Alþýðublaðið - 28.09.1944, Blaðsíða 8

' LOOKf...TH'BABBS IS
MOVINí OUT/ BUT TMEV^E
THEOWIW U5 A Ff?EE-F£l?-ALL,
SAT'PAV NITE /
| —I'LL
HELP VOU
KDWK' HIS
PROP/
UnCHwrr
FAREWELL
mm
! eVEKYOS'E m/TED,
(Mtœt MMWIM**
tmt-t* /jennuru m
fitttt Mtnntítí&y <tf*i
mgx*;-s
HEYÍ BREAK ÍT UP—VEAH llgj
J0E5 / COAAE AN GIVE A J|§|
GAWPEP AT VVHAT'S »
8^ CÓOKIKl_WOW/ / IT'5 0IEL5,
JggETpi /T===n MONEV...OR
A TEN DAV
'ipm ®-vfuplouöh/
Pe.MORTH'S A\I SHOULD HATE
SWELL GUy KATHV/\ VOU FOR IT...
I..I HAP NO PSðHT / BUT, PEAR I
TO BARöE IN 2 UNPER5TAND-
_ LIKE A
• U5.0.
CANTEEI
jWéH«iyÉ!§.
Fimmtudagitr 28. seyt. 3L944.
■TMRNARÐIða
Kvenheljur
(„So Proudly We Hail“)
Claudette Colbert.
Paulette Goddard.
Veronica Lake.
Sýnd kl. 6,30 og 9
Þetta er herinn!
(This ir The Army)
Stóríengleg og íburðarmik
il músíkmynd í eðlilegum
litum.
Hermenn úr Bandaríkja-
her leika ásamt
George Murphy
Joan Leslie
Capí. Ronald Reagan o. fl.
Sýnd kl. 4
EITT sinn var junáið að því
við bónda nokkurn, að hann
hejði ekki tekið ojan í kirkjunni
þegar presturinn blessaði söfn-
uðinn.
Bóndinn svaraði: — Hafi
nokkuri lið verið í blessuninni,
hefir hún víst komizt í gegnum
hattinn.
• * *
ANTON hafði oft verið hegnt
fyrir ýms afbrot og nú stóð hann
einu sinni ennþá. fyrir rétti.
— Ég setla fyrst að lesa upp
dóma, sem þér hafið fengið áð-
ur, sagði dómannn.
— Þá ætla ég að fá mér sæti
á meðan, sagði Anton .
» •
EIGINKONAN: — Og þú leyf
ít þér að kalla mig óhagsýna,
og sámt hefi ég geymt brúðar-
kjólinn minn i 25 ár, ef svo
skyldi vilja til að ég þyrfti að
nota hann aftur.
* * . *
PRÓFESSORINN: — Uvenv-
ig fer með gull, ef það er látið
liggja undir beru lofti?
Kandidatinn: — Því verður
stoliö, henra prófessor.
• .*
\ÞAÐ er óheppilegt fyrir móð
ur, sem vill gifta sig, að eiga
uppkomna döttur.
Rússneskur málsháttur.
Harris teygði sig yfir að
borðinu og fór að leita að
„Herald.“
„Hvað viljið þér,“ sagði for-
stjórinn við Carrie, og lérísem
hann tæki nú fyrst eftir
heríni. Hann hélt, að hún kæmi
að spyrja um gjafamiða.
Carrie tók á því, sem hún
átti til, en samt var
býsna óstyrk. Hún fann gr
lega, að hún var reynslulaus
og var viss um að fá afsvar.
Hún var svo viss um það, að
nú lét hún sem hún hefði ein-
göngu komið til að spyrja ráða.
„Getið þér sagt mér, hvað
er bezta ráðið til þess að verða
leikkona?"
Þeíta var það bezta, sem
hún hefði getað sagt. Hún
vakti athygli forstjórans og
hreinskilni hennar og fram-
koma féll honum vel í geð.
Hann brosti og hinir mennirn-
ir brostu líka, erí þeir reyndu
eftir megni að leyna því.
„Eg veit ekki,“ svaraði hann
og virti hana óskammfeilinn
fyrir sér. „Hafíð þér nokkra
reynslu á leiksviði?“
„Dálitla,“ svaraði Carrie.
