Alþýðublaðið - 21.09.1950, Síða 6

6 - ALfc»Vf>!IRI Af>rn Fimmtudagur 21. sept. 1950.
p-------------------------------------------------—— -----------------------------------------------—
F r cink Y er b y

HEITAR ASTRIÐUR
Vöðvan
Sigurs:
ÍÞRÓTTAÞÁTTUR
Heilir íslendingar!
Grein mín um reykvíska hús-
göngumenn hefur vakið geysi-
lega atWygli, bravó, bravó!
Fjöldi íþróttagarpa hefur sett
síg í samband við mig og óskað
þess, að þegar verði hafinn
undirbúningur að stofnun
F.R.H. — Félags Reykvískra
Húsgöngumanna, — og síðan að
L.S.Í.H. — Landssambands ís-
lenzkra Húsgöngumanna, er
mundi samanstanda af félögum
húsgöngumanna í öllum kaup-
stöðum landsins.
Sumir þessaar íþróttagarpa,
sem náð hafa sambandi við mig,
hafa þegar gengið allmörg hús
í bænum, og sum há. Gallinn er
þó yfirleitt sá, að þeir hafa
gengið þau að innanverðu en
ekki að utan, en slíkt er auðvit-
að ekki hægt að tslja fullgilt
afrek og ekki heldur hægt að
staðfesta það sem met. Reyndar
verður að játa, að það sé tölu-
verð íþróttaþraut að ganga alla
leið upp í skömmtunarskrifstof-
una við Austurstræti, og það
yrði ekki auðveldara en hvað
annað, að heyja harðar kfeppn-
ir á þeim vettvöngum en öðr-
um, — en það er nú sama; að
ganga hús að innanverðu verð-
ur alltaf svipað því að heyja
víðavangshlaup við sjálfan sig
í kringum stofuborðið heima
hjá sér! Það sér hver maður, að
slíkt getur aldrei orðið keppn-
isgrein, að minnsta kosti ekki
á erlendum vettvöngum!
Til þess að koma þessari í-
þróttaiðkun sem fyrst í fast
horf, þarf vitanlega fyrst og
fremst skipulagningu og reglu-
1 gerð. Ég hef gert uppkast hérna
að reglugerð, vegna þess að það
er nú einu sinni til svona, að ef
enginn tekur sig fram um að
gera hlutina, þá eru þeir ekkí
gerðir. Bravó, bravó, bravó fyr-
ir þeim, sem gera hlutina!
Uppkastið er til svona:
1. grein: íþróttin nefnist: hús-
ganga. Þeir, sem iðka hana:
húsgöngumenn.
2. grein: fþrótt þessa getur
hver sá iðkað óhræddur,
sem sannfært getur lögregl-
um þeim tilgangi, sem varð-
una um það, aðspurður, að
hann geri það ekki i nein-
ar við hegningarlögin, það,
sem eftir fr af sið.Yrðis-
kennd þjóðarinnar, stfórn-
arskrána eða mannréttinda-
skrá sameinuðu þjóðanna.
3. grein: Iðkendur skulu helzt
vera ófullir eða því sem
næst á rrieðan á keppni eða
æfingu stendur, en haga sér
að öðru leyti utan keppni
eftir því, sem þroski þeirra
segir þeim.
4- grein: Skylt skal því opin-
bera að rsisa sérstök hús fyr
ir almanhafé, bæði til þjálf-
unar og keppni fyrir þá, er
þessa íþrótt iðka, og skulu
þau reist og notuð aðeins í
þeim tilgangi; enda öll bygg
ingin við það miðuð að auð-
velda keppendum íþrótt.ina.
Skulu vsggir þeirra til dæm
is með þægilegum þrepura
og hallá og stigar þar, sem
við þykir þurfa.
5. grein: Varið skaf þegar ca.
150 þúsund krónum til
smíða á verðlaunagripum,
peningum, skjöldum og bik-
urum, svo að gera megi ráð
fyrir að einhverjir :/xist til
þátttöku. Þá skal og keppt
um titlana „Húsgöngumeist-
ari Reykjavíkur" og „Hús-
göngumeistari íslands", eins
oft óg þurfa þykir.
