Alþýðublaðið - 10.09.1944, Blaðsíða 8

ALE>YöiigLAtíÍS»
i
Suauudagur 10. sept. 1944.
9
j TMAT MIGHT BE iT/THEY *L-~'
j MISWT BE SOME OF OUK MENJ
' TR.YINSTOTAKE OFF IN A
j 6ERMAN PLANE/ WELL... IT'S
j WORTH INVESTISATING/ y-
WHEN WE GET THESE ARRANGEP
ON THE FIELP THEY SHOULPTELL
THE STORY. ..]F OURJOES ARE <*
CÚRIOUS ENOU6H TO COME BY J
tar ANP REAP IT/ t-----*m
GOOP/ GETGOIN6...ANP WROCER
YOU BETTERTAKE ALON6 \ WILCO/
A FI6HTER TO RUN YOU
TOP COVEK, JUSTIN CASE/ H'/á^ &
ANP TAKE IT CAUTIOUS..
IT MAY BE ATKAP/ ,—
’ WOULPWE? YOU BET/
IF THEYAREOURMEN
WEOWETHEM PLENTY
FOR KNOCKING THAT
JOKEROFF OUKTAIL/
ANP SESIPES, WE OWE
vTHEM AN APOLOGY r-
TOO/ ---------
WOULP
YOU 6UYS
WANT
TO... >
MYNDA-
S AG A
FQRI'NGMN: „Jú þetta getur
verið jþarmig. Það lítur svo út,
&ems eiuihverjir piltanna okkar
hafa verið að reyna að komalst
brott !í Iþýzkri ivél. Það er sj'álí
sagt að reyna þetta! Viljið þið
QRQNT: ,,Þegar við erum búnir
ao koma þessu iyrir ó vellinum
jþá ættu strláfcamir að geta
lesið úr iþeslsu ef jþeir þöra þá’
aö fcotma11.
þýzkarann — Jú við viljum
gera það og íbiðja jþá um leið
fyrirgef ni ngar “.
FORINGINiN: „Ágætt. Fariðþið
þá — og liaifið orrustuvél, þú
að þetta gæti iverið gildra”

hTIARN AítSið ac
„Vlð erum ekki
ein"
(We Are Not Alone)
Hrífandi sjónleikur eftir
hinni víðfrægu skáldsögu
James Hiltons.
Paul Muni
Jane Bryan
Flora Robson.
Sýnd klukkan 7 og 9.
i hjarta og hug
(Always in My Heart)
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala aðgm. hefst kl. 11.
félagarnir . . .“
FLUGMENNIRNIR: „Það getið
þér verið viiss um. Etf þetta
eru félagar okkar þiá skuldum
við þeim sannalega fyrir að
hafa skotið niður bannsettann
NYJA Blð
(“The Magnificent Dope”)
Fyndin og fjörug gaman-
GAMLA 510
Huidi fjársjóður
Tarzans
(Tarzan’s Secret Treasure)
SÁ, SEM STJÓRNA ÁTTl
hljóðunum við leikritaflutning
í útvarp einhvers staðar í
Bandaríkjunum, var nokkuð ut
an við sig. Hetjan í leiknum
var leikin af hinum fræga leik-
ara Don Ameche, en hann hafði
einmitt sagt við þorparann í
leiknum:
„Það veit trúa mín. Ég skýt
■yður með köldu blóði“. En
hljóðmaðurinn gleymdi að
hleypa af byssunni. Það varð
óþægilega löng þöng. Ameche
bætti þá við: „Ég sagði, að ég
ætlaði að skjóta yður og ég skal
standa við það“.
Ekki kom skotið ennþá. „Þér
eigíð það skilið fyrir allt hið
illa, sem þér hafið framið, það
vitið þér. Ég finn mig því blátt
áfram knúinn til þess að skjóta
yður“.
Ennþá hraut hljóðmaðurinn
á verðinum. Þá fann Don leið
út úr ógöngunum og sagði:
„Dauði af byssukúlu er of
sætur fyrir skriðdýr eins og yð
ur. Ég ætla því að reka yður í
gegn“. Nú heyrðist háreysti
mikið, þungt fall á gólfið, ösk-
Ur manns, sem er að gefa upp
andann og Ameche dró andann
léttara. Þá kom skotið.
