Alþýðublaðið - 12.09.1945, Blaðsíða 8

AT 0MITH!
'fZ&, l &ENT FOJZ
IMÖl»(
rooá,
AP Nawtfealures
pkr a >mt<r
PJ^TANCB FROM_______ _
gETWEEN TK£ PWIL»PPiN*» ANP
éSZSŒæ'Sæ.,

í AMERÍSKRI herstöð, nokk-
uð lanigt' frá bækistöð Arnair,
einihv©rs staðar aMÍUi Filá.pps'-
eyja og Tokíó:
FORINGINN: „Svo að þetta er
frá foringja þínium, Bangar?
w-wny/ T ÍANTI H'Mm/JU5T A$ I
REMEftABEB J THOUérHT... yoU'RE
6AY—- ? 6ETTIN6- (?U5Ty/
mágáT THINK a little TP?tP
cr ¥ OL05EF TO JAPAN MI6HT
ÍATER-
O.tC. PALU, IF THAT'S >OUR
NAME . ybo CAN INFORM
0AN6AR, THAT VVE WH.L
ACT ON.TH15...AT ONCE !
CAF>TAIN 5MITHA yoU„. WHAT'£
KERORTlNó-, ) THI5 I HEAR
5ÍR/ v'about VOU NOT
fcfcrU ,-bss^ 6ETTIN6 ANV _
ACTION ? J
E-EK 3
yE$
•511?
Allt í .Iiagi Palu, ef það er þitt
• rétta natfiru Þú .getur sagt
Bangar, að við munium, atbuga
þetta — undtir eins.“
(SEINNA) ÖRN: „Eg er mætt-
ur, herra.“
FORINGI HANS: „Gott, Örn,
já, ég sendi eftir þér. Hvernig
standur eigintega á því, að þú
færð ekkert að gera?“
ÖRN: „Eg — ,ha ég man
ekki til . . .“
FORINGINN: „Það er eins og
ég hélt. Þú ert farinnt að reyna
ég hélt. Þú ert farinn að
ryðga. Ætli að þú hefðir efcki
gott af því að færa iþiíg svolít-
ið nær Japan . . <“
#MLI»Y©UBLAÐIÐ
Miðvikudagurinn 12. sept. 1945-
—TJARNARBfð—
leyf mér Dig aðl
ieiða. I
(Gointg My Way)
BING CKOSBY
BAKRY FITZGERALD
RISE STEVENS, óperu- §
söngkona.
Sýning kl. 4, 6.30, 9. i
____■ BÆJARBÍÓ _
Hafnarfirði.
Ba Barry var hefð-
arfrfi.
(Du Barry Was a. Lady)
Amerísk: dans- og söntgva-
P mynd í eðlifegum litum.
RED SKELTON
LUCILLE BALL
GENE KELLY
Tommy Dorsey og hljóm-
sveit.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
Sími 9184.
'Tsffl
MYNDA-
S A G A
TVÆR STÖKUR.
Heimi þjaíkar morð og menm,
mest á ilOfu bólar;
hjörtun vermast ekki eim,
álla nýtur sólar.
Hnottatök og hygigjan fiá
hreina veginn ban.na;
verður jafinan ofan á
eigingiim.i mann.a.
(J. S. Bergmann).
Og nú ler allt rautt. Það er umar og ég er að ganga yfir válmúu-
breiður-nar — rauðar — rauðar valimúur — sem hamingjusöm —
mamma — óendanlega hamingjusöm —“
Elís svaf. Tvö lítil gLitrandi tár gægðust fram undan augna-
Iökunum. Hannes Rassiem kveikti í vind'lingi og horfði upp í
| hitmininn.
ELLEFTI KAFLI
Um hvítasunnuna var veðrið mjög heitt og þjakandi og Rass
iem sat klæddur i flónelsföt í rauðum körfustól í garðinum við
húsið sitt. Sólin myndaði guia hringi á grasflölina við fætur hans.
Blómin féllu bljóðlega af kastaníutrénu og spörfuglarnir sungu.
Það vair sunnudagur og hei-murinn var rólegur og ánægjulegur.
Þó kom pósturinn og rétti honurn bréf vfir hvítar grindurn-
ar umhverfis garðinn.
„Kæri vin,ur,“ skrifaði Kouczowskia. „Fyrir nokkru síðan
hlustaði ég á „Tanríháusier11 og mér fannst þú dásamlegur. Ég æt'l-
aði að hitta þig og segja þér iþað sjálf, en af ýmsum ástæðum gat
ég það ekki1. Eins og þú getur ímyndað þér þá kom ég ekki a'lla
leiðina frá Boston til Vínarborgar til iþess eins að hlusta á þig
syngja. Nei — ástæðan var bæði sorgleg og jafnframt hlægileg:
það er eitthvað að rödd minni. Áreynsla, 'býst ég við. Ég varð að
rjúfa samning minn. Ég gat ekki haldið áfram, Hannes, ég gat
'þáð ómögufega. Eg lei.taði uppi lækna, fór á heilisuhæli — bann-
sett fólkið talaði svo óljóst — og svo fór ég til Vínar, því að ég
þráði að sjá elsku gamla prófessor Bayer, gler.augun háns sem
hylja augun og hey-ra rólegu og samúðarfuliu röddiría hans, þegar
hann segir: „Það er ekikert að, barnið gott, hvíiillði yður dálítið,
farið vel m,eð yður í mokkra daiga o,g þér losnið viö kvefið: þetta
er ekkert amnað en venjulegt kvef.“ Þetta eða eitthvað svipað var
það sem ég vildi heyra, og -svo fór ég til Vínar, — já, Hannes —
og það var enn eitt sem ég þráði — að finna hendur þínar, sem
gleta verið svo huggandi, svalar og róandi, það er að segja þegar
þú 'hagar þér vel, þegar þú dre’kkur ékki eða lendir í annarri
óreiðu.
Jæja, ég 'kom heim og fór að hlusta á ,,Tanmháuser“ og ég
var fjarska hrifin. (En elsku vinur — May í hlutveTki Elísabetar
er 'í rauninni. næsta ómöguleg). Mig langaði til, að koma og hitta
þig eftir sýninguna, íþví að ég var mj'ög einmana, en mi|f sveið
svo i hálsinn eftir bannsett rykið og vindinn i Vin og ég var þreytt
og mér feið illa. Morguninm eftir fór ég að finna Bayer, og hann
rannsakaði og rannsakaði og lét mig gleypa spegla, þangað til
mér fanmst ég vera orðið eins og trúður. Og svo sagði hann ýmis-
legt. Það virðist vera eitthvað í ólagi með raddböndin, Hannes.
í þetta skipti hefði ég gjarnan viljað sjá augu hans bak við gler-
augum, því að eitt er vast, og það er, að þetta er eikkert venju-
'legt kwef. Hann ráðlagði hvíld, hvíld, hvíld. „Ef allt gengur vel,
þá ættuð þér að geta sungið Isolde aftur með haustinu,“ sagði
'hann. Og nú sit ég'og hugsa og 'hugsa. Ef allt gengur vel — Hann-
es. En ef það verður ekki., vinur minn? Hvað þá?
Og svona er nú það. Mig langaði 'til að afs.a'ka mig fyrir að
hafa farið foá Vínarborg án þiess að heimsækja þig. Þann dag
hefði ég ekki þolað að hitta neinn sem hafði óskemmda rödd.
Ég ætlaði eiginlega að fara ti.l Flórens, en ég fór út í Verona
og sat góSa stund á heitum 'hvítum marmaranum í litla róm-
vierska leikhú.sinu (manstu —?) og horfði á víggarðinn og niður
á ána, og var að velta fyrir mér, hvernig iþað væri hægt að þola
við mánuðum saman án þess að syngja. Svo datt mér 'í hug að
ég hefði þegar g-e.tað þolað það: fyirst þegar við vorum saman í
Punta San Vigiloi. Hamingjan góða, Hannes, þá datt mér aldrei
NÝJA BfÓ UBH ^íit.'-g GAMLA BlO _
SöniStallar-undrm I gFjðrhættnspilarinD.
(„Phantom of the Opera“)
Stórfengleg og íbutðar-
mi'kil músikmynd í eðli-
legum ltium.
. NELSON EDDY
SUSANNA FORSTER
CLAUDE RAINS
Bönnuð innan 12 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ÍMr. Lucky)
CARY GRANT
LARINE DAY
Sýnd kl 7 og 9.

