Alþýðublaðið - 22.04.1947, Blaðsíða 5

'ÞrfiSjudágnr, 22. aptíl íí!j947t J
amtíðarsaga og síðustu fréttir
Blaðamannabókin 1947 er komin út. Bókin er skrifuð af 20 íslenzkmn blaðamönnum og segir þar frá ýmsum mark-
verðustu viðburðum síðustu 50 ára hérfendis og eríendis, ferðalögum íslenzkra bfaðamanna um 12 lönd, allt frá
bænahúsum negranna í New York til hinnar gjósandi Heklu, lýst er mörgum frægum mönnum, óvenjulegum at-
burðum og svipíegum slysum.
Efni bókarinnar er geysi-fjölbreytt, ferðalýsingar frá Norðurlöndum, Rússlandi, Ítalíu og Sviss. Frásagnir af komu
fyrsta bílsins til landsins, Goðafoss-slysinu, Friðarslagnum í Reykjavík, viðskiptum íslenzkra blaðamanna við her-
námsliðið, fangelsisvist ísl. blaðamanna í London, heimsókn til páfans, í japönsku musteri, frá undirskrift Locarno-
sáttmálans og svo síðustu fréttirnar: Iýsing á Heklugosinu með myndum frá gosinu og margt fleira.
Mlaðamannabókin er bók iyrirf
£
alla. *
r
Geiið þá hókT sem þér girnist
sjáliir, þá rnuna menn eitir
gjöfinni yðar.
í fermingargjöi.
Geiið Blaðamannabókina 1947
Bókfellsúfgáfan

ÞAÐ VAR AÐ VORLAGI,
sem við komum til Sýrlands
frá Egyptalandi, en þar dvöld
umst við meðan stöð á upp-
grefitinum við Telll Chagar
Bazar. Á undan okkur fóru
Hamsudi, sem var leiðsögu-
maður og Mac, sem var bygg
ingarmeistari okkar. Þeir
óttu að undirbúa komu okk-
ar, en við fórum með járn-
brautarlest til Kamichlie, fil
að ljúka þar ýmsum erind-
um við frönsku herstjórnina.
Þegar við komum til Amudi,
kom það í ljós, að þar hafði
ekki allt gengið samkvæmt
óætlun. Húsið ,sem átti að
rýma fyrir okkur og þvo allt,
háitt og lágt, fyrir viku, var
enn, þegar Hamsudi og Mac
komu, daginn áður, í hinu
verstia lagi, og auk þess
bjuggu þar um sjö amerískar
fjölskyldur.
Að vísu gerðu þeir félagar
allt ,sem hægt var að gera á
einum sólarhring. Hamsudi
hafði tekizt að koma íbúun-
um út úr einu herberginu og
igera það hreint að svo miklu
leyti, sem kostur var á, og
útvega í það tvo rúmbálka
fyrir okkur Max. í hinum
enda hússins var allt á öðr-
fum endanum, svo að þeim
fálögunum hlýtur að hafa
liðið illa, að þurfa að hafast
þar við yfir nóttina.
Út um garðshliðið streymdi
löng runa af konum, börnum
og ýmis konar kvikfénaði,
svo sem hundum, köttum og
. hænsnum, og gaf þessi fylk-
ing frá sér hin fjölbrey ttustu
hljóð, svo að þar blandaðist
sam&n kjökur og hlátrasköll,
formælingar og fyrirbænir,
gélt, kattarvæl og eggjagarg.
Þessi hersing mjakaðist hægt
og sígandi í burt eins og í
lokaþætti í dramatiskum
söngleik. Innan um þetta
syndir svo matreiðslumaður-
inn ckkar og eldar kvöldmat-
inn eins og ekkert hefði í
skorizt.
Að lokinni máltíð göngum
við til hvílu og erum
sannarlega þurfandi hvíldar-
innar. En enda þótt yið vær-
um dauðþreytt, varð okkur
ekki svafnsamt i þessum nýju
híbýlurn. Jafnskjótt -og við
höfðum slökkt Ijósið, þutu
mýs i tuga- eða hundraðatali
út úr veggjunum og upp um
gólfið og spígsporuou itístandi
fram og aftur um herbergið
og yfir rúmin okkar, eins og
þær væru heima hjá sér. Ég
kveikti Ijós í skyndi. Hvilík-
ur viðbjóður! IJppi um alla
veggi héngu einkennileg’ar,
gráleitar skepnur í tugatali,
til fóta i rúminu minu situr
mús i makindum og horfir á
mig algerlega áhyggjulausum
augum.
