Alþýðublaðið - 25.07.1948, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 25. júlí 1948.
LAPALOMA
Skáldsaga eftir Toru Feuk
VIÐ SÍMANN.
Halló . . . já, halló, elskan.
Hvað segixðu. . . Hún, nei, þú
segir ekki . . . ha, og er hún
bara komin í swagger. Hefurðu
nokkuö heyrt með. . . Nei, auð
vitað segi ég það ekki nein-
um. . . Hann, hefur hún nokk-
urntíma sézt með honum? Já,
það er naumast, að þau hafa
farið dult með það. . . . Já, ein
mitt það sem mér var að detta
í hug; það er ekki alltaf betri
sú músin, sem læðist . . . Hvað
segirðu, aðalfréttin eftip . . Ó,
dreptu mig ekki . . . Bollapör í
Liverpool í fyrramálið . . . Það
verður þá líklega betra að
vakna snemma . . .
A GÖTUNNI.
Nei, komdu sæl og blessuð,
elskan. Mikið er Iangt síðan ég
hef séð þig. Guð hvað þú ert
komin í himneskan swagger . . .
Blessuð, lofaðu mér rétt að líta
á þig í honum. En hvað efnið
getur verið mjúkt . . . heyrðu,
og hvað hann fer vel að fram-
an. . . Veiztu það, að það fást
bollapör í Liverpool í fyrramál
ið. . .
Sæl, ó, sæl og bless. Heyrðu,
ég má til að segja þér nýjasta
nýtt. Það hringdi ein frú til
mín, sem við báðar þekkjum . .
sú, sem er gift manninum, þú
veizt, og hún bara segir mér
hikstalaust, að ung stúlka, sem
við þekkjum báðar, sú í búð-
inni . . . já einmitt. . . já, segir
mér bara afdráttarlaust, að hún
sé komin í swagger þú skilur.
Guð, ég hefði aldrei trúað að
manneskjan gæti verið svona ó-
merkileg. . . Tómur uppspuni
og lygi frá rótum. Ég mætti
stúlkunni hérna rétt áðan í
swaggernum og skoðaði hana í
krók og kring. . . En veiztu
hvað . . . það káðu fást bollapör ’
I Liverpool á morgun. . .
VIÐ SÍMANN.
Sæl elskan . . . Mikið þakka
ég þér vel fyrir að þú sagðir
mér þetta um bollapörin. . . .
Hvort ég ekki fór . . . Ó, það
var svo spennó, — ég hengilreif
báða pjúrsokkana mína og lenti
í slag. . . Nú, ég fékk enga boll
ana, en það er nú algert auka-
atriði . . . Heyrðu, ég hitti stúlk
una í gær, þú veizt. Þessa
swagger . . . Jú, ég þuklaði
meira að segja á henni . . . Ég
held maður þurfi nú ekki að
efast um það, enda trúði ég því
undir eins, þegar þú sagðir mér
það. . . Það er einmitt það, sem
ég segi. Þetta er svo spennó að
maður blátt áfram má ekki við
öðru en trúa því . . . Ég segi
sama, — ég skyldi bara aldrei
fyrirgefa henni það, ef það reynd
ist lygi . . . Halló, halló . . . já,
það er ég . . . Hvað varst þú að
enda við að hringja til frúarinn
ar, sem við vorum að tala um í
gær. . . Ha, hvað segirðu? full-
yrðir hún að ég hafi sagt sér
það. . . Að ég hafi sagt að ég hafi
mætt stúlkunni í swagger og
meira að segja þuklað á henni . .
Guð, hvað manneskjan getur
verið ómerkilegt . . . Heyrðu, ég
lenti í bollaparaslag. . . .
SLÁTTUVÉLARROTTUR.
Eitt ilagblaðið flytur þá fregn
af bílslysinu í Hvalfiroi, að
ekki sjái á farþegunum, að þeir
hafi lifað af 5—6 bílveltur. O-
jæja, sennilega hefði meira sést
á þeim, ef þeir héfðu ekki lifað
það af. Annars höfuð vér heyrt
því fleygt, að Fordumboð P.
