Alþýðublaðið - 22.11.1944, Blaðsíða 8

1
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 22. nóv. 1944.
■vTJASNAKSifi«|
Sonur Greifans af
Monle (hrisfo
(The Son of Monte Christo)
Sýnd samkv. áskorun
kl. 5, 7 og 9
Dyggt hjú skapar bóndans
bú.
Gamall málsháttur.
* * m
SKÝRINGIN
Frúin: „Maðurinn minn var
farinn að tapa sjóninni, áður
en við trúlofuðumst.“
Vinkonan: „Svo — já — nú
skil ég.“
* * *
BETRA er að vera laukur í
lítilli ætt en strákur í stórri.
Gamall málsháttur.
* * *
SLÆMAR HORFZJR.
Læknirinn: ítÁ yðar aldri get
ið þér ekki búizt við betri
heilsu. Þér ætlist þó ekki til,
að ég geri yður yngri en þér
eruð?“
Sjúklingusrinn: „Nei, til þess
ætlast ég ekki. En mig langar
til, að þér gerið mig ögn eldri
en ég er, en ég er hræddur
um, að þér ætlið ekki að gera
það.“
» • *
EKKI ALLS VARNAÐ
Ungi . læknirinn: „Hefirðu
nokkuð hetþct, hvemig fólki
líkar við mig sem lækni?“
Vinurinn: „Ég talaði við
menn í gær, sem líkar mætavel
við þig.“
Læknirinn (glaður): „Hverjir
voru það?“
Vinurinn: ,,Grafarar“. . .
* • *
J SAMA MÁTA.
Faðirinn: „Svo óska ég þér
þess á afmælisdaginn þinn,
Nonni minn, að þú takir þér
fram, svo að þú verðir dugleg-
ur og hygginn maður.“
Jón litli: „Ég þakka þér fyrir
og óska þér hins sama.“
NYJA BiO
mGAMLA BiO
bveðjfu, sem íhamn hafði dag-
.leiga vanizt í Cfhicaigo.
A'uk 'þess satonaði HLursitwood
aifra þektotu uafnanna xneðal
\gestamna — þeissara vel klæddu
ffrægu manna, sem varpa Ijóma
sínum á drykkjiusftafurnar og
fiytja fréttir .úr fjarlægum hér-
ruðum eða iúr glæsile.gu sam-
ökvæmislífi. ÍHann sá elcki eánn
istMkan mann á heilum miánuði.
Á kvöldin iþegar hann var sitadd
ur í stiofuntni, las hamn stund-
um í kvöldlblöðunum um ým-
is'legt varðandi fræga menn,
sem íhainn kannaðást við — sem
ihamn haf ði oft og iðulega skál-
að við. 'Slíkir menn sóttu
dryfckjuisltiofur eins oig hjá
Fitzgferald oig M>-/y í Chicago
iqðia d Hoíffman Haitjse hér í
horginmi, ien hann vissi, að á
þessum isitað fenigi íhann aldrei
að sjá þá. ,
Auk þess voru viðskiptin
iekki ednis arðvænfeg og hann
ihafði búizt við. Þau ukust lát-
ið eitt, en hann sá það, að hann
yrði að hafa gætuir á útgjöld-
um sínum, og það var auð-
mýkjandi.
Fyrst í stað var honum. það
isönm ánægja að komu heim á
kvöldin og h-itta Carrie. Hann
•gat farið heim og borðað kvöld-
verð mfeð henni frá klukkan
sex til sjö og banm þuríti ekki
að fara í vinnuna fyrr en níu
á morgnana, en smá*t og smáft
fór nýjabrumið af öllu og skyid
urnar fóru að hvíla þungt á
honum.
Fyrsti máauð.urinn var tæp-
lega liðinn, þsgar Carrie sagði
hlátt áfram: „Eg held ég ætti
að kaupa mér nýjan kjól í þess
ari viku.“
„Hvens konar kjól‘ spurði
Huirs.twood.
„Einhvers konar útikjól.“
„öottt oig vel,“ svaraði hann
brosandi, þótt hann fyndi það,
að það 'kæmi fjáihaig hans bet-
uir, ef hún gerði það ekki. Dag-
inn eftir var ekkert talað um
það, en næsta morgun spurði
hann:
J
„Ertu ekki enn búí i að kaupa
þennan kjól?“
„Nei,“ sagði Carrie.