6. grein: Til þess að efla og
auka útbreiðslu íþróttarinn-
ar skulu met skráð í sem
mestu úrvali, svo sem
veggjamet, götumet, dags-
met, vikumet, mánaðarmet,
ársmet, psrsónuleg met, ó-
persónuleg met, hálfpersónu
leg met, kvartpersónuleg
met og svo frav. Þá skal og
öll áherzla lögð á að kynna
landslýð menningarlegt
gildi íþróttarinnar og heil-
brigðisþýðingu, — einkum
ef svo fer, að keppendum
hættir til að hálsbrjóta sig í
miðri keppni.
7. grein: Kvennamet skulu
viðurkennd og staðfest, fari
svo, að einhverjir kven-
menn komizt hina ákveðnu
leið, — án tillits til þess
hvort þær ljúka þrautinni á
sómasamlegum tíma eða
ekki.
33
gerðir
vetfglampa
/
höfum við.
Verð frá kr. 63.50.
Uéla- og raftækjavcrzlunin.
Sími 81279.
Tryggvagötu 23.
Auglýsið í
Alþýðublaðinti!
með Norðurríkjahersveitir sín-
ar, og því hætta á, að liann
gerði innrás í. borgina og setti
þar á fót herstjórn, ef gefið
væri tilefni til þess með óeirð-
um og uppþotum.
Þeir frændurnir báðu um
vínblöndu, Philip um absinth,
en Laird kaus sér óblandað
whisky.
„Ég er hræddur um að við
höfum leitt þjg þangað, sem þú
átt ekki heima,“ sagði Hugh
Dunca nvið Laird. ..Hér yirð-
ist herráð Suðurrík.Yíhaldsins
saman komið.“
Laird brosti. „Mér var kunn
ugt um staðinn,“ svaraði hann.
,,En það getu rlíka verið
r.kemmtilegt að hlusta á tal
beirra manna, sem vaða billu
og reyk og sjást þá hvergi fyr-
ir.“
Philip saup á glasinu og
r.vipaðist um í salnum. Skeggj-
aður náungi stóð við hlið
Lairds og talaði hátt. Hann var
auðsjáanlega við skál.
„Ég á þrjú börn, herra Wil-
kins,“ mælti hann. „Tvo sonu
til þess að taka við af mér, þeg
ar þa rað kemur og eina dótt-
ur. Kynborna Suðurríkjarós.
Og hvers krefjast þeir svo af
mér, þessir fantar, sem kúga
okkur mqþ byssustingjum sín-
um? Að ég feli þessa litlu, sak-
lausu drengi umsjá lyginna og
r.iðspilltra kennara úr Norður-
ríkjunum, sem setja þá á skóla
bekk með svertingjakrógum.
Og ekki nóg með það, heldur
er líka til þess ætlazt af ’mér,
að ég þoli það möglunarlaust,
að þessum svörtu apaköctum
ré leyft að horfa á rósina mína
fögru. Er hægt að krefjast slíks
af mér? Ég sþyr ...“
Hugh sneri sér að Laird og
yppti brúnum.
Laird glotti illkvittnislega.
..Þetta er Etienne Fox,“ mælti
hann lágt. ..Faðir hans var
valdamkiill framkvæmdamað-
ur á þessum slóðum, — en son-
urinn . . .“ Og Laird smellti
angrurn.
,,Aldrei,“ hélt Etienne Fox
áfram, „hefur neitt þessu líkt
átt ésr stað áður. Glæpir, fanta
'ivski, kúgun og svívirðing."
Hann þagnaði sem snöggvast
tíl þess að súpa á glasi sínu, en
mestur hluti vínsins, sem hann
hugðist gæða sér á, skettist í
svart skeggið. „Hvernig getur
staðið á því, að Norðurríkin
"óstra aðeins ótínda þorpara og
þrjóta?‘“ spurði hann.
Maður sá, er hann ávarpaði,
setti glas sitt á borðið.
„Það 'kemur til af því, að bar
þekkist ekki drenglyndi,“
svaraði hann með alvöru
drukkins manns. „Þeir eru
ekki prúðmenni, herra Fpx,
það er flísin, sem við rís.“
Laird setti glasið frá sér
með hægð. Þegar hann tók til
máls, var rödd han svo björt
og róleg, að mönnum brá við,
eftir allt þrefið og reiðihrópin,
og hlustuðu með athygli.
„Þú ættir að tala gætilega
um prúðmennsku og dreng-
skao, Wilkes!“ mælti hann.
„Og illa ferst þér, er þú hall-
mælir Norðurríkjamönnum.