„Eg hef leikið með áhugaleik-
urum.“
Henni fannst hún verða að
gera dálítið úr sér til þess að
halda athygli hans fastri.
„En þér hafið aldrei lært
að leika?“ sagði hann með
svip, sem átti engu síður að
ganga í augun á vinum hans
en Carrie.
„Nei.“
„Nú, þá veit érg svei mér
ekki,“ svaraði hann og hallaði
sér letilega aftur á bak í stóln-
um, zneðan hún stóð fyrir
framan hann. „Hvers vegna
viljið þér verða leikkona?!1
Hún fór hjá sér við fram-
hlej^pni hans, en hún neyddi
sig til að brosa við honum og
segia:
„Eg verð einhvern veginn
að vinna fyrir mésr.“
„Nú, já,“ svaraði hann.
Honum leizt vel á útlit henn-
ar og honum datt í hug, að
þarna gæfist ef til vill tileíni
til smáævintýris. „Það er góð
og gild ástæða. Nú, Chicago er
enginn staður fyrir yður. Þér
ættuð að vera í New York. Þar
eru betri tækifæri. Hér er
enginn vegur til að vinna sig
upp.“
Carrie hrosti vingjarnleíga. Hún
var honum þakklát fyrir ráð-
leggingar hans. Hann tók eftir
brosinu og lagði alranga merk
ingú í það. Hann hélt, að hún
væri til í að daðra lítið eitt.
„Fáið yður sæti,“ sagði hann
og ýtti til hennar stól, og hann
lækkaði rödd sína, svo að hin-
ir mennirnir heyrðu ekki til
hans. Þeir glottu lítið eitt sín
á milli.
„Jæja, Barney, ég verð að
fara,“ sagði annar þeirra við
forstjórann ' og reis á fætur.
„Eg sé þig seinna í dag.“
„Gott og vel,“ sagði for-
stjórinn.
Maðurinn, sem eftir var, fór
að lesa í blaði.
„Hafið þér nokkra hugmynd
um, hvers konar hlutverk þér
vilduð helzt leika?“ spurði
forstjórinn mjúklega.
„Nei,“ sagði Carrie. „Til að
byrja með tæki ég hvað sem
væri.“
„Ja-há,“ sagði hann. „Eigið
þér heima hér í borginni?“
„Já.“
Forstjórinn hrosti einstak-
lega alúðlega.
„Hafið þér nokkum tíma
reynt fvrir yður sem dans-
stúlka?“ spurði hann enn inni-
legar. •
Carrie lurfði það á tilfinn-
ingunni, að það væri eitthvað
óstjórnlegt og óeðlilegt í fram-
komu hans.
„Nei,“ sagði hún.
„Flestar stúlkur, sem verða
leikkonur, byrja á þann hátt,“
hélt hann áfram. „Það er á-
gætt, til þess að fá æfinguna.“
Hann horfði á hana með
kunnuglegu og innileg-u
augnaráði.
„Eg vissi það ekki,“ sagði
Carrie.
„Það er ákaflega erfitt,“
hélt hamn áfraim/. „En það ex
alltaf einhver von, skal ég
segja yður.“ Síðan dró hann
upp úrið sitt og leit á það, eins
og hann myndi skyndilega
eftir einhverju. „Eg þarf að
hitta mann klukkan tvö, svo að
ég verð að fara og borða núna.
Viljið þér ekki borða með rnér
kvöldverð? Við getum rætt
um þetta þar.“
„Nei, þakka yður fyrir,“
sagði Cárrie, sem skildi allt í
einu tilgang mannsins. „Eg
er búin að mæla mér mót.“
„Hvaða vandræði,“ sagði
hann og fann, að hann bafði
verið of fljótur á sér og Car-
rie var í þann veginn að fara.
„Þér skuluð koma seinna. Eg
íinn ef til vill eitthvað handa
yður.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði
hun dálítið skelkuð og fór út.
„Hún leit prýðilega út, var
m WYIA BlÚ
Ásiir cfansitieyjar-
snrsar
(„The Men in her Life“)
Loretfa Young
Conrad Veidt
Dean Jagger
Otto Krnger.