Max reyniir að hughreysta
mig og segir, að það sé um
að gera að reyha að sofna, þá
verði maður ekkert var við
þetta. Þetta er að vísu ágæt
ráðlegging, en nokkuð tor-
veld í framkvæmd. Það er
ekki svo auðvelt að festa
svefn, meðan heil herdeild
af músum fær sér hungux-
göngu og viðhefur ýmis
Agattia Christie:
GREIN ÞESSI er þýdd
úr „World Digest“ og er
eftir skáldkomma, Agatha
Christie. Greinir hún frá
ferð, er hún ‘fór með manni
sínnm til Sýrlands til forn
leifarannsókna.
konar líkamsæfingar ofan á
sænginni. Ef manni tekst að
festa blund, vaknar maður
við að litlir fætur tifa ofur
léttilega yíir andlit manns.
Að lokum kveikti ég, aítur
og komst þá að raun um, að
fjöldi hinna klifrandi smá-
dýra hafði aukizt og þar að
auki var griðarstór kolsvört
könguló að siga í þræði sin-
uim niður úr loftinu og ofan
i rúmið til min. Þetta var
meirá en .ég gat þolað, ég
lýsti því ákveðið yfir, að ég
yrði ekki hér inni lengur, svo
að Max varð að finna ein-
hver úrræði til að ráða fram
úr þessu Hann kallaði á Ham
sudi og að fimm minútum
liðnum voru rúmin okkar
komin út i garðinn og þar gat
ég að lokum sofnað.
Þegar ég vaknaði daginn
eftir, var ég dálitið skömm-
ustuleg yfir óþolinmæði
minni daginn áður, en samt
var ég ákveðin i að sofa á-
fram undir berum himni.
Hamsudi reyndi að sann-
færa mig um, að þetta
mundi allt komast i lag. Það
er vérið að troða upp i hol-
urnar i svefnherberginu og
hvitkalka það, og þar að
auki á hann von ó kettl. Það
kv(að vera fyrirmyndar kött-
ur, sem er vel að sér i sinni
grein.
Og kötturinn kom líka sam
dægurs. Já, satt var það,
þetta var fyrirmyndar kött-
ur. Hann er sýnilega sérfræð-
ingur i músaveiðum. Ef hon-
um finnst við itala of hátt,
sendir hann okkur aðvar-
andi augnaráð, og við erum
ekkert nema hlýðnin og
hvislumst aðeins á og gerum
svo litinn hávaða sem unnt
er. Þessi músaveiðasérfræð-
ingur byrjaði starfsferil sinn
með því að drepa fimm mýs
á meðan á miðdegisverði
stóð. Hann dvaldi hjá okkur
i fimm daga, og eftir það sást
ekki mús i húsinu.
Nú var búið að koma öllu
vel fyrir í þessum nýju hi-
býlum okkar. Herbergið, sem
i fyrstu hafði verið svefnher-
bergi okkar, er nú skrifstofa.
Þar getur Max unnið á dag-
inn út af fyrir sig. Þá er
borðstofa og að lokum her-
bergi fyrir fornleifar þær,
sem finnast þama. Eitt her-
bergið er notað sem setustofa
og vinnustofa handa mér.
Svefnherbergin, sem við höf-
um nú, eru algerlega músa-
laus, en flugurnar eru ekki
eins hræddar.
Flestir verkamennirnir eru
frá Jerabeus, fæðingarborg
Hamsudis, en auk þess hafa
bætzt i hópinn menn úr ná-
grenninu, og eru þeir af ýms-
um kynstofnum, Arabar,
Kúrdar, Armeníumienn o. fl.
Mönnunum var skipað í
vinnuhópa. Sá, sem hefúr
það verkefni á hendi að losa
moldina, er liklegastur til að
finna eitthvað. Með honum
vinnur mokstursmaður, sem
mokar hinni lausu mold upp
d körfur, og eru þæx svo born-
ar burt af burðardrengjum.
Þeir rarmsaka moldina gaum-
gæfilega, ef vera kynni, að
eitthvað hefði farið fr,am hjá
hinum tveimur. Fundirnir
eru siðan settir á klæði eða
dúk, og skilað að loknu dags-
verki.
Þegar vinnuhópurinn finn-
ur mörg leirker i hrúgu, leif-
ar af mannabeinum eða múr-
steinshleðslu, kállar verk-
stjórinn á Max. Þeir Max og
Mac hreinsa vandlega alla
mold af forngripnum, svo að
hann komi sem bezt i ljós,
taka síðan Ijósmynd af hon-
um og teikna afstöðuna í
minnisbækur sínar.
Hinir armensku verka-
menn okkar eru yfirleitt
mjög vel gefnir menn. En
þeir eru heldur þrætugjarnir
og eiga sífelt í deilum við
Arabana og Kúrdama. Eins
hafa þeir einhvers konar
vopn á sér til að staðfesta
með skoðanir sníar, ef með
þarf, svo sem hnífa, kilfur
o. fl1. Max skipar þeim að
hafa siig hæga og láta a. m. k.
Öll einvígi biða þar til vinnu-
Framhald á 7. síðu.