Alþýðublaðið - 13.02.1945, Qupperneq 8

•T5-.V *Hf*i
- *».Tw .
ALÞYÐUBLAPiÐ
Þriðjudagur 13. febrúar 1945.
iTJARNARBIði
(Hostages)
Áhrifamikil mynd frá frelsis
baráttu Tékka.
Luise Rainer
Paul Lukas
Arturo de Cordova
•
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýning kl. 5, 7 og 9
EINAR HELGASON trésmið
ur, bróðir Árna biskupg, kom
heim til' isiín á íhvítasiunnumorg'
un ekki vel til reika. Kona
hans var þá nýkomin á fætur,
var ‘hún að taka til í húsinu
og reyna að gera alit sem há-
tíðlegast. Þegar hún kom auga
á raann sinn, varð hún foæði
hrygg og reið og sagði í gremju:
„Það er guðlaust hús þetta.“
Einar hleypur til, opnar alla
glugga, tekur hurðir af hjör-
um, fer svo til konu sinnar og
segir: „Nú held ég hann kom-
ist inn.“
OTTAÐIST HLÝÐNINA.
Móðirin: „Hefurðu nú sagt
þessum framhleypna slæping,
að hann megi ekki koma oftar
í þetta hús?“.
Dóttirin: „Já, móðir mín.“
Móðirin: „Því græturðu?“
Dóttirin: „Ég er svo hrædd um
að hann verði of hlýðinn.“
Pétur: „Var það letkki stkaimim
arlegit að heyra hvernig Hinrik
hrauít í kirkjiumni £ gær?“
Páli: ,,Já, minmisJtíu iejkki 'á
það, ég hafði lekiki næði til
þess að dJotta, hann hraut svo
há.tt.“
„Þær eiga heima yfir í Fer-
tugustu götu. Við getum
skemmt okkur konunglega. Ég
var einmitt að svipast um eftir
þér.“
„Eigum við þá ekki að sækja
þær og bjóða þeim i kvöld-
verð?“
„Prýðileg hugmynd,“ sagði
Drouet. „Bíddu, meðan ég fer
upp og skipti'um föt.“
„Ég ætla þá að skreppa inn
á rakarastofuna,“ sagði maður-
inn. „Ég þarf endilega að láta
raka mig.“
„Ókei,“ sagði Drouet og
skálmaði að lyftunni í spán-
nýjum, brakandi skóm. Gamla
fiðrildið var eins léttfleygt og
nokkru sinni fyrr.
í Pullman-vagni, sem ók með
fjörutiu milna hraða gegnum
myrkrið og snjóinn, sátu þrjár
persónur á leið til New York.
„Hverjir vilja sæti í matar-
vagninum,“ hrópaði lestarstjór-
inn, um leið og hann stikaði
gegnum klefana í mjallahvít-
um jakka.’
„Ég/ nenni ekki að spilá
meira,“ sagði hin yn/gsta, sem
viar svarthærð fegurðardís og
ihamingjan hafði diekrað við. Og
hún fleygði spilunum frá sér.
. „Eigium við að fá okkur að
Ibiorða?' spurði iruaður hennar,
sem var algerlega í samræmi
við nýjustu tízku.
„Nei, ekki strax,“ svaraði hún
„En ég nenni samt ékki að
„‘Jelslsiea,“ sagði móðir hlann-
ar, en hún var glöggt dæmi um
það, að fiötin skapia manninn.
„Lagaðu nálina þarna — hún er
aJlvieig að Ioisna.“
Jleseioa hiýddi, hún Öaigaði á
sér hárið og ffledlt öðru hverju á
líitið úr, greyp.t demiönitiuim.
Maður hennar virti hana fyrir
sér, því að fegurðin er aíltaf
hnífandi, þó að köld sé.
„Við þunfum né ekki að
krwíða iþ'assu veðri till lengdi^r,“
sagði íhann. „Við erum aðéins
hál'fan mápiuð að bomaist tifl.
Rómar.“
Frú liurstwood hreiðraði um
isiig í Ihionnimu og brloisiti með
sjláillfri sér. Það va-r dlásamlieigt
að vera tengdamóðir auðuigs,
ungs imianns — mannis, sem
j hafði staðizit ,alHLa ganrýni henn-
ar, hvað auðæfi gnerti.
