Alþýðublaðið - 11.08.1944, Blaðsíða 8

g
ALÞÝP.UBI-AÆMQ
Föstudagxir 11. ágúst 1944
pTIARNARSlð
Piftapfl
(The Strawberry Blonde)
Amerískur sjónleikur frá
aldamótaárunum.
James Cagney
Olivia de Haviliand
Bita Haywortk.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
UNGUM nýliða hafði tekizt
að gahba herlækninn til þess að
gefa sér heimferðarleyfi, með
því að telja honum trú um að
hann væri svo sjónlítill og nær-
sýnn, að hann sæi ekki skýrt
nema fáeina þumlunga frá sér.
Þá um kvöldið var nýliðinn
setztur í makindum í aftasta
bekk í hinu geysistóra kvik-
myndahúsi þar í borginni, er
hann varð þess vár að herlækn-
irinn sat við hliðina á honum og
virti hann allkuldalega fyrir sér
sér. Nýliðinn sá, að nú voru
góð ráð dýr og braut ákaflega
um það heilann í skyndi, hvern
ig hann ætti að sleppa úr þess-
ari klípu. Allt í einu lýtur hann
að sessunaut sínum og spyr
mjög kurteislega:
„Afsakið, herra minn, að ég
trufla yður. En þér gætuð víst
ekki sagt mér, hvort þetta er
rétti strætisvagninn út í spí-
talahverfið?“
* n m
HATUR veikur illdeilur, en
kærleikurinn breiðir yfir alla
bresti. Sálómon.
* * *
ÞAR, sem engin stjórn er,
þar fellur þjóðin, en þar, sem
margir ráðgjafar eru, fer allt
vel.
Salómon.
m m m
HYGGINN er sá, er á sumri
safnar, en skammarlega fer
þeim, er um kornsláttinn sefur.
Sálomon.
sagði Carrie na'unamædd. Yfir-
lýsingar Hurstwood gáfu henni
hugrekki til þess að segja þetta.
,,Jú, — jú auðvitað — auð-
vitað — hvernig dettur iþér það
í hug?“
•Hann hætti skyndilega að
spegla sig og gekk yfir til henn
ar, I fyrsta skipti fannst Carrie
nú að hún yrði að hörfa undan
honum.
,,'Þú hefir sagt þetta í svo lang
an tíma,“ sagði hún og lyfti hinu
fagra hötfði sínu upp tiil hans.
„Jæja, og ég meina Iþað líka,
en það þarf peninga tii þess að
geta’ liifað eins og ég vil. Þegar
ég fæ þessa launahækkun er ég'
kooninn vel á veg. Berðu engar
áhyggjur út af því, stúlka litla.“
Hann klappaði henni hug-
hreystandi á öxlina, en Carrie
fann nú, hversu 'veikar vonir
hennar höfðu verið. Hún sá
greinilega, að þéssi léttlynda
sál hafði engar breytingar í
hyggju gagnvart henni. Hann
lét það haldast i þessu horfi,
því að hann kaus heldur þetta
frjálsa líf, sem hann lifði núna,
,en nokkrar lagalegar hömlur.
Aftur á móti virtist Hurst-
wood sterkur og einlægur. Hann
kom aldrei með einar vífilengj
ur. Hann hafði samúð með henni
og sýndi henni gildi hennar
sjálfrar. Hann hafði þörf fyrir
fyrir hana, en Drouet stóð al-
veg á sama.
„Æ, nei,“ sagði hún angur-
vær, og í rödd hemnar blandað-
ist saman sigurhrós og hjálpar-
leysi hennar. „Þú gerir það
aldrei.“
„Þú skalt nú sjá 'hvað setur,“
sagði hann að síðustu. Ég ætila
nú samt að kvænast ‘þér.“
Carrie horfði á hann og fann,
að hún hafði á réttu að standa.
Hún leitaði að einhverju, sem
gæti róað samvizku hennar, og
nú fann hún það. Það var þetta
létta og yfirlætislega kæruleysi
hans gagnvart öllum kröfum
hennar til hans. Hann hafði statt
og stöðugt lofað að kvænast
henni, og á þennán hátt efndi
hann lotfbrð sitt.