Hann þagði nokkra stund
eins og hann væri að hugsa
sig um, síðan sagði hann:
„Værí þér sama, þótt það
drægist í nokkna daga enn?“
,.,Nei,“ Evaraði Carrie, sem
skildii ekki vel hvað hann var
að fara. Hún igat ekki ímynd-
að sér, að hamn gæti verið í
pe.n ingav amdr æ ðnm. „Hvers
vegna?“
„Ég skai isegja þér það,“
sagði Hurstwood. „Allir pen-
inigar mínir liggjia sem stendur
í þessu fyrirtæfci. Ég býst við
að ifiá eiftthvað út bráðlega, en
sem istendur er óg alveg þur-
ausiinn.“
„Nú,“ svaraði Carrie. „Jó,
auðvitað igóði. En hvers vegna
beifuirðu 'ekki sagt mér þetfa
fynr?“
„Þess þurfti -eldd með,“ sagði
Hurstwood.
Enda þótt Carr.iie væri svona
elftiirgefamilieg, var eitthvað í
rödd Hurstwoods, sem minnti
hana á Drouet og húsabraskið
hans, som Ihainn bjóst alltaf við
að græða á'. Hennd dabt þatta
aðeinis isnöggvast í hug, en það
var byrjiumim. Hún fór -að líta
öðrium augum á Hiurstwood.
Ýmáisilegt annað fylgdi á eft-
iiir, Emámunir af svipuðu itagi,
sem afhjúpuðu þetta a'llt fyr-
ir 'Carriie. Hún var aíhis ekki
h'eimsk. Maður og kona geta
le'lcki búið lengi saman án þess
að skiija hvort anmað nokkurn
veginn. Sálarlíf manns kemur
í djós, hvont isem hamn opimber-
ar það sjálfur eða ekki. Vand-
ræðin liggja á toftinu og valda
deyfð og drunga, sem tala sínu
málii. Hurstwood var einis vel
kiæddjur og hann vár vanur,
em Iþað voru sömu fötin og hann
haífi veríð á í Canada. Carrie
itók ef.tir þvá, að hanm jók ekkd
fatábirgðir sínar, þótt þær
væru engan veiginn mikLar. Hún
tók einmflig eftir því, að hanm
sitakk .aldrei upp á því, að þaiu
færu út að skemmta sér, hamn
italaði aidhei lumi matinn' og
viritist önnium kafinn við vi'nnu
sána. Þetta v.ar ekki hinm -létt-
lyndi iHurstwood frá Clhicago
— hinn frjálsiymdi, vel stæði
'Hurstwood, sem hún hafðd áð-
ur þekk't. Breytingin var of aug
ijóis tii þess að hún tæki ekki
eftir henni.
Brátt faninist ihenrni ffeira hafa
breytzt og hann try£t henmd
elcbi il'entgur .fyrir öliu. Hamn
var 'leyinidardómislfiuiliuæ og hélt
ýmeiu ileyndu Æyrár henni. Hún
tók efitir því, að bún varð að
ispyrja hann út .úr1' um smáat-
ríði. Það er óþoilaindi fyrir 'kionu
iSönn ást geitur þolað Iþað, en
því fylgir aldrei hamimgja. Þar
isem söinn ást er 'ekki fyrir
hendi, verður ástanidið enhþá
verra
'Og Hurstwood sjiálfur átti i
harðri baráttiu geign eríiðfeik-
unum slem voru isamffara þess-
ari breytinigu. Hamm var nógu
sikarpur til að sjá, að honum
hefði skjátlazt hrapallega, og
til að iskiija, að banm var hepp-
inn að hafa fengið þassa stöðu,
en hanin gat -ekki annað en bor-
ið saman aðstöðu sína fvrr og
,nú klu'kkustunid .efftir klukku-
(plNTO'S RAPIO ME56A&E TO BRINS-
AIP TO THE WOUNDED YÁUKS, IS
SUDPENLV INTERRUPTED BY----
M Y N D A -
SAG A
Þegar Pinto er að senda skeyti
til flugstöðvarinnar um særðu
hermennina verður hann skyndi
WHUP?. .. JE5' LlfcE THAT, '
A PAIE O'DOUBLE CBOSSES/
C'A\ON THEN, P0PNUH5...