Stefánssonar muni ætla að
taka það fram í næstu auglýs-
ingum sínum, — fyrst svona gift
usamlega tókst til, — að þetta
hafi verið bíll frá Ford en ekki
Columbus.
Fyrir skömmu segir það blað,
sem blaða mest hefur barist fyr
ir þeirri skoðun, að okkur beri
að gera meira en í okkar valdi
stendur til að þóknast útlend-
ingum svo að þeir beri okkur
sem bezta söguna, — að ekkert
sé í rauninni að marka hvað út
lendingar segi um okkur og að
við megum ekki vera að elltast
við megum ekki vera að eltast
Skans . . .
Verð fjarverandí
næstu 2 vifcur. Læknarnir
Bjarni Snæbjömsson og
Eiríkur Bjömsson gegna
læfcnastörfum mánum. á
meðan,
Ólafur Einarsson,
héraðslæknir,
Hafnarfirði.
ur. Hann drakk heila vatns-
könnu en þorstinn þvarr
ekki. Hann hafði heyrt, að
'það væri bezt að drekka í
marga daga í einu, og það
ætlaði hann að gera, ef hann
gæti aðeins losnað við að
vakna. Ekki að vera einn og
vakandi •— það hræddist
hann'.
Þá komu hugsanirnar og
þær vildi hánn forðast. Hann
sárkenndi til í höfðinu, og ef
hann lokaði augunum sá hann
fölt andlit Geirþrúðar fyrir
sér. Og það sem verra var
hann heyrði lagið La Paloma.
Hann hélt báðum höndunum
fyrir eyrun. en það var ó-
mögulegt að loka lagið úti.
Hann fór inn til Rydberg
og settist við borð úit við
gluggann. Hann heyrði
skrjálfa í taftundirkjólnum
hennar og allt í einu var það
komið aftur. Lagið sem var
kvöl fyrir eyru hans. Nú
gældi það blíðlega við hann,
og hann vaggaði sér í hljóð-
fallinu. Hann horfði kæru-
leysislega út á Gústavs Adólfs
torgið, þar sem menn með
háa sjlkipípuhatta og skraut
klæddar konur gengu fram
og aftur.
Trén voru græn enn þá, og
það glytti í einstaka blóm,
e,n angurværð haustsiins
hvíldi þó yfir öllu. Þegar
hann isá sólina skína á trén,
minnti það hann á garðinn í
Rudboða — á blómin — tví-
burana — Geirþrúði — og
það allt saman.
Hann gekk hratt að stóru
borðinu þar, sem köldu rétt
irnir voru, og þar sem vín-
flaskan stóð. Ha;nn helti í
stórt glas handa sér og
tæmdi það í einum teyg. Hann
stóð dálitla stund kyrr með-
an þessi sterki drykkur, sem
hann, var svo óvanur. var að
renna niður, svo fyllti hann
glasið aftur. Hann var ekki
vanur brennivíni og það kom
yfir hann, eitthvert mók og i
þessu dvalaástandi hljómaði
La Paloma aftur fyrir hon-
um. Hann gat ekki stillt sig,
en laut áfram fól andlitið í
höndum sér og fór að hágráta.
Þjónn nokkur, sem hafði
gefið honum auga kom til
hans. ,,Er herran veikur?“ Þá
vafcnaði hann, borgaði fyrir
mifcinn ,isem hann borðaði
og fór. Hvert átti hann að
fara? til hvers?
Hann reikaði niður að höfn
inni og lét hressandi hafgol-
una leika um kæla brenn
heitt andlit sitt. Hann var
mjög þreyttur og þegar hann
heyrði í hestvagni nam hann
staðar og beið. Þegar hann
kom heim á herbergi sitt var
hann magnþrota af þreytu
og valt út af og sleinstofnaði.
Ekki fyrr en um tíuleytið
um kvöldið vaknaði hann aft
ur, klæddi sig um og fór inri
á Berns. Hann horfði rann-
sóknaraugum gegnum salinn
þar til hann uppgötvaði
sitúlku, sem svaraði augnatil
liti hans og tók undrandi á
móti boði hans um að sitja
við borð hans.