1 „Heldurðu, að skipið sigli, ef
veðrið vierðiur svona,“ spurði
Jessica.
■ „Já, já,“ sagði maður hennar.
„Það Isikiptir enigu máli.“
U.ngur, ljóshærður forstjóra
sioniur 'frlá Chicago geikik niðiur
©anginn. Hann hafði hrifiz-t af
hinni srvarthærðu feigurðardís.
Jafnivei nú gat hann -elkki stiffllt
sig um að hortfa á hana, og hún
tólk eifitir því. En með uppgerð-
ar kiænuffleysi .sineri hún hinu
fagra aldliti áínu hurt. Það var
ekki af neinni siðavendni. Það
var af stolti.
Á þessari stundiu isftióð Hurst-
woiod í hliðargöitu í Bow-ery fyr
ir fraiman: óhreinit fjögra hiæða
hún. Hianin srtJÓð þarna ihóp
mainna — hóp, sem stflfelfflt fór
viaxiandi.
Fyrst stóðu aðeins tveir eða
þrlír menn fyrir framan hinar
ffloikuðu trédyr og slógu saman
fótunium itiffl að hallida á sér hdta.
Þieir wonu imeð gamffla þvæida
hatita. Fráklkar þeirra fóru iílila,
folieytan fflák a-f þeimj, og þeir
reyndu að bretta upp kragana.
Biuxiur þeirra voru einis og polka
druslur, trosnaðar neðst, og
skórnir voru rifnir og islitnir.
Þieir reyndu efeki að komast inn,
en þieir Óku sér til, önugir á
svip, -grólfiu hendiurnar niður í
vasana oig gutiu augunum á hlóp
inn og Ijóskerin, sem nú var óð
um vlerið að Ikweiikja á. Afflltaf
bættust freiri og fileiri í hópinn,
Þarna voriu gamllir, grástoeggjað
ir menn með sotokin augu, þarna
voru fremur lunigir menn, en
tærðir aíf sjúkdómum, qg þarna
voru miðaldra menn. Enginn
feitur maður sást. Þarna siást
eitit andfflit, sem var náfiöit -og
draiugalegt eins -og . iliðið Tík.
Þarna var annað, sem var eld-
rautit ioig blóðhllia'upið. Nöikkrir
vonu með magrar, slút-andi herð
ar, aðrir voru einfættir, og enn
aðrir voru svo horaðir, að föit-
in héngu 'uim Iþá. Þarna isáust
| 'stór eyriu, biófflgin ntaf', þyikkar
varir og einteum raiuið og blóð
i hfflaupin augu. Eklkert andlit var
I heilbrigt, ífjiörffleigt eða frjiálslegt,
! eniginn maður var beinn eða
, uppriéttiur, lekkert auignatillit
! rólegt eða frjálslegt.
Þieir *(stóðiu þétt saman í rok-
inu og Siliydidunni. Þarna vionu
bnífðaxlaiuisár úlnliðiir ,raiuðir af
, kullda. Þarna sáust eyriu, hálí-
I þákin af einhverjs bonar dfit’ir
: líkinu af háititi, og samt voru
þau raiuð og sitirð að s<já.
i Efitir þtvtí ssm hópuriinn stækk
■ aði, Ifór að heýrast rnieina í þeim-.
Það var ekkert samtaffl., heldur
j uimil Ojg nöldur út í eitthvað. Það
» mátti Iheyra lb:llótsy|§i oig afflls
‘ konar hnogniaimiáil.
i „Fjandinn Iháfi það. Geta þeir
j ekki farið að liáta það ganga.“
! „Sérðiu fflöigguHsvínið?1
j „Bara aö maður væri kominn
í hitann í Sing-Sinig."
I Vindurinn varð naprari og
iþair fiærðu sig þótítar saman.
mm NYJA BtO
Loginn helgi
(Det brinner en eld)
Stórmynd frá Svensk Film-
industri, Stockholm.
Aðalhlutverk:
Lars Hanson
Inga Tidblad
Victor Sjöström
Sýnd kl. 5, 7 og 9
GAMLA BtO
Krougöfur
(Crossroads)
William Powell
Hedy Lamarr
Basil Rathbone
Sýnd kl. 7 og 9

Liíli pilsvargurinn
Gamanmynd með
Joan Carroll
Ruth Warrick
Sýnd kl. 5
irm—■ f .............................