AN' WE'LL CHAW THIS
ÖVAH /
Vi,
lega fyrir óþægilegri truflun.
i
PINTO: „Bölvaðir naglarnir.
Það er þá svona. Þeir ætla að
r r « 1
ÆFINTYRI 1 *
LEIKHÚSI RIO RITA
(„Lady of Burlesque“)
Aðalhlutverkin: BARBARA STANWYCK MICHAEL O’SHERA Söng og gamanmynd
Böm fá ekki aðgang Aðalhlutverkin leika
Slétluræningjamir BUD ABBOTT
(Prairie Bunsmoke) Spennandi Cowboymynd LOU COSTELLO
með Bill Elliott og Tex Ritter Börn fá ekki aðgang Sýnd kl. 5, 7 og 9 ■
Sýnd kl. 5 og 7 1
istund og dag eftir dag.
Auk þess hvaHást hann af
ótta við að hitta gamla kunm-
imgja, sáðan hann baffði hibt einn
slíkan rétt eftir að hamn kom
■til New York. DÞað gerðist á
Broadway að hann sá mann, er
hann þekkti. Það var ekki tími
til að iláta sem þeir þekktu ekki
hvor anmam. Augnaráðið hafði
verið of kunnuglegt, og það
var of augljóst að þeir þekkt-
uslt. Slvo að vinur hams, sem
var húsabraskari í Clhicago,
fann, að hann varð að mema
etaðar.
„Góðan daginn. Hrvietmdg lið-
ur þér?“ sagði hamn og rétti út
höndina. Hann famn auðs'jáam-
felga ekki til neinmar sérsitaikr-
ar gleði yfir endurfundinum.
„Ágætlaga,“ sagði Hurstwood
álíka vandræðailiegiur. „Hvem-
ig gengur það hjá þér?“
„Prýðilega. Ég er í verzlun-
arerindum hér í borginni,
Býrðiu hér niúma?“
„Já',“ siagði Hurstwoöd. „Ég
á drykkjustoiÉu í Warren
iStrteet.“
„Jæja“, sagði vinur hans.
„Það er gott að heyra. Ég ætia
að líta þamgað einhviem dag-
inn.“
„öerðu það,“ sagði Hiurst-
wood.
„Vertu biiessaður,“ sagði hinn
og brosti kurieáslaga og igekk
burt.
„Hann spurði ekki einu sinni
um götunúmerið,“ hugsaði
Hurstwoiod. „Honum dettur alils
ökki í hteig ’að' koma.“ Hann
þurrkaði sér um ennið, sem var
Fyrsta ævinlýrið.
Stolpes að láta varpa bonum í fangelsi. Ég reyndi þá að
hugga hann og fullvissaði 'hann um það, að ég myndi ekki
yfirgefa hann. Við lögðum hvert ráðið af öðru, en hurfum
þó frá hverju þeirra jafnharðan. Þó fundum við að lokum
ráð, sem við ákváðum að fylgja, og ég mun nú gera grein
fyrir.
Ég minntist þess, að Mikkael skipstjóri ætlaði að láta
úr höfn þetta sama kvöld. Móðir mín átti systur, sem var
gift á Bomhólm skipstjóra, sem átti þar jörð. Okkur hafði
sérhvert ’sumar verið boðið að heimsækja þetta venzla-
fólk. En móðir mín taldi þetta allt of langa för vegna ung-
bamanna, svo að til þessa hafði aldrei orðið af því, að við
fæmm. Hins vegar hafði verið um það talað, að ég færi
þangað einn míns liðs þetta sumar. Mér datt nú í hug að
láta Eirík fara með Mikkael skipstjóra til Bornhólms. Ég
ætlaði svo að skrifa þessu venzlafólki mínu með honum
og biðja það að taka á móti bonum.
plata mig. En við skulum nú
sjá til! — Svona nú, — ég má
ekki vera að því að leika við
ykkur lengur. Ég hef öðru að
sinna!“