Alþýðublaðið - 21.09.1944, Blaðsíða 8

*
AL£YTH!lLAft#iS»
Fimmtudagur 21. sept. 1944.
THE...THAT UNIFOBM
KATHY ?... Y-YOO
youfeE A NURSE/
G-GOSH
G-eou.y,
„Allt í lagi lagsi. —
rólegur. þau eru á
em stendur, Kata og
KATA — Q
THAT'LL KEEf?
C'MON KIP—
THEV'RE IW
ÚONFEEENŒ
^RIGHÍ NOW/
a NYJA Biö «
Hagkvæmf
hjénaband
(,,,The Lady is willing“)
_ QAMLA EÍO n
í isófahöndum
(Whistling in the Dark)
Red Skelton
Ann Rutherford
Conrad Veidt.
Sýnd kl. 7 og 9.
Rómantízk gamanmynd
Aðalhlutverk:
Marlene Dietrieh
Fred MacMurray
Sýnd kl. 5, 7, og 9
Claudette Colbert.
Paulette Goddard.
Veronica Lake.
Sýnd kl. 4, 6.30 og 9.
VIÐUREIGNIR VIÐ KAUP-
MENN.
1 Endurminningum sínum seg
ir Páll, Melsteð eftirfarandi
skrítlur af ólíkri viðureign
Sunnléndings og Norðlendings
við danska kaupmenn á dögum
selstöðuverzlananna gömlu:
„Einu sinni kom bóndi í búð
Ebbesens austan úr Flóa, mein-
laus og fáfróður; bóndi var fyrir
innan búðarborðið, spurði Ebbe
sen um eitthvað og skildi eigi,
hverju Ebbesen svaraði, en
Ebbesen rak bónda utan undir
og rak hann fram fyrir borðið.
Bónda varð eigi meira um en
hann sagði: „Já, stífur þykir
mér hann, þessi Ebbason!“ og
fór sína leið.
„Líklegt þykir mér að norð-
lenzkur maður hefði snúizt við
slíkum atlotum á annan veg“,
bætir Páll við. — „Og dettur
mér í hug önnur saga norðan
af Skagaströnd.“
„Þar var þá verzlunarstjóri
Pétur Duus, er seinna var á Eyr
arbakka og seinast í Keflavík,
en Gísli Símonsen átti verzlun-
ina. Einu sinni rak Duus manni
einwm, er verzlaði við hann, ut
an undir; maðurinn var fyrir
utan borðið, en Duus fyrir inn-
an. Þegar maðurinn fékk kinn-
hestinn, vatt hann sér inn fyr-
ir búðarborðið, hóf Duus upp
á klofbragði og skellti honum
niður. Gísli kaupmaður var í
næsta herbergi, heyrði hlunlz-
inn og sagði: „Hvað gengur hér
á?“ Maðurinn svaraði: „Ekki
nema það, að hann datt hann
Duus!“ og svo var þeirri sennu
lokið.“
saman, Svo kæmi Moy og
heimtaði viðtal við hann, og þá
færi allt fjandans til.
Margar smáhrukkur komu
fram milli augna hans, þegar
hann velti þessu fyrir sér, og
svitinn spratt fram á enni hans.
Hann fann enga lausn á þessu
hann sá enga leið.
En skyndilega datt honum
Carrie í hug og laugardagurinn,
sem sífellt færðist nær. Öll
hans mál voru í megnasta reiði-
leysi, svo að hann bar engar
áhyggjur af því. Það var hið
eina, sem veitti honum ánægju
í öllum þessum vandamálum.
Hann gæti eflaust komizt vel
út úr því, því að Carrie yrði
fegin að bíða, ef það væri nauð-
synlegt. Nú ætlaði hann að sjá
til, hvað gerðist á morgun, og
þá ætlaði hann að tala við
hana. Þau áttu að hittast eins
og vanalega. Hann sá fyrir sér
hið fagra andlit hennar og ynd-
islega líkama, og hann furðaði
sig á því, að lífið gæti ekki
verið þannig, að hann gæti til
lengdar notið þeirrar hamineju,
sem hann fyndi hjá benni. Hve
allt yrði þá indælla og bjart-
ara! Þá fór hann aftur að hugsa
um hótanir konu sinnar og
hrukkurnar og svitinn komu á
ný.
