Alþýðublaðið - 25.07.1948, Blaðsíða 5

i.j*
SitimTidágiir:að.ixjúlí, ^1948.
ALÞÝIMJBLAÐIÐ
Lystisnekkjan hélt út úr
hafnarmynni Taignton og
stefndi til hafs, borðfögur
reist á öldu og glæsileg á
skriði.
Gug gekk fram í stafn. Þar
stóð kona hans, Gréta. gönn
og fögur ásýndum, og haf-
crænan lék við ljósgullna
lokka hennar.
Hann þrýsti hönd hennar.
„Jæja, elskan mín“. mælti
íiann lágt. Hún hallaði sér að
honum og vangar þeirra
snertust.
,,Hrædd?“ spurði hann.
, Ofurlítið, ef til vill“, svar
aði hún. ,,En nú er mér farið
að skiljast"?
,,Já, vinur minn“. Hún
horfði í augu hans. ,,Það er
heimskulegt í rauninni að
láta sér slíkt um munn fara.
Þessi lystisnekkja er gerð úr
sama efniviði og fjöldi ann-
taxra slíkra skipa og þeim ekk
er fráburgðin. Engu að síður
þykir mér sem hún sé líf-
vera, skaprík og heitum-
sterkum kenndum gædd. Nú
fyrst skil ég orsökina til þess,
að þú hefur alltaf hagað orð-
um þínum um hana ieins og
um konu væri að ræða“.
Hann gat ekki að því gert,
að honum fannst sem Gréta
hefði allt í einu tekið nokkr-
um stakkaskiptum. Að hún
vær.i unglegri og barnalegri,
en áður. Hún minnti hann á
sumardaginn fagra, þegar
þau höfðu sézt í fyrsta skipt
jð uppi á Yorkshireheiði.
Hann unni hinni ungu konu
sinni hugástum. Engu að síð
ur stofnaði hann lífi henn-
ar, — ef til vill þeirra beggja
í hættu. Hann vissi að úrslit-
lunum gat brugðið til beggja
vona. en hann var til neydd-
ur. Hann varð að sýna og
sanna sjálfum sér og öðrum,
að hann væri sterkari en þjóð
fírú og hindurvitni. Skjólstæð
ingum hans og viðskiptamönn
um mundi áreiðanlega fækka
til muna, ef sá kvittur kæm-
ist upp. að hann, einn af
mes t metnu lögfræðingum
Lundúnaborgar, legði trúnað
á formælingar Sigeunastelpu
einnar. Og samt sem áður
gat hann ekki, annað, á með-
an hann. hafði ekki sjálfur
staðist þá raun. er afsannaði
réttmæti þeirrar trúar.
Snekkjunni fylgdi einhver
furðuleg kyngi. Hann hafði
alltaf orðið þess var, frá því
er hann lieit hana undir segl-
um fyrst fyrir fimmtán árum
síðan. Þá átti Heargreaves of-
ursti hana. Hann minntist
einnig orðanna, sem Havant
gamli, þjónn frænda hans,
mælti þá: „Fagurt skip.
„Anna“. en ekki vildi ég eiga
þá snekkju samt, eða sianda
í sporum Bill Silvers skip-
stjóra. Ekki þótt mér byðust
þúsundir sterlingspunda fyrir
vikið“.
Guy gekk til Harrysons.
„Er allt undirbúið?“ spurði
hann.
, Já“. svaraði ungi maður-
Inn. „Um leið og hún rekur
upp vein, stekk ég inn í klef
ann og framkvæmi skipan yð
ax“.r
„Ágætt, — og munið, að
þér megið ekki draga fram-
kvæmdirnar um eitt andar-
■fak“.
Smásaga eftir Michael Pearson.
, Ég man það“.
„Þér hyggið mig senndega
kolbrjálaðan?"
„Þér munuð vart meta á-
lit mitt kaupgreiðslu vert“,
svaraði ungi maðurinn.
„Ég er viss um að þú ert
bandv:tlaus“, hreytti Bill
gamli út úr sér. Bill gamli var
ágætur náungi. - Sjómaður
með afbrigðum fámáll, hrein
skilinn og lét sér ekki bregða
v;ð voveiflega hiuli. Að þessu
sinni var honum samt ekki
hugrótt. Hann taldi tilraun
þessa fífldirfsku og dró mjög
í efa. að Gréta slyppi lifandi
á land aftur.