Þú hefur að minnsta kosti
hækkað að mannvirðíngum
fyrir atbeina þeirra. Fyrir
styrjöldina drukku heiðvirðir
menn ekki með fjárhúgurum,
þrælasölum og þrælaþjófum.
Og ef mig misminnir ekki, hef-
ur þú fengizt við allar þessar
greinar glæpastarfseminnar!“
Hann sneri sér að veitinga-
borðinu. „Þjónn!“ kallaði
anp. „Meira whisky!"
„Nei, heyrðu mig nú um
hálft orð, Fournois!“ mælti Et-
ienne Fox.
„Ég á ekki í neinu orðakasti
við þig, Fox!“ svaraði Laird.
,,Og ég vil helzt komast hjá
því. Ég mat föður þinn mikils.
Hann var mikill maður. .Og þú
ert heiðvirður maður, hvað
r,em öðru líður. En hvað mann-
hrak þetta snertir . . .“
„Bölvaður landráðafanturinn
þinn!“ hvæsti Wilkes. „Þig
skortir ekki óskammfeilnina."
„Landráð?“ mælti Laird of-
boð rólega, og það var
okki laust við, að það* vottaði
fyrir glettni í köldum, gráum
augum hans. „Ég barðist fyrir
þeim málstað, sem ég trúði á,
Wilkes. En hvernig fórst þér?
Viltu gera svo vel að segja mér
í hvaða herdeild þú barðist,
hver var tign þín og liðssveit-
artala? Nei, hvað er ég að
þvaðra. Þeir, sem svíkjast
undan herskyldu, eru ekki
tölusettir, eða hvað? Þorparar,
sem svívirða minningu hinna
föllnu og hæða kvalir þeirra
sæðru, láta víst sjaldnast skrá
sig í herdeildir. Þeir gætu
sjálfir orðið fyrir skoti, ekki
satt?“
Wilkes brá hendinni undir
vfirhöfn sína. Laird virti hann
fyrir sér og hló hæðnislega.
„Vertu ekki.að þukla skamrn
byssuna," sagði hann eins og
ekkert væri um að vera. „Þú
veizt ósköp vel, að þú getixr
ekki hæft belju á hálfum
faðmi, ódrukkinn, hvað þá
fullur eins og þú ert nú. Og ég
hef enga löngun til þess að
drepa þig, Wilkes, enda þótt þú
sért úrhrak og skepna!“ Að svo
mæltu sneri Laird baki við
honum, rétt eins og hann vissi
ekki, að hann væri vopnaður.
P’nilip stakk hendinni í / I >
ann og þreif til skammbyss-
unnar. Hann beindi henni að
Wilkes, enda þótt hann tæki
hana ekki upp úr vasanum, og
veitti hverri hreyfingu hans
nána athygli. Góða stund
kreppti hann fingur að skamm
bvssu sinni undir yfirhöfninni,
síðan sleppti hann takinu með
hægð.
Philip létti. Hann sleppti
litlu skammbvssunni og dró
hendina upp úr vasanum.
McHugh hershöfðingi bLis.tr-
aði lágt.
„Yður skortir ekki dirfsk-
una,“ mælti hann við Laird.
Laird rétti úr mögrum, sina-
berum hálsinum.
„Ég þekki á þorparann.
Hann átti nokkur skipti við
föður minn, áður fyrr meir.“
Hugh Duncan brosti og lyfti
glasi sínu rnögrum, hvítum
fingrum.
Etienne Fox ruddist að
þeim. Hann var rauður í fram-
an af reiði.
„Hvað sem þessu líður, Four
nois,“ sagði hann, „hlýtur þú,
þrátt fyrir allt þitt dálæti á
Norðurríkjamönnum, að verða
að játa, að hann hefur á réttu
að standa. Aldrei hefur Lousi-
anafylki verið stjórnað með
öðrum eins endemum og nú.
Fylkisþingið er samkunda
þjófa og ræningja, stjórnin
glæpamannaklíka og fylkis-
stjórinn . . .“
„Er röggsamur og heiðvirð-
ur maður, herrr, Fox“ Laird
Sláfur.
seljuin við nú daglega meðan sláturtíðin stendxxr
yfir, í sláturhúsi voru við Skúiagötu. Ennfremux
svið, lifur og hjörtu og mör.
Heiðraðir viðskiptavinir eru beðnir að hafa með
sér ílát.
Sléturléleg Suðurlands.
Simar 1249 (5 línur).
GOL■
ÍAT
/í v,'3t % »
ST\