Mennirmr ýtitu, hrintu og óku
isér á allar Miðar. Þarna var eng
in reiðii, enjgar Ibænir, iengar ógn
anir, aöéinis þrái og þrjózka,
lauis við tfyndni eða féfflaigslyndi.
'Niú kíoím vaign akanidi framhjá
og í Ihonum, isiat miað'ur, sem hall
aði sér afitur á bak.
,,'Sijláiðið blöikina 'í vagninium.“
„Hann er eklki að drlepast úr
kíullída.“
„Uiss, svei,“ hrópaði einn
þeirra, ©n viagninn var lönjgu
kioiminin út fyrir heymiarmól.,
Sm,ámi siaiman færðist myrkrið
yfir. Fólkið var á heimffleið frá
vinnui. Búðarmenn og búðár
stúltour stoiállmuðu fra-mhjá
hröðum sterefum. Sporvagnam-
ír voru troðfiullir. Gasffljösin log
uðu,, og í hverjumi gluglga sást
rólegt, riapðffleitt, ffljós. En hópur-
inn ibeið enn fyrir :utan dymar.
„Ætlá þeir aldrei að opna?“
spurði hás rödd.
Þessi athugaisemd virtist auka
áhu'gan: ó hinum lökuðiu dyrum,
oig marigir horfðu í þá átt. Þeir

vœa
-oásöí X—\ \
i
Fyrsfa ferðalag Hogens
mátt ebki fara héðan frá þessum bekk. Ég kem strax atfur
Ég kem strax afitur. Ég veit að bú ert' stór og hraustur
dren'gur, að þú verður ekki hræddur á meðan.“
Mogiens var á'lltof mikiTl með sig til þess að þykjast vera
hræddur. Hann ,sagði Amaliu að fara og var einn eftir, —
enda þótt hann væri alls ekki laus við dá'lítinn kvíða.
Bkki hafði hann setið eirin lengi á b'ek'knum, þegar tvo
drengi bar þar að. Þeir béldu á veiðistöngum og háfum.
Þegar þeir sáu Mogens sitia einan á bekknum, gengu þeir
til hans, Sá stærri, sem var þá nokkrur eldri en Mogens,
spurði:
„Hvað pottormur ert þú nú?“
„Ég er enginn þottormur,“ svaraði Mogens með tárin í
augunum, því honum fannst ávarp drengsins svo ruddalegt.
,Jæja, — þá ertu bara barnið hennar mömmu þinnar,
greiðið mitt/'
Strákurinn skelfflihló um leði og hann hreytti þessu út
úr sér, Honum varð litið á há’lfsokkana, sem Mogens var í,
og gljáfaði skó hans, og bætti við:
,Og efcki hefur hún mamma þín svosem verið að klára
sokkana, sem hún prónaði handa þér, Hún gerir ekki ráð
fyrir að þú þurfir stærri sokka heldur en pelabarn.“
. ,Þetta eru hálfsokkar,“ sagði Mogens vonsvikinn. „Þeir
eiga ekki að vera hærri en þetta.“
„Æ, — þú ert fífl, góði minn.,‘ sagði sá stærri. Og síðan
L U'-

^J'e^ LONGr ENOU&H TO
SHIFT Tib THIé PLAN&
PO' TH' D££EfZ7%..WITH
A PAIR OF MIÖHT/
STRANðE
sr
£ í?
rt-mcíT fo't&oT
... AIWT you TOTIbí' ÍEALBP
QTZP'UH$...TO BF. OPENEP
WHEN VVe'gE OH OUB IVAY
..UOW ABOOT THAT.P
MYNDA-
SAG A
PINTÓ: „Járja, það virðist svo
sem við fáum ekki að sjá mik
ið af Kairó, Örn. Þeir gáfu
okkur ekkert frí. — Já, að-
eins tíma til að flytja okkur
yfir í þessa vél, sem á að fara
inn í eyðimörkina með tveim
ókunnum herramönnum. —
Heyrðu annars Örn! Ég
gleymdi einu. Varstu ekki með
innsiglað bréf, sem við áttum
að opna, er við værum komn
ir af stað? Hvað segirðu um
það?“