Alþýðublaðið - 01.09.1944, Blaðsíða 8

8
J* <, r ¥ "> iu' *J* tr> *•£»
Föstudagur 1 sept. 1944

TMRN&ttSSUw
wm
I
Sýkn eða sekur |
(Alibi)
Lögreglumynd eftir , frsegu
frönsku sakamáli.
Margaret Lockwood
Hugh Sinclair
James Mason
Raymond Lowell
Sýnd kl. 5, 7 og 9
TVEIR MENN settust við borð
í Hótel Vík hér í bænum. Var
annar, auðsjáanlega aðkomu-
maður) að bjóða vini sínum héð
an úr bænum upp á eftirmið-
dagskaffi.
Stúlkan, sem gekk um beina,
kemur nú með kaffið. Svyr þá
aðkomumaður, hvað „tiiakter-
ingarnar“ kosti, og fær henni
einn rauðan hundrað króna seð
il. Stúlkan leitar lengi í skjóðu
sinni, en finnur auðsjáanlega
ekki nægjanlega peninga til
þess að gefa gestinum til baka,
og segir því, eins og gerist og
gengur:
„Þér hafið vænti ég ekki
smærra?“
í stað þess að leita í veski
sínu að smærri gjaldmiðli,
horfði hann sem þrumulostinn
á stúlkuna, um hríð og skoðar
hana alla í krók og kring, en
svarar síðan í fyrirlitningartón
miklum:
„Hvern fjandan sjálfan varð
ar yður um það, hvaða peninga
ég hefi á mér?“ — Lítið dæmi
um prúðmennsku, munu marg
ir segja.
* * *
SAGT ER að frambjó i. ndi
nokkur hafi sent út til hvers
einasta kjósenda sinna Umbaðs
bréf. Bréfið byrjaði svov.a:
„Kæru vinir. Eg er ekkert að
hafa fyrir því að ávarpa ykk-
ur: Herrar mínir og frúr, af
því að ég þekki ykkur öll suo
vel.
Því lengra sem á leikinn leið,
því órórra varð honum jnnan-
brjósts. Carrie var nú orðin at-
hyglisverðasta persónan í leikn
um. Áhorfendurnir höfðu fyrst
í stað haldið, að leikritið vrði
mjög lélegt, en nú skiptu þeir
um skoðun og gátu jafnvel séð
hæfileika, þar sem þá var alls
ekki að finna. Þessi almenna
skoðun hafði áhrif á Carrie.
Leikur hennar féll áhorfendum
vel í geð, enda þótt hún léki
ekki með þeim innileik. sem
hafði hrifið þá mest í enda
fyrsta þáttar.
Bæði Hurstwood og Drouet
virtu hana fyrir sér með vax-
andi tilfinningum í hennar
garð. Þeim fannst fegurð henn
ar aukast, þegar slíkir hæfileik
ar komu í ljós hjá henni við
svo áhrifmiklar aðstæður. Drou
et leit nú allt öðrum augum á
hana. Hann þráði að komast
heim með henni, svo að hann
gæti skýrt henni frá bví. Hann
beið endisins með óþolinmæði,
þegar þau færu saman heim.
En í ljósi þessara nýju töfra
'hennar sá Hurstwood enn betur
hina ömurlegu
Hann hefði getað formæÞ
inum við hliðina á sér. Hann
gat ekki einu sinni hyllt hana
eins innilega og hann hefði vilj
að. En hann varð að gera sér
upp, jafnvel þótt hann fengi ó-
bragð í munninn af því.
Það var í síðasta bæ++í. sem
mest reyndi á ást þessara
tveggja manna.
