Alþýðublaðið - 09.07.1948, Síða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐiÐ
Föstudagimnn 9. júlí 1948
Merkilegur fornleifaíundur ílangt frá því að vera fyrsti land
Ingólfsstræfi.
Sannar, svo aS ekki verSur um
viílzt hina nýju kenningu um
HVAÐ SEGJA SÖGUPRÓ-
FESSORARNIR NÚ?
Þessa dagana er verið að
grafa í Ingólfsstræti sunnan
Laugavegar. Er það í sjálfu
sér mjög merkilegt fyrirbrigði,
að grafið skuli í götur hér í borg.
én þá hlið málsins munum vér
ekki ræða að sinni, þar eð nú
er völ markverðara umtalsefn-
is.
Þegar verkamennirnir, sem
unnu þarna að grefti, voru komn
ir allt að því tvö fet niður fyrir
venjulegt yfirborð götunnar,
komu þeir niður á mannvirki
mikil og bersýnilega ævaforn.
Varð þeim svo mjög um fund
þennan, að þeir hættu að vinna
nokkur augnablik, og er það til
marks um undrun þeirra.
Mannvirki þetta líkist einna
helzt gangstéttarbrún hlaðinni
úr höggnu grjóti, en er senni-
lega allt annað, því venjulega
eru sögulegar minjar, að dómi
vísindamanna, allt annað en
þær frá sjónarmiði leikmanna
virðast vera. Vakti það þegar at
hygli vora, að hleðslu þessari er
hagað á sama hátt og sjá má
að sögn víða í fornum mannvirkj
um, bæði í Afríku, Norður-
Sjáni og Suður-Ameríku, nefni
lega þannig, að efri hliðin á
steinunum snýr jafnan upp.
Vér snérum oss þegar til hinn
ar kunnu yfirnáttúrusagnfræðu,
frú Dáríðar Dulheims, og báð-
um hana að skýra þetta furðu-
lega fyrirbæri. Var hún fús
til þess, og fer hér á eftir frá-
sögn hennar, en hana hefur hún
beint frá sögupersónunum sjálf
um:
Frú Dáríður
Dulheims:
FRÁSÖGN FRÚARINNAR.
„í þeim sögnum, sem vér köll
um Landnámu er agalega skakkt
hermt frá upphafi íslandsbyggð
ar. Ingólfur var í fyrsta lagi
námsmaðurinn, og í öðru lagi
fluttist hann alls ekki hingað,
því hann er fæddur austur í
Flóa. Kom hann þaðan austan
um heiði og hingað, og orti
þessa sögu um landnámið, er
hann staldraði við á Laufskála-
café, og sagði liana er hingað
kom, til þess að virðast manna-
legri.
Fyr.stu mennirnir, sem hingað
komu, voru Atlantar, af þeim
kynstofni er byggði Atlantis, er
sökk í sæ eins og kunnugt er.
Voru það upphaflega þrenn hjón
og börn þeirra, og voru þau
eina fólkið, sem af komst, og
áttu það því að þakka, að ein
konan sá atburðina fyrir í kaffi
bolla, en hún var spákona og
stóð stöðugt í sambandi. Brugðu
þessar fjölskyldur þegar við ög
tóku gömlu ,,Súðina“ langa-
lagömmu þeirrar „Súðar“,
sem Pálmi seldi síðar til Chile,
og létu í haf, en skömmu eftir
brottför þeirra sökk landið og
þjóðin öll, sem var mikil menn
ingarþjóð, er starfrækti bæði
sauma- og bridsklúbba, svo og
náttúrulækningafélög, góðtempl
arastúkur og opinbera sem leyni
lega áfengissölu á vegum ríkis-
ins.
Fyrst fóru fjölskyldurnar til
Afríku. Urðu ein hjónin þar eft
ir, ílentust þar, stofnaði frúin
húsmæðraskóla, en maðurinn
byggði píramída. Þarnæst hélt
skipið til Ameríku, og þar urðu
enn ein hjón eftir; frúin stofn-
aði þar bridsblúbb; maðurinn
byggði þar pírámída, en þar eð
hann var lægri vexti en sá, sem
byggði í Afríku, náði hann ekki
til að setja á þá toppsteininn.