,,Heyrðu,“ sagði hann, þegar
Ihann hélt, að hann væri búinn
að ganga vel frá hjúskaparmál-
inu. „Ég sá Hurstwood í dag,
og hann vill fá okikur í leikhúsið
með sér.“
Carrie hrökk við, en áttaði
sig svo fljótt, að hann tók ekki
eftir neinu.
„Hvenær,“ spurði hún með
uppgerðar kæruleysi.
„A miðvikudaginn. Eigum við
ekki að fara?“
„Þú ræður því,“ svaraði hún
stilMlega, að það var næstum
grunsamlegt. Drouet tók eftir
'því, en hann hélt, að það staf-
aðd af samtali þeirra um gift-
inguna.
„Hann sagðist hafa komið hér
einu sinni.“
„Já,“ sagði Carrie. „Hann
kom hingað á sunnudaginn.“
,,Nú,“ sagði Drouet. Mér skild
ist á honum, að bann hefði kom
ið fyrir meira en viku.“
„Það gerði (hann líka,“ svar-
aði Carrie, 'sem hafði enga hug-
rnynd um það, sem kynni að
hafa farið á milli beggja elsk-
huga hennar. Hún var alveg í
öngum sínum og dauðhrædd
um að hún kæmi upp 'um eitt-
hvað með tali sínu.
„Nú, kom hann þá tvisvar?“
sagði Drouet og fyrsti vottur-
inn um tortryggni kom fram í
svip hans. .
„Já,“ sagði Carrie sakleysis-
lega, iog fann nú, að Hurstwood
halfði líklega aðeins minnzt á
eina heimsókn.
Drouet hélt, að hann hlyti að
hafa misskilið vin sinn. Annars
fannst honum það ekki sérlega
mikilvægt.
„Hvað gat /hann sagt í frétt-
um?“ spurði hann dálítið for-
vitnislega.
„Hann sagðist koma af því að
hann íhéldi, að ég væri ef til
vill einmana. iHann sagði, að
það væri svo langt síðan þú hefð /
ir komið og hann vildi gjarnar
vita, hvar þú værir niður kom-
inn.“
„iGeorge er ágætis náungi,“
sagði Drouet, sem var dálítið
hreykinn yfir láhuga Hurstwood
á honum. „Komdu nú og við
skulum Æá okkur að borða.“
Þegar Hurtswood sá, að
Ðrlou,et var konA'.rjn, ísíkdifaðii
hann Carrie strax 'eftirfarandi
biéf:
„Astin mín, ég sagði honum, |
að ég befði heimsótt þig meðan
hann var í burtu. Ég sagði ekki
hvað iofft, en hann hélt víst, að
það hefði aðeins verið einu sinni.
Segðu mér, hvað Iþú heffir sagt
við hann. Sendu mér svar með
hraðboða, þegar þú hefir feng-
ið íþetta bréf, og elskan mín, ég
verð að hitta þig. iSegðu mér,
hvort þú getur hitt mig á hom-
inu á Joeksion iStreet og Throop
Street á imiðvikudaginn klukk-
an tvö. Ég iþarff að tala við þig
áður en við förum í ;leikhúsið.“
Carrie fékk þetta bréf á
þriðjudagsanloirguninn þegar hún
bom inn á pósthúsið í West ‘Side
og spurði eftir því. Hún svaraði
þegar í stað:
„Ég sagði, að þú hefðir kom-
NYJA Bið
Lislamanna líf.
(„Hello, Frisco, Hello).
Skemmtileg musikmynd
eðlilegum iiturn.
Aðalhlutverk:
Alice Faye
John Payne.
Sýnd kl. 7 og 9
Hver var söku-
dólgurinn?
Spennandi leynilögreglu-
mynd með
Lloyd Nolan og
Marjorie Weaver.
