Alþýðublaðið - 17.08.1944, Blaðsíða 8

ALÞYQUBLAÐI0
Fimmtudagur 17. ágúst 1944.
—^JARMAgSBtö—
L i
Saga til næsta bæjarí
[Something to Shout About)
Skemmtileg og íburðarmikil
söngva- og dansmynd.
Don Ameche
Janet Biaúr
AKUREYRARFRÉTTIR 1872.
í fréttabréfi frá Akureyri til
Tímans, dags. 28. febrúar 1872,
segir m. a. á þessa leið:
„Jón Mýrdal (ættaður hér að
sunnan og hagorður vel) hefir
verið hér um sveitir í vetur að
semja skáldsögu, er heitir
„Mannamunur,“ og á að fara
að •prenta hana hér. Sagan er
fremur öllum vonum góð, eftir
mann, sem er ómenntaður kall-
aður.
Hér í Eyjafirði (á Espihálsi)
hefir verið gefið út skriflegt
„tímarit“ í vetur, til þeirra
austaú megin árinnar, en lítið
veit ég að fræða þig úr því
riti.
í gær var hér haldinn mik-
ill og fjölmennur „Gránu“-
fundur, og á að panta tvö skip
að vori komanda, timburskip
hið þriðja, og byggja verzlunar
hús. á Oddeyri (við Akureyri),
sem nú er orðin eign félagsins.
Hingað og þangað eru menn
hér að læra enska tungu, sem
allir skildu til Ameríku með
framtíðinni. Mikið er um þær
ráðagerðir, og fátt um annað
tiðræddara um norðursveitir.
Það litur því út fyrir að þess-
um undirbúningi til Ameríku-
ferða fylgi fullkomin og yfir-
gripsmikil alvara. — Því má
enn fremur hér við bæta, að
margir merkismenn bæði hér
ir, og það var mest um vert.
En hvað hún var ólík þessum
konum, sem voru gersamlega
viljalausar. Hann varpaði frá
sér öllum hugsunum um þær.
„Og þú veizt ekki, hvenær
hann fer burtu næst?“ spurði
Hurstwood rólega.
Hún hristi höfuðið.
Hann andvarpaði.
' „Þú ert sannarlega ákveð-
inn kvenmaður,11 sagði hann
eftir nokkra stund og leit í
augu hennar.
Hún fann straum heitra til-
finninga streyma um sig við
þetta. Það var hreykni yfir að-
dáun hans — ást til mannsins,
sem hafði slíkar tilfinningar
gagnvart henni.
„Neij það er ég ekki,“ sagði
hún feimnislega. „En hvað á
ég að gera?“
Hann krosslagði hendurnar
og leit yfir grasflötina og út
á strætið.
„Ég vildi óska, að þú vildir
koma til mín,“ sagði hann há-
tíðlega. „Ég þoli ekki að vera
sí og æ fjarri þér. Hvað er
unnið við það að bíða? Þú
verður ekki hamingjusamari
fyrir það?“
,,Hamingjusamari?“ sagði
hún blíðlega. „Þú veizt það nú
bezt.“
„Þarna sérðu,“ hélt hann é-
fram í sama tón. „Við erum að
eyða tímanum til ónýtils. Þú ert
ekki hamingjusö'm, og heldurðu
þá að ég sé iþað? Ég sit og skrifa
þérmestanhlutadagsins. Égskal
segja sér, Carrie,“ kallaði hann
og iskyndilegt ástríðuvaid kom
frarn í rödd hans, og hann horfði
beint í augu hennar, „ég get
ekki lifað án jþín, og það er allt
og sumt. Og hvað á ég að gera?“
sagði hann að lokum og rétti
fram hvíta og vel hirta hönd
sína með vonleysislegu lát-
bragði.
Carrie gladdist yfir því, að
hann skildi leggja þessa byrði
á herðar henni, og þessi byrði,
sem var laus við allan þunga
hrærði hið kvenlega hjarta henn
ar.
úr sýslu og Þingeyjarsýslu hafa
nú í ráði að fara þegar við
fyrsta tækifæri til Vesturheims.
