Alþýðublaðið - 08.11.1944, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
■TMIBMItSiö-
Sonur Greifans af
Monfe Chrisfo.
Louis Hayward
Joan Bennett
npnrrrp Símrlnn:
Sýning kl. 3, 5, 7, 9.
Sala aðgm. hefst kl. 11.
UM DANSINN
í kvæðinu Heimsádeila eftir
séra Sigfús Jónsson á Stað í
Kinn (dáinn 1597) er svphljóð-
andi kafli um dansinn:
Satt er það ég seggjum tel,
sem mig dansa biðja:
Ekki stunda ýtar vel
annað boðorð og þriðja,
berlega brjóta nú.
Hjartað fyllist heimsku meður,
hafnar réttri trú,
saurugt hold í syndwm veður,
sjáðu þig við því, frú.
Drekka í kring og dansa með
darka á góðum klæðum,
fá sér eina frillu á beð
með fögrum amorskvæðum,
tála og tefla greitt.
Hversu má sá hreppa gott,
sem hefir ei þetta neitt;
hér með líka háð og spott
hverjum manni veitt.
Tel ég það fyrst að tildra sér
og tjá svo holdsins blóma,
drekka í kring sem dönsum vér
með dyggð og allan sóma
og kátan kvæðatón,
sem Gyðingasveitin gimtist
sjálf,
galin wm hyggjufrón;
illa vantar Arons kálf,
er það mesta tjónl
• • *
AUSTFIRZKUR MAÐUR
%
var að tala í síma milli Reyð-
arfjarðar og Fáskrúðsfjarða r.
Þegar því var lokið, sagði síma
mærin honum, hvað símtalið
kostaði, og svo væri kvaðning
að auki.
— Ja, mikill fjandi, sagði
maðurinn. — Ég held ég hefði
ekki kvatt hann svona vandlega,
ef ég hefði vitað, að það kostaði
eitthvað sérstáklega.
ar 'hugsanir, síðan ýtti hann
skúfifunum inn aftiir og lofeaði
hucrðánni, en stsnzaði með hönd
ina é húninum, sem gat svo
auðveldlega skellt sfeláipnum í
lás og hindrað hann í að tfalla
í tfreistni. 'En hann hikaði. Loks
gefek hann út að gluigganum og
dró glu'ggatjöldin fyrir. Síðan
reyndi hann dyrnar, setm hann
haifði áður dokað. Hvers vegna
var hann isvona varkár? iKDviers
vagna dæddist hann svona hljóð
lega um? Hann gekk að drýkkju
borðinu, studdi handleggjunum
á iþað og huigsaði. Síðan tfór
hann og opnaði skrifstofuhurð-
ina og feveikti ‘Ijóisið. Hann opn-
aði einnig iskriíborðið sitt og
settist við það niðursofekinn í
þessar kynlegu hugsanir.
„Peninigaskápurinai er op-
inn,“ sagði rö'ddin. ,;Honum
hetfir aðeins verið hallað aftur.
Honum hetfir ekki verið skellt
í lás.“
Hurstwood varð alveg migl-
aður yfir þeSsum margvíslegu
hugsunum. Nú létu óhyggjur
daglsins aftur á sér bæra. Hon-
um datt einnig í hug, að þarna
væri lausnin. Þessir peningar
gætu bjargað honum. Ef hann
befði þá og Carrie. Hann reis
upp og stóð grafkyrr og starði
niður fyrir fætur sér.
,,Já, hvað um það?“ spurði
röddin, og. í stað jþess að svara
lyfti hann hendinni með hægð
og klóraði sér í höfðinu.
Hurtswood var ekki sá auli,
að hann léti augnabliks hvöt
hlaupa með sig í gönur, en af-
staða hans var alveg sérstök.
Hann var undir áihrifum áfeng-
is. Það hafði stigið honum til
höfuðs og kornið honum til að
líta björtum augum á tilveruna.
