Alþýðublaðið - 04.11.1944, Blaðsíða 8

TH' cooxies'v^æah, AND 1T SAyS
ARE SiyiN' \ ONLY ONE DANCE
WlTH TH' STAíý I kER P’ER'SON /
LINE, FER /feg-a ,—
FBEE/
^ rr-/^ U5.0. CAlAPÍ
M — —=- 5H0W5V
-- S PectAL.
FAREWELL
SHORT BUT
SWEET/ EH
CHUM ?
'OH£ INV/TIW
AINTT THAT soaaethin'?
WEtL GIVE TK' DOLLS
SOMETHIN' TO (?EMEMB5R
US BV-.-A REAL
w S-SEND—
THROWIN' US &UVS A
GOOD'ByE PARTy/
■iTJAflMAIt&ÍCM
Sonur Greifans af
Monfe Chrisfo.
ALÞÝPUBLAÐIP
Laugardagur 4. nóvember 1944
WYJ& m® mec> mm QAMLA BÍO i
Undir oki her-
námsins
A elieflu stundu.
MYNDA*
SAQA
Fyrsti: „Og það er frjáls að-
gangur." Annar: „Já, og hver
maður fær ekki nema einn
Hans.“ Þriðji: „Já, það er stutt
og laggott!“
SAMMY: „Halló Örn og Kata!
Ég er allsstaðar að leita að ykk
ur. Stúlkurnar ætla að halda
kveðjuskemmitiun fyrir okk-
ur. Hvað finnst ykkur? Eigum
við ekki að kveðja blessaðar
dúkkumar á viðeigandi hátt —
O — svoleiðis — þær eru að
fara og Kata er ein af þeim —
og það þýðir það sama og að
Örn og — Kata . . .“
Louis Hayward
Joan Bennett
George Sanders
(She knew all the An-
swers).
Sýning kl. 3, 5, 7, 9.
Sala aðgm. hefst kl. 11.
,yALLT Á SAMA STAГ!
„Kjöt af ungu, nýslátruðu ali
nauti frá Keldum í Mosfells-
sveitum fæst við vægu verði
hjá Teiti Finnbogasyni. Sama
staðar eru til sölu ýmsir smíðis
gripir af txjávíð, ko-mnix frá út-
löndum með síðasta póstskipi,
svo sem vatnsfötur, sígvélatgo
ar, hrákadallar, göngustafir m.
m.“ .
Auglýsing í Víkvqrja 1874.
• • *
— HIGBEE var bezti maður,
sem nokkru sinni hefir verið
uppi.
— Hvernig veiztu það?
— Ég kvæntist ekkjunni
hans.
• * •
— MÉR sýnist, Hans, sagði
faðixinn, að hann litli bróðir
þinn sé að borða litla eplið, en
þú það stóra. Léztu hann velja
sjálfan?
— Auðvitað, pdbbi, sagði
strakur. — Ég sagði við hann:
— Hvort viltu heldur litla epl-
ið eða ekkert? — Nú, hanru vildi
heldur það litla.
• • •
— IIVERNIG stóð á því að
þú fórst að kaupa fiðluna hans
Tomkins? . spurði eiginkonan,
— efcfci getur þú spilað á hana.
— Nei, en það getur hann
ekki heldur þegar ég er búinh
að kaupa hana.
• • *
TVEIR blökkwmenn eru fyrir
rétti í Ameríku ákærðir fyrir
að hafa brotið umferðareglum
ar.
— Hafið þið lögfræðing? spyr
dómarinn.
— Nei, því að við höfum á-
kveðið að segja satt og rétt frá
öllu.