Tíðin er góð en alveg afla-
laust. — Hér um sveitir geng-
urur mikið af kvefi og hósta,
sem kállaður er „kíghósti,“ er
þykir hættulegur gestur fyrir
börn.“
„Geturðu ekki beðið dálítið
enn.þá?“ sagði hún innilega. „Ég
skal reyna að komast að því,
hvenær hann fer.“
„Hvað er það betra?“ spurði
hann með sömu vonlausu rödd-
inni.
„Við gætum ef til vill komið
þessu í lag.“
í raun og veru sá hún þetta
ekkert Ijósar en áður. En hún
var að komast í það Ihugará-
stand, /þegar kona lætur undan
af meðaumkun.
Hurstwood skildi þetta ekki.
Hann var að velta fyrir sér,
hvernig hann ætti að sannfæra
hana — hvernig hann gæti feng
ið hana til að svíkja Drouet.
Hann fór að óttast, að ást henn-
ar væri ekki nógu sterk. Hann
reyndi að hugsa upp einhverja
spurningu, sem gæti sýnt innsta
hug hennar.
Loks kom hann með eina af
þessum vafasömu tillögum, sem
hylja oft okkar eigin tilfinning-
ar, en koma okkur í skilning
um þá erfiðleika, sem aðrir
leiða okkur í, og opna okkur
þannig leið út. Tillagan var ekki ,
í neinu samræmi við áíbvaranir
hans og var varpað fram af hend
ingu, áður en hann hafði íhug-
að hana nokkuð.
Ástmey hans leit á hann með
viðkvæmnislegu augnaráði, og
svar hennar var á reiðum hönd-
um, áður en hann hafði lokið
máli sínu.
„Já,“ sagði hún.
„Þú myndir ekki draga Iþað á
langinn, velta málinu fyrir iþér
eða útbfúa þig undir ferðina og
annað slíkt?“
„Ekki ef þú gætir ekki beð-
ið?“
Hann brosti, þegar hann sá,
að hún tók hann alvarlega, og
hann hugsaði með sér, að ef ;
til vill byðist þarna tækifæri j
til þess að lifa sældarlífi í nokkr .
ar vikur. Hann ætláði í fyrstu ■
að segja henni, að hann væri |
að gera að gamni sínu og reka
alvöru hennar á flótta, en áhrif-
in hlöfðu verið of dlásamleg. —
Hann lét það eiga sig.
„Já, en ef við Ihefðum ekki
tíma tii að gifta okkur hér?“
spurði hann og fékk nú nýja
hugmynd.
„Ef við giíftum okkur strax
og við 'kæmum á áfangastaðinn,
þá kæmi það í sama stað niðnr.“
„Það var það sem ég átti við.“
„Já, auðvitað.“
Nú fannst honum veðrið svo
undarlega bjart og fagurt. Hann
furðaði isig á, hvaðan hann hefði
. NYJA B?ð
Floiiafólk
(„The Pied Piper“)
Monty Woölley
Anne Baxter
Roddy McDowall
Sýnd klukkan 9,
„Hi, Buddy“
klúbhurinn
Skemmtileg dans- og
söngvamynd, með:
Harriet Hilliard,
Robert Paige,
Dick Foran.
Sýnd klukkan 5 og 7.
rnm GAMLA BÍÚ
ásl og hneykslismál
(Design for Scandal)
Rosalind Russell
Walter Pidgeon
Sýnd klukkan 7 og 9.
Henry Aðdrich,
ritstjóri
(Henry Aldrich, Editor)
Jimmy Lydon
Rita Quigley
j Sý„d — ,
fengið þessu hugmynd. Þetta
var fjarstæða, en hann gat ekki
vardzt brosi yfir kænsku sinni.
Nú vissi hann, hve hún elskaði
hann. Nú var enginn efi í huga
hans, og hann fyndi einhver ráð
ti.1 að vinna hana.
„Jæja,“ sagði hann í glensi.
„Ég sæki þig eitthvert kvöld-
ið,“ og svo hló hanm.
