Alþýðublaðið - 06.10.1950, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 6. október 1950
Sláfur
Slátur úr dilkum og .fullorðriuiní kindum ásamt
mör. sviðum, lifur og fleira. -ihvl ? r .
F-æst í dag og á morgun.
Kjöivprzhmin Biirfell -
Skjaldborg, sími 1506.
13. bi
ungra jafnaðarmanná
verður haldið í Reykiavík um miðjan nóvember-
mánuð næstkomandi. — Nánar upplýst síðar um
fundartíma og fundarstað.
VILHELM INGIMUNDARSON, FORSETI.
JÓN HJÁLMARSSON, RITARI.
SLÁTURSALA
okkar á Skúlagötu 12 hefur á boðstólum:
Ærhausa — Ærlifur — Mör
Samband ísl. samvinnufélaga.
Sími 7080.
AlbÝðub vantar unglinga eða fullorðið út blaðið í þessi hverfi: laðið fólk, til að bera
Túngötu, V $ ff á '1 ? Vogaherfi. Skjólin.
Talið við afgreiðsluna sími 4900.
Alþýðublaðið
Frank Yerby
Ijfixil v-acli
HEITAR ASTRIÐUR
.i5öjíiT6^ui^^ /dii );A
irnir létu sér ekki bylt víð'
verða; skutu hvern svertingja,
sem nálgaðist og innan stundar
lágu þeir svertingjar, sem
fyrstir höfðu farið, dauðir eða
helsærðir í kös, sem þeir, er á
eftir fóru, urðu að freista að
stökkva yfir á flóttanum.
Laird veitti því athygli, að
nokkrir hvítir menn voru í
hópgöngunni méð negrunum.
Hann þekkti þar Michael Hahn
fyrrverandi fylkisstjóra og A.
P. Dostie, litia tannlækninn úr
Norðurríkjunum. Nú ruddist
hópur lögreglumanna inri í
flýjandi þvögu svertingjanna,
og Laird sá, að þeir þrifu fylk-
isstjórann fyrrverandi á brott
úr svertingjahópnum, en
skiptu sér ekkert af tannlækn-
inum. Þeir létu einnig hvítan
prest, dr. Horton, þar kyrran.
Dostie lagði.þá á flótta; hljóp
sem mest hann mátti á brott
úr þyrpingu svertingjanna,
stökk yfir nokkur lík, sem
lágu á leið hans og stefndi inn
í hlíðargötu. Hvítu mennirnir
á gangstéttunum sáu, að þar
fór maður með þéirra hörunds-
lit og létu hann afskiptalausan,
unz riðvaxinn Téxasbúi, sem
bar kennsl á hann, öskraði:
„Þarna fer landráðagepili-
inn úr Norðurríkjunum.“
Ótal skothvellir kváðu við
samtímis og tannlæknirinn féll
niður á gangstéttina.
En litli tannlæknirinn var
ekki allur þar sem hann var
séður. Um leið og athygli
múgsins beindist frá honum,
reis hann upp sein skjótast og
hélt áfram för sinni, að vísu
hoppandi á öðrum fæti. Sverl-
ingjarnir mýnduðu skjaldborg
um hann til várnár skothríð-
inni frá múgnum á gangstétt-
unum, unz honum tókst að
komast inn í vélskólann, þár
sem þeir leituðu athvarfs,' sem
undankomu varð auðið. Þá
mynduðu nokkrir úr árásarlið-
inu á gangstéttunum árásar-
sveit, tóku á rás í áttina að
byggingunni, sveifluðu skamm
byssunum og voru hinir víg-
reifustu og auk þess höfðu
sumir þeirra dregið rýtinga úr
slíðrum. Laird leit um öxl, t'l
hershöfðingjans, sem studdi
Sabrínu. Hún var náföl í and-
liti og auðséð, að henni lá við
yfiríiði.
Laird hugðist segja eiíthvað,
en í sama mund var óhreinum
sorpvagni ekið inn á strætið,
og ekillinn stöðvaði hestana
skammt frá, þar sem þau stóðu.
Nokkrir menn tóku að liJaða
líkum hinna föllnu svertngja
á vagninn. Laird sá, að þeir
tóku líka þá, sem helæsrðir
voru og enga björg máttu veita
sér og vörpuðu þeim í vagn-
inn ásamt líkunum, án þess að
iA “sí>hv■? -v .
Tiirðá ~ Tíiö minnsta um slíJca
smámuni. Þégár þeir höfðú
hirt þá, sem þarna lágU, hott-
aði ekillinn á klárana óg ók
spöl léngra, á rrióts við vélskól-
anri. Um likt léyti kom árásar-
sveitin út aftur; þeir, sem sein-
astir fóru, skutu af skamm-
byssunum um öxl inn í húsió',
Um Ieið og þeir stukkú út úr
dýrunum. Laird sá að ríðvaxni
Texasbúinn dró eitthvað á eft-
ir sér, éri hann fór síðastur
þeirra árásarliðanriá.
Gamli heíshöfðingirin lagði
af stað frá mannþrönginni og
og bárdaganum með kven-
mennina báða í éftirdragi.