heim. Henni fannst sem hún
ætti að halda áfram og leita
fyrir sér annars staðar, en ó-
heppni hennar hingað til hafði
lamandi áhrif á hana. Hún
fékk sér leiguvagn og kom til
Ogden Place eftir þrjú korter,
en þá ákvað hún að fara til
pósthússins, þar sem hún fékk
venjulega bréfin frá Hurst-
wood. Nú var eitt þar, sem var
skrifað á sunnudaginn, og hún
reif það upp og las það með
blönduðum tilfinningum. Það
var svo innilegt og svo fullt af
þjáningu yfir því, að hún
skyldi ekki hafa komið til
móts við hann og ekki látið
neitt til sín heyra, að hún
kenndi næstum í brjósti um
hann. Það var augljóst, að hann
elskaði hana. En það var synd-
samlegt, að hann skyldi voga
sér það og vera giftur. Henni
fannst hún þurfa að svara hon-
um, og ákvað að skrifa honum
og láta hann Vita, að henni
væri kunnugt um hjónaband
hans og væri ákaflega súr yfir
blekkingu hans. Hún ætlaði að
segja honurn, að hún vildi ekki
hafa meira saman við hann að
sælda.
Heima í ibúð hennar tók samn
ing bréfsins langan tíma, þó
að hún byrjaði á því þegar í
stað. Það var frámunalega erf-
itt.
„Ég þarf ekki að segja þér,
hvers vegna ég kom ekki. Hvem
ig gaztu farið svona á bak við
mig? Þú getur ekki ætlazt til,
að ég skipti mér meira af þér.
Ég gæti það ekki undir neinum
luúngumstæðum. Ó, hvernig
gaztu gert þetta? Þú hefir vald
ið mér meiri þjáningum en þú
getur hugsað þér. Ég vona, að
þú jafnir þig fljótt aftur. Við
getum ekki hitzt oftar. Vertu
sæll.“
Hún tók bréfið næsta morgun
og stakk því í ’póstkassann, næst
um treglega, því að hún var
ekki viss um, að þetta væri rétt.
Síðan tók hún leiguvagn og ók
niður í borgina.
Þetta var á erfiðum tíma fyr-
ir verzlanimar, en henni var
tekið betur en flestum öðram
stúlkum í átvinnúleit, vegna
hins snotra útlits hennar. Hún
var spurð hinna gömlu spum-
inga, sem hún kannaðist svo vel
I við.
1 „Hvað getið þér gert? Hafið
■ þér unnið við þetta áður? Hafið
! þér nokkra reynslu?”
! Það var sama sagan í The
Fair, See & Co. og öllum stór-
verzlununum. Þetta var svo erf
iður tími. Hún skyldi koma

WITH TH'
LINE,
HEy...SCORCH/KATH / /HEAR
TH' DOIN'S ?... TH JOINTS
JUMPIN' WITH JIVE /
THEM ttSLO-OHfe IS
Franchot Tone
Joan Bennett.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
(This Land is Mine)
Charles Laughton
Maureen O’Hara.
Sýnd kL 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
Allt fyrir frægð-
ina.
(Salute for Three).
Betty Bhodes.
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst klukkan 11.
seinna. þeitr vildu gjaman hafa
hana.
Þegar hún kom heim til sín
um kvöldið, þreytt og niðurdreg
in, sá hún að Drouet hafði ver-
ið þar. Regnhlífin hans og ljósi
/frakkinn vom farin. Henni
fannst fleira vanta, en hún var
ekki viss. Hann hafði ekki tek-
ið allt.
Svo að hann hafði ákveðið að
dveljast annars staðar. Hvað átti
hún nú að gera? Það leit helzt
út fyrir, að hún yrði að leita
fyrir sér í verksmiðjunum eins
og fyrst. Fötin hennar yrðu
tötraleg. Hún spennti greipar á
sinn átankanlega hátt. Augu
hennar fylltust tánun og brátt
rurinu þau niður vanga henn-
ar. Hún var einmana, hræðilega
einmana.
Drouet hafði raunverulega
komið, en með allt öðmm ásetn
ingi en Carrie bjóst við. Hann
bjóst við að finna hana, og hann
ætlaði að réttlæta komu sína
með þvi að segjast vera að sækja
það sem hann hefði gleymt, og
reyna að semja frið áður en
hann færi.
Þegar hann kom, varð hann
mjög vonsvikinn að finna Carrie
ekki heima. Hann rölti um og
vonaði, að hún vær ieinhvers
staðar í nágrenninu og kæmi
bráðlega aftur. Hann lagði eyr-
un við og bjóst alltaf við að
heyra fótatak hennar í stigan-
um.