Guy sá hvað hann hugsaðh
„Þótt ég hefði tekið með
heilt herfylki, búið nýtízku
vopnum, mur.dir þú ekki
leggja neinn trúnað á, að því
kynni að takast að hindra, að
ég vrði ko.nu minni að bana“,
mælti hann.
Bill skipstjóri horfði til
hafs. ,-Þú þekkir snekkjuna
einis vel og ég“. Öðru svaraði
hann ekki.
Eflaust hefur honum orðið
hugsað til þeirra Önnu Somm
erville og frú Heartgreave.
Þær voru einu konurnar. sem
fram að þessu hefðu stigið
fæti um borð í „Önnu“. Anna
Sommerville hafði verið bæði
ung og fögur, og flestum, sem
■til þekktu, varð það nokkuð
undrunarefni, að hún skildi
giftast Elliot Grainger, enda
þótt hann væri ríkur maður
og ekki ófríður. Þegar að
brúðkaupinu loknu. óku þau
hjónin til hafnar og stigu um
borð í snekkjuna, sem hann
hafði látið smíða og gefið nafn
brúðar sinnar. Og síðan var
haldið til hafs. . .
Þegar skipið sigldi með
fjöruklettunum. hafði Bill
veitt því athygli að stúlka
nokkur stóð þar á steini og
starði út til skipsins. Bill varð
litið á Grainger og sá að hann
var orðinn náfölur. Hann
hafði auðsjáanlega einnig
veitt stúlkunr.i athygli.
Bill þekkti stúlku þessa.
Hana þekkfi hver einssti mað
ur í Taitgon. Hún var Sigeuni
að ætt og uppruna og hafði
um skeið verið vinnustúlka
hjá foreldrum Graingers og
þá elt hann á röndum. Eng-
inn vissi hvort að hann hefði
látið iMleiðast. en hitt vissu
allir, að hún lagði á hann of
urhatur, er hann trúofaðist
Örnu, og sór honum hefnd-
ir. Síðar sögðu og skipasmið-
irnir frá því, að hún hefði
svo að segja á hverjum degi
lagt leið sína um skipasmíð^
siöðina á meðan snekkjan var
í smíðum. Þótlust jafnvel
hafa heyrt hana tauta eilt-
hvað, sem þeir ekki skMdu.
Bill var ekki hjáírúaður í
þá daga. Hló dátt að öllu
slíku. En hann hló ekki- þeg
ar hann heyrði Önnu heitna
reka upp angistarvein niðri í
klefa og ekki heldur, er
Grainger kom æðandi upp á
þilfarið. náfölur í framan og
með æði í augnaráði og kvaðst
hafa myrt konu sína. Hann
hafði, grátið alla leiðina í
land; fyrir réttinum kvaðst
hann ekki geta skýrt þetta at
ferli sitt á neinn annan hátt,
en að einhver illur andi hefði
skyndilega náð valdi yfir sér
og neytt sig til þess að myrða
konuna, sem hann þó unni.
Dómararnir ákáðu honum
víst á geðveik^ahæli- og þar
var har.n enn þann dag í dag.
Bill þóttist þess fullviss, að
ekki væri neinu brjálæði um
að kenna, heldur formæling-
um Sigeunastelpunnar.
Þrjú ár voru nú liðin síðan
að Guy keypti snekkjuna.
Hann hafði þegar orðið þess
var, að einhver óhugnanleg
áhrif ríktu um borð í þessu
skipi. Samt sem áður hló
hann að þeirri bábylju, að
engin kona mætti stíga fæti
sínum út í það. Hann kvaðst
ekki trúa á áhrifamátt orða
þeirra er einhver Sigeuna-
stelpa kvnni að hafa látið sér
um munn fara. Engu að síður
kaus hann ekki að flanað
væri að neinu. Á þessum
þrem árum hafði hann farið
og oft margar ferðir með
snekkjunni 'og oft dvalið
langdvölum um borð. Og nú
var hann svo tekinn að
venjast þessum áhrifum, að
harn taldi sér bau hættulaus.
Þá afréð hann að gera tilraun
ina. Til vonar og vara réði
hann ungan og hraustan
mann Dave Harryson. til þess
að hafa kát á. a ðhann ynni
ekki konu sinni neitt mein.
Hann ætlaði að sýna og
sanna, að þessi hindurvitni
hefðu ekki vi.ð nein rök að
slyðjast og væru hégóminn
e:nn.
Beartgreave hafði og verið
sömu skoðunar, er hann var
búin.n að sjgla með snekkj-
unni um. e;ns árs skeið. Fór
þó svo. að hann myrti konu
sína .niðri í klefa sínum,
kyrkti hana, öldungis eins og
Graingsr drap konu sína.
