Alþýðublaðið - 11.12.1951, Blaðsíða 6

Framhaldssagan 129
HeSga Moray:
LÓ
Saáa frá Soður-Afrfku
Dr: Álfur
Orðkengiís:
ALMÆTI TIÐINDI.
Hér voru amerískir jazzleik-
arar á ferðinni. Meisi,arar í sinni'
Jist. Ekki veit.ég hvo.rt,þeir spií
uðu á becop éða dixyland, —
en á einhver slík hljoðfæri Ióku
þeir. Að minnsta kosti annar
þeirra var allt að bví klassiskur
jazztóikari, en svo em þeir lcall
aðir, sem með hljóðfasraleik sín
um geta fengið stelpurnar til að
veina og æpa „jibby“. An .’u'j
er það einkenni allra goðra jazi
leikara, að þeir Isika öllu meira
á áheyrendur heldur en hljóð-
færi sín. Ekki aðcins að þeir
fái áheyrendur til þess að gefa
frá sér allskonar annarleg hljóð,
sem maður myndi ki.."ia brjálæð
-isleg, ef maður ekki vissi, að þau
heyra listinni til, heidur fá þeir
þá og til að láta aliskonar ein-
kennilegum látum og.framkoma
hinar . furðulegust líkamshreyf
f ingar sem myndu veita öllum
skaranum lífstiðarvist á Kleppi,
ef hann léti þannig utan dyra
jazzhljómLeikasalsim. En Þetta
* ér líka list, og hún þrælgöfug,
meiga að segja . . . þetta klass
iska jazzhreyfingaæði tekur
i fyrst fæturna; áheyrendur taka
! að sparka og berja hæ'um í gólf
; ið í takt við músikina; tramm-
| tram- trammtrammtramm-
Ipomm- komm uða tramm-
tramm- tram- pomm- pomm
pomm. Hljóðfallið er ekki ólíkt
ímorse, enda er þetía einskonar
mos undirkynvitundarinnar.
,Því næst hefjast allar þær sitj-
anda- og mjaðma hreyfingar,
sem unnt er að .framkvæma sitj
iandi í stól. iÞvín næst bolhreyf-
dngar, vinaur, snúningar, rykk-;
;Sr og kippir, sem smám saman
ifærast upp bakið, upp í herð-
iarnar og hálsinn. Um leið hefj-
ast höfuðskælingar c.g andiits-
grettur, og er þá skrokkurinn
gersamlega altekina og udir-
lagður frá stórutá að hvirfli. í
hrynjönd við lagið engist áheyr
andinn sundur og saman eins og
í krampa flogum. Þegar kramp-
inn nær hámarki er veinað
jibby. Ekki er hugsanlegt að aðr
ir en forhertir jazzunnendur nái
þessum hreyfingum. Sæmilega
brjálaðir menn komast næst því,
en rythmus þeirra verður aldrei
éins lmitmiðaður.
—f einu dagblaðinu birtist
grein, þar sem lýst er yfir þvi,
h& þjóðin vilji heldu.r góðar bók
menntir en lélegar og kjósi'
fremur góðleikrit en.slæm. Það
fer nú víst nokkuð eftir því,
hvað við köllum þjóð. Þá er og
minnst á lélegan órímaðan skáld
skap. Það kemur oss spænskt
fyrir sjónir. Að undanförnu höf
um vér heyrt því Xleygt, að til
væri lélegur rímaður skáldskap
ur, svona innan um .og saman
við, en aldrei heyrt annars gst
ið, en að allir þeir órímuðu
’ væri séní, öldungis eins og all-
ir abstraktmálarar eru snilling
f’
Virðingarfyllst
Dr. Álfur Orðhengils.
við Aggie gömlu. „Þannig á það
að vera, þegar maður reisir sér
híbýli. Hlátrar og glaðværð .
Aggie hafði tekið sér skóflu í
hönd og vildi líka veita sína að-
stoð. „Þetta er of erfitt verk
fyrir þig, Aggie mín,“ sagði
Katie.
En Aggie var þrárri en björn,
þegar hún tók eitthvað í sig.
„Ég er ekkert liriari til verks
en hver önnur manneskjan,
enda þótt ég sé orðin sjötíu og
átta ára að aldri, og fari það og
veri . .. .“ Og sú gamla lét ekki
sitja við orðin tóm, heldur jós
hún leimum af kappi upp í
veggina, eins hraustlega og
þeir. sem yngri voru.
,,Ó, Aggié’. .... Þú ertiblátt
áfram dásamleg manneskja!“
hrópaði Katie. „Að vi$u ley+i-
verður þessi bær ,mér kærari
heldur en óðalssetrið. Við höf-
um öll:hjálpazt að við.að reisa
hann af grunni.“
„Mamma, mamma!“ kallaði
Nanna litla, sem vegna þess að
hana skorti verkfæri við siít
hæfi, hafði ausið leirnum af
kappi með höndunum, og .vildi
bersýnilega ekki láta sitt eftir
liggja við starfið..