Hann ætlaði að telja henni
trú um, að hann væri nýkom-
inn og þætti leitt að hafa verið
staðinn að verki. Svo ætlaði
hann þyrfti á fötum að halda
hann að skýra henni frá því, að
og reyna að komast að því
hvernig málunum værii h^ittað.
Hann beið og beið, en ekki
kom Carrie. Hann stóð við glugg
ann og horfði út, síðan settizt
hann í ruggustólinn. Carrie kom
ekki. Hann fór að verða óróleg-
ur og kveikti sér í vindli. Svo
fór hann að ganga um gólf. Því
næst leit hann út um gluggann
og sá að það dró fyrir sóliria.
Hann hafði mælt sér mót klukk
an þrjú. Hann fór að halda, að
það þýddi ekki að bíða og hann
tók regnhlífina sína og ljósa
frakkann, eins og hann hafði
upphaflega ætlað sér. Hann von
aði, að það myndi hræða hana
lítið eitt. Á morgun kæmi hann
aftur til að sækja hitt. Hann
ætlaði sér að komast að, hvemig
væri komið fyrir henni.
Þegar hann var að leggja af
stað, fann hann til greinilegs
saknaðar. Það var mynd af
henni á veggnum, og þar var
hún í síðjakkanum, sem hann
hafðd fyrst gefið henni — og
hún var anguværari á svipinn
en him hafði verið upp á síð-
kastið. Hann varð raunveru-
lega snortin og horfði á mynd
ina og fann til undarlegrar til-
finningar.
„Þú breyttir ekki vel við
mig,“ sagði hann, eins og hann
væri1 að tála við hana sjálfa.
Síðan gekk hann til dyra, leit
vel í kringum sig og fór út.
TUTTAGASTI OG SJÖTTI
KAFLI.
Þegiar Hurstwood kom inn af
hinni órólegu göngu sinni um
götumar, eftir að hann hafði
fengið bréfið frá McGregor,
James og Hay, fann hann bréfið
sem Carrie foafði skrifað honum
um morguninn. Það fór um hann
foeitur straumur, þegar hann
þekkti rithöndina, og hann reif
það upp í flýti.
„Þá elskar hún mig þrátt fyr
ir allt,“ hugsaði hann. „Annars
hefði hún ekki skrifað mér.“
Fyrst í stað var hann leiður
yfir innifoaldi bréfsins, en hanm
Fyrsfa ævinlýrið.
... .Ég átti margar glaðar stundir um borð í skipi þessu hjá
þessum mönnum, og mér er næst að ætla, að það hafi verið
vegna áhugans fyrir Mikkelsen og skipi hans, að ég tók að
vanrækja námið með þeim afleiðingum, að faðir mirin svipti
mig vasapeningum mínum. Ástæðan fyrir því, að þessi vin-
átta tókst með okkur Mikkelsen var fyrst og fremst sú, að
ég rétti honum einu sinni hjálparhönd, þegar hann þurfti
slíks mjög með. Milíkelsen gat talizt bindindissamur af sjó-
manni að vera, en þó kom það fyrir, að hann fengi sér í
staupið í vinahóp, og þá var það títt, að hann kæmist ekki
hjálparlaust niður í káetu sína, er hann kom um borð. Oftast
nær valdi hann laugardagskvöldin til þessa fagnaðar, og áð-
ur en hann fór, sagði hann Lavrits og Sextus, hvað þeim
! bæri að gera jafnframt því sem hann leyfði þeim að fara frá
borði á sunnudagsmorguninn. Þeir hittust svo allir þrír í
sjómannaheimili síðar um daginn, það er að segja, þegar
skipstjórinn hafði sofið vímuna úr sér. Sunnudagsmorgun
nokkum var ég svo á stjái niður við höfnina, enda þótt þar
væri jafnan minna um að vera á sunnudögum en virka
daga, þar eð flestir sjómenn voru þá í landi. Þegar ég kom
að „Máfinum“, fór ég um borð í hann, enda þótt ég sæi þar
engan. En ég hugsaði sem svo að vel gæti verið, að þeir
félagar væru undir þiljum: Ekki var ég fyrr kominn niður

..jCP!'-_&£P!
L-LEAVIN'? tC-KATHY,