Alþýðublaðið - 29.08.1944, Blaðsíða 8

...AN5P IF YOU.ACTÍNG LIKt
AMANIAQPKEW ATTaMTIQN
TO US...THEN JUS' NATURALLY,
ONTHEIR WAV BACK, ÖUK GUVí
AR.E GOING TO MAKEA PA66 ]
"jagftr AT US/ v._1
' WHAT'5
ÖRIPIN6 VOU,
SCORCH? r
/ OH, NOTHIN6...
I NOTHIN6ATALL/
JUSTTHATTHIS IS
A 6ERMAN PLANE...
7 H£Y,YANJCSf
ÖIVE’EMGOOPFOR
us/ —-
HANK, YOU
FOOL/ 6ET
7 POWN/r
Lf?r> t J ?'
Þriðjudagur 29. ágúst 1944
MYNDA
SAG A
HANK: ,,Þetta eru okkar flug-
.vélar! HaiLó, strákar! Ég ætla
að láta |þá sjá okkur.“
ÖRlN: „Hank, bansettur bjáni
ertu! Leggstu niður undir
eins!"
•HiAÍNK.: ,Nvað ertu eiginlega
að hugsa Örn?“
ÖRöNT: '„Eginlega ekkert. — Mér
datt bara í hug að iþetta, sem
ég sit í er iþýzk flugvél — og
ef jþú, sem hagar þér alveg eins
og vitfyrringur, tekst að vekja
atihygli iþeirra á oklkur, þá mun
okkar eigin félagar koma aft-
ur og heilsa (þyrmilega upp á
okkur. j
KTJAmitSIÖa^
\
IfMausa fjðlskyklan
#
(Snurriga familjen)
Bráðfj'örugur sænskur gam-
anleikur
Thor Modéen
Áke Söderblom
Eivor Landström
Aaukamynd: i
NOKSKAR KORVETTUE
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sala aðgöngum. hefst kl. 11
NYJA
GAMLA BiO
AFMÆLISDAGUR KON-
I
„Jæja, George,“ sagði annar
þriflegur náungi með ótrúlega
stórt, hvítt skyrtubrjóst.
„Hvernig líður þér?“
,,Prýðilega,“ sagði Hurst-
wood.
„Hvernig stendur á því, að þú
ert hér? í>ú ert ekkki í Custer
stúkunni.11
„Hreinn mannkærleikur,11
svaraði Hurstwood. „Mér finnst
alltaf gaman að hitta ykkur
strákana.
„Er konan þín með?“
„Nei, hún gat ekki komið.
Hún er ekki vel frísk.“
„Það var leiðinlegt. Það er
vonandi ekkert alvarlegt."
„Nei, hún var bara dálítið
lasin.“
„Ég man vel eftir frú Hurst-
wood. Hún var einu sinni með
þér á ferðalagi til St. Joe —
og nú sökkti maðurinn sér nið-
ur 1 endurminningar sínar.
þangað til fleiri kunningjar
komu til þeirra.
„Heyrðu,“ sagði einn þeirra
og greip í öxlina á Hurstwood
til þess að geta hvíslað að hon-
um. „Ef þetta er ekki gott leik-
rit, þá færðu heldur en ekki fyr
ir ferðina.“
„Þú ættir aS borga fyrir þ-" *
að hitta gamla vini. Fjárinn
hafi leikritið.“
Annar spurði hann: „Er nokk
uð varið í þetta?“
„Ég veit það ekki! Býst varla
ivið því.“ Svo svetiflaði hann
hendinni á glæsilegan hátt
„Maður gerir þetta fyrir stúlk-
una.“
Þannig endurómaði leikhúsið
af hátiðlegum röddum, skrjáfi
í skrautklæðum, og almennri
gleði mest megnis vegna jþessa
eina manns. Alla, þessa hálfu
klukkustund, áður en leikurinn
hófst, var hann umkringdur af
vinum og kunningjum — fimm
til sex mönnum, sem með út-
liti sínu, klæðnaði og skrauti
báru merki um hóflífi og v^l-
megun. Þeir, sem komu með
konur sínar með sér, kölluðu
ti'l hans til þess að láta hann
þrýsta hendur þeirra. ITann var
auðsjáanlega maður, sem var
einhvers virði að þekkja. Hann
var viðurkenndur, skjal'.aöur
og það var dáðst að honum á
vissan hátt. Af öllu þessu mátti
sjá virðingu hans. Þetta vnr
tign að vissu leyti, þó að hún
væri ef til vill ekki mik:ls virði.