„Hvað er það, góða mín?
Komdu hingað og talaðu við
mig,“ svaraði Katie.
Nanna kom hlaupandi ,til
mömmu sinnar og rétti að
henni lófann, sem allur var at-
aður rauðum leir. „Sjáðn,
mamma!“ hrópaði hún; „sjáðu
hvað ég fann í leirnum.“ í lófa
hennar lá' steinvala, allstór, og
skein á rönd hennar
„Hamingjan góða!“ hrópaði
Katie upp yfir sig. „Demantur
.... Richard, Richard! .... Te.
rence, Páll! . ... “ Hún tók á
rás niður á fljótsbakkann me'ð
steininn í hendinni, og þegar
Richard og drengirnir heyrðu
hróp hennar, kornu þeir til móts
við hana. „Hvar? Hvar? Ertu
viss um, að þetta sé rétt? .. “
spurðu þeir.
Hún sýndi þeim steininn,
sem lá í lófa hennar. Leirinn
hafði nú strokizt af honum og
hrjúfir fletir hans endurvörp-
uðu sólarljósinu, svo að ekki
þurfti fremur vitnanna við um
það, hvers konar stein þar væri
um að raéða.
Richard tók við steininum og
velti honum í lófa sér. „Hvílík
fegurð,“ mælti hann með lotn-
ingu og rétti hann að þeim
bræðrum.
Og allir athuguðu steininn:
Aggie, börnin, Jantse og synir
hans.
,,Ó. hve ég er guði þakklát!“
hrópaði Katie og hló og grét í
senn.
Richard vóg steinninn í
hendi sér. ,;Hann lítur út fyrir
að vera auðæfa virði“, sagði
hann ,,Guð sé oss næstur,
Katie, — ég er því sem næst
viss um, að hann er að minnsta
kosti þrjátíu karata“.
Páll kastaði hattinum sínum
hátt í loft upp. „Dásamlegt“,
hrópaði hann, „hvað sagði ég
ykkur ekki. Sagði ég ykkur
ekki, að við myndum finna hér
auðæfi og of f jár. Jú, víst sagði
ég ykkur það . . .“
„Við höfum fundið demant
. . við höfum fundið démant
. .. . “ hrópuðu öll börnin í kór.
„Stillt, — verið þið öll sam-
an róleg og stillt“, mælti Ric-
hard. Síðan skýrði hann þeim
frá því, að hann áliti allra
hluta vegna hyggilegast að
halda fundi þessum algerlega
leyndum fyrst um sinn, eða
þangað til þau væru komin
með 'hann heilu og höldnu til
Vonarborgar, þar sem þau gætu
fengið honum örugga geymslu.
Með áhyggjusvip starði hann
út yfir sléttuna. „Ég hef veitt
því athygli, að demantsnemar
hafa slegið upp tjöldum sínum
handan við hæðina. Við skul-
um umfram allt forðast að
lenda í vandræðum. Og fari
svo, að einhvera framandi
beri hér að garði, verðið þið
að minnast þess börn, að hafa
ekki orð á demantsfundinum,
hvers svo sem þeir kunna að
spyrja. Skiljið þið, hvað ég
meina, börn?“
Þetta kvöld voru stærri varð
eldar kynntir heldur en venja
var til. „Það er ef til vill óþörf,
og heimskuleg tortryggni11,;
sagði Richard, „en við vitum,
hve langt hljóðið berst á slétt-
unni. Og hver veit nema ein-
hver hafi heyrt hróp okkar og
köll í dag, og getið sér til um
orsök þeirra“.
Árla næsta morguns söðluðu
þeir Richard, drengirnir og
Jantse hesta sína. „Við verðum
að koma demantinum í örugga
varðveizlu eins fljótt og mögu
legt er“, sagði Richard. „Þú
þarft ekkert að óttast okkar
vegna, Katie; við förum rak-
leitt til hollenzku yfirvaldanna
í borginni“.
Myndasaga barnanna:
„Gætið þess að halda hóp-
inn, og.hraðið ykkur heim aft-
ur, eins fljótt og ykkur er
unnt“, svaraði Katie og var
hraðmælt. „Ég óttast um ykk-
ur þangað til ég sé ykkur
komna hingað aftur heila á
húfi“.
Og það varð orð að sönnu
hvað hana snerti. Þegar þeir
voru komnir í hvarf, hafði hún
enga eirð í sínum beinúm.