Hurstwood fylgdist með af
athygli og velti fyrir sér, hve-
nær Carrie kæmi inn. Elann
þurfti ekki að bíða len": TT "
undurinn hafði brugðið því fyr
ir sig að senda hinn fjóru?a
hóp í Ökuferð og nú kom Carr
ie alein inn. Þetta var í fyrsta
skipti, sem Hurstwood hafði séð
hana aleina frammi fyrir áhorf
endunum, því að áður baióí allt
' af einhver annar verið henni
til stuðnings. Honum ht ! í ?t
skyndilega, þegar hún kom inn,
að hinn gamli máttur 'her>nar
mátturinn, sem hafði náð tök-
um á honum í endi fyrsta þáí t
ar — Væri kominn á ný. Til-
finningar hennar vir+’'*-*- tara
vaxandi, þegar leið að loV.--
leiksins og hún var að missa
af tækifærinu til að sýna, hvað
í henni bjó.
j ,,Veslings Pearl,“ skgði hún
með eðlilegri viðkvæmni. ,,Það
er danuilegt að þrá hamingju,
en það er hræðilegt að sjá ann
an leita að ‘h'enni í blindni, þeg t
ar hún liggur rétt við fætur
hans.“
Hún horfði út á hafið nteð
döpru augnaráði og studdi
hendinni þreytulega á dyrastaf
inn.
Hurstwood fann til djúprar
samúðar með henni og horium
sjálfum. Honum fannst na'St-
um, að hún væri að tala við
sig. í ástríðu sinni og hugaræs-
ingu fékk hann þessa skoðun,
því að röddu viðkvæmninnar
virðist alltaf vera beint að ein
um einstökum.
,,Og samt gæti hún orðið ham
ingjusöm með honum,“ hélt
litla leikkonan áfram. ,,Hið
bjarta hugarfar hennar, hið
glaðlega andlit hennar færir
ljós og yl inn í hvert heimili.“
Hún sneri sér hægt að áhorf
endunum án þess að sjá þá.
Hreyfingar ’hennar voru svo
eðli'legar, að hún virtist vera
alein. Svo fann hún sér stól við
borð og fór að blaða í bók-
um og hugsa.
Hurstwood var gramur, þeg-
ar hún var trufluð af einum
leikendanna, Peach Blosson að
nafni. Hann hreyfði sig órólega,
því að hann vildi, að hún hefði
haldið áfram. Hann var heillað
ur af þessu föla andliti, af þess
um mjúka gráklæ'dda líkama.
með perlufesti um hálsinn.
Carrie leit út eins og hún væri
þreytt og þyrfti á vernd að
halda, og í æsingu augnabliks-
ins uxu tilfinningar hans, svo
að hann varð reiðubúinn að
fara til hennar og lina þraut-
ir hennar.
Skömmu seinna var Carrie
alein aftur og sagði af mikilli
tilfinningu: '
„Ég verð að snúa aftúr til
stóbborgarinnar, hvaða hættur
sem kunna að leynast þar. Ég
verð að fara í leyni, ef mér
heppnast það, ódulin, ef það er
nauðsynlegt.“ t
Það heyrðist hófatak fyrir ut
an gluggann, og Ray heyrðist
segja:
„Nei, ég fer ekki aftúr. Settu
hann inn.“
Hann gekk inn, og þá hófst
atriðið, sem hafði dýpri áhrif
á hina raunalegu ást Hurstwood
en nokkuð annað í hinu undar
lega og margbrotna æviskeiði
hans. Því að Carrie .hafði ein-
setf sér að gera mikið úr þessu
atriði, og nú, þegar að því var
komið, fann hún til sterkra á-
hrifa. Bæði Hurstwood og Drou
et tóku eftir vaxandi ti'lfinning
um hennar.
,,Ég hélt, að þú hefðir farið
með Pearl,“ sagði hún við elsk
huga sinn. ,
„Ég fór með henni nokkuð
af veginum, en ég skildi við
þau eftir kortér eða svo.“
_ NYIA @30 . _ OAMLA @30 «
TEXAS II pegar konur hittast*
! (When Ladies Meet)
Óvenjuspennandi og ævin- Johan Crawford
týrarík stórmynd. Greer Garson Robert Taylor
Aðalhlutverk: Herbert Marshall Sýnd kl. 7 og 9
Claire Trevor
Qlenn Ford Hermannaglettur
WiIIiam Holden (Adventuras of a Rookie)
Bönnuð börnum innan 14 ára með skopleikurunum
Wally Brown og
Sýnd kl. 5, 7 og 9 f Alan Carney
f í Sýnd kl. 5.