GÖMUL KÝR man ekki, að
hún hefir einu sinni verið
kálfur.
Finnskur málsháttur.
ekki hafa, að þú talir svona við
mig. Þú ert of ung ennþá til að
haga þér svona við móður
þína.“
„Góða mamma, farðu nú ekki
að rífast“, svaraði Jessica. „Og
hvað er eiginlega að í dag?“
„Það er ekkert að, og ég er
ekki að rifast. Þú þarft ekki
að halda það, að þú getir látið
alla bíða eftir þér, þótt ég sýni
þér talsvert eftirlæti. Ég vil
ekki hafa það.“
„Ég læt ekki neinn bíða eftir
mér“, svaraði Jessica reiðilega,
og kæruleysi hennar breyttist
í vörn. „Ég sagði, að ég væri
ekki svöng. Mig langar ékki í
neinn morgunverð.“
„Gættu tungu þinnar, telpa
mín. Ég vil ekki hafa það.
Heyrirðu það, ég vil ekki hafa
það.“
Jessica heyrði þetta síðasta,
þegar hún gekk út úr herberg-
ihu, rýkkti til höfðinu og sveifl-
aði pilsunum kæruleysislega.
Hún var hafin yfir það að láta
rífast við sig.
Þessar smádeilur voru alltof
tíðar og af því leiddi, að ein-
staklingarnir, sem ólust upp við
þær, urðu sjálfstæðir og eigin-
gjarnir. George yngri hélt enn
fastar fram kröfu sinni til einka-
mála, og 'hann reyndi að koma
þeirri skoðun inn hjá fólki, að
hann væri fullorðinn maður
með karlmannsréttindi, en sú
skoðun er býsna 'hjákátleg og
tilgangslaus hjá nítján ára
ungling.
Hurstwood átti til talsverð-
an myndugleika og næmar til-
finningar, og honum gramdist
ósegjanlega, þegar hann fann,
að hann hafði ekki lengur vald
yfir heimili sínu og hann vissi
lítið sem ekkert um gerðir
ofsalegri gremju og óskaði, að
hann væri laus við þetta allt
saman. Honum fannst heimilis-
líf sitt Vera þreytandi hindrun
þeirra.
Þegar svona smáatriði, eins
og ferðin til Waukesha, bárust
i tal, fann hann enn betur,
hvernig hann var staddur.
Hann var látinn elta, en hann
stjórnaði ekki. Þegar það var
ekki nóg að hrinda honum út
úr stjórninni, heldur bættist
þar við háðslegt glott eða kulda
legur hlátur, þá gat hann ekki
haft stjórn á sér. Hann fylltist
fyrir allar óskir hans og tæki-
færi.
En nú var fólkið farið að
að tala um Hurstwood. Dr.
Beale, hinn glæsilegi heimilis-
læknir, hitti frú Hurstwood
fyrir utan dyr hennar, nokkr-
um dögum eftir að Hurstwood
og Carrie höfðu farið í ökuferð-
ina eftir Washington Boule-
vard. Doktor Beale hafði mætt
þeim á leiðinni og þekkt Hurst-
wood, en ekki fyrr en 'hann var
kominn fram hjá. Hann var
ekki viss um, hver Carrie var
— hvort hún var eiginkona eða
dóttir Hurstwoods.
„Þér heilsið víst ekki vinum
yðar, þegar þér eruð úti í
ökuferðum“, sagði hann í
spaugi við frú Hurstwood.
„Ég geri það, ef ég sé þá.
Hvar var ég?“
„Á Washington Boulevard“,
svaraði hann og bjóst við, að
'hún myndi kannast við það
þegar í stað.
Hún hristi höfuðið.
„Jú, rétt hjá Hoyne Avenue.
Þér voruð með manninum yð-
ar.“
„Yður hlýtur að skjátlast“,
svaraði hún. En þegar hún fór
að hugsa um, að maður henn-
ar hefði verið með, fór hana að
gruna margt, en lét þó á engu
bera.
„Ég þekkti manninn yoar“,
hélt hann áfram. „Ég var ekki
eins viss um, að það væruð þér.