Stúlkan hafði stór brún
augu. og það vakti sárar end
urminningar. Hann bað, hálf
óstyrkur, um kampavíns-
flösku, drakk skál þessarar ó-
kunnu konu og bros ti til henn
ar.
Það varð kátt við kvöld-
verðinn, og því ölvaðri, sem
hann varð, því samfærðari
varð hann um það, að þetta
væri Geirþrúður, sém sat
þarna á móti honium. Hann
laul að henni og ldappaði á
hendina á henni og reyndi að
hugga hana, því að honum
fannst í' þessu ásítandi. hún
hlyti að vera eins hrygg og
hann.
Veslings Geirþrúður — ves
lings La Paloma — Það hafði
komið yfir hana mikil sorg —
tárin komu fram í augun á
honum — hann hikstaði af
meðaumkvun með sjálfum
sér og öllum — og aftur
syndi hann stúlkunni ástar-
hót. Hann skyldi gæta hennar
— hann skyldi hefna sín —
og hann drakk og drakk þar
til allt hvárf í þoku fyrir hon
um, og hann sá ekkert nema
glampann frá glasinu. Hann
vi'ldi syngja — hann vildi
halda ræðu fyrir minni gleð-
innar.
Hann stóð upp.
Þá heyrðist langt í burtu
titrandi lag. Það steig yfir
hávaðann í salnum. Það
smaug inn, í óljósa meðvitund
hans og hann uppgötvaði, að
hljómsveitin var að spila La
Paloma.
Hann var staðinn upp og
fólkið í kring horfði undrándi
á þennan unga mann, sem
með glasið í hendinni hlusta-
aði á þetta augnarblíða Iag og
tárin hrundu niður fölar kinn
ar hans. Sltúlkan við borð
hans reyndi að kalla á hann
En hann, heyrði það ekki.
Enn þá var hann í Rudboða.
Geirþrúður sat við hljóðfærið
og lét granna fingur sína.
renna yfir hljómborðið og
isöng Ifyrir hanp. Hann sá
iskæra húð hennar og skugg-
ann af augnhárunum á kinn-
unum. Hann isá handleggi
hennar og hendur.
Ljósin voru slökkt og
hann varð að borga fyrir sig
og fara. Bara vera ekki einn
— ekki vakandi og einn.
Stúlkan varð að fara með
honum heim í bílnum.
Kvöld eftir kvöld endur-
tók hann beimsóknir sínar, og
bráðlega var farið að heilsa
honum, þegar hann kom inn
með laginn La Paloma. Morg
un einn, er hann vaknaði,
átti hann ekki meiri peninga.
Hann hafði boðið mörgum
stúlkum á Berns um kvöldið
svo að hann varð að útvega
peninga. Það var engin önn-
ur leið en að fara til bróður
háns.
Það var ekki enn runnið
af honum frá því kvöldið áð-
ur og vantaði ekki kjarkinn.
Samt var hann ekki alveg
öruggur, þegar hann gekk
upp stigann, isem hann
þekkti svo vel í húsi Þórgnýs
bróður síns. Það var nú langt
síðan hann hafði komið þar,
og honum var ljóst, að þau
hlytu að vera hissa á því.
Hann vissi, að bróðir hans
var stærilátur, hann myndi
aldrei sjálfur leita hann
uppi heldur bíða þess að
hann kæmi að fyrrabragði.
Þórgnýr og Lisbet isátu og
átu morgunverð, þegar hann
kom. Þegar hann sá þau
gegnum hálfopnar dyrnar hló
hann hörkulega og ofsalega
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINSs
ÖRN ELDING
þessu bara til þess að hræða
mig.
SKRIFSTOFUMAÐUR: Þú eyði
lagðir atvinnuveg igreifans með
fantaskap og brellum, — og
farir þú að reyna slíkt hérna —
hviss — þá syngur þessi þér
KÁRI: Sá var æstur, maður,
erfiljóðin.
ÖRN: Segðu það, lagsmaður, og
vertu hvergi smeykur. Ég geri
ráð fyrir að þú sért ekki' að