„Þið Pearl hafið ekki oroið
ósammála?“
„Nei, — jú, við erurn bað
alltaf. Loítvogir okkar benda
alltaf á „þungbúið eða „skvj-
að“.
,,Og hverjum er það að
kenna?“ spurði hún rólega.
„Ekki mér,“ svaraði. hann
gramur. „Ég veit, að ég geri
það sem ég get — ég segi allt
sem ég get —- en hún —“
Patton sagði þetta fremur
klaufalega, en Carrie kom hon
um til hjálpar með yndisþokka,
sem var alveg töfrandi.
„En hún er konan þín,“ sagði
hún og beindi allri athygli
sinni að leikaranum, og hún_
lækkaði rödd sína, > unz hún
varð aftur lág og hljómfögur.
„Ray, vinur minn, tilhugálífið
er textinn, sem öll predikunin
um hjónabandið er byggð á.
Láttu ekki hjónaband þitt verða
ó'hamingjusamt eða fullt óá-
næpiu.“
Hún kreppti hendur sínar
biðjandi.
Hurstwood starði með hálfop
inn munninn. Drouet var allur
á iði af hrifningu.
„Hún á að verða konán mín,
já,“ hélt leikarinn áfram með'
röddu, sem var daufleg í sam
anburði við Carrie, en gat þó
w/za
4) |
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
Skyndilega kom hreyfing á prestana, prófasturinn stóð
upp og kinkaði, kolli til meðhjálparans. Litlu síðar heyrði
fólkið að ,brakaði í tröppu predikunarstólsins og að hurð-
in var opnuð .... Loksins. — Nú var hann bó kominn. ...
En í staðinn fyrir villimannslegt höfuð Þorkels Muller,
var það fölt andlit Ruggaards aðstoðarprests, sem kom í
ljós í prédikunarstólnum, þetta hafði söfnuðinn sízt grunað
og það kom ókyrrð á fólkið 1 sætunum.
Fyrst er guðsþjónustunni var lokið og fólk hafði geng-
ið út úr kirkjunni, varð mönnum ljóst hvernig í öllu lág:
„Björninn“ hafði skvndilega horfið í burtu nóttina áður.
Hann hafði aðeins tekið með sér hund sinn og eikar staf
sinn og á dyrum hans sást skrifað með krít kveðj hans:
„Þið hafið þá húsbændur, sem þér verðskuldið.“
í sókn Þorkels Mullers hafði ekkert til hans spurst síð-
an. Menn fengu aðeins fregnir af því, að hann hefði strax
farið aftur til Grænlancls. ,
Ef til vill er hann þar á lífi ennþá.
Endir.
SAVIN6,
THEY'f?e YEU.INS/
WISH WE COULP
I hear: WHAT...
r-r THEY'FE...
THEY'FEANI '
ÉNTHUSÍASTIC
BUNCH/ LOOK
AT THE 5ENP
OFF THEY'KE
6IVING/ rr
FA5TEN YOUF 5AFETY,
HANK. ..WE'KE 60IN6T0
5EE IF THI5 THINC'LL Vfl
wgÉALLYFLy/
ÖRN: „Festu öryggisólarnar,
Hank. Nú fáum við að sjá
hvort hún flýgur.“
HANK: „Sjáðu, hvað þeir eru
glaðir, þeir eru að óska okk-
ur góðrar brottfarar.“
ÖRN: „Þeir eru að hrópa á
okkur — ég vildi að ég gæti
heyrt hvað þeir eru að---------
að segja!“ (Og samtímis sér
Örn flugvél, sem stefnir á
þá).