Það hefur ef til vill verið dótt-
ir yðar.“
„Ef til vill“, sagði frú Hurst-
wood, sem vissi vel, að það gat
ekki verið, þvi að Jessica og
hún höfðu alltaf verið saman
síðustu vikur. Hún var nú búin
að átta sig nægilega til þess að
reyna að komast að fleiru.
„Var það eftir hádegi9:'
spurði hún kænlega og lét, sem
'henni væri málið vel kunnugt.
„Já, einmitt, milli klukkan
tvö og þrjú.“
„Það híýtur að hafa verið
Jessica“, sagði frú Hurstwood
eins og henni fyndist þetta ekki
skipta miklu máli.
Læknirinn hugsaði sitt, en lét
samt útrætt um þetta.
Frú Hurstwood hugsaði mik-
ið um þessar upplýsingar næstu
klukkustundir og jafnvel næstu
daga. Hún gekk að því sem
vísu, að læknirinn 'hefði i raun
og veru séð mann hennar, og
'hann hefði að öllum líkindum
verið í ökuferð með einhverri
annarri konu, þótt 'hann hefði
sagt henni, að hann væri önn-
um kafinn. Hún minntist þess
með vaxandi gremju, hve oft i
hann hefði neitað að fara út j
með henni, fara í heimsóknir j
eða taka þátt í þeim félagslegu
Troels og kennslukonan hans.
eftir ELISE MÖLLER.
Það var einu sinni kennslukona. Hún var nokkuð und-
arleg í háttum, og hún var ekki eins og margir aðrir kenn-
arar að hafa mest dálæti á þeim börnum, sem bezt gekk í
skólanum og voru duglegust að læra, hún sýndi hinum,
sem tornæmari voru engu minni alúð og þau voru sizt í
minna uppáhaldi hjá henni, en þau, sem greindari voru.
Þetta sýndi hún gagnvart Troels.
- Þagar Troels var rúmlega sex ára gamall, ákváðu for-
eldrar hans að láta hann fara í skóla, áður en hann færi að
verða of baldinn heima fyrir.
Barnfóstran fylgdi honurn til skólans fyrstp. dagim^
en inn í skólann vildi drengurinn ekki að hún kæmi með
sér, af bví hann viösi að aðrir skóladrengir létu ekki barn-
fóstrunnar fylgja sér, og mundu ef til vil'l gera gys að hon-
um ef það vitnaðist, að honum væri fylgt í skólann. TJti
fyrir skólanum var Troels svo öruggur og ókvíðinn, en jafn
skjótt og hann var kominn inn, fannst 'honum hann vera:
svo litill, og einmanna, og 'hefði hólzt kasið að geta horfið
inn í múrvegginn, til þess að komast hjá hinum forvitnis-
legu augnatillitum, sem hann fékk frá hinum bömunum.
Þagar hann kom inn í skólastofuna, var hann látinn setjast
við borð hjá tveim öðrum drengjum, sem voru báðir nokkru
mynd.
Henry Fonda.
Johnny Weissmiiller.
Maureen O’SulIivan.
Lynn Bari.
John Sheffield.
dægrastyttingum, sem voru svo
mikill þáttur í tilveru hennar.
Hann hafði sézt í leikhúsinu
með fólki, sem hann kallaði
vini Moys; nú sást hann í öku-
ferð, og að öllum líkindum gæti
hann borið fram einhverja af-
sökun fyrir því. Ef til vill var
ýmislegt annað, sem hún heyrði
ekkert um eða hvers vegna var
hann svo önnum kafinn og
kærulaus upp á síðkastið? Á
síðustu sex vikum var hann.
orðinn undarlega uppstökkur —
undarlega áfjáður í að komast
út úr húsinu, hvernig sem á
stóð. Hvers vegna?
Hún minntist þess nú, að hann
horfði ekki lengur á hana með
blíðlegu eða ástúðlegu augna-
ráði eins og i gamla daga. Hon-
um fannst hún auðsjáanlega
vera orðin gömul og leiðinleg.
Ef til vill sá hann hrukkur
Don Ameche.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
ISala aðgm. hefst kl. 11.
s
innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sala hefst kl. 11 f. h.