Það litaði fyrir honum þá ham-
ingju, sem þessir tíu þúsund
dollarar gætu veitt houm. Hann
sá marga og stóra möguleika
Hann fengi Carrie. Já vissu-
lega. Hann losnaði við konu
sína. Svo var brétfið, sem hann
þurfti að ræða um á morgun.
Þá þyrfti hann ekki að svara
þvi. Hann gekk atftur að skápn-
um og lagði hönd sína á hún-
inn. Síðan opnaði hann dyrn-
ar og tók út skúffuna m.eð pen-
ingunum.
Þegar iþeir lágu þama fyrir
framan hann, þá virtist honum
það heimskulegt að skilja þá
eftir. Hann gæti búið með Carrie
árum saman fyrir þessa pen-
inga.
Hamingjan góða, hvað er
þetta. Hann hrökk við, einS og
einhver hefði lagt höndina á
öxl hans. Hann leiit skelfdur í
kringum sig. Það var enginn
maður inni. Ekkert hljóð. Ein-
hver var að ganga um á gang-
stéttinni fyrir utan. Hann tók
skúftfuna og peningana og stakk
því atftur inn í skáipinn.. Síðan
hallaði hann hurðinni aftur.
En nú varð hann aftur róleg-
ur og öruggur. Enginn hafði
séð hann. Hann var aleinn.
Enginn gat séð, hvað hann lang
aði til að gera. Hamn ætlaði að
velta þessu fyrir sér þama í
einverunni.
Hann var ekki enn laus við
áhriff vínsins. Enni hans var
rakt af svita, og hönd hans skalf
eftir óttann, en átfengið sagði
enn þá ti'l sín. Hann tók varla
etftir því, að tíminn leið. Hann
velti þessu fyrir sér eimu sinni
enn, en hann 'sá peningana sí-
fellt fyrir augum sér, og hann
sá í anda alit sem hann gæti við
þá gert. Hann gekk inn í skrif-
stofu sína, að dýrunum og síðan
aftur að skápnum. Hann iagði
höndina á húninn og opnaði
skápinn. Þama voru peningam
ir. Það skaðaði engan, þótt hann
’hjonfði á þá.
Hann dró út skúffuna og lytfti
upp seðlunum. Þeir voru svo
mjúkir, sléttir og léttir. En hvað
það Ifór lítið tfyrir þeim. Hann
ákvað að taka þá. Já, það æfi-
aði hann að gera. Hann gæti
stumgið þeim í vasa sinn. Svo
leit hann á þá, og sá, að það
var ekki hægt. En hamdtaskan
hans. Já, handtaskan hans. Þeir
kæmust þar allir —■ allir sam-
an. Engum dytti neitt í hug.
Hann gekk imn í skrifistotfu sína
og tók hana niður atf hillunni
í horninu. Nú lagði hann hana
á skrifhorðið sitt og gekk að
skápnum. Af einhverjum á-
stæðum vildi hann ekki setja
þá í tölskuna inni í stóra saln-
um.
Fyrst tók hann seðlana og svo
smápenigana, sem hötfðu kom-
ið inn um daginn. Hann ætlaði
að taka það ailt. Hann setti
tómu skúffumar aftur inn í
skápimn og hálflokaði skápnum
en svo tfór hann aftur að hugsa.
Þegar hann hafði sett alla
peningana í handtöskuna sína,
tóku hugsanir hans skyndilegri
breytingu. Hann vildi ekki gera
þetta ;— ned. Hvílíkt hneyksli
yrði íþetta! Lögreglan! Hún
myndi elta hann á röndum.
Hann yrði að flýja og hvert? Það
var skelfilegt að þurtfa að flýja
undan réttvísinni. Hann tók út
skútffumar og setti peningana í
þær aftur. í æsdngu sinni at-
hugaði hann ekkert, hvað hanm
var að gera, og hann setti pen-
Miðvðkudagur 8. í náv. 1944.
