Alþýðublaðið - 20.07.1950, Page 6

i
EG ER GIFT
STJÓRNMÁLAMANNI
, "““• •' • T-—*"■
Það er mikið talað um stjórn
málamennina, og fátt vel. Og
ég segi það satt, að enda þótt
mér sé málið skylt, þar sem ég
é nú að heita konumyndin eins
þeirra, þá lái ég fólki það ekki.
Ég þekki minn, og ég veit það
ósköp vel, að hann er hvorki
verri né beri sem póliíkus en
hinir, — að minnsta kosti ekki
betri, því að annars væri hann
ekki alltaf hafður í hópi þeirra
fremstu, — svo að ég þykist
bera nokkuð skynbragð á þá
manntegund. Ja, herra minn
trúr . . . hefði ég vitað það fyrir
þegar hann Leifi bað mín, að
hann ætti eftir að verða einn af
forustumönnunum, þá er ég
r.meyk um að ég hefði sagt blá-
kal nei. En það var nú ekki því
að heilsa. Hann var svo tungu-
mjúkur og samningalipur, að
hann hefði getað fengið mig til
þess að taka sér tuttugu sinnum.
Hann var svo sem til í honum,
stjórnmálamaðurinn, þegar á
unglingsárunum. . . .
Já, það er mikið talað um
etjórnmálamennina. Hins vegar
er minna talað um konur þeirra,
svona almennt. Ekki þar fyrir,
að þær mega þakka sínum sæla
fyrir það. En ef fólk bara vissi
hvílíkt hlutskipti það er að vera
eiginkona stjórnmálamanns, að
ég nú ekki tali um forustu-
manns í pólitíkinni, þá ejr ég
viss um að það bæri djúpa virð-
ingu fyrir okkur eins og, hverj-
um öðrum píslárvottum.
Ég ætla mér ekki að fara áð
týna til neina smámuni í því
sambandi. Ég ætla til dæmis al~
veg að leiða hjá mér þá stað-
reynd, að maður, sem stendur
framarlega í pólitíkinni, má yf-
írleitt alls ekki vera að því að
vera eiginmaður. Að hann er
ekki fjarverandi af heimili sínu
* við fundahöld, nefndastörf og
annað þess háttar tuttugu og sex
stundir í sólarhring, kemur að-
eins af þeirri einföldu ástæðu,
að klukkustundirnar ' í sólar-
hringnum eru ekki nema tutt-
ugu og fjórar. Ég hef oft verið
að ' hugsa um það með sjálfri
mér, að sízt væri vanþörf á, að
ég fengi einhvern snjallan mæl-
, ingamann til þess að gera handa
manninum mínum landakort af
íbúðinni okkar, þar sem hjóna-
rúmið væri merkt með rauðum
ferhyrning eins og höfuðborg-
irnar á venjulegum landabréf-
um. Auðvitað yrði ég líka að
gefa lionum kompás, svo að
kortið kæmi að gagni.
Og svei mér ef það veitti af
að setja eitthvert merki innan í
ferhyrninginn, sem táknaði
minn stað í bólinu, því að þá
sjaldan sem hann kemur heim
af fundunum fyrr en ég er kom-
in á fætur, er hann svo útkeyrð-
ur, að hann er farinn að dotta,
þegar hann tekur af sér flibb-
ann, og hrjóta, þegar hann
smeygir af sér skónum. Svo
bröltir hann í svefni upp í rúm-
íð, og e'f mér verður það á að
reka í hann olnbogann, byltir
hann sér bara til, — og heimtar
ntkvæðagreiðslu upp úr svefn-
inum. Á þeirri stundu mundi ég
greið aatkvæði með hvaða fram
bjóðanda sem væri, — nema
honum.
