Alþýðublaðið - 03.08.1944, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐ’JBLAÐSD
Fimmtudagur 3. ágúst 1944.
___TJARKARSSC“
I,» »8,™,
meyjar Irá Chicago
Two Senoritas from Chicago
Bráðfjörug gaman- og leik-
húsmynd.
Jinx Falkenburg
r-í -~..««-r5F3n
Joan Davis
Ann Savage
Leslie Brooks
Bob Haynes
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
REGLULEG FAGNAÐARHÁ-
TÍÐ.
„Geturðu sagt mér, hvað það
er, sem fólk kállar fagnaðarhá-
tíð eða júbelí?“ spurði kona
ein grannkonu sína.
„Já, það get ég,“ svaraði ná-
búakonan. „Þegar fólk er búið
að vera gift í tuttugu og fimm
ár, þá er silfurbrúðkaup. Og
þegar hjón hafa verið saman í
fimmtíu ár, þá er gullbrúðkaup.
En ef maðurinn er dauður, þá
er það fagnaðarhátíð.“
* *
GEKK EITTHVAÐ AF?
Tvær heiðvirðar hefðarkon-
ur þesa bæjar, hittust einn sól-
r íkan sunnudagsmorgun og
gengu saman í kirkju. Þegar
messan hófst, tóku þær báðar
þátt í söngnum, eins og þeim
fannst vera skylda sín, ef þær
ættu að teljast góðar og guð-
hræddar safnaðarkonur. Þegar
Tdrkjukórinn hafði lokið við að
syngja fyrsta sálminn, var önn
ur hefðarfrúin í miðju síðasta
versinu. Hin hefðarfrúin, sem
sat við hlið h^nnar, hállaði sér
að henni og spurði í hálfum
hljóðum: „Gekk eitthvað af hjá
þér, heillin?“
<* * *
SVO ÞAUT í ÞEIM SKJÁ!
Þegar Jónas í Grjótheimi
heyrði úrslitin í forsetakosning
unni á Þingvelli 17. júní hraut
honum þessi vísa af vörum:
„Áttu að fella forsetann
fimmtán seðlar auðir . . .
Höfundunúm enginn ann
allir betur — dauðir.“
hrifamikið og ástarorð elsik-
huga. ÖÞað heimtaði enga skjóta
ákvörðun, og það var ekki
hægt að svara því.
Menn gera yfirleitt allt of
miikið úr gildi orðánna. Þeir
haMa, að samtal og umræöur
beri góðan árangur. Orðin sýna
aðeins yfirborðið. Þau gefa að-
eins óljóst í skyn hinar djúpu,
sterku tilfinningar og ástríður,
sem á bak við liggja. En þegar
tungan hættir að villa, fer
hjartað að hlusta.
í iþessum samræðum heyrði
hún ekki orðin sjálf heldur
það sem þau áttu að tákna. En
bvað útlit hans var miilt og
hlýlegt' Hann har það með
sér, að hann var Ihátt settur í
þjóðfélaginu. Hin vaxandi þrá
hanis haifði ósjiáliijrátt áhrilf á
hana. Hún hafði ástæðu til að
titra, því að , þetta var ósýni-
legt; bún hafði enga ástæðu til
að óttast umtal fólks, því gð
þetta var eklki áþreiifanleg.
Hún var beðin og sannfærð, lát-
in af-neita gömlum skoðunum
og taka upp nýjar, og samt var
ekki hægt að sanna það. Sam-
talið ibeindi athyglinni burt frá
þessu, eins og hljómiistinni er
ia^tlað að ihafa sdfandi láhrilf,
þegar eitthvað áhrifamikið er
að gerast á leilksviðinu.
,,Há£ið þér séð húsin við
Lake Shore norðanmegin?“
spurði Hurstwood.
„Jú, ég fór þar einmitt fram
hjá í dag — með frú Hale. Eru
þau ekki £alleg?“ i
„Jú, þau eru glæsileg,“ svar
aði hann.
„Hamingjan góða,“ sagði
Carrie hugsandi. „Ég vildi, að
ég aetti heima í slíku húsi.“
„GÞér eruð víst ekki ham-
ingjusöm,“ sagði Hurstwood
með hægð eftir diálitla þögn.
Hann leit upp og horfði fast'
í augu hennar. Hann gerði ráð
fyrir því, að hann hefði snert
einhvern streng í brjósti henn-
ar. Nú var tækifæri til að segja
eitt/hvað, sem gæti aukið álit
hennar á honum. Hann 'hallaði
sér fram og horfði stöðugt á
'hana með alvarlegu augnaráði.
Þetta var hættuleg stund. Hún
reyndi að færa sig fjær, en það
var íþýðingarlaust. Allur skap-
istyrkur mannsinis hélt hennli
fastri. Hann starði og starði,
og því lengur sem þetta stóð
yfir, því erfiðara varð það.
Litla verksmiðj ustúlkan var í
'hœttu stödd. Síðasta háknstrá-
ið var að fljóta burt frlá henni.
j,Ó,“ sagði hún löks. ,,:Þér
megið ekki horfa svona á mig.“
„Ég get ekki að þessu gert,“
svaraði hann.
Hún lét mállið haldast eins
og kornið var, og honum óx
máttur.
„Þér eruð ekki ánægð með
Lfið?“
„Nei,“ svaraði hún veikri
röddu.
Hann sá, að ihann var sterk-
ari — hann fann það. Hann
rétti fram Ihöndina og snerti
hönd hpnnar.
„Þetta megið Iþér ekki,“
sagði hún og spratt á fætur.
„Þetta var óviljandi," sagði
hann léttilega.
