Alþýðublaðið - 15.08.1944, Blaðsíða 8

8
ALÞYOUBLAÐiP
Þriðjadagur 15. ágúst. 1944.
Sa
iTJASNARSi^;
ga til næsta bæjar
Something to Shout About)
5kemmtileg og íburðarmikil
NYJ!A Bið> zb
Flöttafólk
Áhrifamikil mynd, gerð
eftir hinni frægu bók
. GAMLA BiO ~
Asl og hneykslismál
(Design for Scandal)
Rosalind Russell
Walter Pidgeon
Sýnd klukkan 7 og 9.
söngva- og dansmynd.
Don Ameche
Janet Blair
fgj /
Jack Oakie
3ýnd klukkan 5, 7 og 9.
ÞRÁÐl SAMÚÐ.
„Ertu ekki hræddur w, að
konan þín giftist aftur, ef þú
deyrð, var maður nokkur
einu sinni spurður.
„Ég vildi óska, að hún
gerði það, því að þá væri þó
að minnsta kosti einn maður,
sem aumkaði mig“, svaraði
hann.
* * *
ÓÞARFA ERFIÐI.
— Læknir, sagði mæðuleg
frú, það veldur mér óbærileg-
um kvölum að lyfta upp hægri
handleggnum.
— Því í ósköpunum eruð þér
þá að því? spurði læknirinn ó-
þolinmóðlega.
m • *
BRÁ VANA SÍNUM.
Maður nokkur, sem alkunnur
var fyrir nízku hótaði einu
sinni að gefa öðrum manni löðr
ung.
„Því trúi pg ekki,“ sagði sá,
sem fyrir hótuninni varð. „Þú
hefir áldrei tímt að gefa neinum
manni neitt.“
<* * #
Ekkja nokkur, er fylgdi manni
sínum til grafar, bað þá, er við-
staddir voru jarðförina að af-
saka, að hún gæti ekki grátið,
því að alltaf þegar hún gréti,
fengi hún blóðnasir.
tove iþað yrði dásamlegt, þegar
þau væru alvarlegá laus við
Drouet, og toún biði eftir honum
á kvöldin í þessari vistlegu íbúð.
Hann var vongóður um, að
Drouet fengi ehga ástæðu til að
koima því til tals, að hann væri
giftur. ijetta gekk allt svo vel,
að toonum fannst það ekki geta
breytzt til hins verra. Bráðum
gseti hann si-grazt á mótstöðu
Carrie, og þá væri allt fullbom-
ið.
Daginn eftir leikhúsferð
þeirra fór hann að skrifa henni
regl'ulega eitt bréf á hverjum
morgni. Hann var engan veginn
'hneigður fyrir skriftir, en
reynsla hans af vaxandi ást juku
stílgáfu toans. Hann skrifaði bréf
in á skrifstofu sinni, þar sem
'hann gat verið ótruflaður. Hann
skrifaði öskju af fagurlitum og
ilmandi bréfsefnum með fanga-
merki sínu; sem hann geymdi
í læstri skúffu. Vinir hans furð-
uðu sig á toinu stranga og em-
bættisiega látbragði hans. Veit-
ingaþjónarnir fimm litu með
virðingu á þessa stöðu, sem
krafðist svo mdkillar skrifstofu-
vinnu og skrifta.
Hurtswood varð undrandi yí-
ir leikni sinni. Allt, sem hann
festi á pappírinn, hafði átorif á
hann sjálfan. Hann fór að skynja
hjá sjálfum sér iþessar göfugu
tilfinningar, sem hann skrifaði.
Honum fannst Carrie eiga skil-
ið alla þá ást og blíðu, sem
toann gat komið fyrir á papp-
írnum.
Carrie átti sannarlega skilið
að vera elskuð, ef æska og feg-
■urð eiga skilið þá toylli lífsins.
Reynslan hafði ekki enn nurnið
burt þann andlega blóma, sem
er mesta prýði líkamans. Hið
mjúka og blýja augnaráð henn-
ar bjó yfir engum brostnum
vonum. Hún toafði liðið af efa
og þrám, en hún bar þess lítil
merki; önlitla angunværð var
að finna í augnaráði hennar og
raddlblæ. Munnsvipur hennar
var stundum einna líkastur því,
að hún væri að því komin að
gríáta. Það var ekki vegna þess,
að hún væri alltaf sorgmædd.
