sér skemmtigöngu, lesið í
bók eftir Berthu M. Clay, sem
Drouet hafði skilið þar eftrr,
þótt hún hefði enga ánægju af
henni og loks hafði hún skipt
um föt fyrir kvöllduð. Nú sat
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
enn á firðinum, þegar hann hélt brott með fjölskyldu sína
og stefndi til fjalla. Hann hafði lengi verið móður, og oft
var honum svo þungt fyrir brjósti, að hann neyddist til
þess að halda sig heima við tjöldin meðal kvenna og barna,
þegar hávaði og skothvellir heyrðust frá þeim, sem voru að
veiðum uppi á öræfunum.
Þetta átti alls ekki við hann. Hann átti þáð til að verða
dálítið undarlegur, og dag nokkúrn, þegar Rebekka kom út
í tjalddyrnar, sá hún Þorkel sitja hugsi á steini með hönd
undir kinn. Hún náigaðist hann hægum skrefum og lagði
höndina á öxl honum Það var sem hrollur færi um hann,
og hann leit upp glenntum augum. Og þegar hún spurði
hann, hvers vegna hann sæti þarna aleinn, reis hann á fæt-
ur og'færðist udan því að svara.
Þetta endurtók sig nokkrum sinnum á næstu tímum, og
Rebekka varð mjög hrygg í huga. Þegar hann kom til henn-
ar inn í tjaldið og sá hryggðarsvipinn á andliti hennar,
' klappaði hann mildilega brosandi á herðar hennar, en forð-
aðist að líta í hin spyrjandi augu hennar.
Brátt kom svo að því, að vinir ’hans aðrir urðu þess var-
ir sér til mikillar hryggðar, að eitthvað amaði að honum.
Þeir spurðu hann, hvort hann væri veikur. Hann svaraði
því til, að það mætti vel vera.
S A G A
Meanwhile
&P Feqtvjo*
PIESEMANNEK HABEN
AUGENSCHEINUCH EINEN
NERVEN- SCHOCK y-
r BEKOMEN /
OUK NOSE WHEEL'S 60NE... SC
WE'LLHAVE TO CRASH LANDAT
FIELD M / WELL/ FELLOWS.. .WE'I
COMIN’ IN ON A WIN6...ALL W
\NEED NOW IS A PRAYER /
S/ýíSli/þ
ANTWORTEN
■ SIEMIR/ri
ÞÝZKI LIÐSFORINGINN:
„Svarið þið mér“!
ANNAiR FORINGI: ■ „Iþessir
menn hafa augsýnilega fengið
taugaáfall“!
SAMTIÍiMIS: „Framhluti vélar-
innar er farinn og hjólið með.
Við verðum að nauðlenda á
velli „M.“ jæja félagar! þetta
verður hættulför. —< Við skul-
um biðjast fyrir“!