NÍTJÁNDI KAÉLI.
Loks átti að draga tjaldið frá.
Það var búið að farða alla og
leikararnir fóru hwer á sinn stað
þegar stjórnandi litlu, leigðu
hljómsveitarinnar sló með tón-
sprotanum sínum á nótnagrind
ina, og nú hófst lagið, sem gaf
til kynna, að brátt ætti tjald’'
að lyftast. Hurstwood hætti að
telja og fór með Drouet og vini
sínum Sagar Morrison í stúk-
una.
„Nú skulum við sjá, hvern-
ig stúlkan litla stendur sig,“
sagði hann við Drouet með lágri
röddu, svo að enginn annar
heyrði.
Á leiksviðinu voru sex leik-
arar inni, þegar tjaldið lyft-
ist. Drouet og Hurstwood sáu
þegar í stað, að Carrie var ekki
á meðal þeirra og héldu áfram
að tala í hálfum hljóðum. Frú
Morgan, frú Hoagland og leik-
arinn, sem hafði tekið við af
Bamberg voru aðalpersónurn-
ar í Iþessu atriði. Atvinnuleikar-
inn, sem nefndist Patton, hafði
lítið hrósvert í fari sínu annað
en öryggið, en á þvi var mest
þörf þessa stundina. Frú Morg-
an í hlutverki Pearl var stirð
af ótta. Fxú Hoagland talaði
með hásri röddu. Allir leikar-
arnir voru svo óstyrkir, að þeir
gátu með herkjum sagt setn-
ingar sínar. Áhorfendurnir 1
þurftu á allri góðvild sinni að
halda til þess að verða ekki ó-
rólegir af meðaumkun, en það
er alltaf merki um ótta við, að
leikrit reyndist óhæft.
Hurstwood var fullkomlega
kærulaus. Hann taldi það víst,
að það yrði einskis virði. Allt
sem hann kærði sig um var það,
að hann fengi eitthvert tilefni
til að óska henni til hamingju
á eftir.
Eftir fyrstu skelfinguna gátu
leikararnir alltaf staðið upprétt
ir. Þeir röltu veiklulegu yfir
leiksviðið, og alveg sviplausir,
daufir og leiðinlegir, þegar Carr
ie kom inn.
Við fyrstu sýn sáu þeir báð-
ir, Hurstwood og Drouet að hún
var einnig mjög óstyrk. Hún
gekk aumingjalega yfir sviðið
og sagði:
„Og þér, hera minn. Við höf
'um verið að leita að yður sið-
an klukkan átta,“ en það var
svo lítið líf yfir orðunum, og
röddin var svo veik, að það var
alveg átakanlegt.
„Hún er hrædd,“ hvíslaði
Drouet að Hurstwood.
Hurstwood svaraði ekki.
Nokkru seinna sagði hún setn
ingu, sem átti að vera fyndin.
„Þú gætir alveg eins sagt, að
ég væri aspiiin tafla.“
Hún sagði þetta svo aum-
ingjalega, að engum stökk bros.
Drouet varð órólegur. Hurst-
wood kreppti tærnar innan í
skónum.
UNGSINS.
Árið 1872 var fæðingardags
konungs minnzt í Reykjavík,
eins og venja var. — Reykja-
víJcurblað getur þess í eftirfar-
andi fréttáklausu:
,,8. f. m. (þ. e. 8. april) var
fæðingardagur konungsins hald
inn hér í höfuðstaðnum á vana
legan hátt, flaggað á hverri
stöng á vanalegan hátt, snætt
og drukkið z samsæti af nokkr
um embættismönnum og kaup
mön(rwm, á vanalegan hátt,
haldinn dansleikur í skólan-
um á vanalegan hátt, og sung-
in sex minni, nýorkt og ný-
prentuð, á vanalegan hátt.