Um morguninn kom hann af
hótelinu og opnaði bréf sín, en
það voru eingöngu venjuleg
viðskiptabréf. Af einhverjum á-
stæðum fannst honum sem eitt
hvað kynni að koma þá leiðina,
og honum létti, þegar hann var
íbúin að líta yfir öill Ibréfin og
fann ekkert grunsamlegt. Hann
fór aftur að finna til matarlyst-
ar, er fhann hafði ekki haft áður
en hann kom á skrifstofuna, og
hann ákvað að fara inn á Grand
Pacific og fá sér fcaffi og brauð,
áður en hann færi út í garðinn
að fina Carri.
Hættan ihafði þó enganiveginn
minnkað, en hún hafði enga á-
kveðna mynd tekið á sig, og
honum fannst engar fréttir vera
sama og góðar fréttir. Gæti
hann aðeins fengið nægan tíma
til að hugsa, þá yrði ef til vill
eitthvað honum til bjargar. Nei,
hiann ilenti áreiðianleiga ekki í
neinni ógæfu. Hann fyndi áreið
anlega einhverja leið.
En honum varð þyngra inn-
an brjósts, þegar hann var kom-
inn út í skemmtigarðinn og
varð að bíða og bíða eftir Carrie
án þess að hún kæmi. Hann beið
á eftirlætisstað sínum í klukku-
stund eða meira, síðan reis hann
á fætur og fór að ganga um ó-
rólegur í bragði. Skyldi eitthvað
hafa hindrað hana í því að
koma? Skyldi konan hans hafa
leitað hana uppi? Nei, áreiðan-
lega ekki. Og hann hafði svo
litlar áhyggjur af Drouet, að
honum datt ekki í hug, að hann
kyrtni að hafa komizt að þessu.
Hann varð sífellt óróliegri með-
; an hann velti þessu fyrir sér,
! og svo reyndi hann að sannfæra
sjálfan sig um, að þetta skipti
engu máli. Hún hefði ekki getað
sloppið að heiman í þetta skipti.
Þess vegna hafði hann ekkert
bréf fengið frá henni. Hann
fengi bréf í dag. Það lægi senni-
lega á skrifborðinu hans, þegar
hann kæmi aftur. Hann ætlaði
strax að fara og leita að því.
Eins og til að auka á dapur-
leik hans, varð hinn heiði, blái
himinn hulinn skýjum, sem
skyggðu á sólina. Vindurinn
snerist í austur, og þegar hann
kom á skrifstofu sína, leit út
fyrir, að það ætlaði að rigna
það sem eftir var dagsins.
Hann fór inn og leitaði í bréf-
unum, en þar var ekkert bréf
fná Carrie. Tiil allnar hamingju
var ekkert frá konu hans held-
ur. Hann prísaði sig sælan yfir
því, að losna við að taka ákvörð-
un núna, þegar hann þurfti svo
margt að hugsa. Hann fór aftur
að ganga um gólf, og hagaði sér
eins og hann var vanur, en hið
innra með sér var hann ósegj-
anlega örvílnaður.
Klukkan hálf tvö fór hann
yfir á Rector til þess að borða,
og þegar hann kom aftur, beið
sendisveinn eftir honum. Hann
horfði með grunsemdaraugna-
ráði á litla snáðann.
,,Ég á áð bíða eftir svari,“
sagði drengurinn.
Hurstwood þekkti rithönd
konu sinnar. Hann reif upp
bréfið og las það án þess að láta
tilfinningar sínar í ljóis. Það
byrjaði ákaflega formfast og
allt bréfið var kuldalegt og á-
kveðið.
j „Ég bið þig um að senda
i strax peningana, sem við töluð-
I um um. Ég þarf á þeim að halda.