Þegar hún bar fram einstöku
orð fengu varir hennar þennan
undarlega svip — þennan svip,
sem var í senn átakanlegur og
einkennilega hríffandi.
Framkoma toennar var laus
við ailla dirfsku. Hún toafði ekki
enn lært að notfæra sér* þótt-
ann — þessa mikilmennsku feg-
urðarinnar, sem gefur mörgum
konum hrífandi áhrifavald. Hún
þráði aiúð og nærgætni, en þrá
hennar var ekki svo sterk, að
toún krefðist neins. Hana skorti
öryggi, en reynsla hennar gerði
bað að verkum, að óframfærni
hennar minnkaði. Hún þráði
hamingju, toún þráði lífsstöðu,
en samt vissi toún ekki fullkom-
lega í toverju þetta væri fólgið.
Hviksjá mannlífsns varpaði
ljóma sínum á eitttovað, og um
leið varð það hið eina sem toún
þráði, en á næsta augnabliki
snerust tougsanir hennar um eitt
tovað annað, sem var enn
fegurra og fuflkomnara.
Hún hafði sterkt og auðugt
tilfinningalíf, eins og er svo al-
gengt hjá fólki með hennar
skapgerð. Hún fann til innilegr
ar hryggðar yfir ýmsu sem hún
sá — djúprar samúðar með toih-
um veiku og tojálparvana. Það
snerti toana alltaf illa að sjá hina
fölu og tötralegu menn, sem
röltu fram hjá toenni toægt og í
þögulli önvæntingu. Hún vor-
kenndi af öllu hjarta iila klæddu
stúlkunum, sem þutu fram lijfi
glugganum ihennar á kvöldin og
flýttu sér heim frá vinnu sinni
í verksmiðjunum í vesturtoluta
fborgarinnar. Hún stóð við glugg
ann og beit á vörina, þegar þær
ffpncfu fram hiá og hristi höf-
uðið og tougsaði. 'Þær eiga svo
■lítið, hugsaði ihún. 'Það var
raunalert að vera svona fátæk-
og tötralepa klæddur. Göm-
”1 og illa hirt föt snertu hana
illa.
„Og þær verða að vinna baki
brotnu," var eina hugsun henn-
Nevil Shute: THE PIED
PIPER. — Aðalhlutverk:
Monty Woolley
Anne Baxter
Roddy McDowalI
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
.
ar var alltaf með þessum und-
irtoeimum stritsins, sem hún var
nýsloppin úr og hún skildi bezt.
Enda þótt Hurtswood vissi
það ekki, þá stóð hann nú and-
spænis konu, sem hafði svona
blíðar og viðkvæmar tilfinning-
ar. Hajnn vissi það ekki, en samt
var þáð þetta, sem dró hann að
henni. Hann leitaðist aldrei við
að gera sér grein fyrir ást sinni.
Honum fannst nægilegt að sjá
blíðima í augnaráði hennar, við-
kvæmni hennar, glaðlyndi og
Henry Aldrich,
rrtstjóri
(Henry Aldrich, Editor)
Jimmy Lydon
Rita Quigley
Sýnd klukkan 5.
vonir í huga hennar. Hann
hneigðist að þessari ungu lilju,
sem hafði fengið ilm sinn og
fegurð 'úr vatni, sem hann hafði
aldrei kannað, úr jarðvegi og
leðju, sem hann gat ekki skil-
ið. iHann hneigðist að henni,
því að toún var ung og hress-
andi. Hún bar birtu og yl inn
í hugskot bans. Hún gaf Hfi
'hans eitthvert gildi.
Henni hefði farið mikið fram,
hvað útHt snerti. Hún var ekki
lengur klunnaleg í hreyfingum,
BJÖRNINN
ar.