En að öðru leyti máttu iðn-
aðarmenn, tómthúsmenn og yf
iiihöfuð allir fátæklingar í
hverri stöðu sem eru, neyta
stns brauðs í súrum sveita and
lits síns, á vanalegan hátt, og
svo endaði dagurinn á vanaleg-
tin hátt,.“
LÆRDÓMUR gerir menn
hrokafulla', en vizkan gerir
menn auðmjúka.
* * *
MÆDDI Á EINUM.
Námssveinninn: „Nú verð ég
hér ekki deginum lengur. Áður
fyrr urðum við Snati báðir fyr-
ir höggunum, en síðan hús-
bóndinn gekk í dýravemdunar
félagið lenda þau öll á mér.“
TEXAS
Óvenjuspennandi og ævin-
týrarík stórmynd.
Aðalhlutverk:
EfldurMir
(H. M. Pulham, Esq.)
Hedy Lamarr
Robert Young
Ruth Hussey
Sýnd kl. 6,30 og 9
Claire Trevor
Glenn Ford
William Holden
Bönnuð börnum innan 14 ára
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Carrie virtist tala upp úr
svgfninum. Það leit helzt út fyr
ir, að hún yrði alveg ómögu-
leg. Hún var ennþá verri en frú
Morgan, sem hafði skánað lítið
eitt, og það heyrðist að mimxsta
kosti, hvað hún sagði. Drouet
leit af leiksviðinu og á áhorf-
endurna. Þeir tóku þessu með
þögn og þolinmæði og lifðu í
voninnni um. að þetta myndi
breytast til batnaðar. Hurst-
Hermannagletlur
(Adventuras of a Rookie)
með skopleikurunum
ÍWally Brown og
Alan Carney
Sýnd kl. 5.
WHBUWIilll'IIHHBIl—ltWneWIWiBM
wood stai’ÖL á Ccrr;-*, t"n& og
hann vildi d'úeiða hana úl þess
að leika betur. Hann iét vilja
sinn streyma upp til hennar.
Hann kenndi í brjósti um hana.
Nokkrum mínútum seinna
átti hún að lesa upp bréf, sem
óþekktur þorpari 'hafði sent. A-
horfendurnir höfðu skemmt sér
lítið eitt yfir samtali milli at-
vinnuleikarans og persónu, sem
bar nafnið Snorky, leikinn af
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
upp nafni sínu, svo að starfsbróðir hans, er stóð við hlið hon-
um, sá sér ekki annað vænna en svara fyrir hann.
Biskupinn leit hvasst á þann, sem orðið hafði fyrir svör-
um, og mælti, og því fór alls fjarri, að hann væri nú mildari
í máli en áður:
„Hvað er þetta, getur maðurinn ekki svarað fyrir sig
sjálfur? Hvað heitið þér þá sjálfir?“
„Mikkelsen!“
„Já, mikið var,“ sagði biskupinn næsta fyrirlitlega um
leið og hann gekk inn í kirkjuna í fylgd með prestimum.
Mikkelsen og Mortensen litu spyrjandi hver á annan
og síðan störðu þeir orðlausir fram fyrir sig um stund.
„Hvað átti hann við með þessu?“
„Það má guð vita.“
„Hvað var það eiginlega, sem hann sagði?<£
„Sagði hann nokkuð?“
„Nei.“
„Það var þó undarlegt.“
Það kom ókyrrð á fólkið á kirkjubekkjunum, þegar bisk
upinn gekk ásamt prestum í fullum skrúða. inn eftir kirkju-
gólfinu og inn í kórinn þar sem hann settist í bakháan strá-
stól, og horfði rannsakandi augum yfir söfnuðinn. Prest-
amir röðuðu sér þögulir í stólana bak við biskupinn, og