Frá Ameríku hélt skipið til ís-
Iands, kom fyrst við á Súðavík,
en fór síðan beint til Reykjavík
ur. Frúin stofnsetti hér yfirnátt
urlegan saumaklúbb, en maður
inn, sem var orðinn svo boginn
í baki eftir að hafa staðið í lát-
lausum austri á „Súðinni11 sem
var lek eins og afkomendur
hennar síðar, lagði ekki í að
byggja hér píramída, heldur tók
að Ieggja hitaveitu um alla borg
ina, og eru það leifar þess mann
virkis, sem nú hefur fundizt í
Ingólfsstræti. Meinið var, að
hann var ekki verkhygginn sem
skyldi, veitan var sífellt að bila
og var því aftur tekin hér upp
kolakynding, sem bærinn dró
i...LA PALOMA...........................i
D B
■ m
m ■
■ ■
■ ■
■ ■
Skáldsaga eftir Toru Feuk \
m ■
■ ■
■ ■
.....................................
aðeins á borðið án þess að
horfa á hana. Hún andvaxp-
aði og setti hann aftur á
fingurinn.
,,Hann tollir aldrei á fingr-
inum,“ sagði hún í afsökunar
róm við Lísbet.
Lísbet leiddist það, þegar
Geirþrúður sagði, tveim dög-
um seinna, að hún ætlaði að
fara heim; en Þórgný létti.
Hann sagði við sjálfan sig,
að hann væri ekki vanur að
hafa ókunnuga svona nálægt
sér, og það væri ástæðan til
þess, að hann varð óstyrkari
og óstyrkari og átti verra og
verra með að sofa. Það var
ergilegt að geta aldrei verið
einn á heimili sinu, sagði
hann við sjálfan sig. Það yrði
indælt, þegar allt gengi sinn
vanalega gang í húsinu aftur
og Lísbet neyddist ekki til
að vanrækja skyldustörf sín
eins og hún hafði oft orðið að
gera þennan tíma, sem Geir-
þrúður hafði verið gestur
þeirra.
Hann þráði aftur vinnu-
kvöld sín, sem höfðu truflazt
vegna gestkomunnar. Það
hafði safnazt saman mikil
svo nafn af en mannvirkið
gleymdist. Út af manni þessum
eru helztu verkfræðingar lands
ins komnir.
Einn sonur þessara hjóna
nefndist Krísi, byggði hann
Krisavík og nefndust afkom-
endur hans Krísar. Annar hét
Tukti og byggði þar, sem nú
stendur Tukthúsið. Þjóðleikur
hét þriðji og stendur Þjóðleikhús
ið nú, þar sem hann bjó, en þá
fjórði nefndist Nóri, hann var
magaveikur og var bær hans
þar, sem nú ‘er Nóra magasin.
Þau urðu endalok Nóra, að grá
sleppa sló hann með afturfótun
um og beið hann bana af. Hann
var faðir Hvamms-Sturlu og
afi Gizurar Þorvaldssonar.
Þannig er frásögn frúarinnar.
Verður hún ekki véfengd, þar
eð verkin 1 Ingólfsstræti sýna
merkin.
vinna. Hamn hafði sannar-
lega ekki tíma til að láta
stelpu eyðileggja svona vinn-
una fyrir sér.
Og Lísbet var orðin reglu-
lega hirðulaus í seinni tíð.
Hún hló bara og hló allt af;
guð má vita, að hverju. Þetta
var framkoma, sem hann
vildi alls ekki ieyfa á heimili
sínu. Það fór henni illa að
láta eins o gung stúlka, og
hann hafði aldrei séð hana
svona fyrr. Kona hains átti að
koma virðulega fram eins og
hann sjálfur.