„Finnur þú til kvíða?“
„Ekki laust við það. En ég
hlýt að afsanna þessa heimskiL
legu fullyrðingu og söguslúð '
ur, enda þótt mér sé ljóst. að
það sé illa gert af mér, að
be.ndla þig við þessi mál“.
, Hún brosti. „Mér er það
alls ekki á móti skapi. Við
höfum rætt um þetta og tekið
ákvörðun. Ég vona aðeins, að
Dave gerizt ekki of þunghent
ur á þér ef illa fer“.
Guy hló. „Ég er að vona
að lil þess komi ekki“. svar-
aði hann.
Nokkra stund sálu þau
þögul hlið við hlið á þilfar-
istóðu- þau á fætur og gengu
inu og störðu út á haf. Síðan’
niður í klefann. Guy sá, að
Deve fylgdi ferðum þeirra
■með athugulu augnaráði.
Klefinn var fögrum hús-
gögr.um búinn og hin glæsi-
leguslu híbýli. Gréta hafði
ekki séð hann áður; hún nam
staðar urn hríð og horfði í
kringum sig með aðdáun. Síð
an mælli hún lágt og brosti
við:
„Heyrðu . . mar.stú hvað
Munurinn var aðeirs sá. að j mér varð að orði uppi á þil-
Heartgreave ofursti kaus i farinu áðan?“
ekki að lifa dóminn fyrir ó- , Já . . . “
Sunnudagssaga
■Alþýðublaðsins
dáðaverk sitt, heldur stökk
fyrir borð og drukknaði.
„Veistu hvað?“ mælti
Gréta a.llt í einu. „Ég er næst
um því viss um, að snekkjan
er ástafanginn af þér. Og hún.
hatar mig vegna afbrýði sinn
ar. Hún virðist furða sig á, að
þú skulir kjósa mig fremur
en sig, og hún bíður eftir
tækifæri til hefnda . . .“ Síð-
an tók Gréta að hlæja. „Ef
einhver ókunnugur heyrði til
mín, mundi hann áréiðanlega
halda að ég væri gengin af
vitinu“.
Guy vafði hana örmum og
kyssli hana. ,-Við erum með
fullu viti. En það var
Grair.ger einnig“.
Omar Bradley, yfirhershöfðingi Bandaríkjanna
Þegar Eisenhower lét af störfum sem yfirhershöfðingi Bandarikjanna, tók Omar Bradley,
einn af aðstoðarmönnum hans í innrásinni, við starfinu. Hér sést han-n útskýra herstyrk
landsins.
„Nú verð ég þess enn betur
vör. Hún vill ekki að ég sé
hérna . . .“ Gréta fölnaði o.g
barmur hennar bifaðist ótt
og títt. „Hún vill það ekki . .
endurtók hún. Það er eins og
eé stödd í svefnherbergi
annarar konu í leyfisleysi.
Konu, sem hatar mig. . . “
Hún varpaði sér í arma
manns síns. v
„Vertu ekki hrædd, elskan
mín“, svaraði hann og’
reyndi að sefa ótta konu sinn-
ar. „Við þurfum ekkert að
óttast. Ég veit að hún hatar
þig, en við skulum sigra hana
og gera hatur hennar að engu.
Hún reynir að beita öllum
sínum kjmgimætti til þess að
ég láti að vilja hennar og
myrði þig, en ég get fullviss-
að þig um, að viðleitni henn-
ar hefur ekki minnsíu áhrif
mig. Aldrei á ævi minni
héf ég elskað þig heiíara en
nú“.
Hann þuldi orðin eins og
skólakrakki þylur iexíu. sem
hann hefur lært utan að. Og
allt í einu þótti Grétu, sem
hann> væri öðru vísi en hann
álli að sér.
„Hún beitir öllum sínum
mætti til þess að ég láti að
vilja hennar“. þuldi hann
enn, lágt og einhljóma. „Hún.
reynír að breyta ást minni í
sjúklega fýsn og drápslöng-
un. . . En henni skal ekki tak
ast það“.
Greta hjúfraði sig að hon-
um.
„Við skulum koma upp ú
þilfar“. mælti hún. „Komdu.
Ég veit, að annars gerist eitt-
hvað ógnþrungið. . .“ Húni
var svo hrædd. að hún stam-
aði og mismælti sig.
Titrandi af angist reyndi
hún að losa sig úr örmum
hans, en hann herti því meir
famlakið og þrýsti henni að
^Frh. á 7. síðu.X ý