Já, þða er nú það. En þetta er
svo sem ekki það versta, sem
eiginkona stjórnmálamannsins
á við að stríða. Hitt þykir mér
að minnsta kosti þungbærara,
nð það er ekki nóg," að hann
bregðist öllum sínum heimilis-
t'kyldum sem eiginmaður, held-
ur krefst hann þess af mér, að
6g uppfylli það, sem hann kall-
ar skyldur þeirrar eiginkonu,
sem gift er forustumanni á sviði
stjórnmálanna. Ég veit ekki
hvort það er eitt af því, sem
þeir venjast á í pólitíkinni, eða
krefjast þess af öðrum, sem
þeim kemur ekki til hugar að
nokkur sé svo ósvífinn að ætlast
til af þeim sjálfum, eða hvort
þetta er einmitt sá meðfæddi
oiginleiki, sem gerir þá að póli-
tíkusum og forustumönnum á
sviði stjórnmálanna. Bezt gæti
ég trúað síðari tilgátunni.
Og það verð ég að segja, að
það eru skrítnar skyldur, sem
fitjórnmálamaðurinn , telur að
hjónabandið leggi konu sinni á
herðar. Auðvitað eru þær skyld
ur rampólitískar, því að allt er
þeim pólitík. Líka konan og
hjónabandið.
„Heyrðu, góða mín,“ segir
hann um leið og hann snarast í
fundafrakkann, -— hann á nefni
lega þrjá yfirfrakka, og þeir
eru allir fundafrakkar, ,ég kem
að því seinna, — „heyrðu, góða
mín. Ég verð að biðja þig að
bjóða henni frú A. í te núna
einhvern daginn. Og þú verður
að vera verulega hugguleg og
sæt við hana, kerlingarskrukk-
una, þú skilur .,.
•Já, — hvort ég eklci skil. Frú
A. er satt bezt að segja ein sú
allra leiðinlegasta kvenpersóna,
œm ég þekki. Hún er til dæmis
að taka svo rígmontin af því, að
m'aðurinn hennar er einn af
fremri rnönnum í sínum stjórn-
málaflokki, að það hálfa er nóg.
Og svo >er hún alltaf að tala um
rtefnuna og ættjörðina, og eftir
bví, sem næst verður komizt,
•élítur hún mann sinn og flokk
hans safa einkarétt á hvoru
tveggja. Ég svara engu, þegar
maðurinn minn flytur mér þenn
an líka gleðiríka boðskap, -—•
það hefur enga þýðingu að vera
að svara stjórnmálamönnum. . .
„Við erum að skríða saman,
býst ég við,“ bætir hann við um
leið og hann setur á sig hatt-
(Frh.)
ALÞÝÐUBLAÐIÐ _____ Fimmtudagur 20. júlí 1950
karlmenn, þarfnast tilbreyt-
Lnga í ástamálum. En hann
hefur alltaf elskað hana og
hana eina, alla tíð frá því að
hann var stúdent. Og það var
bara af því, að þau voru bæði
fátæk að þau skildust og fór
hvort sína leið, til þess að
reyna að komast áfram. Carry
ætlaði sér að notfæra'sér Ad-
eler hinn ríka, en ég átti að
Iijálpa Arthur.“
Það gladdi mig að Lisbeth
gat grátið. Þegar maður á eng-
in huggunarorð við hryggan
vin sinn, þá getur maður
ctrokið honum um hárið og
tátið vel að honum, ef hann
grætur, en annars ekki.
„Smátt og smátt, það sagði
ég við þig einu sinni í skemti-
garðinum,“ sagði Lisbeth grát-
andi, „smátt og smátt hafa þau
Gvift mig öllu því, sem mér
fannst vert að lifa. Eg hélt að
ekkert væri eftir, en þar skjátl
aðist mér .... minningin um
fyx-stu vikurnar eftir að ég
kynntist Arthur, minningin um
fyrstu kossana hans, minning-
in um......Ó, Eula, allt hef-
ur nú verið atað auri.“
Eg strauk um hár hennar og
klappaði henni á herðarnar.