Sýnd 'kl. 9.
Týnda bréfið
(„The Postman didn’t Ring“)
Brenda Joyce
/
Richard Travis
Sýmd kl. 5 og 7
GAMLA BiO
KATHLEEN
Skemmtileg og hrífandi
mynd
SHIRLEY TEMPLE
Laraine Day
Herbert Marshal!
Sýnd kl. 5. 7 og 9
það ekJd?“ sagði kunningi for-
stjórans, sem hafði ekki alveg
fylgzt með því, sem fram fór.
„Ó-já, heldur var hún það,“
sagði hinn, sem var gramur
yfir því að hafá tapað leikn-
um. „En hún verður altfrei
leikkona. Hún verður í mesta
lagi dansstúlka — ekkert ann-
að.“
Þessl atburður svipti hana
allri löngun til að finna for-
stjórann í Chicago Opera
House, en loks ákvað hún þó
að gera það. Hann var ráð-
settari en sá fyrri. Hann sagði
strax, að það væri ekkert tæki-
færi fyrir hana og hann virt-
ist álíta heimskulegt af henní
að spyrja um það.
„Það er ekki hægt að vinna
sig upp í Chicago/1 sagði hann.
„Þér ættuð að fara til New
York.“
En hún hélt áfram og fór
yfir til McVickar, en þar gat
hún engan fundið. Það var
verið að leika „The Old Home
stead,“ en maðurinn, sem
henni yar vísað til, fannst
ekki.
Þessar fyrirspurnir hennar
stóðu til klukkan fjögur, en þá
var hún orðin þreytt og fór
Fyrsia ævintýrið.
Lavrits háseti var líka metrkilegur maður. Hann var
fjarri því að vera gáfumaður, og þao leið jafnan á löngu,
unz harm skildi það, sem maður ræddi við hann í það og það
skiptið. En hann var nægilega greindur til þess að kunna að
þegja og vinna sín verk, sagði skipstjórinn, þegar 'hann vildi
bera lof á hásetann, en það var að minnsta kosti alltaf, þegar
hann var reiður við Mikkelseh yngra. Lavrits var hinn stolt-
asíi af því, að hann var skyldur skipstjóranum, enda þótt
það væri raunar langt aftur í ættum, og tilraunir hans tii
þess að rekja skyldleiga þeirra við mig, tókst meira en lítið
óhöndulega. Dag nokkurn gerði hann enn eina tilraun til
þess að veita mér þennan vísdóm sinn. „Jé, sjáðu, karl
minn,“ og eftir þetta kom löng þögn. „Föðursystir mín, —
faðir föður mxns, en það var elcki anhars á þessu, sem ég
ætlaði að byrja. En skipstjórinn átti systur og móðir henn*
ar . . .„Nú var honum ómögulegt með öilu að halda ættar-
talningunni lengur áfrám, en sagði; „Já, sjáðu til, ég er . .
„Já, þú ert systkirxaham við vitlausa Kólfa,“ sagði skipstjór-
inn hlæjandi, en hann hafði borið að elnmitt í þessu.
WHERES HE TAKIN
USf.-.IF THIS IS
ONE OF SAMMY'S
CORNV GAG5—*
MYNDA
$AG A
ÖRN: „North læknir er bezti
strákur, Kata. Það var
.cannske ekki rétt af mer að
ráðast svona til ykkar með
frekju . . .
CATA: „Ég ætti að vera vond
ut í þig fyrir það, en ég skil
þíg, kæri minn.“
SAMMY: „Komið öll saman og
sjáið“!
ÖRN: „Hvað er það eiginlega?
Eru það stúíkur, peningar eða
10 daga leyfi?“
FLUGMAÐUR: „Hvert er hann,
eiginlega að fsjra með okkur?
Ef þetta er leikara skapur í
Sammy þé . . . !“
ANNAR FLUGMAÐUR: „Já,;
ef hann er að hlekkja okkur
þá skal ég hjálpa þér til að (
lúskra honum.“
SAMMY: „Stúlkurnar eru að
fara. En þær ættu að Skemmta j
okkur áður en þær fara!“
X;