Þú getur dvalizt annars staðar,
ef þú vilt það heldur. Það skipt-
ir engu máli. En ég verð að fá
peningana. Gerðu svo vel að
senda þá til mín með drengn-
um.“
! Þegar hann hafði lokið við
að llesia ibréfiið, istóð hann kyrr
og hélt því milli handanna.
Hann tók andköf yfir þeirri
frekju, sem kom fram í bréfinu.
Hann fylltist gremju — sterkri
þTá til þss'að brjóta Iþetta allt
af sér. Hann fékk sterka löng-
nn til Itpcc QVrifa arÍPin.Q Virin
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Ungi hljómsveitar-
stjórinn
(Syncopation)
Jackie Cooper
Bonita Granville.
Sýnd kl. 5.
orð sem svar ■—■ , ,Farðu til
fjandans“, —• en hann lét sér
nægja að segja drengnum, að
það væri ekkert svar. Síðan
settist hann í stól og starði út
í bláimn án þess að isjá neitt og
hugsaði um afleiðingarnar af
því, sem hann hefði nú gert,.
Hvað skyldi hún gera núna?
þessi bölvuð «orn! Skyldi hún
nú reyna að ógna honum til þess
að láta undan? Hann ætlaði að
fara heim og komast að því hjá
henni sjálfri, já það skyldi hann
gera. Hún gekk of langt. Þetta
var það fyrsta, sem honum datt
í hug.
En brátt varð'stilling hans yf-
irsterkari, og hann sefaðist aft-
ur. Hann varð að gera eitthvað.
Einhver breyting var yfirvof-
andi, óg hún sæti ekki auðum
höndum. Hann þekkti hana nógu
vel til þess að vita, að hún
reyndi að framkvæma það, sem
hún hafði einu sinni ásett sér.
Sennilega legði hún málið strax:
í hendur lögfræðings.
Troels og kennslukonan hans.
Eftir ELISE MÖLLER
Troels gekk brott glaður í bragði, og hann sýndi kennslu
konunni þakklæti sitt með því að sækja námið af mun
meira kappi en nokkru sinni fyrr og gera henni allt það
til hæfis, sem hann mögulega gat.
Hann gleymdi aldrei kennslukonunni, enda þótt hann
kæmist brátt undan handleiðslu hennar. Foreldrar Tro-
elsar fluttust að hálfu ári liðnu til annarrar borgar. Þar
hóf svo Troels nám við stóran skóla fyrir drengi. Sumarið
eftir var hann í skemmtiferð ásamt skólabræðrum sínum.
Drengirnir gengu fylktu liði gegnum skóginn ásamt kenn-
urum sínum. í fylkingarbrjósti fór lúðrasveit og fánaberar.
Troels kom þá auga á konu, er var á skemmtigöngu ásamt
nokkrum smátelpum og brosti til hópsins, er fram hjá fór.
Þetta var gamla kennslukonan hans, og ein smátelpan var
hún Gústa dóttir lyfsalans, sem hafði orðið honum sam-
ferða í skólann, þegar hann mætti þar fyrsta sinni. Troels
var einn fánaberanna. Þegar hann þekkti kennslukonuna
og Gústu, heilsaði hann með fána sínum, og hrópaði fagn-
andi til þeirra hárri röddu. Hyllingarhróp Troelsar var til
þess, að allur hópurinn tók undir með honum um leið og
hann gekk fram hjá.
Það er vandsagt um það, hvort kennslukonan hafi skil-
SÚDZCW7...H0W
WHEN P...AW
MYNDA
SAG A
SAMMY: „Eh — en — þú -
' Öm. Hvernig —? Hvenær -
Ó, elsku foezti segðu mér!“
HANK:
iBíddu
fundi sem
hann!“
og samllegt!“
ÖRN: „Þetta — þessi
kennisfoúiningur
h júkrunarkonia. ‘1
Kata? Ertu
em-
mTJAKNARIStÚ
Kvenheijur
(„So Proudly We Hail“)
Amerísk stórmynd um
afrek hjúkrunarkvenna í
ófriðnum.
I