Heima í Rudboda þráði
Hróifur unnustu sína. Það
var svo dauflegt á kvöldin;
enginn spilaði og söng fram-
ar. Curt forðaðist hann leynt
oig Ijóst, og ef hann af tilvilj-
un hitti hann, leit hann und-
an eða hló upp í opið geðið á
honum. Hrólfur fann ti'l ein-
hverra óþæginda, þegar hann
sá þetta frekjulega bros. Það
var eins og hann vissi deili á
einhverju leyndarmáli, sem
hann mætti ekki ljósta upp,
en langaði þó mjög til þess.
Á kvöldiin reikaði hann um
engin og fann smárailminn
anga á móti sér. Þa ðvar enn
þá mjög heitt á nóttunni og
söngur engisprettanna kvað
við um a'llan garðinn. Það
dimmdi fyrr á kvöldin, og
stjörnurnar skinu frá svört-
um hausthimninum.
Mína saknaði Geirþrúðar
mjög. Hún hafði engan til að
hlusta á óhamingj uspádóma
sína og engan, sem lét hana
fá allt, sem vantaði, næstum
u mleið og hún nefndi það.
Jómfrúin sat msetan hluta
dagsins uppi í svefnherbergi
frú Vemheim, sem varð meira
lasburða með hvetjum deg-
inum. Það var sannarlega
kominn tími til að Geirþrúð-
ur kæmi heim aftur. Guð
blessi hana: hún hafði ekki
fengið langt frí, en þau þörfn
uðust hennar núna. Þegar La
Palom avar heima, var ekk-
ert erfitt, en nú voru erfið-
leikarnir farnir að vaxa hjá
veslings Mínu.
Og nú átti bráðum að fara
að veiða krabbana. Það yrði
allt ómögulegt, ef hún yrði
ekki komin heim fyrir þanri
tíma. Kapteinninn ætlaði
núna að ens og að undan-
förnu að halda samkvæmi
fyrir nokkra kar'lmenn. Það
voru nokkrir vini rhans og
sumri þeirra voru með unga
syni sína með sér, því- að
dætur Vernheims höfðu líka
talsvert aðdráttarafl.
Allt þetta var Mína að
hugsa um o igþráði, að Geir-
þrúður kæmi heim. Hún hafði
áhyggjur af. eftirlætisgoðinu
sínu og trúði jómfrúnni fyrir
áhyggjum sínum.
„Hvað ætli að geti svo sem
ekki komið fyrir í svona
stórri borg eins og Sokkhólmi,
þar sem fólki er rænt um há-
bjartan daginn,“ sagð hún og
hristi höfuðið. Og jómfrúin
yppi sínum grönnu öxlum og
fór til svefnherbergis frú
Vernheim, sem nú var mjög
lasburða.
Þegar Geirþrúður sagði
Lísbet, að hún ætlaði að fara
heim fyrr en ákveðið hafði
verið, og sagði í gamni, að
sig væri farið að lengja eftir
Hrólfi, brosti Lísbet. Hvorki
hún né Þórgnýr reyndu að
telja Geirþrúði á að vera, þó
að Lísbet þætti mjög gaman
að hafa þessa ungu tilvonandi
mágkonu sína. En hún hafði
séð, hve Þórgnýr var óróleig-
ur, og hann hafði talað um,
að hann hefði verið truflaður
við vinnu sína. Lísbet gafst
þess vegna upp við að telja
Geirþrúði á að vera lengur,
þó að hún áliti, að það hefði
ekki verið svo erfitt.
GREIFINN; Ég aðvara þig, Nel-
son! Samvizkubitið mundi
kvelja mig alla ævi, ef þú íap-
aðir aleigu þinn hér.
NELSONf Láttu mig um það.
ÖRN: Komdu, hvutti. Við skipt-
um okkur ekki af þessu.
KÁRI; Við höfum gert nóg af góð-
verkum í dag, maður.
ÖRN ELDING
i
)
ÖRN: Bíðum og sjáum, hvernig
fer.