Gög og Gokke í
loflvarnarliðinu
(Air Raid Wardens)
Sýnd kl. 5.
leikhúsið í hug. Ég hugsaði aðeins um þig. Mér diettur það oft í
hug núna, og það virðist svo undarlegt.
Og nú er ég komin hingað aftixr í þetta einmanálega hús, sem
stendur afskekkt iinnan um kyprusviðLnn og ohutrén og kvist-
ótt fikjutrén. Á næturnar heyri ég Garda vatni.ð gjálfra við vlegg-
ina, og ég sé stóra segl'báta líða fram hjá í dögun, Iþegar ég get
ekki sofið. Og það kemur svo oft fyrir.
Á daginn hgg ég í djúpum stól úti á svölumum og reyni að
hugsa ekki, heldur horfa út yfiir vatmð. Þegar bjart, er, sé ég
GULLIÐ
ÆVINTÝRI EFTIR CARL EWALD
en mér fannst ekkert á móti því, að ég fengi að sjá mig eitthvað
frekar um í heiminum, þegar hann væri kvæntur og komihn I
embætti. Reyndar þyrfti ég einskis að óska, — því örlögin börðu
sin fjögur högg á dyrnar áður en varði.
Það bankaði einhver á dyrnar. Stúdentinn sagði: „Kom inn.‘5
Inn kom einn félagi hans, sem einnig ,var að taka próf um þess-
ar mundir. Hann setiist niður og var hugginn mjög að sjá. Stúd-
entinn minn spurði, hvað amaði að honum, — en ég lá á horðin/U'
og heyrði og sá 'það sem fram fór.
„Það er hvorki meira né minna“, svaraði sá aðkomni,. „en
að ég hefi látið kjólfötin min í veð og get efckii leyst þau út aft-
ur.“ Hann hafði neyðst til þiess svo hann gæti keypt sér mat. Hann
hann engin ráð. Hann gat ekki gengið til prófsins án þess að
hafa kjólfötdn. Hann hafði átt von á peningum að heiman, em
hafði soltið meira og minma urídanfarinn máríuð. Og nú kunná
hann engin ráð. Hann hafði átt von á peningum ;að heimam, en
þeir voru enn ekki komnir, enda fátækt heima hjá honum. Hann
hafði farið til veðlánarans og beðið um kjólinn að láni til eins
dags, en fiengið algjöira neitun.. Síöan hafði hanin gengið frá ein-
um féiaga sínum tdl annars, en enginn þeirra getað lánað honum
sökum, fátæktar eða treyst sér til' þess einhverra annarra hiuta
vegna. Hann vissi ekki, hvað til bragðs skyldi taka, ef þessi stúd-
ent gæti ekki lánað honum. 1
Stúdentrnn „minn“ varð að horfa fram á það að eig.a eng-