Hún Ihljóp ekki burt eins og
hún hefði getað gert. Hún batt
ekki enda á samtalið. En hann
beindi samræðunum fimlega inn
á önnur efni. Skömmu seinna
reis hann á fætur til iþess að
fara, og (hún fann, að hann
hafði yfiihöndina.
„Þér megið ekki líta svona
döprum augum lá tilveruna,“
sagði Ihann alúðlega. „Tíminn
læknar allt.“
Hún svaraði ekki, iþví að hún
vissi ekki, hvað hún átti að
segja.
v„Við erum góðir ivinir, er
ekki svo?“ sagði hann og rétti
fram höndina.
„Jú,“ ©varaði hún.
„Þér segið þá ekkent, fyrr en
ég sé yður aftur.“
Hann hélt fast í hönd henn-
ar.
„Ég get engu lofað,“ sagði
hún efa'blandin
„Þér eruð veglyndari en svo,
sagði hann svo stillilega, að
hún komst við.
„Við skulum ekki tala meira
um það,“ sagði hún.
„Gott og vel,“ sagði hann, og
það birti yfir svip hans.
Hann gekk niður þrepin og
inn í vagn sinn. Carrie lokaði
dyrunum og gekk upp í her-
bergið sitt. Hún tók af sér
knipplingakragann fyrir framan
spegilinn og krækti frá sér
nýja ffallega beltinu úr krókó-
dílaskinninu.
„Ég er allat að versna,“ sagði
hún yfirbuguð af iblygðunartil
finningu. „Eg get aldrei hagað
mér á réttan hátt.“
Skömmu seinna losaði hún
um hár sitt og lát það falla í
djúpum, brúnum bylgjum. Hún
var að hugsa um afburði
kvöidsins.
„Ég veit ekki, hvað ég á að
gera,‘ muldraði hún að sdðustu.
„Jæja,“ sagði Hurstwood,
þegar ihann ók í burt. „Henni
geðjast ekki illa að mér. Það
veit ég þó.“
Og forsfjórinn blístraði alla
leiðina til skrifstofu sinnar.
Hann blísftraði gamalt lag, sem
hann hafði ekki munað eftir í
fimmtán ár.
SS NYJA Bíð Z BSB GAMLA 6SO 3S
Ég elska þig aftur.
Útlagar Aðalhlutverk:
William Powell og
(„They Dare not Love“) Myrna Loy
George Brent. Sýnd kl. 7 og 9
Martha Scott Skaftergood á
Paul Lukas. Broadway
Sýnd kl. 5, 7 og 9. Sýnd kl. 5.
ÞEjETTÁNDI káfli
Það voru varla liðnir tveir
dagar áður en Hurstwood kom
afftur til Ogden Place efftir þenn
an atburð. iHún hafði varla far-
ið úr huga hans. Unjiburðarlyndi
hennar hafði á vissan hátt auk
ið þrá hans. Hann fann, að
hann varð að vinna hana og
það sem ffyrst.
Tilfinningar hans gagnvart
henni, svo að ekki sé talað um
ást, voru dýpri en ástráðan ein.
Þær voru endúrlífgaðar tillfinn
ingar, sem árum saman höfðu
legið og visnað í þurrum og ó-
frjóum jarðvegi. Það er líklegt,
að Carrie hafi mátt teljast til
.bet-ri kjvenna én þeirra, sem
hann haffði áður lagt lag sitt
við. Hann hafði ekki átt nein
ástarœvintýri eftir ævintýrið,
sem endaði með heilögu hjóna-
bandi, og tíminn og tilveran
höfðu síðan sýnt honum,
hversu illa honurn hefði skjátl-
azt í það skipti. Þegar hann
hugsaði um það , þá sagði hann
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
skildi sóknarbörn sín — maður, sem þekkti allar tilfinningar
og kenndir þeirra og þau gátu því snúið sér til með áhyggjur
sínar og harma eins og væri hann eitt þeirra. Hann gat kom-
ið inn í híbýli þeirra sem jafningi þeirra, setzt við borð þeirra
og satt hungur sitt með því að neyta sömu rétta og sóknar-
börn hans snæddu dag hvern, og hann hafði það ekki fyrir
sið að taka þégar í stað að halda fyrirlestur eða prédikun,
þótt einhvers staðar væru þrír menn eða fleiri saman kómn-
ir. Hann þreytti ekki hina sjúku og dauðvona á biblíulestri og
langsóttum útskýringum, heldur settist á rekkjustokkinn
hjá þeim og ræddi við þá rólega og blátt áfram og lagði alla
áherzlu á það að reyna að létta fargi af hjörtum þeirra og
hugum.
Jafnvel hatrömmuStu andstæðingar séra Þorkels Miill-
ers gátu ekki heldur neitað því, að líf og fjör hafði færzt
í mannfólkið í sókn Þorkels. Áður hafði kirkjusókn verið
þar svo léleg, að orð var á haft, .en nú tók fólk að streyma
til kirkju hvem dag, sem messað var, svo að ekki sé á það
minnzt, hversu fólk þar var nú mun fúsara á það að inna af
hendi greiðslur sínar við kirkju og klerk en áður hafði verið.
Og Þorkell hafði jafnan þann sið, er hann var stiginn í stól-
inn: „Góðan daginn. kæru vinir, þá emm við hér saman
komin einu sinni enn. Hvað er annars orðið framorðið? Hefir

MYNDA-
SAG A
ÞÝZKI HERMAÐURINN: „ítali
— bansetti svikabundurinn
þinn!“ (Á spjaldinu stendur:
„Dauði yfir fasismanum.“
Ökumaðurinn snýr sér skyndi
lega við og skýtur þýzka her-
manninn til bana. Síðan bein-
ir hann skammbyssunni að
Erni og Hank og h
„Dauði yfir fasismanum!
t