... NYJA B40 Mp m ðAMLA BM 1
Á norðurleiðum. Andy Hardy skeris
(Northern Pursuit) í leikinn
Spennandi stórmynd frá (The Courtship of Andy
Canada. Aðalhlutverk: Hardy)
ERROL FLYNN
JULIE BISHOP Mickey Rooney
Bönnuð bömum yngri en Lewis Stone
12 ára. Donna Reed
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. Sala hefst kl. 11 f. h. « Sýnd kl. 5, 7 og 9 1
mætti. Skápurinm var læstur.
Hamimgjan góða, nú var hon-
úm ekki undakomu auðið.
Um leið og hann komst að
raun um, að skápurinn var
rammlæstur, spratt kaldur sviti
út á enni hans, og hamn titraði
allur. Hann leit í kringum sig
oig tók ákvörðun sína. Nú hafði
hahn engan tíma til að bíða.
„Ef ég legði þá nú upp á
skápinm og tfæri svo í burtu,
þá sæju þeir strax, hver 'hetfði
tekið þá,“ sagði hann við sjálf-
ingama í rangar skúftfur. Þegar
hann ætlaði að skella í lás, datt
honum það í hug og hann opn-
aði skápimn aftur. Hann hafði
vilizt á skúffum.
Hanm tók þær út og kom
þessu í lag, en nú var hann laus
við a'llan ótta. Við hvað var
hann hræddur?
Meðan hann hélt á penimgun
um heyrðist lágur smellur. Það
hatfði skollið í lás. Hatfði hann
læst skápmum? Hanm þreif í
húninm os ryfeti í af öllum
Fyrsta ævinfýrið.
sinn sem njósnara, og við komumst brátt að raun um það,
að sonurinn rækti þetta starf það dyggilega, að herra Stolpe
vissi þegar í stað allt það, sem máli skipti. Þó gætti Klaus
þess vandlega, að fá ekki þá drengina, sem voru stórir og
sterkir, á móti sér, en því meiri áherzlu lagði hann á það
að gera þeim, sem voru smáir vexti og vesælir, bölvun, enda
var Klaus þessi rindilmenni úr hófi fram. Það var sér í lagi
minnsti drengurinn í bekknum, sem hann ofsótti. Drengur
þessi var fatlaður og við skólabræður hans höfðum því í-
mugust á honum. En þegar Klaus tók að ofsækja hann og
hrjá og fá föður sinn til þess að misþyrma honum, breytt-
ist afstaða okkar til fatlaða drengsins á samri stundu. Við
tóbum jafnan máli hans og bárum af honum blak.
LDrengur þéssi hét Eiríkur. Dag nokkurn í kennslúhléinu
hatfði hann að vanda koonið sér tfyxir í eirau horni leikvallarinis og
snæddi nestið siitt. En aúk nestisins átti hann epli að þeissu sinni,
og það duldist ekki á svip hanis þvílíkan dýrgrip hann taldi eplið
sitt vera. Síðar fékk ég að vita það, að hann hetfði eignazt eplið
hjá konu á lieiðinni í skólanm, en hann hatfði hlaupið erinda fyrir
hana. 'Því tfÓr alls fjariri, að ég væri sérstaklega viðkvæmur, en
ég gat ekki varizt því að brífiast atf gleði drengsinis, þegar hanh.
handlek eplið sitt. Og á þessari tetundu varð mér innilega hlýtt
HANK: „Sammy hamast eins dálítið heitur. Þarna kemur
og óður væri og stúlkunum Örn. Nú ætlar hann víst að
þykir gaman.“ dansa við Kötu.
Hvað verður næst Kata mín?
KATA: „Við ga
tunglið að því
,-uNNE-I thou&ht that aoub
TONIC VVOULD &ET VOU OUT
OF MY 5V5TEM --BUT IT
SACKFIRED/ 'VVHAT HAPPEN5
NEXT, KATHV-?
WE COULD
ASK THE
^jOObl /
að skýjaferðin mín myndi fá
mig til að hætta að sjá eftir
þér, en það fór á annan veg.
STÚLKAN: „Og þú ert nú líka ÖRN: „Það er skrítið! Ég hélt