Hvað gat ég sagt? Eg var svo
hrygg og svo full af meðaumk-
un og þá fyrst og fremst af
því, að Lisbeth skyldi hafa
haldið, að Wintherfeldt hefði
kvænzt henni af ástv Lisbeth,
sem þó var vitur kona og átti
að þekkja manninn sinn, metn
aðarsýki hans, og þá ekki síð-
ur hina útreiknuðu skapgerð
hans, auðvirðilega brask hans
í metorðastiganum, en samt
rem áður hafði hún ekki getað
losað sig við trúna á það, að
hann hefði einu sinni elskað
hana, já, elskað hana sjálfra
hennar vegna.
Það var eins og Lisbeth
hefði lesið hugsanir mínar. —
,,Þú veizt það, Eula,“ stundi
hún, ,að ég hef alltaf verið ó-
fríð ’ líka þegar ég var ung
ctúlka, þess vegna......þess
végna var það eins og yndis-
íegur draumur fyrir mig, að
fivona myndai'legur maður
skyldi verða ástfanginn í mér.
Ó, ég skammast mín svo hræði
íeg'a mikið, Eula.“
„Nú líður Adeler vel,“ sagði
hún um leið og hún fór. „Ef
það væru ekki drengirnir rnín-
tr.....“
,,Þú ættir að fara fram á
hjónaskilnað,“ sagði ég.
En hún hristi höfuðið. „Art-
hur vill ekki samþykkja skiln
að. Eg er þegar búin að tala
um það við hann. Ef ég krefst
þess, þá hættir hann að vera
í þingum við Carry. Hún er
nkki einu siiini eins þýðingar-
mikil fyrir hann og framinn.
Það hefur einu sinni áður sýnt
sig, að hún varð að víkja fyrir
frama hans. Ef ég krefðist
bess, þá mundi hann meira að
segja verða mér trúr héðan
af. En það, skilurðu það, Eula?
Það mundi verða hræðilegast
af því öllu saman.“
Eg fylgdi Lisbeth út á gang-
inn. í þann mund, sem hún
kom að hliðinu, var það opnað
utan frá og Lotta kom inn um
það ásamt heilum hóp af ungu
Eólki, alls tíu saman.
,,Það er bannað að selja á-
fengi alls staðar í bænum
vegn^a óeirðanna,“ sagði Lotta.
,,Og hjá Mariu.er einhver, sem
ætlar að búa hjá henni í nótt,
við skulum ekki trufla þig,
Eula.“
„Þið truflið mig ekki, en við
eigum ekki áfengi í húsinu.“
„Við erum með það..........
Við erum rneð það,“ svaraði
eldri Timmermann-bróðirinn.“
Og þegar ég gætti betur að,
kom í ljós, að hver karlmann-
anna hélt á tveimur flöskum.
„Við höfum nóg af kampa-
víni, en það er bara þetta, að
við getum ekki dansað heima
hjá mér, því að við búum enn
á hóteli.“
,,Höllin verður ekki tilbúin
fyrr en eftir hálfan mánuð eða
svo,“ sagði mjög grannvaxinn
ungur maður, sem ég þekkti
ekki enn.“
Og meðan þessu fór fram,
hvarf Lisbeth út um hliðið.
Eg hjálpaði Lottu að ná í
glös og náði sjálf í kampavíns
kælara.
„Hvað í dauðanum gekk
eiginlega' að Lisbeth?“ spurði
Lotta. „Það var alveg eins og
liún hefði fengið einnver ógn-
artíðindi.“
„Iíún hefur kornizt að því,
að Winterfeldt liefur að eins
kvænzt henni vegna pening-
anna, sem faðir hennar átti-“.
Lotta hló. Mér fannst það
vera kuldahlátur og ætti ekki
við. „Þegiðu,“ sagði ég. Og
bún varð strax alvai'legri í
bragði.
Eg er ekld að hlæja að Lis-
beth. Eg er að hlæja að þér.