„Ég vildi samt ekki vera hjá
þér, ef þú giftist mér ekki,“
bætti Carrie við hugsandi.
„Það vil ég heldur ekki,“
sagðd hann blíðlega og greip
hönd hennar.
Hún var ákaflega sæl, þegar
hún I skildi þetta. Hún elskaði
hann enn meir fyrir það, að
hann ætlaði að bjarga henni.
Hivað Hurtswood snerti, hafði
hann engar óhyggjur út af gift-
ingunni. Hann var að hugsa, að
ekkert gæti staðið honum í vegi
fyrst hún elskaði hann svona
heitt.
„Við skulum ganga svolítið
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
Að þessari skýringu fenginni, gerðist maðurinn aftur
glaður og reifur og sneri sér að prestinum á ný. Því næst
spennti 'hann greipar, veitti hinu heilaga sakramenti mót-
töku og gaf upp andann.
En þegar þessi saga varð heyrum kunn, olli hún geysi-
legu hneyksli meðal nágrannaprestanna. Að lýsa drottni sjálf
um sem eins konar veitingamanna og heimkynni sálnanna
eins og óþrifalegri veitingakhá, það var állt of langt géngið.
Prófasturinn tók sér þegar penna í hönd og skrifaði biskupn-
um og skýrði honum frá öllu af létta. Hann lauk bréfinu með
því að láta bess getið, að menn myndu vart geta deilt um það,
að hér eftir væri það alls kostar óafsakanlegt að láta sér
Miiller gegna prestskap.
Þegar prófasturinn hafði lesið þetta bréf, barði hann
hnefanum í skrifborðið sitt og tók ákvörðun, sem ’lengi hafði
verið vænzt af hans hálfu: Hann tilkynnti biskupnum það,
að hann myndi koma í eigin persónu til sóknar séra Mull-
ers og kynna sér alla málavexti.
\
HEY, SCORCH...THIS 6UY ISN'T
ICIPPINS/ WE 8ETTER PO SOME
FAST6UM BEATIN6 IF WE’KE
60NNA CONVINCE HIM WE’RE
AMERICANS/ANP WE HAVÉ .
-t NO ÍPENTIFICATION / —*
HA! HA/ THAT’S
ALMOST FUNNY.
THINKIN6 THAT
WE'RE THE ^
6ESTAPO/ )
J, I’M AFRAIP A
YOUR LEVITY ’
HARDLY LESSENS
THE GRAVITY OF
YOUR POSITION/
72
Y0UN6 AAAN...WOULD YOU
MINP REPEATIN6 WHAT
vou*ve just saip íi rr^
YEAH...ANDTHATS WHAT AAAKES .
IT SO IRONI6/ IF WE WEgE
6ESTAPO/ WÉP PROBABLY HáV£
SHINY NEWPAPERS PROVING
WE’RE YANKS/ BUT WE HAVEKTT
SO THEY THINK WE'RE...HO/ |
mggT THAT'S RICH /
MYNDA
SA'GA
ÖRjN: „Mikil ban.sett vitleysa
er þetta! Hann heldur að við
séum kannske 'Gestaipómenn,
ha, há!“
FOŒtaiNlGjlNiN: „Ég er hræddur
um að glaðværð yðar sé ekki
í samræmi við núverandi að-
stöðu yðar.“
HAINK: „Heyrðu Öm. — Hon-
um er fúlasta alvara! Við verð
um að vera snarir í snúning-
um ef við eigum að geta sann-
Æært hanin um að við séuxn
Ameríkanar. Við höfum engin
skilróki!“
ÖRN „Já, og iþað gerir þetta
aflt svo hlægilegt. — Ef við
værum Gestapómenn, mynd-
um við áreiðanlega hafa full-
komin skiiríki fyrlir iþví að við
værum Ameríkanar. En þau
höfum rvið ekki og þess vegna
heldur hann að við séum----
En sú bölvuð vitleysa!
FORMGIÍNiN: „Ungi maður. —
Váljið þér vera isvo góður og
enduirtaka það sem þér voruð
að segja?!“