„Þeir hafa dýran fjársjóð með
ferðis“, endurtók hún hvað eft
ir annað, „og umhverfið úir
og grúir af þjófum og glæpa-
mönnum, sem einskis svífast,
ef þeir vita sér fengs von“.
„Þú lætur eins og óhemja, þó
að ekkert sé um að vera“,
mælti Aggie gamla ávítandi,
um leið og hún tók undir hönd
henni og leiddi hana niður að
ánni, þar sem börnin voru að
leik. „Enginn lifandi maður
hefur minnstu hugmynd um,
að þeir hafa demant meðferð-
is“.
„Þú hefur eflaust á réttu að
standa“, sagði Katie. „Ég ætla
að) huga að börnunum svolitla
stund. Það dreifir áhyggjun-
um“.
Elín litla kom hlaupandi til
hennar með blóm í höndunum,
sem hún hafði fundið í leðj-
unni við árbakkann. Rætur
blómsins voru miklar og seig-
ar og leðjan loddi við þær eins
og moldarhnaus. „Mamma,
sjáðu blómið“, kallaði Elín
litla hreykin. Hún fékk mömmu
sinni blómið.
„Ó, þakka þér fyrir væna,
mín“, svaráði Katie og hló.
„En.hvaS þetta blóm er fallegt.
Hvar fannstu það?“
„Mamma verður að skreyta
sig með fallegum blómum“,
mælti telpan.
„Já, auðvitað, vina mín“,
svaraði Katie. „En fyrst verð-
um við nú að hreinsa af því
mestu leðjuna“.
Hún strauk leðjuna úr rót-
unum. Allt í einu brá henni;
eitthváð hart og beitt særði
greip hennar ....
„Guð minn góður“, hrópaði
hún. „Aggie .... Aggie ....
Hérna kemur annar demantur.
Eða það lítur að minnsta kosti
út fyrir að svo sé . . .. “
„Guði sé lof og dýrð“, taut-
aði gamla konan og athugaði
steininn. ,,Ó—jú; ég. held það
svari því. Hann er að minnsta
kosti öldungis eins og hinn
Bangsi og Gréta
ffins

''Hlpýi' ,-l1 L /LÍlp
Þau kvöddu nú froskinn og
þökkuðu honum fyrir hjálpina.
Svo hlupu þau út um músargat-
ið og yfir brúna. Þegar þau
voru komin út í skóginn, fannst
þeim þau vera úr allri hættu
og fóru að gera að gamni sínu.
Bangsi tók nú að svipast um
eftir ánni og þóttist eftir dálitla
umhugsun geta áttað sig á því,
hvar hún væri. „Ég hugsa, að
bræðrunum sé farið að lengja
eftir mér,“ sagði hann; „við
skulum koma.
Niðri við bakkann fundu þau
Hagga undir stórum steini.
„Fannstu nokkra leið inn í
kastalann?“ spurði hann. En í
sömu svifum tók hann eftir
því, að Gréta var í för með
Bangsa. Svo fóru þau öll til
bátsins.
jMínninganpjðld
dvalarheimilis- aldraðra
sjómanna fást á eftirtöld-
u.m stöðum í Reykjavík:
Skrifstofu Sjómannadagg-
ráðs Grófin 7 (gengið inn
frá Tryggvagötu) sími
80788, skrifstofu Sjómanna
félags Reykjavíkur, Hverf-
isgötu 8—10, verzluninni
Laugarteigur, Laugateig
24, bókaverzluninni Fróði
Leifsgötu 4, tóbaksverzlun
inni Boston Laugaveg 8 og
Nesbúðinni, Nesveg 39. —
í Hafnaífirði hjá V. Long.
Smtirt brauð. ;
s;
s
s
s'
s
S ■
s
Ódýrast og bezt. Vmsam- S
legast pantið með fyrir- ^
S
■S
s
MATBARINN ;
Lækjargötu #. S
vara.
Sími 80340.
’.S
Köld borð og
heiíur veizíumafur.
Síld & Fiskur»
Annasf allar fegundir
raffagna.
Viðhald raflagna.
Viðgerðir á heimilis-
tækjuum og öðrum
rafvélum.
Raftækjavinnustofa
Siguroddur Magnússon)
Urðarstíg 10. )
Sínii 80729. )
•V - |
s
| Mtoningarspjöld \
s )
S Barnaspítalasjóðs Hringsins S
$ eru afgreidd i Hannyrða- •
^ yerzL Befill, Aðalstræti 12. ;
S {éður verzl. Aug. Svendsen) S
S )g i BókabúS Austurbæjar. ^
S b
Þorvaldur Garðar
Málflutningsskrífstofa.
Bankastræti 12.
Símar 7872 og 81988.
hefur afgreiðslu á Bæj- ^
arbílastöðinni í Aðal- S
atræti 16. — Súni 1395. ;
S
AB 6