Þú ert fulltrúi hinna dyggðugu
fyrirstríðstíma, þegar engum
fannst neitt athugavei’t við
bað, þó að 'menn kvæntust til-
fjár. En þú sveijaðir, þegar ég
r,agði þér frá Ossy, og þó þ-yk-
Ir honum vænt um Maríu.“
„Lotta,“ hrópaoi skrækróma
stelpa úr stofunni. „Ætlarðu
kannski að láta okkur deyja úr
þorsta?“
Þegar ég, fimmtán mínútum
ceinna, kom inn í stofuna í
svarta silkikjólnum mínum,
gat ég varla þekkt stofuna aft-
ur. Öll húsgögnin höfðu verið
flutt' út í horn. í öðru horni
hafði verið búið til eins konar
hreiður úr, teppum og púðum.
Á píanóinu stóð gargandi
grammófónn. Það var eins
konar danslag, sem ég skildi
ekki. Það logaði aðeins á tveim
vegglömpum og yfir þá báða
höfðu verið breidd silkitjöld.
Á miðju gólfi dansaði það.
Lotta var einnig að dansa. —
Andlit hennar hvíldi á öxl
yngri Timmermanfis-bróðurs-
ins. Það var . algerlega svip-
laust.
Harry sá, að ég stóð við
dyrnar og vissi varla hváð ég
ætti af mér að gera. Hann kom
til mín og leiddi mig inn í lítið
hliðarherbergi. Það var næst-
um því eins og hann ætti
hérna heima, en ég væri ókunn
ugur. Eg sagði við hann, að
hann skyldi bara fara inn að
dansa, en hann sat kyrr hjá
mér. Þaðan, sem ég sat, gat
ág séð inn í stofuna og mér
fannst eins og ég sæi inn í ó-
kunnan og ekki glæsilegan
heim. Mér fannst ekki til um
þann hátt, sem Lotta dansaði
við herrann sinn, ég þoldi varla
að horfa á það, hvernig hin
dönsuðu, heldur og sízt af öllu
fannst mér það sæmilegt hver-n
ig þau, sem ekki dönsuðu
hegðuðu sér.
Þegar eitthvert þeirra
þreyttist á dansinum, varpaði
það sér í hreiðrið, en þar stóð
kampavínskælirinn. Þau
drukku í hasti eitt eða tvö glös
en stukku svo aftur á fætur,
alveg eins og þau gætu ekki
verið kyrr.
Það var aðeins ungi grann-
vaxni maðurinn, sem áðan
hafði talað háðslega um höll
Timmermans, er 14 graf kyrr,
ófeiminn en þó glæsilegur á að
líta. Hann var stóreygur og
döltkeygur og augun lágu dá-
lítið skökk upp að enninu.
Munnur hans var sérstaklega
oftirtektarverður. Varirnar
'íktust einna helst böggluðu
Ijósrauðu silkibréfi. Hann líkt-
ist ungum Araba.
Þetta er Klaus Rittnes, leik-
arinn,“ sagði Harry og þar með
var áhugi minn vakinn. Ég
hafði aldrei séð Klaus Rittner
á leiksvæðinu. Því að eftir Iát
herra Klehs, hafði ég ekki sótt
leikhús, en ég hafði lesið um
hann í blöðunum. Hann var
snillingur í því að sýna nú-
tíma fólk. í rauninni minnti
hann ekki á neinn máta á sorg-
aiTeikarann, sem Lotta var að
iæra hjá, eða um uppáhalds-
leikarann minn, þegar ég var
ung, herra Plock. Maður gat
yfirleitt alls ekki gert sér
grein fyrir því, hvernig neitt
orð gæti komið yfir þessar
furðulegu varir á leiksviði,
hann var háðslegur á svipinn
og alls ekki líklegur að geta
sýnt hetjuskap á sviði.
Ung stúlka,4 sem hafði eld-
IA T