Sýnd klukkan 5.
ið tvisvar,“ s’krifaði hún. „Hon-
um virtist vera alveg sama. Ég
ætla að reyna að hitta þig í
Throop iStreet, ef ekkert kemur
fyrir. Mér finnst ég alltaff verða
verri' og verri. Ég veit, að það er
ekki rétt að haga sér ©ins og
ég gerif
iÞegar þau hittust eins og um-
talað var, róaði Hurstwood hana
að þeesu llleyti.
„Vertu aliveg róleg, 'ástin
mín,“ sagði hann. „Strax og
hann er atftur farinn í ferðalag,
■ GAMLA BÍO ■
Orlof flugmannsins
(„The Sky is the limit“)
Fred Astair
JoaH Leslie
Freddie Slack og
hljómsveit.
Sýnd kl. 7 og 9.
„Dr. Broadway"
MacDonald Carey,
Jean Philipps.
Sýnd kl. 5.
Bannað hörnum innan 12
ára.
geturn við koanið þessu í lag.
Við verðum að koma því þannig
fyrir, að þú þurfir engum ó-
sannindum að bregða fyrir þig.“
Carrie hélt, að hann ætlaði
tafarlaust að giftast henni, enda
þótt hann hetfði ekki sagt það
beinlínis, og hún varð glaðari
í bragði. Hún ætlaði að reyna
að haga sér skynsamlega, þang-
að til Drouet ffaari aftur.
„'Þú onátt ekki láta hera á því,
að þú sért neitt ihrifnari af mér
en iþú varst áður,“ sagði Hurst-
7/ma
S)
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
höffuð hans lá mun dýpra milli herðanna en áður hafði ver-
ið, og hin litlausu augu hans störðu fram fyrir sig, hvöss
og nærsýn. Þegar hann sat þarna í slopp sínum, líktist hann
helzt veru af öðrum heimi, svo mjög var hann fölur og tek-
inn.
Ruggaard aðstoðarprestur 'hafði þegar gert sér glögga
grein fyrir 'því, hvert var erindi hans hingað í só'knina og til
hvers var ætlazt af 'honum. Hann sá það, að hér bauðst hon-
um tilvalið tækifæri til þess að verða hinum merku yfir-
boðurum sínum að liði jafnframt því, sem hann myndi vinna
mikið og þarft verk 1 þágu kirkjunnar og kristindómsins,
ef hann reyndist fær um að rækja erindi sitt eins og vonir
stóðu til. Hann var þó nægilega greindur til þess að sjá
fram á það, að bezt myndi fara á því, að hann færi að öllu
með hægð í fyrstu, enda var hér um syndum spilltan lýð
að ræða. Hann kom því fram í fyrstu eins og væri hann iítil-
látur og hógvær aðstoðarmaður og vinur séra Múllers eink-
um þó við þá menn í sókninni, sem ihann taldi, að mættu sín
einhvers. En 'þess varð 'þó skammt að bíða, að hann tæki
að vinna að því að framkvæma erindi það, sem honum hafði
verið á 'hendur falið, enda 'þótt hann gerði það af hinni mestu
varfærni fyrst í stað. • '
NATURALMENTE/ YOU
GET EXCITED 50 FA5T X
'AVE NO T(ME TO «g*
EXPLAIN... Tfg®
THEY'RE.
THEY’RE,
PlANESf VYHAT'N
BEkLIN AKE WE WAITIN
---r FOK ?/ r~.-r<
VOU MEAN THE SERMANS j OH, 51 /
ABANDONEPTHE FIELP...TTHEY ’AVE
AND LEFT PLANES !? /LEFT MANY.
MYN DA-
SAGA
ÖPJN: „Áttu við það að Þjóð- GIACOMO: „ Já, já — þeir
verjarnir bafi yfirgefið flug- skildi margar efir.“
vöffinn og skilið tflugvólamar
eftir!?“
ÖÍRiN: „ Bftir hverjum fjáranum
erum við að ibíða! — Þær eru
þá . . .!“
GIACOMO: „Vitanlega! Þið lát-
dð sivo óðislega — að ég fæ
engan táima til þess að gefa
neinar skýiringar. , ? ,