Hún sá stundum menn vinna
á götunum — íra með haka, kola
,með rtórar skóflur, Am-
eríkumenrt önmim kafna við
"'erk. iRprn. krafðist, aðeins lókam-
Iegs erfiðis — og hún fékk með-
a'i’mkvun með beim. Nú þegar
Ihún var laus við allt trffiði og
strit. fannst toenni það ennþá
gleðisnauðara og átakanlegra en
þegar hún átti líf sitt undir því
Wn sá ba?> pepnum
r)„a„,Tvipmnðii —.■ Kloí.Vt op bunP-
lyndislegt toélfrökkur. sem var
Ht.að af lióðrænum tilfinningum.
■Stundum sá toún föður sinn í
andá klæddan rykuffum vinnu-
fötum, Ihann gekk eftir götunni
op toún ihorfði á hann úr gluss-'
amirn. Ffcósroiður. qem negldi.
járnsmiður, sem blés í eldinn í
eintoverjum þrongum kiallara,
rennismiður, sem stóð toátt unni
í stiga við, glugpa, 'snöggk'læ'td-
m°ð uunbrettar ermar- allir
þessir menn minntu hana á verk
smiðjuna, sem faðir ' toennar
vann í. Hún fylltist döprum
tougsunum af þessu tagi, en lét
þær sjaldan í Ijós. Samúð toenn-
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
Gamli maðurinn, sem lá fyrir dauðanum, hafði engan
veginn lifað lífi, sem talið yrði til fyrirmyndar á nokkura
hátt. Meðal annars hafði hann aldrei látið sjá sig í guðshúsi
um dagana. Hann afsakaði sig með því, að hann hefði aldrei
átt föt til þess að fara 1 kirkju, ef að þessu háttarlagi hans var
fundið. Hann hafði þó gert boð eftir presti til þess að fá ein-
hverjar upplýsingar um líf það, sem hann átti að hverfa
til, og séra Muller settist við rekkju hans og tók að útskýra
þetta fyrir honum samkvæmt þiblíukunnáttu sinni.
Þegar séra Muller hafði lokið máli sínu, lá maðurinn
grafkyrr góða stund þungt hugsandi. Því næst mælti hann
á þessa lund:
— Ja, en fáum við þá hvorki mat né drykk þarna efra?
Klerkur hlaut að svara þessari spurningu hans neit-
andi.
— Og þér segið, að þar séu hvorki konur né unnustur?
— Nei, þar þekkist ekki hjúskapur né annað slíkt
—- Fær maður þar ekki svo mikið sem munntóbaksbita,
þótt mann dauðlangi til að gæða sér á slíku?
En þegar iséra Muller svaraði einnig þessari spurningu
neitandi, sneri gamli maðurinn sér til veggjar eins og hann
A/O/ltíEY CAN'T BE^THEY’RE
600P AAEN...I CAN SEErriN
THEIR EYES/ IPENTIFICATION.
THEY CAN FOR6E...BUT THE
LOOK OF FREE MEN... NEVEfg/
PSRHAPS. 6IAC0AA0.
PERHAPS/
- *»cSHALL SEE...JKIN6 THEMIN/
BUT LOOK OR NO LOOK... IF THEY
ÁANNOT PROVE THEY ARE -p"
mmrnf AMERICANS... 'r'
SOYOU beuevethemto ^
8EAMERICANS...YOU DONOT
KNOW... YOU JUST BELIEVE
THEM/ MAYBE THEY ARE y
^—7 THE 6E9TAPO ?! \-X
MYNDA-
SAG A
FORINGINN: „Jæja, svo að þú
trúir því að þeir séu Amer-
eríkumemi, þú veist það ekki.
Þeir geta vel verið nazista-
njósnarar."
GIACOMO: „Nei, það er ómögu
legt. Þetta eru góðir drengir.
Ég les það úr augum þeirra!
Vegabréf er hægt að falsa, en
augnasvip frjáls og góðs manns
er ekki hægt að falsa.“
FORINGINN: „Ef til vill er
þetta rétt hjá þér, Giacomo —
en útlit og svipur nægir ekki.
Ef þeir geta ekki sannað að
þeir séu Ameríkanar þá. . . .“