Laird gekk nökkur skref á eft-
ir þ^im riær árásarsveitinni til
þess að sjá hvað það var, sem
Texasbúinn dró á eftir sér. Það
lá við sjálft, að hann yrði að
líta undán, svo hryllileg var sú
sýn, er mætti augum hans. Tex
asbúinn dró tannlækninn á
hárinu; þessi lágvaxni Norð-
urríkjamaður hafði verið stung
inn og skotinn, svo að heita
mátti að líkami hans væri allur
sundurtættur og flakandi.
Gamli hershöfðinginn og
konurnar fórU skammt á und-
an Laird. Þegar þær sáu að-
farirnar, tók frú Duncan að
gráta; hershöfðinginn reyndi
að sefa hana, en Sabrína þrýsti
andlitinu að öxl hans. í sama
bili gerðu svertingjarnir, sem
leitað höfðu hælis í vélskólan-
um, skyndilega útrás, þar sem
þeir vissu sig þar ekki lengur
örugga. Sá, sem fyrstur fór,
bar skammbyssu og skaut án
afláts, svo að þeir hvítu urðu
að hörfa frá. Þegar hann kom
á móts við þau þrjú, beindi
hann skammbyssunni að Sa-
brínu og skaut, en hún hneig
niður á götuna af óttá, svo að
skotið hæfði hana ekki. Þegar
hún reis á fætur aftur, sá hún
föður sinn 'hallast þreytulega
upp að veggnum, en blóð rann
úr báðum munnvikjum hans.
„Pabbi,“ æpti hún. Gamli
maðurinn laut fram eins og
hann væri yfirkominn af
þreytu; Sabrína greip hann í
faðm sér til þess að verja hann
falli, en það reyndist henni um
megn, og hún hneig niður á
gangstéttina með hann í fang-
inu. Gamli maðurinn opnaði
munninn, eins og hann vildi
segja eitthvað, en kom engu
orði upp. Blóðið streymdi af
vörum hans og gegnvætti
klæði Sabrínu. Laird hafði nú
tekizt að ryðja sér braut til
þeirra; hann reisti Sabrínu á
fætur, en hún starði á hann, ó-
kunnuglega og fjarrænu augna
ráði eins og hún Trefði aldrei
séð hann áður.
Andartaki síðar komir þeir
Philip og Hugh Laird til ao-
stoðar. Þeir lyftú líki hershöfð-
ingjans upp frá gangstéttinrii,
bárú þáð þrír sáman og ruddu
sér leið gegnum marinþröng-
iria, þangáð Sérn léttivagn
Hughs stóð. Síðan lögðu þeir
Iíkið í vagninn, en hjálpuðu
Sabrínu og, frú Duncán upp í
sætið. Síðan settist Hugh í ek-
ilssætið ög ók áf stað. Þeir
Laird og Philip horfðu þögulir
á éftír vagninum; frámkoma
Sabrínú olli þeim méstu undr-
un, hún grét ékki, heldur sat
teirirétt í sætinu við biið
frænku sinnar og starði út í
bláinn og Laird gat ekki betur
séð én brós léki u.m várir henn-
ar.
Bardaganum Iauk skömmu
síðar. Flestir svertingjanna
héldu kyrru fyrir inni í vél-
skólábyggirigunni. Þar söfnuð-
ust þeir saman umhverfis dr.
Horton, prestinn hugprúða.
Hann opnaði biblíuna og tók
að lesa, en svertingjarnir lutu
höfði í þögulli bæn til guðs um
náð og miskunn. Þá Tiöfu hvít.u
mennirnir skothríð inn um
glugganá: gráhærði hvíti prest
urinn hélt áfram lestrinum hel
særður á meðan hann mátti
uppi standa. Að síðustu voru
þeir hvítu orðnir leiðir á skot-
hvellunum, púðurreyknum og
manndrápunum og sneru heim
til sín.
Þegar Baird herforigni hélt
irin’ í borgina með Norðurríkja
hersveit sína klukkan hálfþrjú,
var engan lifandi mann að sjá
á torginu eða í grennd við það.
Hins vegar gat þar að líta
márga fallna.
Lengi kvölds réikaði Philip
Fournois um götur borgarinr,-
ar, án þess að hann hefði hug-
mynd um hvert hann var að
fara. Inchcliff sat hljóður inni
í skrifstofu -sinni og tárin
runnu niður dökka vanga hans.
Henry Warmoth þerrði svitann
af erini sínu og reri í gráðið.
Laird Fournois hellti í sig úr
fullri flösku af sterku whiskv,
gekk. síðan áð St. Charles gisti-
húsinu, og er honum var sagt,
að enginn gæti ferigið áð hafa
tal af Sabrínu, nam hann stað-
ar í skugganum fyrir utan og
starði upp í gluggana á íbúð
hennar. Hugh Duncan stóð í
myrkrinu fyrir innan glugg-
ann og horfði út, unz hann að
síðustu sá Laird halda á brott.
Þá brosti hann, og bros. lians
var kalt og órætt.
NÍUNDI KAFLI.
Margir, sem kyrinzt höfðu
Laird Fournois, sögðu svo um
hann síðar, að hann hefði ver-
ið hreinræktaður Bandaríkja-
maður og ekki borið þess nein
merki, að hann væri kominn af
galliskum í aðra ættina. „Sann